,
ბრიტანულ გაზეთ „ფაინენშელ თაიმსში“ (Financial Times) გამოქვეყნებულია ცნობილი პოლიტიკური მიმომხილველის, გიდეონ რიხმანის სტატია სათაურით „უკრაინა გრძნობს დროის ზეწოლას და მზარდ მოლოდინს“, რომელშიც, „დიდი შვიდეულის“ ჰიროსიმის სამიტის ფონზე, რუსეთ-უკრაინის ომის სავარაუდო პერსპექტივაა გადმოცემული.
გთავაზობთ პუბლიკაციის ტექსტს:
უკრაინამ დიპლომატიური ტრიუმფი მოახდინა. ახლა ქვეყანაზე ზეწოლა ხდება, რომ კიევმა სამხედრო ტრიუმფიც განახორციელოს.
ჰიროსიმაში „დიდი შვიდეულის“ პომპეზური სამიტის შემდეგ მსოფლიოს ყურადღება კვლავ გადაერთო ომის მკაცრ რეალიებზე, რომელიც უკრაინის აღმოსავლეთში მიმდინარეობს. G-7-ის ლიდერების დიპლომატიური და სამხედრო მხარდაჭერა, რომელიც ვლადიმერ ზელენსკის „შვიდეულის“ სამიტზე აღმოუჩინეს, უკრაინის პრეზიდენტისათვის დიდ სტიმულს წარმოადგენს. მაგრამ საფრთხე იმაში გამოიხატება, რომ შესაძლოა ამაზე მეტი საერთაშორისო მხარდაჭერა უკრაინას აღარ ჰქონდეს.
უკრაინელებმა, რასაკვირველია, იციან, რომ დასავლეთის მხარდაჭერის შენარჩუნების ყველაზე საუკეთესო წესს ბრძოლის ველზე მიღწეული პროგრესი წარმოადგენს. მაგრამ რუსეთის მიერ გაკეთებული განცხადება, რომ მისმა არმიამ უკვე მთლიანად დანგრეული ბახმუტი აიღო და მასზე კონტროლი დაამყარაო, ხაზს უსვამს იმას, თუ რამდენად რთული შეიძლება აღმოჩნდეს უკრაინის წინაშე მდგარი ამოცანა.
„დიდი შვიდეულის“ მიერ გამოქვეყნებულ კომუნიკეში არავითარი მინიშნება არ არის იმაზე, რომ ვოლოდიმირ ზელენსკის მიმართ რაიმე ზეწოლა ხორციელდება. ოფიციალურად სამიტმა გამოიყენა ცნობილი ფორმულა, რომლის მიხედვით, ისინი გააგრძელებენ დახმარებას უკრაინისათვის „იმდენი მოცულობით, რამდენიც საჭირო იქნება“, მაგრამ არაოფიციალურად ეს გზავნილი ასე უნდა იქნას გაგებული: „იმდენი მოცულობით, რამდენიც საჭირო იქნება, მაგრამ უკეთესი იქნება, თუ ეს დიდი დროის განმავლობაში არ გაგრძელდება“.
რა თქმა უნდა, „დროის გადაუდებლობაზე“ ასეთი მინიშნება არ ნიშნავს იმას, რომ დასავლეთის მთავრობებს უკრაინისადმი სიმპათია უქრებათ. უფრო მეტად, არსებობს იმის ეჭვი, რომ თუ დიდი ხნის ნანატრი კონტრშეტევა ვერ შეძლებს ბრძოლის ველზე არსებულ სიტუაციაში გარდატეხის შეტანას, მაშინ კიევის მომხრეებისათვის ბევრად ძნელი იქნება შეინარჩუნონ პოლიტიკური, ფინანსური და მატერიალურ-ტექნიკური მხარდაჭერის ამჟამინდელი დონე.
უკრაინაზე მზარდი [არაოფიციალური ზეწოლა] მჭიდროდაა დაკავშირებული აშშ-ის 2024 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებთან. რესპუბლიკელების საპრეზიდენტო კანდიდატად დონალდ ტრამპის წარმოჩენა აძლიერებს იმის შიშს, რომ ამერიკის მომდევნო მეთაური რადიკალურად შეცვლის დამოკიდებულებას უკრაინის მიმართ. გავიხსენოთ დონალდ ტრამპის განცხადება, როცა დაიკვეხნა - პრეზიდენტი რომ ვიყო, უკრაინაში ომს ერთ დღეში დავასრულებო. ეს მნიშვნელოვნად განსხვავდება დასავლეთის ფორმულისაგან - „იმდენი მოცულობით, რამდენიც საჭირო იქნება“.
