USD 2.8323
EUR 2.9742
RUB 2.7300
Тбилиси
როდის გაივლის მატარებელი კახეთის რკინიგზაზე
дата:  2259

ბოლო დროს კახეთში  სარკინიგზო ხაზის აღდგენის და რეაბილიტაციის საკითხი აქტიურად განიხილება. ადგილობრივი ხელისუფლება  აქცენტს  სტრატეგიული პროექტის ტურისტულ  მნიშვნელობასა და მევენახეების დახმარების  შესაძლებლობაზე აკეთებს. 

კახეთის მხარეში სახელმწიფო რწმუნებულის ადმინისტრაციაში  აცხადებენ, რომ რკინიგზის აღდგენა ამ ეტაპზე  მხოლოდ მოსაზრების დონეზე განიხილება.

აღდგება თუ არა    კახეთის სარკინიგზო ხაზი, რის შესახებაც  განცხადება  ,,ქართული ოცნების“  ლიდერმა ბიძინა ივანიშვილმა, წინასაარჩევნო დაპირებების ფორმატში, ჯერ კიდევ  2012 წელს გააკეთა?  მოგვიანებით ეს დაპირება, სხვა პროექტებთან ერთად, სხვა ლიდერებმაც  გაიმეორეს. მაგალითად, როგორც  საქართველოს  პრემიერ-მინისტრი გიორგი კვირიკაშვილი ამბობდა, კახეთს ცალკე აეროპორტი სჭირდებოდა და აეროპორტთან ერთად, რეგიონში სარკინიგზო ხაზის აღდგენაც აუცილებელი იყო:

„ვფიქრობ, მივედით იმ ეტაპამდე, როდესაც კახეთს სჭირდება ცალკე აეროპორტი.  კახეთის მიმართულებით ჩვენ გვაქვს რკინიგზა, რომელიც ჯერ არ არის ბოლომდე განადგურებული და სახელმწიფომ აუცილებლად უნდა იფიქროს, რომ ეს რკინიგზა აღდგეს“,- აცხადებდა კვირიკაშვილი.

რეგიონში  რკინიგზის რეაბილიტაცია და სარკინიგზო ხაზის აღდგენა რომ  იგეგმებოდა, ამის შესახებ   კახეთის გუბერნატორმა ჯერ კიდევ  2019 წლის ოქტომბერში განაცხადა. ირაკლი ქადაგიშვილის   ინფორმაციით, ამ საკითხზე შეხვედრები ინფრასტრუქტურის სამინისტროსა და დონორ ორგანიზაციებს შორის მისი მონაწილეობით არაერთხელ  ჩატარდა.

,,სამინისტროებთან და დონორი ორგანიზაციების წარმომადგენლებთან ყოველთვის ვსაუბრობდი რეგიონში რკინიგზის რეაბილიტაციასა და სარკინიგზო ხაზის აღდგენის აუცილებლობაზე და მის დადებით შედეგებზე. ჩემი დიდი სურვილია, აღდგეს სარკინიგზო ხაზი, რომელიც არა მარტო ადგილობრივი მაცხოვრებლების ტრანსპორტირებისთვის იქნება განკუთვნილი, არამედ, ტურისტებსაც მოემსახურება.

ამ ეტაპზე კახეთის რკინიგზის რეაბილიტაციის ხედვა გაგზავნილი გვაქვს აზიის განვითარების ბანკში, რათა მათი დახმარებით ეს მნიშვნელოვანი პროექტი განხორციელდეს. ბანკს რკინიგზის შესახებ ხედვა ერთ–ერთ მთავარ პრიორიტეტად აქვს გამოტანილი და ვფიქრობ, ამ პროექტს სწორედ ის დააფინანსებს. რკინიგზის აღდგენასთან დაკავშირებით, გაგრძელდება შეხვედრები, როგორც დონორ ორგანიზაციასთან, ასევე, ინფრასტრუქტურის სამინისტროსთან, სადაც აღნიშნულ საკითხს განვიხილავთ და მას ერთიან პროექტად დავამუშავებთ’’,- ამბობდა  გუბერნატორი.

