,
მიტოვებულები, მარტო დარჩენილები და მტრის სამხედრო "მანქანის" მიერ ყველა მხრიდან ალყა შემორტყმულები და მაინც ამაყი, დაუმორჩილებელი და გაუტეხელი კამანელები. მამაცად იგერიებდნენ მათზე მინიმუმ 10-ჯერ მრავალრიცხოვან მტერს. მათი უმრავლესობა არ იყვნენ პროფესიონალი სამხედროები და არც საბრხოლო გამოცდილება ჰქონდათ, მაგრამ სული ჰქონდათ უტეხი. სიკვდილი კი გმირული აღსასრულით მხოლოდ მის მიმართ უშიშრებს აჯილდოვებს, რადგან აღიქვამს მათ თანასწორებად და მისი არსების მსგავსებად.
ასე, კბილების ღრაჭუნით და სვანური სიბრაზით ებრძოდნენ კბილებამდე შეიარაღებულ 500 აფხაზს, რუსს და ყაბარდოელს 40 ქართველი და ბევრი მათგანისთვის მშობლიური სოფლის დაცვა წუთისოფლის უკანასკნელ წამადაც იქცა.
მაგრამ ღმერთია მოწმე არაფერი დააკლეს მტერს და ბევრი მათგანი გაიყოლეს!
ბოლოს კი, შეუპოვარი ბრძოლის შემდეგ, როდესაც მტრები სოფლის შუაგულში იყვნენ, მოხდა დოკუმენტირებული გმირობა, როდესაც წინააღმდეგობის მეთაურმა, ზაზა პაკელიანმა რაციაში გადმოსცა: "ჩვენ დავიხოცეთ, დაბომბეთ კამანი" - რაც შეიძლება მეტი მტრის იქეთ გაყოლების იმედით.
რა ბედი ეწია ამ სოფლის მკვიდრ ბავშვებს, ქალებს და მოხუცებს აღარ მოვყვები. ისედაც გეცოდინებათ. თუნდაც მამა ანდრია ყურაშვილის, მერი პაკელიანის და იური ანუას ამბები ისედაც ცნობილია.
უბრალოდ ვიტყვი, რომ ჩვენს ერს არავისზე ნაკლები გმირობების მაგალითები აქვს. ხოლო სოფელი კამანის წინააღმდეგობა ოქროს ასოებით უნდა იყოს ჩაწერილი საქართველოს ისტორიაში, როგორც ქართული უტეხი და დაუმორჩილებელი სულის მაგალითი.
ამერიკული გაზეთი „ჰილი“ (The Hill) აქვეყნებს სტატიას სათაურით „მკვდრეთით აღმსდგარი: დონალდ ტრამპი როგორც ამერიკული პოლიტიკის „ლაზარე“ (ავტორი - დერეკ ჰანტერი).
„სიტყვას „ისტორიული“ პოლიტიკაში ხშირად იყენებენ ხოლმე და მას ფეხბურთის ბურთივით ათამაშებენ, ზოგჯერ კი მიზანში ვერ ურტყამენ. დონალდ ტრამპთან მიმართებით კი ამ სიტყვის გამოყენება სამართლიანია. მისი მიღწევა მართლაც ისტორიულია. მან უდიდესი რევანში აიღო პოლიტიკაში.
დონალდ ტრამპი არამხოლოდ პოლიტიკური გვამი იყო, არამედ საერთოდ, „პერსონა ნონ-გრატა“ როგორც ვაშინგტონში, ასევე მშობლიურ ნიუ-იორკშიც. და როგორც ხდება ხოლმე პოლიტიკაში, მას საპყრობლეში გაგზავნითაც ემუქრებოდნენ... და ახლა იგი თეთრ სახლში ძლევამოსილად ბრუნდება - ისეთ თამაშში გამარჯვების შემდეგ, რომელიც მანამდე არავის უთამაშია.
აშშ-ის ისტორიაში დონალდ ტრამპამდე მისნაირად მხოლოდ 22-ე და 24-ე პრეზიდენტი გროვერ კლივლენდი იქნა არჩეული ორი ვადით („შუალედური შესვენებით“ 1885-1889 და 1893-1897 წლებში). მსგავსი შემთხვევა ჰქონდა რიჩარდ ნიქსონს, რომელმაც 1960 წელს საპრეზიდენტო არჩევნებიც წააგო, გუბერნატორის არჩევნებიც (1962 წელს) და განაცხადა - „მორჩა, მეგობრებო, რიჩარდ ნიქსონს ვეღარსად ვეღარ ნახავთ - იმიტომ, რომ ეს ჩემი ბოლო პრეს-კონფერენციაა“. ჩვენ მისი ნახვა მაინც მოგვიწია 1968 წელს, თეთრ სახლის ოვალურ კაბინეტში. თუ რითი დაასრულა მან თავისი პრეზიდენტობა, გვახსოვს („უოტერგეიტით“), მაგრამ ფაქტია, რომ მისი დაბრუნება იმ დროისათვის ძალზე შთამბეჭდავი იყო.
დონალდ ტრამპმა კი რიჩარდ ნიქსონსაც გადააჭარბა. იგი ფაქტიურად „დამარხული“ იყო საკუთარი რესპუბლიკური პარტიის წევრების მხრიდანაც კი, სხვები კი მოთმინებით ელოდნენ, რომ იგი უბრალოდ გუდა-ნაბადს აიკრავდა და პოლიტიკიდან წავიდოდა. მაგრამ ასე არ მოხდა.
ამერიკელებმა თავისი პოზიცია გამოხატეს: მათ ცვლილებები სურდათ და კიდეც განახორციელეს. დონალდ ტრამპი ვერაფერმა ვერ შეაჩერა - ვერც ბრალდებებმა, ვერც თავდასხმებმა... ყველა მემარცხენე გაზეთი და ტელევიზია აკრიტიკებდა, ემუქრებოდა, აშინებდა, მაგრამ ისინი ყველა „ქაღალდის ვეფხვები“ აღმოჩნდნენ, დონალდ ტრამპმა ყველა „დაიკიდა“. რას იზამენ ახლა ტელეარხების MSNBC-სა და CNN-ის ხელმძღვანელები და მაყურებლები? ვინ აღმოჩნდა მარგინალი - ისინი თუ დონალდ ტრამპი? აღიარებენ თუ არა იმას, რომ არასწორად იქცეოდნენ - როცა ყველას, ვინც დონალდ ტრამპის გვერდით იდგა, გიჟებად და სულელებად თვლიდნენ?
მოკლედ, დონალდ ტრამპი „კონსტანტის“ (მუდმივის) განსახიერებაა: იგი იყო, არის და იქნება.
წყარო: https://thehill.com/opinion/campaign/4975713-donald-trump-greatest-comeback-since-lazarus/