არ არის გამორიცხული, რომ უკრაინის მიმართ აშშ-ში დღეს შექმნილი ორპარტიული კონსენსუსი შეიძლება უფრო ადრე - საპრეზიდენტო წინასაარჩევნო კამპანიის დროსაც კი დაირღვეს. [რესპუბლიკელების მხრიდან] შეიძლება წამოყენებული იქნას ყოველგვარი არგუმენტები კიევისადმი მხარდაჭერის გაგრძელების წინააღმდეგ - ვთქვათ, ასეთები: ომი დიდ ხარჯებს მოითხოვს, იზრდება ესკალაციის საფრთხე და ა.შ. აშშ-ში ჩატარებული საზოგადოებრივი გამოკითხვების შედეგები მოწმობს, რომ მოსახლეობაში უკვე შეინიშნება უკრაინის მიმართ მხარდაჭერის გარკვეული შემცირება.
ეს ყველაფერი ვლადიმერ პუტინს აძლევს იმედის საფუძველს, რომ თუ ის შეძლებს კიდევ 18 თვის განმავლობაში იბრძოლოს, ჰორიზონტზე ტრამპისტების [მაშველი] კავალერია გამოჩნდება. კრემლმა უკვე აქტიურად დაიწყო ფლირტის თამაში ყოფილ პრეზიდენტ დონალდ ტრამპთან და მის მომხრეებთან. რუსეთის ხელისუფლების მიერ სანქცირებული ამერიკელების სიაში ისეთი პირებია შეყვანილი, რომლებსაც უკრაინასთან არავითარი კავშირი არ აქვთ, მაგრამ ისინი არიან დონალ ტრამპის შიდაპარტიული არაოფიციალური მტრები, მაგალითად, ისეთები, როგორიცაა ბრედ რაფენსპერგერი - ჩინოვნიკი, რომელიც 2020 წლის არჩევნების დროს წინააღმდეგობას უწევდა დონალდ ტრამპის მოთხოვნებს „მოეძებნა მხარდამჭერთა დამატებითი ხმები“ ჯორჯიის შტატში, სადაც იგი სახელმწიფო მდივნის პოსტს ფლობდა.
იმის გათვალისწინებით, რომ ამერიკა უკრაინას ყველაზე მნიშვნელოვან სამხედრო დახმარებას უწევს, ვაშინგტონის პოზიციის შეცვლა კიევისათვის კრიტიკული იქნება. გარდა ამისა, აშშ-ში პოლიტიკური ატმოსფეროს ცვლილება გარდაუვალ ნეგატიურ გავლენას მოახდენს ევროპაზეც. ენერგეტიკულ ბაზარზე ომის მიზეზით გაჩენილმა პრობლემებმა ევროპას დიდი ზარალი მიაყენა - ევროკავშირის ქვეყნების მთავრობები იძულებული გახდნენ მოსახლეობის სოციალური დაცვის უზრუნველსაყოფად და ბიზნესის დასახმარებლად 800 მილიარდი ევროს სუბსიდიები გამოეყოთ. ევროპელთა ეკონომიკურმა უკმაყოფილებამ შეიძლება პოპულისტური პარტიების - უკიდურესად მემარჯვენე და უკიდურესად მემარცხენე ძალების გააქტიურება გამოიწვიოს, რომლებსაც რუსეთის მიმართ სიმპათიები აქვთ.
შეიძლება გაჩნდეს კითხვები იარაღის მიწოდების მიმართაც: ობიექტურად თუ ვიტყვით, უკრაინის ომში იმდენი საბრძოლო მასალა იხარჯება და იმდენი ტექნიკა ნადგურდება, რომ აშშ-ისა და ევროპის ქვეყნების რეზერვები ძალიან შემცირდა. არის პრობლემები უკრაინის არმიის საარტილერიო ჭურვებით უზრუნველყოფის საქმეში. დასავლეთის სამხედრო ქარხნებისათვის ძალიან ძნელია „ფეხი ააყოლონ ომის ტემპებს“, თუ ქვეყნების ეკონომიკა მთლიანად სამხედრო „რელსებზე“ არ გადავა. ერთ-ერთი დასავლელი პოლიტიკოსის თქმით, უკრაინაში საბრძოლო მოქმედებები იმდენად ინტენსიურია, რომ „უკრაინელები ერთ საათში ხარჯავენ იმდენ ჭურვს, რამდენსაც ჩვენ მთელი კვირის განმავლობაში ვაწარმოებთ“.
