,
საქართველოს ეროვნულ ბიბლიოთეკაში მეორე მსოფლიო ომისდროინდელი წერილების საკმაოდ დიდი არქივი არსებობს. ეს პროექტი, სახელწოდებით „მეორე მსოფლიო ომი ეპისტოლარულ ჟანრში, წერილები ფრონტიდან”, რამოდენიმე წლის წინ დაიწყო ემზარ ჯგერენაიასა და მაია სიმონიშვილის თაოსნობით.
„პოსტსაბჭოთა ადამიანის პრობლემაა, რომ ჩვენ ისტორია გვესმის, როგორც ის დაგვიწერა მთავრობამ და მასთან დაახლოებულმა ინტელექტუალებმა. მაგალითად, კომუნისტური პარტიის დავალებით დაწერილი მეორე მსოფლიო ომის ისტორია, მაღალ კონტროლს დაქვემდებარებული, რის შედეგადაც ჩვენ გვაქვს ამ ისტორიის მხოლოდ ერთი ვერსია. ამ წერილებიდან კი ჩვენ შეგვიძლია აღვადგინოთ ყოველდღიურობაში, ომში ჩაბმული ცოცხალი დამკვირვებლის პოზიციიდან დაწერილი ისტორია.“- აღნიშნავს ემზარ ჯგერენაია.
"სალამი ჩემს გულიდან განუშორებელს, საყვარელ ნინას. ძვირფასო და ძვირად სანახაო საყვარელო ნინა. მოგიკითხავ ძალიან დიდი მოწყენით და ძალიან მაგრა მაგრა მაგრა პირზე კოცნით - ისე კოცნით, რომლის დაწერა სიტყვებით ვერ მომიხერხებია. ჩემო გულიდან განუშორებელო ნინა, როგორ ხარ, როგორ სცხოვრობ, როგორ ატარებ თავისუფალ დროს, მუდამ წუთს მეინტერესება რომ ვიცოდე... ძვირფასო და ძვირად სანახაო ნინა, მე გამოგიგზავნე სურათები, პატარები გულის ბროშკისთვის. მართალია ჯავრი მომდის შენზე, რამდენსა გწერ, რომ ჩვენ რომ ერთად სურათი გადავიღეთ, ის გამომიგზავნემეთქი და არა ჰგზავნი... მწერე წერილები და რა გიჭირს, რა გაკლია, ან ხო არ გცივა. მოუარე შენს თავს. თუ როგორმე იშოვი ვალინკებს, იყიდე. ჩაიცოდე ჩემი ჩექმები. ტუფლები წითელი. ოღონდ ნუ შეიციებ, ოღონდ ნუ მოიმშიებ. იყავი კარგად, მოუწყენლად. გკოცნი ბევრს. მაგონდება ის საყვარელი საათები, როცა შენ თვალით გხედავდი, გკოცნიდი, მკოცნიდი და სიყვარულით მაინც ვერა ვძღებოდით. გწერს შენსკე მოწყენილი ლადო..."
„ეგეთი სიყვარულის შესახებ წიგნებში თუ წამიკითხავს. და რეალობაშიც რომ ამას წავაწყდი, ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ამბავი იყო. ხომ წარმოგიდგენიათ, ძველ დროში, როცა ადამიანები ძირითადად გარიგებით ქმნიდნენ ოჯახებს, ჩემს ბებიას და ბაბუას ასე უყვარდათ ერთმანეთი, ასეთი სიყვარულით დაქორწინდნენ. ბებიაჩემი ლამაზი ქალი იყო, ერთშვილიანს და ქვრივსაც ჰყავდა მთაში მთხოვნელი, მაგრამ ოჯახი აღარ შეუქმნია. სულ ელოდა და გზას გაჰყურებდა. მერე რომ ვკითხე, რატომ არ გათხოვდი-მეთქი, მიპასუხა, ახლაც მის გზას გავცქერი, სულ მეგონა დაბრუნდებოდა და ასე რომ მომხდარიყო და მე გათხოვილი დავხვედროდი, რა პირით შევხვედროდიო“.
