USD 2.7227
EUR 3.1910
RUB 3.4642
Tbilisi
როდის გაივლის მატარებელი კახეთის რკინიგზაზე
Date:  2695

ბოლო დროს კახეთში  სარკინიგზო ხაზის აღდგენის და რეაბილიტაციის საკითხი აქტიურად განიხილება. ადგილობრივი ხელისუფლება  აქცენტს  სტრატეგიული პროექტის ტურისტულ  მნიშვნელობასა და მევენახეების დახმარების  შესაძლებლობაზე აკეთებს. 

კახეთის მხარეში სახელმწიფო რწმუნებულის ადმინისტრაციაში  აცხადებენ, რომ რკინიგზის აღდგენა ამ ეტაპზე  მხოლოდ მოსაზრების დონეზე განიხილება.

აღდგება თუ არა    კახეთის სარკინიგზო ხაზი, რის შესახებაც  განცხადება  ,,ქართული ოცნების“  ლიდერმა ბიძინა ივანიშვილმა, წინასაარჩევნო დაპირებების ფორმატში, ჯერ კიდევ  2012 წელს გააკეთა?  მოგვიანებით ეს დაპირება, სხვა პროექტებთან ერთად, სხვა ლიდერებმაც  გაიმეორეს. მაგალითად, როგორც  საქართველოს  პრემიერ-მინისტრი გიორგი კვირიკაშვილი ამბობდა, კახეთს ცალკე აეროპორტი სჭირდებოდა და აეროპორტთან ერთად, რეგიონში სარკინიგზო ხაზის აღდგენაც აუცილებელი იყო:

„ვფიქრობ, მივედით იმ ეტაპამდე, როდესაც კახეთს სჭირდება ცალკე აეროპორტი.  კახეთის მიმართულებით ჩვენ გვაქვს რკინიგზა, რომელიც ჯერ არ არის ბოლომდე განადგურებული და სახელმწიფომ აუცილებლად უნდა იფიქროს, რომ ეს რკინიგზა აღდგეს“,- აცხადებდა კვირიკაშვილი.

რეგიონში  რკინიგზის რეაბილიტაცია და სარკინიგზო ხაზის აღდგენა რომ  იგეგმებოდა, ამის შესახებ   კახეთის გუბერნატორმა ჯერ კიდევ  2019 წლის ოქტომბერში განაცხადა. ირაკლი ქადაგიშვილის   ინფორმაციით, ამ საკითხზე შეხვედრები ინფრასტრუქტურის სამინისტროსა და დონორ ორგანიზაციებს შორის მისი მონაწილეობით არაერთხელ  ჩატარდა.

,,სამინისტროებთან და დონორი ორგანიზაციების წარმომადგენლებთან ყოველთვის ვსაუბრობდი რეგიონში რკინიგზის რეაბილიტაციასა და სარკინიგზო ხაზის აღდგენის აუცილებლობაზე და მის დადებით შედეგებზე. ჩემი დიდი სურვილია, აღდგეს სარკინიგზო ხაზი, რომელიც არა მარტო ადგილობრივი მაცხოვრებლების ტრანსპორტირებისთვის იქნება განკუთვნილი, არამედ, ტურისტებსაც მოემსახურება.

ამ ეტაპზე კახეთის რკინიგზის რეაბილიტაციის ხედვა გაგზავნილი გვაქვს აზიის განვითარების ბანკში, რათა მათი დახმარებით ეს მნიშვნელოვანი პროექტი განხორციელდეს. ბანკს რკინიგზის შესახებ ხედვა ერთ–ერთ მთავარ პრიორიტეტად აქვს გამოტანილი და ვფიქრობ, ამ პროექტს სწორედ ის დააფინანსებს. რკინიგზის აღდგენასთან დაკავშირებით, გაგრძელდება შეხვედრები, როგორც დონორ ორგანიზაციასთან, ასევე, ინფრასტრუქტურის სამინისტროსთან, სადაც აღნიშნულ საკითხს განვიხილავთ და მას ერთიან პროექტად დავამუშავებთ’’,- ამბობდა  გუბერნატორი.