კახეთში რკინიგზის აღდგენის იდეას თავიდანვე სკეპტიკურად შეხვდა და დღესაც წინასაარჩჩევნო პიარის ნაწილად აფასებს ოპოზიცია. ,,ლეიბორისტული პარტიის“ ადგილობრივი ლიდერი ნიკოლოზ ვარდოშვილი თვლის, რომ თუ ,,პროექტი რეალურად განხორციელდება, ეს  მნიშვნელოვანი იქნება ტვირთბრუნვის თვალსაზრისით, რაც მოსახლოებას დაეხმარება,  რომ თავისი პროდუქცია დედაქალაქამდე იაფად მიიტანოს და მისი   რეალიზაცია გაუიოლდეს.

ასევე, დედაქალაქიდან- კახეთამდე, დისტრიბუციის სხვადასხვა საჭიროებებიდან გამომდინარე,  მაგრამ რკინიგზის რეაბილიტაციას სჭირდება ძალიან დიდი თანხები. ადგილზე კი,  ყველაფერი გაფუჭებულია და დამპალია,  მათ შორის  ,,შპალები“, რაზეც ლიანდაგები ეწყობა. მთელი  ინფრასტრუქტურა გამოსულია მწყობრიდან და გაძარცვულია.  ამიტომ  ვფიქრობ, რომ ეს არის ხელისუფლების მიერ შემოგდებული მორიგი ტრიუკი არჩევნებისთვის“.

ვარდოშვილი  გუბერნატორის  მიერ აეროპორტის შესახებ გაკეთებულ განცხადებასაც იხსენებს და ირწმუნება, რომ ,,როგორც აეროპორტის თემამ ჩაიარა, ასევე, ჩაივლის რკინიგზის თემაც, რადგან   ამ ხელისუფლებას ელემენტარული პრობლემების გადაჭრა არ შეუძლია, არათუ, -ასეთი მასშტაბური პროექტის განხორციელება“.

თუ  ,,ლეიბორისტები“  ხელისუფლების მიერ ჩაგდებული პროექტების თვალსაჩინოებითვის თელავის აეროპორტის თემას  იშველიებენ,  ,,სამოქალაქო მოძრაობის“ ერთ-ერთი ლიდერი გელა გელაშვილი საქართველოს პარლამენტის თელავისა და ყვარლის მაჟორიტარი დეპუტატის, ირაკლი სესიაშვილის, ,,ცივიდან“-თელავამდე საბაგირო გზის გაყვანის შესახებ, ჯერჯერობით, შეუსრულებელ  დანაპირებს იხსენებს და ამბობს, რომ ,,ხელისუფლებამ თვითონ არ იცის, რას ამბობს და რას აკეთებს“.  თუმცა გელაშვილი აქვე  დასძენს, რომ ,,თუ პროექტი  რეალურად განხორცილდება, ეს  იქნება  უმნიშვნელოვანესი, როგორც მოქალაქეების  იაფი და კომფორტული მგზავრობისთვის და  ტურიზმის განვითარებისთვის, ასევე, ღვინის კულტურისა და მეცხვარეობის დარგის წინსვლისთვის“.

ოპოზიციის განცხადებებს უსაფუძვლოს უწოდებს თელავის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს თავმჯდომარე.  არჩილ თხლაშიძე დარწმუნებულია, რომ არ არსებობს   საკითხი, რომელსაც ოპოზიციონერები  სკეპტიკურად არ   შეხედავენ.  ადგილობრივი თვითმმართველობის  ,,ქართული ოცნების“ წარმომადგენელი ამბობს, რომ  ისინი ნებისმიერ  თემას ,,კარიერული პოლიტიკური თვალსაზისით“ აფასებენ.

,,-ეს პროექტი ძალიან მნიშვნელოვანია არა მარტო თელავისთვის, არამედ, -მთლიანად კახეთისთვის. იცით, რომ ფაქტიურად, რკინიგზა აღარ მუშაობს და გაჩერებულია,  ჯართის რამდენიმე ვაგონის გადაადგილებას თუ არ ჩავთვლით?  ამ ბოლო წლების მანძილზე მხოლოდ მაგ დანიშნულებით მუშაობს რკინიგზა. ხომ წარმოგიდგენიათ, კახელი გლეხებისთვის რამხელა შვება იქნება. ეს ხომ  ყველაზე იაფი სანტრანსპორტო საშუალებაა?  შესაბამისად,  პროდუქტების გასაყიდად ჩატანა თბილისში, თუ საქართველოს რეგონებში მათთვის ეს რამდენად შეღავათიანი იქნება?  მოკლედ, ცალსახაა, რომ ეს მხოლოდ წაადგება კახეთის მოსახლეობას და არა მარტო მოსახლეოებას, ეკონომიკური თვალსაზრისითაც,  აშკარად წინგადაგმული ნაბიჯი იქნება“.

