"მარცხენა ფოტოზე ჩემი ლაზარეა, მარჯვნივ - მისგან "დაზარალებული", "ნაცემი" და "გაძარცვული" მომჩივანი, რომლის ჩვენების საფუძველზე ჩემს შვილს 5-წლიანი პატიმრობა შეუფარდეს.
ეს ამბავი 2 წლის წინ, 25 იანვარს მოხდა. მომავალმა "დაზარალებულმა" და მისი მეგობარმა რატომღაც გადაწყვიტეს, რომ ლუდის დასალევად თავიანთი სახლიდან ორი ქუჩის გადმოღმა, ჩემი სახლის წინ მიწაზე დამსხდარიყვნენ. არაა გასაკვირი, რომ ისინი ბევრ ადამიანს მოხვდა თვალში, მითუმეტეს, რომ მომავალი "მსხვერპლი" ასე იყო გამოწყობილი, როგორც ფოტოზეა - შუა იანვარში უმკლავო მაისურით.
როგორც მოწმეები (საქმეში 6 მოწმის ჩვენება დევს) ჰყვებიან, ეს ორი უცნობი დილიდან მიწაზე იჯდა, სვამდა და გამომწვევად იქცეოდა. მათი ქცევა იმდენად უსიამოვნო იყო, რომ ერთ-ერთმა მოწმემ, თამუნამ, რომელიც ბავშვს ასეირნებდა, შორი გზიდან მოუარა სახლში მისასვლელად, რათა მათ გვერდით არ ჩაევლო.
საღამოს სავარაუდოდ დაგეგმილი კონფლიქტიც მოხდა. ჩხუბის შემდეგ, რომელიც ალბათ 2 წუთიც არ გაგრძელებულა (ამის თვითმხილველი მე ვარ, რადგან როცა გარედან ხმაური გავიგე და აივანზე გავედი, უკვე დამთავრებული იყო.
"დაზარალებულს" პოლიციაში დაურეკავს და პოლიციაც ოპერატიულად მოვიდა (10-15 წუთში). ლაზარე ამხანაგებთან ერთად იქვე იჯდა. ყველანი დააკავეს (მათ შორის, ჩემი იოანეც, რომელიც ჩხუბის ხმაზე მაღაზიიდან გამოვიდა).
ღამის 12 საათზე დამირეკა პოლიციელმა და შემატყობინა, რომ ლაზარე დაკავებულია. "არაფერი, ქალბატონო, რაღაც ჩხუბი მოხდა, არ ინერვიულოთ. დილით მობრძანდით". რადგან კოვიდის გამო ღამით სიარული აკრძალული იყო, გათენდა თუ არა, მივედი. პოლიციის განყოფილებაში "დაზარალებულები" და ფოტოზე წარმოდგენილი მთავარი "დაზარალებულის" დედა დამხვდა, რომელიც განყოფილებაში ყველასთან ტუჩზე კოცნით იყო და ვიღაც "ჯონიკოს" კითხულობდა ("ჯონიკო არ მოსულა?), მერე კივილი დამიწყო და თან გვერდზე მყოფს უყვიროდა: გადაუღე, გადაუღე ჩქარაო. მე დიდად ვერ მივხვდი, რა უნდა გადაეღოთ და ღიმილი შევაგებე.
განყოფილებაში მითხრეს, რომ საქმე ყაჩაღობაზეა აღძრული (რომელიც მალევე ძარცვად გადაკვალიფიცირდა). ორი "დაზარალებული" ჩვენებას აძლევდა, რომ მათ ტელეფონი წაართვეს.
ტელეფონი "დამნაშავეებს" არ აღმოაჩნდათ. ის "დაზარალებულის" ქურთუკთან ერთად ღამითვე უპოვია გამვლელს და დაუბრუნებია. გამომძიებელს ვკითხე: თუ ტელეფონი ვიღაცამ დააბრუნა, ჩემი შვილი რა შუაშია ტელეფონთან-მეთქი და "ეს ორი ადამიანი ხელს ადებსო".
ასე დაიწყო 2-წელ-ნახევრიანი ძიება (ლაზარე და დათო გირაოთი გარეთ იყვნენ) და მარტში 5-წლიანი პატიმრობის მისჯით დასრულდა.
საქმე მთლიანად წავიკითხე, სასამართლო სხდომის ჩანაწერებსაც ვუსმინე. იმის გარდა, რაც პირველ დღეს პოლიციაში მოვისმინე (ორი მოწმე ხელს ადებს) საქმეში არანაირი მტკიცებულება არაა. ჰო, კიდევ ლაზარეს ჯიბეში აღმოჩენილი 2 ლარი და ხურდები. ტელეფონისა და ფულის ექსპერტიზა სასამართლოზე არ წარმოუდგენიათ (ადვოკატი დღემდე ითხოვს ამ დასკვნას), მაგრამ მოსამართლე მაია ქოქიაშვილს ის არც აინტერესებდა. მან ერთი ხელის მოსმით ბათილად ცნო ექვსივე მოწმის ჩვენება, სრულიად სარწმუნოდ და სავსებით საკმარისად მიიჩნია ორი "დაზარალებულის" ჩვენებები და 5-წლიანი პატიმრობა შეუფარდა. მასთან ერთად ჩასვეს დათოც, რომელიც ალბათ საქმის გასამყარებლად სჭირდებოდათ, რადგან დათო ნასამართლევი იყო 2006 წელს. მართალია, ნასამართლეობის ვადა უკვე გასული იყო, მაგრამ ნეგატიური შთაბეჭდილების შესაქმნელად გამოდგებოდა.
ამ საქმით სტუდია "მონიტორი" დაინტერესდა და ჟურნალისტური გამოძიება გააკეთა. ბმული კომენტარებშია.
პ.ს. საქმე სააპელაციო სასამართლოშია. სხდომა 18 სექტემბრისათვის გადაიდო, რადგან პროკურორი წინა ორ სხდომაზე არ გამოცხადდა, მესამეზე მოვიდა და მისი სიტყვის დრო რომ დადგა, მეჩქარებაო და წავიდა."