კახეთში რკინიგზის აღდგენის იდეას თავიდანვე სკეპტიკურად შეხვდა და დღესაც წინასაარჩჩევნო პიარის ნაწილად აფასებს ოპოზიცია. ,,ლეიბორისტული პარტიის“ ადგილობრივი ლიდერი ნიკოლოზ ვარდოშვილი თვლის, რომ თუ ,,პროექტი რეალურად განხორციელდება, ეს  მნიშვნელოვანი იქნება ტვირთბრუნვის თვალსაზრისით, რაც მოსახლოებას დაეხმარება,  რომ თავისი პროდუქცია დედაქალაქამდე იაფად მიიტანოს და მისი   რეალიზაცია გაუიოლდეს.

ასევე, დედაქალაქიდან- კახეთამდე, დისტრიბუციის სხვადასხვა საჭიროებებიდან გამომდინარე,  მაგრამ რკინიგზის რეაბილიტაციას სჭირდება ძალიან დიდი თანხები. ადგილზე კი,  ყველაფერი გაფუჭებულია და დამპალია,  მათ შორის  ,,შპალები“, რაზეც ლიანდაგები ეწყობა. მთელი  ინფრასტრუქტურა გამოსულია მწყობრიდან და გაძარცვულია.  ამიტომ  ვფიქრობ, რომ ეს არის ხელისუფლების მიერ შემოგდებული მორიგი ტრიუკი არჩევნებისთვის“.

ვარდოშვილი  გუბერნატორის  მიერ აეროპორტის შესახებ გაკეთებულ განცხადებასაც იხსენებს და ირწმუნება, რომ ,,როგორც აეროპორტის თემამ ჩაიარა, ასევე, ჩაივლის რკინიგზის თემაც, რადგან   ამ ხელისუფლებას ელემენტარული პრობლემების გადაჭრა არ შეუძლია, არათუ, -ასეთი მასშტაბური პროექტის განხორციელება“.

თუ  ,,ლეიბორისტები“  ხელისუფლების მიერ ჩაგდებული პროექტების თვალსაჩინოებითვის თელავის აეროპორტის თემას  იშველიებენ,  ,,სამოქალაქო მოძრაობის“ ერთ-ერთი ლიდერი გელა გელაშვილი საქართველოს პარლამენტის თელავისა და ყვარლის მაჟორიტარი დეპუტატის, ირაკლი სესიაშვილის, ,,ცივიდან“-თელავამდე საბაგირო გზის გაყვანის შესახებ, ჯერჯერობით, შეუსრულებელ  დანაპირებს იხსენებს და ამბობს, რომ ,,ხელისუფლებამ თვითონ არ იცის, რას ამბობს და რას აკეთებს“.  თუმცა გელაშვილი აქვე  დასძენს, რომ ,,თუ პროექტი  რეალურად განხორცილდება, ეს  იქნება  უმნიშვნელოვანესი, როგორც მოქალაქეების  იაფი და კომფორტული მგზავრობისთვის და  ტურიზმის განვითარებისთვის, ასევე, ღვინის კულტურისა და მეცხვარეობის დარგის წინსვლისთვის“.

ოპოზიციის განცხადებებს უსაფუძვლოს უწოდებს თელავის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს თავმჯდომარე.  არჩილ თხლაშიძე დარწმუნებულია, რომ არ არსებობს   საკითხი, რომელსაც ოპოზიციონერები  სკეპტიკურად არ   შეხედავენ.  ადგილობრივი თვითმმართველობის  ,,ქართული ოცნების“ წარმომადგენელი ამბობს, რომ  ისინი ნებისმიერ  თემას ,,კარიერული პოლიტიკური თვალსაზისით“ აფასებენ.

,,-ეს პროექტი ძალიან მნიშვნელოვანია არა მარტო თელავისთვის, არამედ, -მთლიანად კახეთისთვის. იცით, რომ ფაქტიურად, რკინიგზა აღარ მუშაობს და გაჩერებულია,  ჯართის რამდენიმე ვაგონის გადაადგილებას თუ არ ჩავთვლით?  ამ ბოლო წლების მანძილზე მხოლოდ მაგ დანიშნულებით მუშაობს რკინიგზა. ხომ წარმოგიდგენიათ, კახელი გლეხებისთვის რამხელა შვება იქნება. ეს ხომ  ყველაზე იაფი სანტრანსპორტო საშუალებაა?  შესაბამისად,  პროდუქტების გასაყიდად ჩატანა თბილისში, თუ საქართველოს რეგონებში მათთვის ეს რამდენად შეღავათიანი იქნება?  მოკლედ, ცალსახაა, რომ ეს მხოლოდ წაადგება კახეთის მოსახლეობას და არა მარტო მოსახლეოებას, ეკონომიკური თვალსაზრისითაც,  აშკარად წინგადაგმული ნაბიჯი იქნება“.

