ჩამოსვლის დღიდან ჩემი მთავარი საქმიანობა სწავლა და კლასგარეშე ნამუშევრებზე მუშაობა იყო. 2020 წლის ბოლო სემესტრში, როდესაც პანდემია დაიწყო და სწავლა ონლაინ რეჟიმში გადავიდა, ორი არჩევანი მქონდა: შტატებში დარჩენა ან საქართველოში დაბრუნება. სადაც ჩემს წარმატებულ ბეგრაუნდზე შემეძლო კარიერა ამეშენებინა. წასვლას დარჩენა ვამჯობინე და დასახული მიზნების ბოლომდე მიყვანა. აკადემიის დასრულების შემდეგ საცხოვრებლად ბოსტონში გადავედი. პანდემიის პერიოდში ბევრს ვმუშაობდი და ნაკლებს ვხატავდი, რაც ჩემთვის ძალიან რთული იყო, სამაგიეროდ არ გავჩერებულვარ და მიზნებისგან არ გადამიხვევია, ყველაფერი გეგმის მიხედვით შევასრულე. ბოსტონში პირველი წლის ბოლოს ცალკე გადავედი საცხოვრებლად, სადაც სამუშაო სივრცე შევქმენი და აქტიური შემოქმედება დავიწყე.
ამჟამად სხვადასხვა თემატიკის კომპოზიციაზე ვმუშაობ და ვამზადებ ნამუშევრებს გამოფენისთვის. მუშაობის პროცესში ვცდილობ გავერკვე, რა არის ჩემი და რა არის სხვისი (ზეგავლენები), ვქმნი თუ ვიმეორებ, რა მომწონს, რა არ მომწონს და თუ მომწონს რატომ მომწონს., ეს ყველაფერი მეხმარება იმაში, რომ ვიპოვნო საკუთარი თავი და ჩამოვყალიბდე როგორც ინდივიდუალური არტისტი. მჯერა, რომ ხელოვნება ყოველთვის პოულობს თავის ღისეულ ადგილს და ამისთვის არტისტს არ სჭირდება განსაკუთრებული ზრუნვა, მთავარია ხელოვანი იყოს აქტიური შემოქმედებით პროცესში. ნიუ-იორკის სამხატვრო აკადემიაში ყველა საგამოფენო ღონისძიებაში მივიღე მონაწილეობა, ეს იყო Tribeca Ball, Take Home a Nude (Sotheby's), Deck the Walls, Summer Exhibition და სხვა... ჩემი ნამუშევრები შეიძინეს სხვადასხვა კოლექციონერებმა, როგორც სკოლაში, ასევე სკოლის გარეთ., მათ შორის იყო Steve Wilson-ი, რომელსაც ეკუთვნის სასტუმრო მუზეუმების ქსელი 21C, სადაც ნამუშევრები არა როგორ დეკორაცია, არამედ როგორც ხელოვნების ნიმუშები ისე არის გამოფენილი. ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი პროექტი, რაზეც ვიმუშავე ნიუ-იორკში იყო, ინტერიერის დეკორაცია კერძო სახლში, 6 თვის სამუშაო 50 დღეში შევასრულე. იმ დროს პირველი კურსი დავასრულე და მეორე წლის სწავლის დაფინანსებას ველოდებოდი განათლების საერთაშორისო ცენტრისგან (საქართველო). როგორც ჩანს ჩემი მოტივაცია არ მოეწონათ (მათ ჩემთვის არც პირველი კურსი დაუფინანსებიათ) და დაფინანსებაზე უარი მივიღე... . დაფინანსებაზე უარის მიღებიდან რამდენიმე დღეში, მოულოდნელად დამიკავშირდნენ და აღნიშნული პროექტი შემომთავაზეს. თვითონ პროექტი თემატურად ნაკლებად საინტერესო იყო, მაგრამ შემოთავაზებული ანაზღაურება სწავლის საფასურის ნახევარზე მეტს ფარავდა, ამიტომ დავთანხმდი და ვუთხარი, რომ პროექტს რომელიც 6 თვის ვადას საჭიროებდა 40 დღეში ჩავაბარებდი. პროექტი აუცილებლად მოკლე ვადებში უნდა შესრულებულიყო, რადგან 2 თვეში სწავლა იწყებოდა. დღეში საშუალოდ 14 საათს ვმუშაობდი, პროექტი 50 დღეში დავასრულე.