წინასწარ გავრცელებული ინფორმაციების  და  ნაადრევად დაანონსებული   პროექტის ფონზე,   კახეთის რკინიგზის აღდგენის მოლოდინშია რეგიონის  მოსახლეობა და არასამთავრობო სექტორიც.

თამარ ბოტკოვოლი, რომელიც  არასამთავრობო ორგანიზაციას- ,,თელავი ჩემი  ქალაქია“ -ხელმძღვანელობს, მიიჩნევს, რომ  პროექტი კახეთისთვის მნიშვნელოვანი იქნება, რადგან  რკინიგზა მოსახლეობისთვის  მგზავრობის  იაფი საშუალება იქნება. მისივე თქმით, გასათვალისწინებელია სტრატეგიული, ტურისტული და   ეკონომიკური ფაქტორიც.

სანამ ადგილობრივი  საზოგადოება კახეთის რკინიგზის აღდგენის ავ-კარგიანობაზე მსჯელობს და  რკინიგზის გადაბმის წერტილებს და მასშტაბებს ზომავს, ირკვევა, რომ   ჯერ არც შესაბამისი პროექტი  არსებობს და არც სარეაბილიტაციო სამუშაოები დაწყებულა.

კახეთის გუბერნატორის მოადგილე პლატონ კალმახელიძე ამბობს, რომ ,,როდესაც  კახეთის რკინიგზის შესახებ სამხარეო ადმინიტრაციაში განცხადება გაკეთდა, ეს იყო  მხოლოდ მოსაზრება და ინიციატივა.   ეს მოსაზრება ,,აზიის განვითარების ბანკს“ გაეგზავნა, რომ  მისი მიზანშეწონილობა,   რენტაბელურობა, მიმდინარე ხარჯები და ბენეფიციართა რაოდენობა შეესწავლა.  ამ ბანკს მივმართეთ იმიტომ,  რომ სწორედ ამ დონორი ორგანიზაციის   პრიორიტეტული  მიმართულებაა რკინიგზა,  რომელსაც აფინანსებს. მაგრამ ეს ფონდი არ იღებს გადაწყვეტილებას, თუ არ მოხდა  ყველა იმ საკითხის  და  შემადგენელი საზომი ერთეულის შესწავლა, რისი საშუალებითაც საბოლოო ჯამში პროექტის მიზანშეწონილობის საკითხი წყდება.

 აღნიშნულ საკითხს კი,  პროექტის ფორმა არც ჰქონია, ეს იყო  მხოლოდ ხედვა.   ამ ეტაპზე ,,აზიის განვითარების ბანკიდან“ რაიმე კონკრეტული პასუხი არ არის მიღებული და, შესაბამისად,  არ შეგვიძლია ჯერ იმის თქმა, პროექტი დაიწყება, თუ არა“.

კახეთის რკინიგზის შესახებ მონაცემებს  ,,ვიკიპედია“ და საქართველოს ისტორია ინახავს, რომლის მიხედვით, რეგიონში  რკინიგზა 1915 წელს აუშენებიათ. იყო დრო, 90-იან წლებამდე,  როდესაც ქვეყნის ამ ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს სტრატეგიულ ობიექტზე სატვირთო და  სამგზავრო მატარებლები აქტიურ რეჟიმში მოძრაობდა. ახლა კი, აქ  მხოლოდ მიტოვებული, აბალახებული ტერიტორია,  გაძარცვული შენობა-ნაგებობის ნარჩენებია და მწყობრიდან გამოსული სარკინიგზო ხაზია,   რომელსაც იშვიათი ინტერვალებით  ჯართის გადამზიდავი რამდენიმე ვაგონი  ახმაურებს.