დასავლელი ჩინოვნიკები, რომლებიც ეროვული უსაფრთხოების სტრუქტურებში არიან დასაქმებულები, ფაქტიურად იარაღით მოვაჭრეებად გადაიქცნენ: ისინი ტელეფონით ურეკავენ მსოფლიოს ქვეყნების სხვადასხვა დედაქალაქებს - სეულიდან ისლამაბადამდე - უკრაინის ფრონტისათვის მეტი ჭურვის და რაკეტის შოვნის იმედით.
ამერიკელები და ევროპელები თვლიან, რომ მათი ძალისხმევა წარმატებულია და რომ უკრაინას ახლა საკმარისი შეიარაღება აქვს სერიოზული კონტრშეტევის დასაწყებად. მაგრამ რეალურად უკრაინის არმიის საიარაღო საწყობები საკმაოდ ცარიელია. მათი შევსება ძალიან გაძნელდება 2024 წლამდე, მიუხედავად იმისა, რომ კიევს შეიძლება ნატომ „ფანტომები“ (F-16-ები) მიაწოდოს - როგორც ეს გასულ კვირას აღუთქვეს.
ისეთი პირი უჩანს, რომ უკრაინის კონტრშეტევა, თუ ის მართლაც განხორციელდება, დაიწყება საკმაოდ მშვიდად, სადაზვერვო ოპერაციების სერიით, რომელთა მიზანი იქნება რუსეთის არმიის თავდაცვაში სუსტი ადგილების გამოვლენა. მაგრამ ვინ მოსთვლის რეალურად, რამდენი იქნება ასეთი სუსტი ადგილი? ეს ყოველი ომის „ცნობილ უცნობ“ მოვლენას წარმოადგენს.
ზოგიერთი დასავლელი ოფიციალური პირი, რომლებიც კიევთან მჭიდროდ თანამშრომლობდნენ, თვლის, რომ უკრაინელებს რუსული არმიის თავდაცვითი ზღუდეების გარღვევისა და ყირიმისაკენ გაჭრის კარგი შანსები აქვთ. მაგრამ სხვები ეჭვის თვალით უყურებენ უკრაინის არმიის შესაძლებლობებს და სიფრთხილისაკენ მოუწოდებენ: რუსების თავდაცვითი ხაზები კარგად არის გამაგრებული და უკრაინის არმიას მათი გარღვევა გაუჭირდება. პესიმისტები შიშობენ, რომ თუ შეტევა ისე არ განვითარდება, როგორც დაგეგმილია, ომი მომავალი წლისათვის ჩიხში შევა. უკრაინის არმიას მაღალი მორალური სული და უკეთესი ტაქტიკა აქვს, რუსეთი არმიას კი [ცოცხალი ძალისა და სამხედრო ტექნიკის] მეტი პოტენციური რეზერვი.
მაგრამ იმ შემთხვევაშიც კი, თუ უკრაინა ფრონტს ვერ გაარღვევს და დასავლური მხარდაჭერა მართლაც შემცირდება, ეს კიდევ არ ნიშნავს იმას, რომ უკრაინა ბრძოლას შეწყვეტს. უკრაინელი ოფიციალური პირები აღნიშნავენ, რომ ისინი, თავიანთი დასავლელი მფარველების აზრისაგან განსხვავებით, არასოდეს არ მისცემენ საკუთარ თავს იმის უფლებას, რომ კონფლიქტიდან იოლად და უბრძოლველად გამოვიდნენ. დიმიტრი კულებას, უკრაინის საგარეო საქმეთა მინისტრს, უყვარს ხოლმე იმ ფრაზის ციტირება, რომელიც ჯონი ლენონს მიეწერება: „საბოლოოდ, ყველაფერი კარგად იქნება და თუ რაღაც ისე არ არის, როგორც უნდა იყოს, ეს ჯერ კიდევ არ ნიშნავს დასასრულს“.
წყარო:
