მამუკა ბეკურაშვილი დაიბადა 1987 წლის 21 აგვისტოს, მცხეთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ბიწმენდში. სკოლის დასრულების შემდეგ, ძმასთან, ირაკლი ბეკურაშვილთან ერთად, წავიდა სამხედრო სავალდებულო სამსახურში, შემდეგ კი_ საკონტრაქტო სამხედრო სამსახურში.
კაპრალი, მამუკა ბეკურაშვილი მსახურობდა საქართველოს შეიარაღებული ძალების, გაერთიანებული შტაბის, სახმელეთო ჯარების, 1-ლი ქვეითი ბრიგადის, ჯავშანსატანკო ბატალიონში, მემიზნე-ოპერატორად. დაიღუპა 8 აგვისტოს, ცხინვალში, ორმხრივი შეტაკების დროს, სნაიპერის ტყვიით.
მზია ბეკურაშვილი, დედა: " ირაკლი და მამუკა ერთად გაიზარდნენ, ტყუპებივით. ირაკლი 11 თვით იყო მამუკაზე უფროსი. სკოლაშიც ერთად დადიოდნენ, ჯარშიც ერთად წავიდნენ და ომშიც. მამუკა უფრო დინჯი და ჭკვიანი იყო. ბავშვობაშიც დიდი ადამიანივით ლაპარაკობდა, მაგრამ კარგი იუმორი ჰქონდა, ხუმრობა უყვარდა. ძმებს შორის უფრო ყურადღებიანი იყო, უფრო მზრუნველი. სკოლაში კარგად სწავლობდა, სწავლის გაგრძელებაც უნდოდა უნივერსიტეტში, მაგრამ ისეთი დრო იყო მაშინ, არ გვქონდა საშუალება, ხელი შეგვეწყო. თქვა, მაშინ ჯერ ჯარში წავალ, იქ ვიმეცადინებ, მოვემზადები და მერე ჩავაბარებო. დედას არასდროს ემეტება თავისი შვილები ომში წასასვლელად, მაგრამ ორივე ძმას ძალიან უნდოდა, წასულიყო და მოეხადა ვალი სამშობლოს წინაშე.
...არ ვიცოდი, ომში რომ წავიდნენ. ისედაც, ყოველ საღამოს ვურეკავდი, ორივეს ველაპარაკებოდი და ისე ვიძინებდი. 7-ში ღამე რომ დავურეკე, მამუკამ ძალიან ჩუმად მიპასუხა; დედი, რად ჩურჩულებ-მეთქი, ვკითხე, ბატალიონში ბიჭებს სძინავთ და არ მინდა, გავაღვიძოო. თურმე, ომში ყოფილა და არ მეუბნებოდა... 8-ში დილითვე გავიგეთ, რომ ომი დაიწყო, ხან ერთთან ვრეკავდი, ხან მეორესთან. არც ერთი არ მპასუხობდა. ბოლოს, როგორც იქნა, ირაკლიმ მიპასუხა, მითხრა, კარგად ვართ მეც და მამუკაცო. ხუთ წუთში ისევ დარეკა, დედი ჩქარა, მამუკა დაიჭრა და გორის ჰოსპიტალში წამოიყვანეს, მიხედეთო. გავვარდით გორის ჰოსპიტალში, რომ მივედით, იქ არ დაგვხვდა. სიებს აკრავდნენ დაჭრილებისას, მაგრამ მამუკა არ იყო ამ სიებში. ვტიროდით, ვღრიალებდით... მთელი სანათესაო ეძებდა; ვერსად ვიპოვნეთ, თურმე,უკვე, დაღუპული ყოფილა და არ გვეუბნებოდნენ. მერე, ერთი ექიმი გამოვიდა_ ვინ ხართ ბეკურაშვილისო, იკითხა; მამუკას ბიძაშვილი ბიჭები მახლდნენ... წინ გადავდექი_დედა ვარ, მითხარით, სად არის ჩემი შვილი-მეთქი. არა, შენ არა, ბიჭები გამომყვნენო.. მორგში უნახავთ ჩემი შვილი და გარეთ ვეღარ გამოდიოდნენ საცოდაობით. მერე მომატყუეს -დაჭრილია, ხვალ თბილისში უნდა გადაიყვანონ და შენ თავზე უნდა დაადგეო. წამოდი დღეს სახლშიო-მითხრეს; არ ვიჯერებდი, ვტიროდი, სანამ მამუკას არ ვნახავ, არსად წამოვალ-მეთქი. საავადმყოფოსთან ჯარისკაცები იდგნენ; რომ ვტიროდი, მათ ერთ-ერთი გამოეყო, ჩემთან მოვიდა_დეიდა, მამუკას ეძებო? კი შვილო-მეთქი, ნუ ტირი, დეიდა, მამუკა თავის ფეხით შევიდა ჰოსპიტალში, ფეხშია დაჭრილი, არ ინერვიულოო. წადი, ხვალ თბილისში გადააგზავნიან და იქ მიხედავთო. ისე დამამშვიდა, სახლში წამოვედით. რომ მოვედით, მთელი ეზო სავსე დამხვდა ხალხით_უკვე გაეგოთ მამუკას დაღუპვის ამბავი. მერე კი მივხვდი, რაშიც იყო საქმე... ირაკლისაც უმალავდნენ ძმის დაღუპვის ამბავს, არც მან არ იცოდა.
