საინფორმაციო ომი ყოველთვის იყო და იქნება ერთ-ერთი ფუნდამენტური იარაღი ნებისმიერი პოლიტიკური მიზნის მისაღწევად. თანამედროვე რეალობაში ერთი ადამიანი დღეში იმდენივე ინფორმაციას იღებს, რამდენსაც შუა საუკუნეებში მცხოვრები წლების განმავლობაში მიიღებდნენ, მაგრამ ახლა სიცრუე ან პროპაგანდა ინფორმაციის უდიდეს ნაწილს შეადგენს. მრავალჯერ განმეორებადი ტყუილი, რომელსაც საკმარისად ბევრი განსხვავებული ადამიანი და წყარო გაიმეორებს, ვიღაცებისათვის სინამდვილედ იქცევა ხოლმე. მაგრამ ჭარბი და ხშირად ცვალებადი ჭრელი და ცრუ ინფორმაციის პირობებში ერთი ინფორმაცია მეორეს ჩანაცვლებასა და გადაფარვას სწრაფად ახდენს, ხოლო პოლიტიკურ მეხსიერებაში ამნეზია ჩნდება - ის რაც გუშინ ნათელი იყო დღეს ის ცოტას თუ ახსოვს ხოლმე.
ეს საკითხი კარგადაა განხილული ორუელის 1984-ში, რომელშიც მტრისა და მოკავშირის ცნება ყოველი შემდგომი დირექტივის მიღების შემდეგ იცვლება - წარსულის მტერი მოკავშირედ საღდებოდა, ხოლო მოკავშირე მტრად.
დღევანდელი რეალობის პირობების გათვალისწინებით, იუვალ ნოა ჰარარის წიგნში Nexus კარგადაა ეს თემა განხილული, რომელშიც იგი აღწერს, რომ ონლაინ სივრცე და პროპაგანდისტული მასმედია ინფორმაციული კონტროლის კარგი საშუალებაა. ჭარბი და განსხვავებული ინფორმაცია რეალობის აღქმას აკარგვინებს ადამიანს, რადგან რეალობა ის ხდება, რისიც ადამიანს სჯერა. არარსებული ადამიანების (ტროლ-ბოტების) მხრიდან ცრუ ინფორმაციის მხარდაჭერით იქმნება განცდა, რომ მათი აზრი უმრავლესობაა, ხოლო უმრავლესობა რასაც ამბობს სწორია. მოქალაქეთა ნაწილს სჯერა ეს. ტყუილს საკმარისად ბევრი ადამიანი თუ დაიჯერებს შემდეგ ის სინამდვილედ წარმოჩინდება ხოლმე.
როდესაც საკმარისად ბევრი ადამიანი იმსჯელებს რაღაც თემაზე ის თემა დღის მთავარ თემად ანუ საინფორმაციო დღის წესრიგად ყალიბდება. როდესაც მასზე მიმდინარეობს დისკუსია და განხილვა შემდეგ სიმართლეც რომ გაირკვეს ყოველთვის იქნებიან ადამიანები, რომლებიც იტყვიან, რომ ეს ასე არ არის და რომ "კვამლი უცეცხლოდ არ ჩნდება".
საბჭოთა უშიშროება განსაკუთრებულ როლს უთმობდა საინფორმაციო კამპანიის წარმოებას. მათი მიდგომა ასეთი იყო: განა საბჭოეთია ყველაფერში კარგი, მაგრამ დასავლეთია ყველაფერში ცუდი. ეს იყო პროპაგანდის პირველი დონე. მეორე დონე კი იმ უბრალო მიღწევებისა და სიკარგეების განხილვა იყო, რომელიც ვითომ საბჭოეთში იყო წარმოდგენილი. ადამიანები, რომლებიც ამას დასავლეთში იჯერებდნენ, რუსები მათ სასარგებლო იდიოტებად (полезный идиот) მოიხსენიებდნენ.
რუსეთის გენშტაბის უფროსი გერასიმოვი თავის სამხედრო დოქტრინაში საინფორმაციო კამპანიას თითქმის იმაზე დიდ როლს ანიჭებს, ვიდრე უშუალოდ ომია. თუკი მოწინააღმდეგე დაიჯერებს, რომ შენ მტერი არ ხარ და რომ შენი ქმედებები სამართლიანი იყო და არის, მოწინააღმდეგე არ იომებს შენს წინააღმდეგ და მიზანიც უომრად იქნება მიღწეული.