 ავტორი: ნატო მეგუთნიშვილი

წყარო:https://knews.ge/?p=44460

 

Неизвестный Известный
როგორ გახდა გვანჯი მანია თბილისობის დღესასწაულის იდეის ავტორი და რატომ მიანიჭეს მას საპატიო თბილისელის წოდება 48 წლის შემდეგ

დამსახურებული ჟურნალისტი, ეკოლოგი, მოგზაური, მხარეთმცოდნე, კარტოგრაფი,  საქართველოს მსოფლიო მიღწევათა და მოგზაურობათა ხელშეწყობის კავშირის „გიორგის“ დამუძნებელი და თავმჯდომარე, ფაზისის აკადემიის გამგეობის და გეოგრაფიული საზოგადოების სამეცნიერო საბჭოს წევრი, ქეთევან დედოფლის საზოგადოების საპატიო თავმჯდომარე - ეს  85 წლის გვანჯი მანიას  პროფესიული ტიტულების არასრული ჩამონათვალია და მკაფიოდ ასახავს იმ ადამიანის ცხოვრებას, რომელიც მრავალმხრივი ინტერესებით იყო გამორჩეული. 1998 წელს გვანჯი მანია ღირსების ორდენით დააჯილდოვეს, ცოტა ხნის წინ კი თბილისის საპატიო მოქალაქედ აირჩიეს, რასაც მისთვის განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს -  სწორედ  გვანჯი მანიას  ეკუთვნის თბილისობის დღესასწაულის დაწესების იდეა, რაც მმართველმა კომუნისტურმა პარტიამ ისე „მიითვისა“, რომ  მისი სახელი და გვარი არასდროს არსად გამოჩენილა. ბატონი გვანჯი ბევრი საინტერესო იდეის და ინიციატივის ავტორია, რასაც ის  ჩვენთან ინტერვიუშიც   იხსენებს.

- ბატონო გვანჯი, მოგვიანებით  გილოცავთ თბილისის საპატიო მოქალაქედ არჩევას. უცნაურია, რომ ადამიანს, ვინც იყავით თბილისობის დღესასწაულის დაარსების იდეის ავტორი, აქამდე არ გქონდათ ეს წოდება.    

 - ძალიან გამიხარდა, რომ ამდენი წლის შემდეგ მაინც გავახსენდი ადამიანებს თბილისობის, როგორც დიდი სახალხო დღესასწაულის იდეის ავტორი და თბილისის საპატიო მოქალაქედ ამირჩიეს. სიმართლე გითხრათ, გაკვირვებული დავრჩი, რადგან უკვე 48 წელი გავიდა მას შემდეგ,  რაც პირველი თბილისობა გაიმართა. მაშინდელმა ხელისუფლებამ, პარტიამ, მთავრობამ მიიწერა თბილისობის დღესასწაული, არ უნდა გამოჩენილიყო კონკრეტული ადამიანის, პირადად ჩემი ვინაობა, ვისი თაოსნობითაც დაიწყო თბილისობის ისტორია. წლებთან ერთად თითქოს დავიწყებას მიეცა ეს ამბავი, თუმცა მაშინაც ბევრმა იცოდა, რომ თბილისობის დღის დაწესების იდეის ავტორი მე გახლდით.   

1976 წლის 5 ნოემბერს გაზეთ „თბილისში“ გამოვაქვეყნე  პუბლიკაცია სათაურით „დაწესდეს ახალი დღესასწაული“,  სადაც მიმოვიხილე თბილისის წარსული და აწმყო, ყოფა, ტრადიციები. გამოვთქვი ჩემი აზრი, რომ  1958 წლის  შემდეგ, როდესაც გაიმართა თბილისის დაარსების   1500 წლისთვის საზეიმო ღონისძიებები, მსგავსი დღესასწაული არ გამართულა და ხომ არ დაველოდებით 2058 წელს, როცა ავღნიშნავთ  თბილისის დაარსების 1600 წელიწადს?! იქნებ დავაწესოთ თბილისობის დღესასწაული, რომელიც გაიმართება ყოველი წლის ოქტომბერში, ხოხობზე ნადირობის ჟამს. ეს დღესასწაული გამოავლენდა შემოქმედებით ნიჭს და ფანტაზიებს, გააერთიანებდა თბილისელებს და თბილისის ყველა გულშემატკივარს. ამ წერილს  საზოგადოებაში მოჰყვა დიდი გამოხმაურება და  დისკუსია, ყველა მიესალმა ამ  წინადადებას, რომელიც ძალიან მისაღები იყო თბილისელებისთვის.

