მიტოვებულები, მარტო დარჩენილები და მტრის სამხედრო "მანქანის" მიერ ყველა მხრიდან ალყა შემორტყმულები და მაინც ამაყი, დაუმორჩილებელი და გაუტეხელი კამანელები. მამაცად იგერიებდნენ მათზე მინიმუმ 10-ჯერ მრავალრიცხოვან მტერს. მათი უმრავლესობა არ იყვნენ პროფესიონალი სამხედროები და არც საბრხოლო გამოცდილება ჰქონდათ, მაგრამ სული ჰქონდათ უტეხი. სიკვდილი კი გმირული აღსასრულით მხოლოდ მის მიმართ უშიშრებს აჯილდოვებს, რადგან აღიქვამს მათ თანასწორებად და მისი არსების მსგავსებად.

ასე, კბილების ღრაჭუნით და სვანური სიბრაზით ებრძოდნენ კბილებამდე შეიარაღებულ 500 აფხაზს, რუსს და ყაბარდოელს 40 ქართველი და ბევრი მათგანისთვის მშობლიური სოფლის დაცვა წუთისოფლის უკანასკნელ წამადაც იქცა.

მაგრამ ღმერთია მოწმე არაფერი დააკლეს მტერს და ბევრი მათგანი გაიყოლეს!

ბოლოს კი, შეუპოვარი ბრძოლის შემდეგ, როდესაც მტრები სოფლის შუაგულში იყვნენ, მოხდა დოკუმენტირებული გმირობა, როდესაც წინააღმდეგობის მეთაურმა, ზაზა პაკელიანმა რაციაში გადმოსცა: "ჩვენ დავიხოცეთ, დაბომბეთ კამანი" - რაც შეიძლება მეტი მტრის იქეთ გაყოლების იმედით.

რა ბედი ეწია ამ სოფლის მკვიდრ ბავშვებს, ქალებს და მოხუცებს აღარ მოვყვები. ისედაც გეცოდინებათ. თუნდაც მამა ანდრია ყურაშვილის, მერი პაკელიანის და იური ანუას ამბები ისედაც ცნობილია.

უბრალოდ ვიტყვი, რომ ჩვენს ერს არავისზე ნაკლები გმირობების მაგალითები აქვს. ხოლო სოფელი კამანის წინააღმდეგობა ოქროს ასოებით უნდა იყოს ჩაწერილი საქართველოს ისტორიაში, როგორც ქართული უტეხი და დაუმორჩილებელი სულის მაგალითი.