ავტოკრატიები პროპაგანდის სახელმძღვანელოდ ორ მთავარ პრინციპს ასახელებენ: 1. მარტივი, ხშირად განმეორებად ფრაზებად მიწოდებული ინფორმაცია; 2. ჭარბად მიწოდებული სენსაციური, ჩამთრევი ინფორმაცია. აი მაგალითად: "გვრყვნიან"; "ცალ ფეხზე არ დავდგებით"; "ღირსებით"; "ომი ჩვენ დავიწყეთ"; "მძინარე ცხინვალი"; "აბა ომი გინდათ?!"; "ომში გვითრევენ"; "მეორე ფრონტი"; "გლობალური ომის პარტია"; "IQ".
მაგრამ საბოლოო შტრიხი, რომელსაც ინფორმაციულ ომში იყენებენ ხოლმე - ნიჰილიზმია. ეს უკანასკნელი ორი გზით მიიღწევა: იმის დაჯერებით რომ უუნარო ხარ და არაფერი გამოვა და ნეგატიური გამოცდილებით - წინაზე რომ არაფერი გამოვიდა არც ახლა არ გამოვა.
რეალობის დამახინჯებულად და მტრის მოკავშირედ ხოლო მოკავშირის მტრად წარმოჩენამაც ჩვეული ხასიათი მიიღო:
- თითქოს რუსეთი მოკავშირეა და მას საქართველოს მოქალაქეების გენოციდი და ეთნიკური წმენდები არ ჰქონდეს განხორციელებული - შესაბამისად, თითქოს რუსეთთან ურთიერთობის აღდგენა კარგი და სწორია;
- თითქოს საკუთარი ტერიტორიის დაცვა დანაშაული ყოფილა და აგრესორი შენ ყოფილხარ - შესაბამისად, თითქოს რუსეთის ქმედებები სამართლიანი ყოფილა;
- თითქოს რუსეთი მზადაა ტერიტორიები დააბრუნოს თუკი საქართველო საკუთარ სუვერენიტეტზე იტყვის უარს - თითქოს რუკაზე ნომინალურად დარჩენა და იმპერიის ქვეშ შესვლა ტერიტორიებს აბრუნებდეს;
- თითქოს ევროპა და დასავლეთი მტერია და წლობით საქართველოს მთავარი ეკონომიკური, სამართლებრივი, სამხედრო და პოლიტიკური მოკავშირე არ ყოფილიყოს და თითქოს ევროპა საქართველოს ცივილიზაციური და ისტორიული ნაწილი არ ყოფილიყოს;
- თითქოს დასავლეთი გარყვნილია ხოლო რუსეთი წმინდა;
- თითქოს რუსეთი უძლეველია და ომებში არ დამარცხებულა;
- თითქოს დასავლეთი ნაციონალური იდენტობის შტრიხებს გვიცვლის, რუსეთი კი იცავს ამას;
მაგრამ შემაშფოთებელი ისაა, რომ ამ პროპაგანდის წყარო დღეს არამხოლოდ რუსეთი, არამედ უშუალოდ საქართველოს ხელისუფლებაცაა. შესაბამისად, თანდათან მივდივართ რეალობამდე, რომელშიც სუვერენიტეტის რუსეთის სასარგებლოდ დაკარგვა და სრული სტრატეგიული კაპიტულაცია ისეთი რეალობა ხდება, რომლის დადგომასაც ბევრი ვერც კი შეიძლება მიხვდეს და ღირსების დაბრუნებად გაასაღოს. საბჭოთა და გერასიმოვისეული მიდგომა უომრად ქვეყნის კაპიტულაციის შესახებ შესაძლებელი ხდება. ამის დასასრული კი ის ნიჰილისტური შტრიხი იქნება, როდესაც იტყვიან, რომ მაინც ვერაფერს შეცვლით, დასავლეთსაც არ ვაინტერესებთ და ხომ სცადეთ და არაფერი გამოგივიდათ და არც მომავალში გამოგივათო. როგორც აღვნიშნე თავში, საინფორმაციო ომი ისეთივე საშიში იარაღია საქართველოს წინააღმდეგ, როგორც შეიარაღებული კონფლიქტი და ნამდვილი იარაღი.