წინასწარ გავრცელებული ინფორმაციების  და  ნაადრევად დაანონსებული   პროექტის ფონზე,   კახეთის რკინიგზის აღდგენის მოლოდინშია რეგიონის  მოსახლეობა და არასამთავრობო სექტორიც.

თამარ ბოტკოვოლი, რომელიც  არასამთავრობო ორგანიზაციას- ,,თელავი ჩემი  ქალაქია“ -ხელმძღვანელობს, მიიჩნევს, რომ  პროექტი კახეთისთვის მნიშვნელოვანი იქნება, რადგან  რკინიგზა მოსახლეობისთვის  მგზავრობის  იაფი საშუალება იქნება. მისივე თქმით, გასათვალისწინებელია სტრატეგიული, ტურისტული და   ეკონომიკური ფაქტორიც.

სანამ ადგილობრივი  საზოგადოება კახეთის რკინიგზის აღდგენის ავ-კარგიანობაზე მსჯელობს და  რკინიგზის გადაბმის წერტილებს და მასშტაბებს ზომავს, ირკვევა, რომ   ჯერ არც შესაბამისი პროექტი  არსებობს და არც სარეაბილიტაციო სამუშაოები დაწყებულა.

კახეთის გუბერნატორის მოადგილე პლატონ კალმახელიძე ამბობს, რომ ,,როდესაც  კახეთის რკინიგზის შესახებ სამხარეო ადმინიტრაციაში განცხადება გაკეთდა, ეს იყო  მხოლოდ მოსაზრება და ინიციატივა.   ეს მოსაზრება ,,აზიის განვითარების ბანკს“ გაეგზავნა, რომ  მისი მიზანშეწონილობა,   რენტაბელურობა, მიმდინარე ხარჯები და ბენეფიციართა რაოდენობა შეესწავლა.  ამ ბანკს მივმართეთ იმიტომ,  რომ სწორედ ამ დონორი ორგანიზაციის   პრიორიტეტული  მიმართულებაა რკინიგზა,  რომელსაც აფინანსებს. მაგრამ ეს ფონდი არ იღებს გადაწყვეტილებას, თუ არ მოხდა  ყველა იმ საკითხის  და  შემადგენელი საზომი ერთეულის შესწავლა, რისი საშუალებითაც საბოლოო ჯამში პროექტის მიზანშეწონილობის საკითხი წყდება.

 აღნიშნულ საკითხს კი,  პროექტის ფორმა არც ჰქონია, ეს იყო  მხოლოდ ხედვა.   ამ ეტაპზე ,,აზიის განვითარების ბანკიდან“ რაიმე კონკრეტული პასუხი არ არის მიღებული და, შესაბამისად,  არ შეგვიძლია ჯერ იმის თქმა, პროექტი დაიწყება, თუ არა“.

კახეთის რკინიგზის შესახებ მონაცემებს  ,,ვიკიპედია“ და საქართველოს ისტორია ინახავს, რომლის მიხედვით, რეგიონში  რკინიგზა 1915 წელს აუშენებიათ. იყო დრო, 90-იან წლებამდე,  როდესაც ქვეყნის ამ ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს სტრატეგიულ ობიექტზე სატვირთო და  სამგზავრო მატარებლები აქტიურ რეჟიმში მოძრაობდა. ახლა კი, აქ  მხოლოდ მიტოვებული, აბალახებული ტერიტორია,  გაძარცვული შენობა-ნაგებობის ნარჩენებია და მწყობრიდან გამოსული სარკინიგზო ხაზია,   რომელსაც იშვიათი ინტერვალებით  ჯართის გადამზიდავი რამდენიმე ვაგონი  ახმაურებს.

 ავტორი: ნატო მეგუთნიშვილი

წყარო:https://knews.ge/?p=44460

 

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way