ვაკე 12- წელია თბილისის ერთ-ერთი გამორჩეული და ლამაზი უბანია.
მისი ისტორია კი ასე იწყება. 1905 წელს „თფილისის“ გუბერნატორმა წერილი მიღო: "მიდამო ვაკეს მცხოვრებლებმა თხოვნით მიმართეს „თფილისის“ გუბერნატორს, ისინი აცხადებენ, რომ 1905 წელს ქალაქის გამგეობა შეეკითხა მათ, სურთ თუ არა რომ ვაკე შეერთებულ იქმნას „თფილისზეო“. მათ თანხმობა გამოუცხადებიათ იმ პირობით, თუ ქალაქი ვაკელებს ისეთსავე ყურადღებას მიაქცევს, როგორც ქალაქის სხვა ნაწილებსა და ისინი მოკლებულნი არ იქნებოდნენ იმ გაუმჯობესებას, რითაც სხვები სარგებლობენ. ქალაქის გამგეობა დათანხმდა და ვაკე 1906 წლის იანვრიდან მიწერილ იქნა ქალაქზე.
„ტფილისის“ გამგეობა შესაძლებლად სცნობს, ჩაურთოს ქალაქის საზღვართა შორის ვარაზის ხევის გაღმა მდებარე ადგილები წყნეთისკენ, ხოლო იმ პირობით, რომ აქაურმა მამულის პატრონებმა შეატყობინონ ქალაქს, რა ვალდებულებას იკისრებენ ქალაქის წინაშე, გაიყვანენ თუ არა ქუჩებს, მიიღებენ თუ არა მონაწილეობას იმ ხარჯში, რომელიც ქალაქმა უნდა მიიღოს, რომ საერთო გეგმა შესდგეს "ვაკეში," გააკეთებენ თუ არა ხიდს ხევზე და სხვა" - ეს იყო პირველი ცნობა ვაკის თბილისთან მიერთების შესახებ, რომელიც გაზეთ "ივერიაში" გამოქვეყნდა.
ვაკე ძველი ვერის ტერიტორიაზე წარმოშობილი დასახლებული პუნქტია. ამ პერიოდში წყნეთის ქუჩის (ახლანდ. პეტრე მელიქიშვილის ქუჩა) განაშენიანებამ მიაღწია ვარაზისხევს, რომელზეც მცირე ხიდი იყო გადებული. როგორც ისტორიკოსები ამბობენ, ქალაქგარე დასახლებული ვაკობის ათვისება ეკლესიის მსახურებმა დაიწყეს. ამ ტერიტორიაზე თბილისის სასულიერო სემინარიის აღსაზრდელებისთვის ერთ ოჯახზე გათვალისწინებულ პატრ-პატარა, ერთსართულიან სახლებს დგამდნენ. თბილისის 1906 წ. გეგმაზე ხევს გაღმა მხოლოდ სათავადაზნაურო გიმნაზიის შენობაა აღნიშნული (ამჟამად თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის I კორპუსი), რომელიც არა მთავრობის, არამედ კერძო პირთა შემწეობით აშენდა. შენობის დაპროექტება საინიციატივო ჯგუფის ხელმძღვანელმა ნიკო ცხვედაძემ ახალგაზრდა ნიჭიერ არქიტექტორ სიმონ კლდიაშვილს მიანდო. როგორც ამბობენ, სწორედ უნივერსიტეტის მშენებლობამ შეასრულა დიდი როლი ამ უბნის განვითარების საქმეში.