ამერიკა ბიზნესის ქვეყანაა, აქ ეკონომიური რესურსები ძალიან დიდია. ხელოვნებაც გარკვეულწილად კომერციულია. ხელოვანისთვის კომერციას უნდა შევხედოთ როგორც გამოწვევას, რაგამ ხელოვანსაც სჭირდება საარსებო რესურსი, მან უნდა ისწავლოს სწორად მანიპულირება თავისი შემოქმედებით, იმისთვის რომ ხელოვანი ამერიკაში დამკვიდრდეს მას სჭირდება სტაბილური შემოსავალი და დრო შემოქმედებისთვის. ეს მოცემულობა ახლადჩამოსული არტისტისთვის მარტივად მისაღწევი არ არის. აუცილებელია ხელოვანმა თავისი შემოქმედებით იპოვნოს საერთო "ენა" მოცემულ საზოგადოებასთან. ეს შეიძლება იყოს იუმორი ხელოვნებაში ან გარკვეული ტრენდი, რომელსაც არტისტი ინტერპრეტაციის მეშვეობით გადმოსცემს თავის შემოქმედებაში. ხელოვანმა უნდა შეძლოს ცოდნით მანიპულირება და ბალანსის შენარჩუნება კომერციასა და ხელოვნებას შორის. არტისტს წარმატებისთვის სჭირდება ორი ძირითადი პირობა : სამუშაო სივრცე და შემოქმედებითი პროგრესი. თუ ხელოვანი ამ მოცემულობებს თავს გაართმევს ის წარმატებას აუცილებლად მიაღწევს. ამავე დროს ხელოვანმა უნდა შეაფასოს ის სივრცე, სადაც მომდევნო წლებში აპირებს მოღვაწეობას. არ აქვს მნიშვნელობა ეს იქნება საცხოვრებელი ქალაქი, სასწავლებელი თუ სამეგობრო წრე. არაფრის მომცემი არც განათლება ვარგა და არც ურთიერთობები. სწორად არჩეული "სივრცე" კი დააჩქარებს წარმატებას.
მნიშვნელოვანია, რომ მხატვარს ჰქონდეს სამუშაო სივრცე ანუ სახელოსნო. არტისტი შეიძლება იყოს უსაზღვროდ ნიჭიერი, მაგრამ თუ მას სახელოსნო არ აქვს ის დღეს არაფერს წარმოადგენს. ნიუ იორკში, ბოსტონში და ალბათ სხვა ქალაქებშიც არსებობს სახელოვნებო პრაქტიკა, რომელსაც ჰქვია "Open Studio Days.” ამ დროს სახვითი ხელოვნების წარმომადგენლები, თავიანთ სახელოსნო სივრცეებში აწყობენ მიმდინარე ნამუშევრების გამოფენას. თარიღების შესახებ ინფორმაცია ვრცელდება სოციალურ ქსელში, სხვადასხვა ონლაინ პლატფორმებზე, არტისტებს შეუძლიათ მოიწვიონ გალერისტები, კოლექციონერები ან უბრალოდ ხელოვნების მოყვარული ადამიანები. სახელოსნოებში იწყება ყველა სასარგებლო კომუნიკაცია, რომელმაც შესაძლოა მომავალში დიდი წარმატება მოუტანოს ხელოვანს. რამდენიმე კვირის წინ ქალაქ ბოსტონის კულტურულმა ორგანიზაციამ City of Boston Arts and Culture cou Mayor's Office of Arts-as მომანიჭა Artist Housing Certification. სერთიფიკატი მხოლოდ მოქმედ არტისტებს ენიჭება. ეს არის ბოსტონის ინიციატივა კულტურის განვითარების მიზნით. სერთიფიკატი მაძლევს შესაძლებლობას ქალაქის პრესტიჟულ ლოკაციებზე, როგორიც არის Seaport, Back Bay, Brooklin და სხვა, მინიმალურ ფასად შევიძინო ან ვიქირავო სამუშაო საცხოვრებელი სივრცე. რაც კარგი შესაძლებლობაა სამომავლო მიზნამდე მისაღწევად.