ყველა მხარს უჭერდა ამ საერთო სახალხო ზეიმის დაარსების წინადადებას. სამი წლის შემდეგ ჩემი იდეა - პროექტი წარმატებით  განახორციელა მაშინდელმა ხელისუფლებამ, საქალაქო საბჭომ,  პირველი დღესასწაული გაიმართა 1979 წელს. მაშინ  ცეკას მდივანი იყო ედუარდ შევარდნაძე, საქალაქო საბჭოს თავმჯდომარე - თენგიზ მენთეშაშვილი, გამოყვეს მხატვრები, რეჟისორები. პირველი თბილისობის რეჟისორად არჩეული იყო  ლერი პაქსაშვილი. პირველი თბილისობის საპატიო მოქალაქეები გახდნენ ლადო გუდიაშვილი, კონსტანტინე ილურიძე, აკაკი შანიძე და შუშანა ჩიქოვანი. მას შემდეგ ამდენი დრო გავიდა და თბილისობა იმ წლების გარდა, როდესაც  თბილისში იყო  არეულობა, დაპირისპირება და ომი, ყოველ წელს იმართება და თბილისელებისთვის საყვარელი დღესასწაულია. მე თბილისში არ დავბადებულვარ, ჯვარში ვარ დაბადებული და გაზრდილი. კარგი ოჯახი გვქონდა. მამაჩემი მეტივე იყო, დედა მეაბრეშუმე და სახალხო მკურნალი. თბილისში მაშინ ჩამოვედი, როდესაც 21 წლის ასაკში უნივერსიტეტში  ჟურნალისტიკის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. მთელი ცხოვრებით თბილისთან ვარ დაკავშირებული, თუმცა ღა მშობლიურ მხარესთან და ჯვართან კავშირი არასდროს გამიწყვეტია.    

- ძალიან საინტერესო ცხოვრება გაიარეთ,  მრავალფეროვანია თქვენი ბიოგრაფია. თავად, როგორ ფიქრობთ, რა იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი მიმართულება თქვენს პროფესიულ ცხოვრებაში?  

- ეს იმას ჰგავს, ადამიანს ჰკითხო, რომელი შვილი მეტად გიყვარსო. მე მიყვარდა ყველა საქმე, რომელსაც ვაკეთებდი. ჯერ კიდევ სკოლის ასაკში დავინტერესდი მშობლიური კუთხის შესწავლით. სათავგადასავლო მოგზაურობა პატარა ასაკიდან დავიწყე, როდესაც შევქმენი ჯგუფი და მოვიარე მაგანას და ინწრას ხეობა. წლების შემდეგ ორგანიზება გავუკეთე ბევრ ექსპედიციას: 1962 წელს  თბილისის რკალს, 1963 წელს ექსპედიციას იალბუზის გარშემო, იყო ასეთი ექსპედიცია რუსთაველის კვალდაკვალ, რომელიც 1966 წელს განხორციელდა აჭარაში, სამცხე - ჯავახეთში. 24 წლის ვიყავი, სამ მეგობართან ერთად ველოსიპედით დავფარეთ რვაათასკილომეტრიანი დისტანცია საბჭოთა კავშირის რვა რესპუბლიკაში. ველოსიპედები უნივერსიტეტმა გვიყიდა, სტიპენდიებიც წინასწარ მოგვცეს. გზაზე ბევრი დაბრკოლება შეგხვდა, მაგრამ ამ მოგზაურობამ დიდი გამოცდილება და ცოდნა მომცა, რაც მერე ძალიან გამომადგა. 

