,
ამერიკაში 1993 წლიდან ვცხოვრობ და ვმუშაობ. პირველი ოთხი წელი ტეხასის შტატში გავატარე, სადაც ბეილორის სამედიცინო სკოლის, მსოფლიოს ერთ-ერთ წამყვან რეპროდუქტოლოგიურ ლაბორატორიაში ვმუშაობდი, როგორც მკვლევარი და კლინიკური მეცნიერი. ამ პერიოდში, ნაყოფიერ სამეცნიერო კვლევებთან ერთად, თანამედროვე ინ ვიტრო ფერტილიზაციის პროცესში გამოყენებულ მაღალ ტექნოლოგიებს დავეუფლე და შევისწავლე კლინიკური ლაბორატორიის მართვის დეტალები.
1998 წელს, მაღალი სირთულის კლინიკური ლაბორატორიის დირექტორის საკვალიფიკაციო გამოცდები ჩავაბარე ემბრიოლოგიის და ანდროლოგიის განხრით. ასევე, მოვიპოვე კალიფორნიის კლინიკური ლაბორატორიის მეცნიერის ლიცენზია.
ამჟამად კალიფორნიაში, პალო ალტოს სამედიცინო ფონდში ვმუშაობ რეპროდუქციული ლაბორატორიების დირექტორად. ჩემს ლაბორატორიაში, წელიწადში, დაახლოებით 1000 ინ ვიტრო ფერტილიზაციის პროცედურა სრულდება. ჩვენი მთავარი გამოწვევაა რთული ტექნოლოგიური პროცესების ხარისხიანად მართვა და პაციენტების უსაფრთხოების უზრუნველყოფა. ბევრ დროს ვუთმობ თანამშრომლების წვრთნას და სამუშაო პროცესის დიზაინს. ასევე, დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ თანამედროვე ლიტერატურის და გაიდლაინების ზედმიწევნით ცოდნას.
დამხმარე რეპროდუქციული ტექნოლოგიები მედიცინის შედარებით ახალი და სწრაფად განვითარებადი დარგია. „სინჯარის პირველი ჩვილი“- ლუიზ ბრაუნი 1978 წელს დაიბადა. მას შემდეგ, ეს დარგი გიგანტური ნაბიჯებით მიიწევს წინ. მუდმივად უმჯობესდება მკურნალობის წარმატების მაჩვენებლები, გვემატება ახალი ტექნოლოგიები, რომლებიც მანამდე უკურნებელი შემთხვევების მკურნალობის საშუალებას გვაძლევს. ბოლო მონაცემებით, 1978 წლის შემდეგ, მსოფლიოში ინ ვიტრო ფერტილიზაციის შედეგად სულ ცოტა 8 მილიონი ადამიანი დაიბადა. განვითარებულ ქვეყნებში, საშუალოდ, შობადობის 2% ინ ვიტრო ფერტილიზაციის შედეგია. ჩემთვის დიდი პატივია, ვიყო ამ პროცესის ნაწილი და დავეხმარო უშვილობით დაავადებულ ადამიანებს, მათი მძიმე პრობლემის გადაჭრაში.
ასევე, საინტერესოა რეპროდუქციული მედიცინის სტანდარტების ჩემოყალიბების და ემბრიოლოგიის სპეციალობის შემდგომ განვითარებასთან დაკავშირებული ინიციატივები. ამიტომ, ხშირად ვმონაწილეობ პროფესიული საზოგადოების საგანმანათლებლო და პროფესიული სტანდარტების პროექტებსა და კომისიებში. დარგის სხვა ექსპერტებთან ერთად, მიწვეული ვიყავი კალიფორნიის სენატში კვერცხუჯრედის დონაციიასთან დაკავშირებული კონსულტაციებისთვის. რამდენიმე წლის წინ კოლეგებმა ამირჩიეს ამერიკის რეპროდუქცული ბიოლოგიის კოლეგიის პრეზიდენტად, რაც ჩემი პროფესიული კარიერის უდიდეს წარმატებად მიმაჩნია.
ძალიან მახარებს ახალგაზრდა ქართველი კოლეგების წარმატებები. მიმაჩნია, რომ ამ მხრივ საქართველოს დიდი რესურსი აქვს როგორც ქვეყნის შიგნით, ასევე, მსოფლიოში მომუშავე ქართველი მედიკოსების სახით. ძალინ შთამბეჭდავია, როდესაც ახალგაზრდა კოლეგას, სპეციალობასთან ერთად, კარგად ესმის მტკიცებულებითი მედიცინის პრინციპები, ფლობს თანამედროვე ლიტერატურას და ერკვევა თანამედროვე სამედიცინო ეთიკაში. ვისურვებდი, რომ ყველა ქართველი ექიმი ამ უნარებით აღჭურვილი ტოვებდეს რეზიდენტურას ისე, როგორც ეს ამერიკაში ხდება.
ბრიტანული გაზეთის „დეილი ტელეგრაფის“ (The Daily Telegraph) 19 ივნისის ნომერში დაბეჭდილია სტატია სათაურით „პუტინი დღეს ისეთი მოწყვლადია როგორც არასდროს: კრემლი ახლო აღმოსავლეთში კიდევ ერთ საკვანძო მოკავშირეს კარგავს“ (ავტორი - კონ კოფლინი). პუბლიკაციაში განხილულია რუსეთის საგარეო პოლიტიკის მდგომარეობა ახლო აღმოსავლეთში, რომელიც კრემლისათვის ცუდი პერსპექტივის მომასწავებელია: რუსეთის ავტორიტეტი რეგიონში ეცემა.
გთავაზობთ სტატიას მცირე შემოკლებით:
ისრაელის ირანზე თავდასხმა არამარტო აიათოლებისათვის არის საზარალო: ირანის სამხედრო ინფრასტრუქტურის დანგრევა ცუდი ამბავია სხვა დეპოტური რეჟიმებისათვის - ისეთებისათვის, როგორსაც, ვთქვათ, რუსეთი წარმოადგენს. მათ ყოველთვის ჰქონდათ იმედი, რომ ირანი ნებისმიერ შემთხვევაში სრულად თუ არა, ნაწილობრად მაინც გაუწევდა დახმარებას.
მას შემდეგ, როცა ვლადიმერ პუტინმა გააცნობიერა, რომ მის მიერ უკრაინის წინააღმდეგ დაწყებული „სპეციალური სამხედრო ოპერაცია“ ორ კვირას კი არა (გახსოვთ მისი ტრაბახი?), უფრო მეტი ხნის განმავლობაშიც არ დასრულდებოდა, მოსკოვმა დიდი ძალისხმევა დახარჯა თეირანთან უფრო მჭიდრო კონტაქტების ჩამოსაყალიბებლად.
რუსეთი და ირანი ბუნებრივი მოკავშირეები არ არიან. ირანელი ხალხის ხსოვნაში შემონახულია მწარე მოგონებები საბჭოთა არმიის შეჭრის თაობაზე ქვეყნის ჩრდილოეთ ნაწილში, მეორე მსოფლიო ომის დროს. იგივეს აკეთებდა მეფის რუსეთიც მე-19 საუკუნეში და მე-20 საუკუნის დასაწყისში. ამის მიუხედავად, მოსკოვსა და თეირანს შორის მაინც ჩამოყალიბდა ურთიერთმომგებიანი კავშირი - რუსები აქტიურ მონაწილეობას იღებდნენ ირანის პირველი ატომური ელექტროსადგურის მშენებლობაში, რომელიც ქალაქ ბუშერთან ახლოს მდებარეობს.