ჩემს მამუკას ძალიან უყვარდა თავისი ქვეყანა და, ეს,თავისი სიკვდილითაც დაამტკიცა. 20 წლის იყო და თავისი ახალგაზრდა სიცოცხლე ქვეყნის ერთიანობას შესწირა. მადლობა, რომ არ ივიწყებთ ჩვენ შვილებს, მათ დამსახურებას და ღვაწლს."
ირაკლი ბეკურაშვილი, ძმა: ‘’სატანკო ბატალიონში ვმსახურობდით... ერთად მივდიოდით ტანკებით. ტანკი ცხინვალის მისადგომებთან ამიფეთქეს და, ერთმანეთს, ამ დროს დავცილდით, თუმცა, მანამდე მითხრა_’’უკან არ დავბრუნდები, თუ ცხინვალს არ დავიბრუნებთო“. სულ ოცი წლის იყო, მაგრამ ძალიან ვაჟკაცური, პრინციპული და უშიშარი.
შემდეგ მამუკასაც აუფეთქეს ტანკი, ტანკსაწინააღმდეგო ყუმბარით. მძღოლი დაიჭრა; მამუკამ და მისმა ოფიცერმა კონტუზია მიიღეს, დაჭრილი მძღოლი, სამშვიდობოს, მაინც გამოიყვანეს. თვითონაც დაიჭრა მხარში, მაგრამ, როგორც თანამებრძოლებმა მიამბეს, დაჭრილების გამოსაყვანად, ისევ უკან შებრუნებულა; მერე კი, სნაიპერს მოუკლავს – შუბლში ჰქონდა ტყვია მოხვედრილი.
თავიდან მითხრეს, რომ მამუკა დაიჭრა და გორის ჰოსპიტალში ჰყავდათ გადაყვანილი. მერე, როდესაც გამოვდიოდით, მეთაურმა მითხრა მისი დაღუპვის ამბავი...
მე მასზე უფროსი ვიყავი, მაგრამ, თითქოს, ჩემზე დიდი იყო_უფრო დინჯი, სერიოზული, ბავშვური არასდროს ყოფილა, ბავშვობაში კი...
21 აგვისტოს ხდებოდა 21 წლის, საკუთარი ოქროს დაბადების დღისთვის განსაკუთრებულად ემზადებოდა... სამწუხაროდ, არ დასცალდა. ჩვენს სოფელში, ბიწმენდში მამუკას სახელობის ქუჩაა და, ასევე, იმ ბიჭების სახელობის მემორიალია, ვინც, ჩვენი კუთხიდან, სამშობლოს ერთიანობისთვის ბრძოლებში დაიღუპნენ."
ტარიელ ბეკურაშვილი, ძმა:„ ჩემზე სამი წლით უფროსი იყო, მაგრამ უფრო მეტით უფროსი მეგონა, ბავშვობიდანვე დიდი კაცივით იქცეოდა, კაცურად აზროვნებდა, დაუფიქრებლად არაფერს აკეთებდა. სულ ჭკუას მარიგებდა. მის ხელში ვარ გაზრდილი. მე კი არა, ჩვენს უფროს ძმას – ირაკლისაც ასწავლიდა ჭკუას. მარტო ჩვენთან კი არა, მეგობრებთანაც ასე იქცეოდა. ძირითადად, უფროსი ასაკის მეგობრები ჰყავდა. თანატოლებთან, ვისთანაც მეგობრობდა, ყველას რჩევებს აძლევდა. მე მის რჩევებს ყოველთვის ვითვალისწინებდი, მიმაჩნდა, რომ ჩემზე გამოცდილი და ჭკვიანი იყო.დასჯით არც ერთხელ დავუსჯივარ, სიტყვით მაგებინებდა, მეც ყოველთვის ვუჯერებდი, ვიცოდი, რომ სიმართლეს მეუბნებოდა. ჩემთან საუბრის დროს, ტონს, არასოდეს უწევდა. კარგი იუმორი ჰქონდა, ყველას ეხუმრებოდა, მაგრამ არ მახსოვს, ვინმეს სწყენოდა მისი იუმორი. მამუკამ ომის დაწყების წინა დღეს დამირეკა; რომ მემშვიდობებოდა, მითხრა: ჭკვიანად მოიქეციო. მანამდე, ასეთი რამ, არასოდეს უთქვამს. 7აგვისტოს, დილას, წასულა სახლიდან. შვიდში ღამით, განგაშისას გაიყვანეს ჩემი ორივე ძმა ცხინვალში. მამუკა, ცხინვალის ბაზართან, 8 აგვისტოს დაღუპულა… მისგან ბევრი რამ ვისწავლე, ძალიან მაკლია, მეც და მთელს ოჯახს!..’’
მამუკა ბეკურაშვილი (სიკვდილის შემდეგ) დაჯილდოებულია ვახტანგ გორგასლის I ხარისხის ორდენით.