ხელოვნების განვითარება დამოკიდებულია ისევ ხელოვანზე, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში არტისტი არ ცდილობს შეაყვაროს თავის შემოქმედება საზოგადოებას. ვფიქრობ ამისთვის საჭიროა მესამე პირი, მაგალითად მედიატორი, რომელიც იზრუნებს ხელოვანის საზოგადოებაში პრეზენტაციისათვის და მის გარშემო შექმნის აუდიტორიას. მედიატორები არტისტებისთვის ქმნიან კონკურენტუნარიან გარემოს. საზოგადოების ხელოვნებით დაინტერესების შემდეგ, ბიზნესმენები აფინანსებენ, სახელოვნებო პროექტებს, სახელმწიფო კულტურის განვითარების მიზნით გადასახადებისგან ათავისუფლებს არტ დონაციის მსურველებს, იმართება არტ აუქციონები მაგალითად როგორიც არის Sotheby's, Christie's და სხვა, სადაც მოქმედი არტისტების ნამუშევრები იყიდება... გალერეები აწყობენ სხვადასხვა შოუ გამოფენებს. ეს ყველაფერი არის დამოკიდებული კარგად ორგანიზებულ არტ მენეჯმენტზე, ცოტა ხნის წინ საქართველოში ვიყავი. დღეს იქ დარჩენა გმირობის ტოლფასია. თუმცა 17-18 წლის, რომ ვყოფილიყავი დავრჩებოდი კიდეც, მაგრამ მე ახლა მომავალზე ვფიქრობ. იქნებ ახლო მომავალში შევძლო პარალელურად შევქმნა ორი სახელოვნებო სივრცე- საქართველოში და ამერიკაში. რომლებიც ერთმანეთთან იქნება დაკავშირებული. ეს არის სამომავლოდ დიდი პროექტი, რომლის განხორციელებასაც ვგეგმავ.
ხატვა 12 წლის ასაკში დავიწყე და თავიდანვე ძალიან დიდი შედეგი მქონდა, ორი წელი შეუჩერებლად ვხატავდი ძალიან დიდი მოტივაციით, მაგრამ ერთ დღეს საერთოდ შევწყვიტე მუშაობა, დაახლოებით 6-7 წელი არ ვხატავდი თუ ვხატავდი ან მამაჩემს ვეხმარებოდი ან უაზრო შეკვეთებს ვასრულებდი, ძალიან არასერიოზულად და უპასუხისმგებლოდ მივუდექი ჩემს შესაძლებლობებს, მითუმეტეს იმ დროს შემეძლო სხვა საზრუნავის გარეშე ხელოვნებისთვის მეტი დრო დამეთმო. დღეს, რომ ისევ 12 წლის ვიყო არცერთ წუთს არ დავკარგავდი, არ გავჩერდებოდი! შემოქმედებას ბევრი პრაქტიკა და ცოტა ნიჭი სჭირდება. პრაქტიკაში ნიჭი ვითარდება, პრაქტიკის გარეშე ნიჭიერება არ არსებობს.
მჯერა, რომ დღეს ხელოვანებისთვის მსოფლიოს ყველა კარი ღიაა! ახალგაზრდა არტისტებს გაქვთ შესაძლებლობა ისწავლოთ მსოფლიოს წამყვან უნივერსიტეტებში, გქონდეთ ურთიერთობა ცნობილ არტისტებთან, წამოიწყოთ გრანდიოზული პროექტები. ….თქვენი სახელი და შემოქმედება მსოფლიოს დარჩება, როგორც კულტურული მემკვიდრეობა!