მაგრამ რუსეთისა და ირანის ურთიერთობა უფრო მტკიცე და მეგობრული გახადა 2022 წლის აგვისტოდან, უკრაინასთან ომის დროს, როცა ვლადიმერ პუტინი თეირანს ეწვია და ხელი მოაწერა შეთახმებას, რომ თეირანს მოსკოვისათვის დრონები, რაკეტები, ნაღმები და სხვა საბრძოლო მასალები მიეწოდებინა. მოგვიანებით კრემლმა ეს იარაღი უკრაინის სამხედრო ობიექტებისა და კრიტიკული ინფრასტრუქტურის დასაბომბად გამოიყენა.
უფრო მეტიც - რუსეთის მზარდი დამოკიდებულება ირანის მხრიდან გაწეულ სამხედრო მხარდაჭერაზე იმდენად აშკარა გახდა, რომ ვლადიმერ პუტინმა, თავისი ირანელი კოლეგის მასუდ პეზეშკიანის მოსკოვში ვიზიტის დროს, მიმდინარე წლის იანვარში, გააფორმა 20-წლიანი ხელშეკრულება „ყოვლისმომცველი სტრატეგიული პარტნიორობის შესახებ“ - სულ რაღაც სამი დღით ადრე დონალ ტრამპის ინაუგურაციამდე.
მოსკოვი დათანხმდა თეირანის თხოვნას - ირანული საბრძოლო ტექნიკითა და იარაღით (დრონებით, რაკეტებით...) კრემლისთვის მიწოდების სანაცვლოდ, რუსეთი დაეხმარებოდა ირანს ჰაერსაწინააღმდეგო დაცვისა და სამხედრო-საჰაერო ძალების გაძლიერებაში (თუმცა ისრაელისთვის ამ გარემოებას ირანზე თავდასხმაში ხელი არ შეუშლია).
სხვათა შორის, რუსეთ-ირანის სტრატეგიული პარტნიორობა მოიცავს აგრეთვე საკმაოდ დაუკონკრეტებელ დებულებებს ორმხრივი ვალდებულებების შესახებ - მათ ერთმანეთს დახმარება უნდა გაუწიონ რომელიმე მესამე მხარის თავდასხმის დროს, მაგრამ საეჭვოა ეს პირობა ვლადიმერ პუტინმა შეასრულოს - ბენიამინ ნეთანიაჰუსთან თავისი ახლო კავშირების გამო.
მაგრამ დღეისათვის ვლადიმერ პუტინის ყველაზე მთავარი საზრუნავი არის ის, თუ როგორ გავლენას მოახდენს ისრაელის თავდასხმა ირანზე - გააგრძელებს თუ არა თეირანი მოსკოვის პრაქტიკულ მხარდაჭერას უკრაინასთან ომში, ანუ ძველებურად ექნება თუ არა ირანს დრონებისა და რაკეტების წარმოების და მიწოდების შესაძლებლობა?
როგორც ისრაელის ავიადარტყმების შედეგად ჩანს, ირანის სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსმა საკმაო ზარალი განიცადა - დაიბომბა უპილოტო საფრენი აპარატების (დრონების) ამწყობი და რაკეტმშენებელი ქარხნები. აქედან გამომდინარე, ირანის პოტენციალი სამხედრო მრეწველობის მხრივ მნიშვნელოვნად შესუსტდა - ირანს დრონები და რაკეტები ისრაელისაკენ გასაშვებადაც არ ჰყოფნის, არათუ რუსეთისათვის მისაწოდებლად.
კიდევ ერთი გარემოება, რომელიც ვლადიმერ პუტინზე ძლიერ ზეწოლას ახდენს - ეს არის პერსპექტივა იმისა, რომ რუსეთი კარგავს თავის კიდევ ერთ ახლოაღმოსავლელ მოკავშირეს - ირანს, თანაც ძალიან სწრაფად: კრემლისადმი მეგობრულად განწყობილი სირიის რეჟიმის დაცემის შემდეგ მხოლოდ ექვსი თვეა გასული.
ვლადიმერ პუტინი რუსეთის გლობალური ავტორიტეტის ზრდას სწორედ ახლო აღმოსავლეთში კრემლის გავლენის გაფართოებით ცდილობდა. მას ასევე სურდა ეჩვენებინა რეგიონის ქვეყნებისათვის, რომ რუსეთი მათთვის უფრო საიმედო მოკავშირე და პარტნიორია, ვიდრე აშშ.
2015 წელს, როცა ვლადმერ პუტინი სირიის მმართველს ბაშარ ალ-ასადს დაეხმარა და იგი აჯანყებული საკუტარი ხალხისგან და ისლამისტებისაგან დამხობას გადაარჩინა, ამით მოსკოვის რეპუტაცია განმტკიცდა. მოსკოვს შესაძლებლობა მიეცა მნიშვნელოვანი სამხედრო-საზღვაო და სამხედრო-საჰაერო ბაზები შეექმნა აღმოსავლეთ ხმელთაშუაზღვისპირეთში (ტარტუსი და ხმეიმიმი, სირიის ტერიტორიაზე).
იმის გათვალისწინებით, რომ პრეზიდენტყოფილი ბაშარ ალ-ასადი დღეს მოსკოვში, დევნილობაში იმყოფება, ხოლო აიათოლები ისრაელთან ომში არიან ჩაბმულნი, ვლადიმერ პუტინის რეპუტაციასა და ავტორიტეტს, მის გავლენებს რეგიონში სწრაფი კრახი ემუქრება.
ირანის მძიმე მდგომარეობა კრემლს საკმაოდ რთულ სიტუაციაში აყენებს ისრაელის პრემიერ-მინისტრთან ბენიამინ ნეთანიაჰუსთან პირადი მჭიდრო კავშირების გამო. ადრე ვლადიმერ პუტინი ყურადღებას არ აქცევდა და თვალს ხუჭავდა ისრაელის ცალკეულ შეტევებზე ირანის წინააღმდეგ, როცა ეს მის ინტერესებში შედიოდა: იყო შემთხვევები, რომ როცა რუსული და ირანული სამხედრო ქვედანაყოფები სირიაში ბაშარ ალ-ასადის ხელისუფლებას იცავდნენ, რუსები ჩუმად თიშავდნენ თავიანთ ჰაერსაწინააღმდეგო დაცვის საშუალებებს, რათა ისრაელს ირანელების პოზიციები დაებომბა.
რასაკვირველია, რუსეთის გარდა, ირანის მძიმე მდგომარეობას თვალს ადევნებენ „დესპოტური ქვეყნების ღერძის“ წევრი სხვა ქვეყნები - ჩრდილოეთ კორეა და ჩინეთი.
ფხენიანს და თეირანს ერთმანეთთან დიდი ხნის წინ გაფორმებული ხელშეკრულება აკავშირებს: ორივე მხარე მჭიდროდ თანამშრომლობს ბირთვული კვლევების სფეროში, რაკეტმშენებლობაში და სხვა დარგებში. თავის მხრივ, პეკინსაც აქვს საკუთარი ინტერესები ირანში - ჩინეთი ცდილობს სრულყოფილად ისარგებლოს ირანის ბუნებრივი რესურსებით, თუმცა დღეს 2021 წელს დადებული ხელშეკრულების პირობების შესრულება კითხვის ნიშნის ქვეშ რჩება - ისრაელი განუწყვეტლივ ბომბავს ირანის ნავთობისა და გაზის მომპოვებელი ინფრასტრუქტურის ობიექტებს.
ისრაელის სამხედრო კამპანია ირანის წინააღმდეგ არამარტო აიათოლების სიკვდილ-სიცოცხლის და მათი გადარჩენა-არდგადარცენის საკითხს ეხება. ისრაელის თავდასხმას ირანზე სერიოზული შედეგები ექნება ყველა სხვა დესპოტური რეჟიმისათვის, რომლებმაც მცდარი ნაბიჯი გადადგეს, ბედი ირანს დაუკავშირეს და იფიქრეს, რომ მათ, დასავლეთთან შედარებით, უფრო მეტ სარგებელს თეირანთან ურთიერთობა მოუტანდა.