დღეს ლადო ბუჩუკურს ოთხი შვილიშვილი და შვიდი შვილთაშვილი ჰყავს. ნინა ცოცხალი აღარ არის. წერილების ნაწილი თან წაიყოლა. მისი სიკვდილის შემდეგ კი რუსეთის ერთ-ერთ ქალაქში, საძმო სასაფლაოზე, შვილიშვილებმა ლადოს საფლავიც იპოვეს.
ყველაფერი დაიწყო ერთ დღეს, როდესაც დეიდასთან, ციური ხეთერელთან, სტუმრად მისულმა ბიბლიოთეკის თანამშრომელმა, მაია სიმონიშვილმა, თავისი ბაბუის, კარლო ხეთერელის, ფრონტიდან გამოგზავნილი წერილები ნახა და წაიკითხა. პროფესიით ლიტერატურათმცოდნე დეიდამისი წერილებს ჩაჰკირკიტებდა. ბაბუის წერილების შინაარსით და ენით მოხიბლულმა მაიამ მეორე დღეს ერთ-ერთი წერილის ტექსტი ფეისბუკზე მეგობრებსაც გაუზიარა და ასე დაიწყო:
„ჩემო ჭკვიანო ქეთუნია, მე მაქვს იმედი, რომ შენ შენებურად ვაჟკაცურად გაუმკლავდები ყველა დაბრკოლებას. ხომ გაქვს გამოცდილება შვიდი-რვა წლის? ათი წლით არის ხალხი გადასახლებული და ოჯახი იტანს გაჭირვებას. შენც, ჩემო ოქრო გოგო, იყავი შვილების ერთგული, ნუ გაუჯავრდები, გულს ნუ გაიხეთქავ და უფრო გაგიფრთხილდებიან. ღმერთმა თუ არ გაგვწირა, ყველაფერი კარგად იქნება... მე ახლა ფრონტზე ვარ უკრაინაში, ხარკოვთან. ასე წავიდა, ჩემო საყვარელო ცოლ-შვილო, ჩემი საქმე. მაგრამ მიუხედავად ყოვლისა, იმიტომ, რომ კიდევ ვეღირსო თქვენს დაკოცნას, თქვენს მოფერებას, თქვენს პატრონობას, როგორც ქვია, ისე ვარ, თუ ტყვიამ არ მიმსხვერპლა. ყველაფერს ავიტან თქვენთვის, ჩემი სულის სწორო ცოლ-შვილო. ცეცხლზე რომ დამდვან, არ შევუშინდები. ვარ ისეთ პირობებში, რაც კინოში გინახავს, მაგრამ არაფერია. ოღონდ თქვენს ნახვას ვეღირსო, ოღონდ თქვენთან მოვაღწიო და არ დავიშურებ არავითარ გამძლეობას“.
ამ წერილს სოციალურ ქსელში დიდი გამოხმაურება მოჰყვა. ყველამ თავისი ბაბუების და ბებიების ამბები გაიხსენა, ზოგმა ძველი წერილებიც ამოქექა და ასე, ბუნებრივად, დაიბადა ახალი - ომისდროინდელი წერილების შეგროვების - პროექტი, რომელსაც მაია სიმონიშვილთან ერთად ემზარ ჯგერენაიაც ჩაუდგა სათავეში.
„ბაბუაჩემის ჩანაწერების რვეულს რომ გადავხედე, ვნახე, რომ მხოლოდ სასიყვარულო წერილები კი არ იყო, ეწერა ომის წარმოებაზე, რასაც ჯარში ასწავლიდნენ, იმაზეც და რა გამოცდილებასაც აგროვებდა. ველოდი, რომ მშრალი წერილები უნდა ყოფილიყო, მაინც საბჭოთა კავშირის დროს წერდნენ ამ წერილებს, თვითცენზურის პირობებში, თუმცა აღმოჩნდა, რომ ასე არ იყო. ის სტერეოტიპიც დამენგრა, რომ თითქოს საბჭოთა კავშირში ყველა ერთმანეთს ჰგავდა - არ იყო ასე“.
