„უკრაინის არმიის ამჟამინდელი კონტრშეტევა, მიუხედავად კიევის განცხადებებისა - წარმატებებს ვაღწევთო - რუსეთს უკან ვერ დაახევინებს. პრინციპში, ამას არც არავინ ელოდება. ასევე ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ზამთრის მოახლოების კვალობაზე უკრაინამ ოკუპირებული მიწების ნახევარი მაინც გაათავისუფლოს, რაც თავისთავად, რა თქმა უნდა, საკმაოდ იმედის მომცემი და ოპტიმისტური იქნებოდა. მაგრამ წინა პერიოდის მოვლენებმა ისიც გვაჩვენა, თუ როგორ შეიძლება დამარცხდეს რუსეთი პერსპექტივაში - არა 2024 წელს, არამედ 2025-ში: რა თქმა უნდა, იმ შემთხვევაში, თუ დასავლეთი გააგრძელებს კიევისადმი მხარდაჭერას „იმდენით, რამდენიც მას ჭირდება“, - ნათქვამია ბრიტანული გაზეთის „ფაინენშელ თაიმსის“ (Financial Times) დრევანდელი, 4 სექტემბრის ნომერში გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „უკრაინას არ შეუძლია რუსეთზე გამარჯვება ამჟამად, მაგრამ 2025-ში ნამდვილად შეძლებს“ (ავტორი - რიჩარდ ბერონსი, გადამდგარი გენერალი).

გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:

ზაფხულში მიღწეული მოკრძალებული პროგრესი იმას მიგვანიშნებს, რომ კარგად გამაგრებული თავდაცვის ზღუდის გარღვევა ძალიან ძნელი და სისხლისმღვრელია, მაგრამ საბოლოოდ მაინც მიღწევადია. ახლახან უკრაინელმა სამხედროებმა აღნიშნეს, რომ ზაპოროჟიეს ფრონტზე, სამხრეთში, სოფელ რობოტინოსთან რუსების თავდაცვის პირველი ზღუდე - დანაღმული მინდვრები - გადალახეს და მეორეს მიადგნენ, რომელიც შედარებით ნაკლებად არის დაცული. შეტევის დაწყებიდან მთლიანობაში უკრაინელებმა წინ 12 კილომეტრზე მეტით (8 მილით) წაიწიეს, მაგრამ აზოვის ზღვამდე კიდევ 90 კილომეტრამდეა (55 მილი) დარჩენილი, რომელიც სამ თავდაცვის ზღუდეს მოიცავს. რაც შეეხება ხარკოვის ფრონტს, ჩრდილოეთში, წინსვლა 8 კილომეტრით (5 მილით) გამოიხატება, რუსეთის მთავარ გამაგრებულ ხაზამდე 15 კილომეტრია დარჩენილი, ხოლო სახელმწიფო საზღვრამდე  - 95 კილომეტრი.

ავიაკატასტოფაში „ვაგნერის“ ხელმძღვანელისა და დაქირავებულთა სხვა მეთაურების დაღუპვას (თუ მკვლელობას) საომარ მსვლელობაზე რაიმე გავლენა არ მოუხდენია - გარდა იმისა, რომ მოიმატა ვლადიმერ პუტინისადმი არმიის ერთგულების დონემ. რუსეთის არმია ამჟამად ფრონტის გრძელ ხაზზეა დისლოცირებული, დაქანცულნი არიან და რეზერვების უკმარისობას განიცდიან, მაგრამ მათ ჯერ კიდევ აქვთ შენარჩუნებული ძალა და უკან ნამდვილად არ დაიხევენ. და თუნდაც უკანდახევა ან დანებება გადაწყვიტონ, ეს საკმაოდ გრძელი პროცესი იქნება.

უკრაინას დღეისათვის აქვს ჰაერსაწინააღმდეგო დაცვის მნიშვნელოვანი საშუალებები, რომელთა მეშვეობით კიევს ქვეყნის ტერიტორიის დაახლოებით მესამედის დაფარვა შეუძლია. საარტილერიო საბრძოლო მასალების უკმარისობა ამას წინათ კასეტური ჭურვების მიწოდების შედეგად აღმოიფხვრა, თუმცა ეს მხოლოდ დროებითი ზომაა. უკრაინას დრო, ალბათ, 2024 წლის შუახანებამდე დაჭირდება, რომ სამხედრო-საჰაერო ძალები ნატოს ქვეყნების მიერ დაპირებული „ფალკონებით“ (F-16-ებით) შეავსოს, ხოლო სახმელეთო არმია - ამერიკული ტანკებით - „აბრამსებით“. კიევს დაჭირდება განნაღმველი ტექნიკაც... ამ ყველაფრის გათვალისწინებით, სავარაუდოდ, ომი, როგორც მინიმუმი, მომავალი წლის ბოლომდე მაინც გაგრძელდება.

კატასტროფა იქნებოდა იმის განმეორებით დაშვება, რაც უკრაინის არმიის მე-10 კორპუსს მოუვიდა, რომელიც ძალიან დაზარალდა კონტრშეტევის დაჩქარებული გრაფიკის გამო. დიდი ომების წარმოება (როცა ფრონტის ხაზი 1000 კილომეტრზე მეტია) დიდ სიფრთხილესა და დაფიქრებას მოითხოვს.

მიმაჩნია, რომ რუსეთზე გამარჯვება ხუთ მნიშვნელოვან ნაბიჯზეა დამოკიდებული:

პირველი - კიევი არ უნდა ეცადოს ბრძოლის ველზე არსებითი წარმატების მიღწევას მანამ, სანამ არ იქნება მისი მისაღწევი საშუალებები. ომი არასდროს არ უნდა აწარმოო ახლო მანძილიდან. უკრაინა უნდა გაძლიერდეს, რუსეთი კი უნდა დასუსტდეს, თორემ სხვანაირად პატური სიტუაცია შეიქმნება;

მეორე - აუცილებელია ზამთარშიც გაგრძელდეს რუს ოკუპანტებზე ზეწოლა. ეს ნიშნავს, რომ ტერიტორიის დაკავების პრინციპი „მოკბიჩე და შეინარჩუნე“ (მოკლე მანძილებით წინსვლა მსხვერპლის თავიდან ასაცილებლად და იმავდროულად არტილერიის ჩრდილქვეშ ყოფნა), ცოცხალი ძალის რეზერვებისა და საბრძოლო მასალების დროული მიწოდებით, საკმაოდ მომგებიანია. როცა ხედავ, რომ რუსული „წითელი“ არმიის მორალური სულისკვეთება დაბალია, ის კიდევ უნდა გააუარესო;

მესამე - უკრაინამ უნდა გააფართოვოს რუსეთზე შეტევა საკუთარი ტერიტორიის მიღმა, ანუ რუსეთის სიღრმეში. ასეთი ტაქტიკით ბევრად უფრო დაჩქარდება რუსეთის არმიის მომარაგების ჩაშლა და ზურგის ქარხნების, სამხედრო კომუნიკაციების მწყობრიდან გამოყვანა. ცნობილია, რომ მოკავშირეები კიევს უკრძალავენ რუსეთის ტერიტორიის დაბომბვას დასავლური იარაღით, ამიტომ თვითონ უკრაინამ მეტი იარაღი უნდა შექმნას და საკუთარი ძალებით მიაყენოს მტერს ძლიერი დარტყმა;

მეოთხე - ნეიტრალიზებული უნდა იქნას რუსეთის შავი ზღვის ფლოტი, რომლის ხომალდები უკრაინას ფრთოსან რაკეტებით ბომბავენ და ხელს უშლიან მარცვლეულის ექსპორტს. კიევმა მეტი რაოდენობით უნდა აწარმოოს „საზღვაო დრონები“, რომლებსაც რუსული გემების დაზიანება შეუძლიათ. 2024 წლისათვის შავი ზღვის ფლოტს შავ ზღვაზე რაიმე მნიშვნელოვანი როლის შესრულების თავი აღარ უნდა ჰქონდეს;

მეხუთე, ყველაზე მნიშვნელოვანი - ჭეშმარიტებაა, რომ ამ ომში დასავლეთის თავდაცვით-სამრეწველო პოტენციალის გარეშე უკრაინა ვერაფერს ვერ შეძლებს. კიევი მთლიანად არის დამოკიდებული მოკავშირეებზე. ამიტომ პირველ რიგში უნდა გაფართოვდეს შეიარაღების დროული და ეფექტური მიწოდება, რაც შემობრუნებითი მომენტი გახდება კიევის შეტევით ღონისძიებებში.

უკრაინამ ბრძოლის ველზე უნდა გაიმარჯვოს, რათა თავისი სახელმწიფოებრიობა გადაარჩინოს. ეს გამარჯვება სასიცოცხლოდ არის აუცილებელი ნატოს ინტერესების რეალიზებისათვის, ჩინეთის ამჯამინდელ და სამომავლო ავანტიურებზე ზეწოლისათვის. დღევანდელი კონტრშეტევა გვაჩვენებს, რომ ვლადიმერ პუტინის საოკუპაციო რეჟიმზე გამარჯვება შესაძლებელია. ეს დიდ დროსა და ხარჯებს მოითხოვს, მაგრამ იმედი არსებობს. და იმედი რომ არ გაცრუვდეს, ამისათვის დასავლეთმა მეტი ვალდებულება უნდა აიღოს უკრაინის პერსპექტიული გამარჯვებისათვის.

წყარო: https://www.ft.com/content/be5d133b-e757-4615-881f-256337f05b6c