gvanji_mania-066 გვანჯი მანია და ტიმ სევრერინი 1984 წელი 

მქონდა აქტიური ჟურნალისტური ცხოვრება. ჟურნალისტიკის ფაკულტეტი დავამთავრე, მაგრამ პარალელურად ვსწავლობდი ეკოლოგიას, სოციოლოგიას, ხელოვნებას.  წლები ვიმუშავე საქინფორმში, გაზეთებში „კომუნისტი“, „ახალგაზრდა ივერიელი“, მიღებული მაქვს ჟურნალისტური პრემიები. ძალიან მაინტერესებდა ბუნება, ადამიანები, კავკასიის ხალხთა ცხოვრება, კულტურა, ისტორია. ვმუშაობდი საქართველოს ბუნების დაცვის სახელმწიფო კომიტეტში, სამეცნიერო - ტექნიკური ინფორმაციის განყოფილებისა და ბუნების დაცვის საზოგადოების ეკოლოგიური განათლების განყოფილების უფროსად. მოგვიანებით  ჩემი ინიციატივით მოხდა  „ ბუნების ქომაგის“ საპატიო  წოდების დაწესება,  რომელსაც გადავცემდით ბუნების დამცველებს.

ახალგაზრდობიდან აქტიური და  შეუპოვარი ხასიათი მქონდა, ალბათ ამიტომაც  ჯერ კიდევ სტუდენტობისას, როგორც არასაიმედო პერსონა, უშიშროებას აღრიცხვაზე ვყავდი აყვანილი. არ ვერიდებოდი საზოგადოებაში იმის მხილებას და კრიტიკას, რაც მაწუხებდა და არასწორად მიმაჩნდა. ბევრ რამეში მიშლიდნენ ხელს, მაგრამ მე მაინც ჯიუტად ვაკეთებდი ჩემს საქმეს.  საბჭოთა  რეჟიმის  პირობებში, როდესაც ხელისუფლება გეორგიევსკის ტრაქტატის 200 წლის აღნიშვნისთვის ემზადებოდა, მოვაწყვეთ სამდინარო -საზღვაო ექსპედიცია „ ოქროს საწმისი“, რომელიც უპრეცედენტო ამბავი აღმოჩნდა. ავაგეთ ძველკოლხური ნიმუშის ხომალდი, რომელსაც ვუწოდეთ „ოქროს საწმისი“. ვიმოგზაურეთ ისტორიულ კოლხეთში, ექსპედიციის მესამე წელს გერმანიაში იმართებოდა ოლიმპიური თამაშები, გვინდოდა დუნაის გავლით  ქართული დროშით შევსულიყავით მიუნხენში, მაგრამ უფლება არ მოგვცეს უშიშროების სამსახურებმა. ვიცოდი, რომ არგონავტების მარშუტის გამეორება და  კოლხური კულტურის პოპულარიზაცია საბჭოთა ხელისუფლებას დიდად არ მოეწონებოდა, ამიტომ ისე შევფუთეთ, თითქოს  ექსპედიცია გასაბჭოების 50 წლისთავს ეძღვნებოდა. ასეთივე თამამი განაცხადი იყო, საცხენოსნო ექსპედიცია, რომელიც მოვაწყვეთ  კასპის რაიონში, დიდგორის ბრძოლის ადგილებში. რუსეთის მიერ დიდგორის თემაზე საუბარი აკრძალული იყო, რუსების დახმარების გარეშე, როგორ გაიმარჯვეთო, ჩვენ  კი დიდგორის ბრძოლის ადგილებში მოვაწყვეთ ექსპედიცია, რომელშიც 16 ცხენოსანი მონაწილეობდა. ეს საკითხი წამოჭრა ლევან გოთუამ, რომელმაც მიგვანიშნა ამის შესახებ ლიტერატურულ გაზეთში. მე ეს ლაშქრობა მივუძღვენი მის ხსოვნას, დავით აღმაშენებლის, გიორგი სააკაძის და თევდორე მღვდლის მოღვაწეობას. 

 - თქვენი ხელშეწყობით საქართველოში დამყარებული არაერთი რეკორდი მოხვდა გინესების რეკორდების  წიგნში, როგორ  დაუკავშირდით  გინესების რეკორდებს?