მაია სიმონიშვილი გვეუბნება, რომ წერილები ფრონტიდან იმ დროზე ყველაფერს ჰყვება - რას ფიქრობდნენ, რა სურდათ, როგორ ცხოვრობდნენ, ომს როგორ აღიქვამდნენ. ჩანს, თუ როგორ ზრუნავდნენ ოჯახებზე შორი მანძილიდან.
„მახსენდება ერთი 20 წლის ბიჭის წერილიც, ვარდისფერ კონვერტში, შემოქმედებითი ირონიით გაჟღენთილი. თავის დას წერს ასეთი სიტყვებით: „სალამი ელიკოს აყვავებულ საქართველოში. გავიგე, რომ კანფეტები და გალეტები არ იშოვება, მათ გამოგზავნაზე ნუ შეწუხდებით. ჩემს ამბავს თუ შეეხებით და გაინტერესებთ, მე ისევ იმ ნაწილში ვიმყოფები”... წერს, თბილისში თოვლი თუ მოვიდა და ვენახები როგორ არისო...”
ზოგი, მაიას ბაბუის მსგავსად, ლექსების წერასაც იწყებდა და გზავნიდა.
მზევინარ რუხაძემაც მიიტანა ბიბლიოთეკაში მამის, ოთარ რუხაძის, წერილები. ის ჯერ ომში იბრძოდა თურმე, შემდეგ ტყვედ ჩავარდნილა, პოლონეთში ცეკვის ანსამბლი შეუქმნია, სამშობლოში წლების მერე დაბრუნებული კი სტალინის რეჟიმს ისევ გადაუსახლებია ციმბირში. იქ კი, შახტის ჩამონგრევის შედეგად დაღუპულა. ასეთი ამბებით გატენილია წერილები ფრონტიდან - თითო წერილი ზოგჯერ რომანის სიუჟეტიაო, ამბობს მაია. ემზარ ჯგერენაია კი გვეუბნება, რომ პირველ ეტაპზე ამ წერილების შეგროვება და ციფრულ ფორმატში შენახვაა მიზანი. ეს წერილები, მისი თქმით, გარდა შინაარსისა, ენობრივი თვალსაზრისითაც საინტერესოა - როგორ წერდნენ, როგორი იყო საშინაო, წერილების ენა. და, რაც მთავარია, ის, თუ რაზე წერდნენ:
„ქსელი, ოჯახები, ნათესაობა, ოჯახები. ძალიან ბევრს წერენ ფულზე, ფული თუ გაქვთო, ოჯახის წევრებს ეკითხებიან. აი, სწორედ მაიას ბაბუა წერს, ხუთასმანეთიანი პენსია გექნებათ, მე რო დავიღუპოო. ასე წერენ სხვებიც, ზრუნავენ შორიდან. ძალიან იშვიათად წერენ ადამიანები, რომ ლენინის და სტალინის გამო კვდებიან. წერენ საკუთარ შვილებზე, ოჯახზე, ტკივილზე, დაშორების სევდაზე, შიშზე. მთელი ეს ემოციები, პათოსის ეს ფორმები უაღრესად საინტერესო სურათს ქმნის“, - გვეუბნება ემზარ ჯგერენაია და მიმართავს ყველას - თუ ვინმეს დღემდე აქვს შემორჩენილი წერილები პირველი მსოფლიო ომიდან, მიიტანონ ეროვნულ ბიბლიოთეკაში, სადაც შეუძლიათ როგორც დედნების, ისე წერილების ასლების დატოვებაც მათი ავტორების ფოტოებთან ერთად.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