 - გინესების რეკორდების საქმესთან  დამაკავშირა ჯუმბერ ლეჟავამ, რომელთანაც როგორც ჟურნალისტს მქონდა ურთიერთობა იმ პერიოდიდან,  როდესაც  ვმუშაობდი საქინფორმის რედაქციაში. ჯუმბერ ლეჟავა არის ერთ-ერთი პირველი ქართველი, ვინც დაიმკვიდრა ადგილი გინესის რეკორდების წიგნში. მან ჯერ დაამყარა რეკორდი ჰორიზონტალური მდგომარეობიდან მკლავებზე აზიდვებში, შემდეგ კი - 3333 დღის განმავლობაში იმოგზაურა მსოფლიოს გარშემო ველოსიპედით. გადალახა აზიის, ავსტრალია - ოკეანეთის, ჩრდილოეთ და სამხრეთ ამერიკის, ევროპის და აფრიკის ქვეყნები, ორჯერ ეწვია ანტარქტიდას.

გინესის რეკორდების წიგნში პიროვნებები ავტომატურადაც ხვდებიან. მაგალითად, წიგნში მაია ჩიბურდანიძე შეტანილია, როგორც ყველაზე ახალგაზრდა მსოფლიო ჩემპიონი ჭადრაკში ქალთა შორის. მე გინესების რეკორდების  წიგნის მიმართ ინტერესი მქონდა, როგორც ჟურნალისტს, მაგრამ მოგვიანებით, 1993 წელს როდესაც დავაარსე მსოფლიო მიღწევათა და მოგზაურობათა ხელშემწყობი კავშირი „გიორგი,“ უკვე  აქტიურად ჩავერთე საგინესო მოძრაობაში. ჩემი დახმარებით და ხელშეწყობით  საქართველოდან ბევრი რეკორდი აისახა გინესის რეკორდების წიგნში, მაგრამ არის რეკორდები, რომლებიც სხვადასხვა მიზეზების გამო ვერ აისახა.

ჩემი ინიციატივა იყო, იუნესკოსა და მსოფლიო ოლიმპიურ კომიტეტში ქართული ცურვის სამი სახეობის მოხვედრა. ესაა ფეხური ცურვა, ხელფეხშეკრული ცურვა და მენჩურუა. ფეხური ცურვა  ძველ კოლხეთში ოდითგან იყო ცნობილი. მენჩურუა წყალში ორთაბრძოლის ხალხური  სახეობაა. რაც შეეხება ხელფეხშეკრულ ცურვას, ძალიან დიდი გამოხმაურება მოჰყვა ჰენრი კუპრაშვილის მარათონს, როდესაც მან ხელფეხშეკრულმა გადაცურა 12 კილომეტრიანი დისტანცია, დარდანელის სრუტე. სამწუხაროდ ის ვერ მოხვდა გინესის რეკორდებში, სიცოცხლისათვის დიდი რისკის გამო.  

მე ძალიან საინტერესო ცხოვრება მქონდა. გული იმაზე მწყდება, რომ ჩაკეტილ ქვეყანაში ვცხოვრობდით და არსად არ გვიშვებდნენ, კი ბატონო, საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკები პრობლემა არ იყო, მაგრამ საზღვრებს გარეთ ვერ გახვიდოდი. მინდოდა რამდენიმე ექსპედიციის მოწყობა და  საქართელოსთვის  თავდადებული, დამსახურებული ადამიანების ისტორიების წარმოჩენა, რაფიელ დანიბეგაშვილის, სულხან საბა ორბელიანის მოგზაურობების, ასევე  ქართული თემატიკის საკითხების მოძიება, მაგრამ არ გამიშვეს. მაშინ უცხოეთში მხოლოდ იმ ხალხს უშვებდნენ, ვისაც უშიშროების კომიტეტისგან ჰქონდა ამისი უფლება, ან მათთან იყვნენ შეთანხმებულები, როგორც ჩანს, ისინი კომპრომისზე მიდიოდნენ. ჰყავდათ მათ „რჩეულები,“  მე მათ რიცხვში არ ვიყავი. უარი მითხრეს რუმინეთში, ბულგარეთში გასვლაზე, ჩაკეტილი ვიყავი. საბჭოთა უშიშროებას ჩემი ნდობა არ ჰქონდა, ამას ყველა ფეხის ნაბიჯზე ვგრძნობდი.  ჩემი ჯიუტი ხასიათით ვცდილობდი ხოლმე ჩაკეტილი წრის გარღვევას, რასაც ზოგჯერ  ვახერხებდი, ზოგჯერ - არ გამომდიოდა. 

თამუნა ნიჟარაძე

 

более
голосование
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
голосование
Кстати