USD 2.7084
EUR 2.9337
RUB 2.9233
Tbilisi
რეზო ჩხიკვიშვილი- გერმანიაში მოღვაწე ქართველი მსახიობი
Date:  1000
1992-1993 წწ, ქართულ-გერმანული თეატრალური პროექტი უნდა განხორციელებულიყო თბილისში. გერმანელ რეჟისორს ქართველ მსახიობებთან ერთად უნდა დაედგა სოფოკლეს “ოიდიპოს მეფე”, სადაც მთავარ როლზე ვიყავი მიწვეული. გერმანელებმა ეს პროექტი სამოქალაქო ომისა და პოლიტიკური დაძაბულობის გამო გერმანიაში, ქალაქ ესენში “გრილოს” სახელმწიფო თეატრში გადაიტანეს. ამ სპექტაკლით გამიცნო თეატრის მმართველმა იურგენ ბოსემ და რამდენიმე თვეში ერთწლიანი კონტრაქტი შემომთავაზა, რაზეც სიამოვნებით დავთანხმდი. ჩემს წარმოდგენაში ვიყავი უსაზღვროდ ბედნიერი, რადგან იმ ქვეყანამ, რომელსაც სიგიჟემდე ვაფასებდი და მიყვარდა, გერმანულ სცენაზე მუშაობა შემომთავაზა. რეალობა იყო ის, რომ ქართველმა მსახიობმა, რომელსაც ექსპერიმენტის სახით ერთწლიანი ხელშეკრულება გაუფორმეს, გერმანული ენა არ იცოდა. ეს რეალობა იყო უკიდურესი გამოწვევა, რომელიც ჩემთვის მწვერვალის დაპყრობის ტოლფასი იყო, მე კი მინდოდა ამ მწვერვალის დაპყრობა.
 
ჩემთვის გერმანია აბსოლიტურად სხვა სამყარო და სხვა განზომილება აღმოჩნდა. მითუმეტეს იმ დროინდელ საქართველოში არსებული პირობების შემდეგ- სხვანაირი თეატრი, სხვანაირი მიდგომა, სხვანაირი რიტმი, სხვანაირი მენტალიტეტი - ყველაფერი სხვანაირი ქართულთან შედარებით. გერმანიამ დამარწმუნა იმაში, რომ ძლიერ ნებისყოფას და სიმტკიცეს, დიდ მონდომებას და თავდაუზოგავ შრომას ყოველთვის აქვს აზრი და მიზანსაც მიაღწევ. ქართული სცენის შემდეგ დამატებით კიდევ მივიღე ძალიან დიდი გამოცდილება.
 
გერმანიაში პროფესია “მსახიობი”, თავის აქტუალურობას და პოპულარობას არ კარგავს. 80 მილიონიან ქვეყანაში ძალიან ბევრ ქალაქში არის თეატრალური უნივერსიტეტი. უნარები და მოთხოვნები იგივეა, რაც ადრე იყო. აქ მსახიობი უნდა იყოს ერუდირებული, განათლებული, პლასტიკური, მუსიკალური, კარგი მეტყველებით, ძალიან მომთხოვნი საკუთარი თავის მიმართ და რაც მთავარია, თავისუფალი კომპლექსებისგან. უნდა ცდილობდეს საკუთარი თავის გაუმჯობესებას და გარკვეული უნარების განვითარებას. ანუ საჭიროა: კარგი მეტყველება, დიქცია, გამბედაობა, შიშის დაძლევის უნარი, კარგი მეხსიერება.
 
თუ ეს პროფესია სისხლში არ გაქვს, ანუ სიგიჟემდე არ გიყვარს და მზად არ ხარ მას ბევრი რამ შესწირო (უფულობა, იმედგაცრუება, გაწბილება და ა.შ.), ისე ვერაფერს მიაღწევ. მე ძალიან მიყვარს ჩემი პროფესია, მაგრამ უბედნიერესი ადამიანი ვარ, რომ ჩემი ბიჭები, სანდრო და ლევანი, მამის გზას არ გაყვნენ.
 
თუ ადამიანმა ეს პროფესია აირჩია, ბოლომდე უნდა დაიხარჯოს, ბოლომდე უნდა მიუძღვნას თავი, ყოველდღიურად უნდა განვითარდეს, წარუმატებლობას არ შეუშინდეს. მოკლედ, მუდმივი ბრძოლის რეჟიმში უნდა იყოს ყველანაირი მოდუნების გარეშე. სწორედ ეს არის ძალიან რთული. ძალიან დიდი შრომის ფასად თუ დაიმკვიდრებ თავს უცხოეთში, რასაკვირველია ცოტა იღბალიც უნდა გქონდეს.
ამდენი წლის შემდეგ, დღესაც მიჭირს გერმანულ სამსახიობო სკოლასთან შეგუება. მე მართლაც სხვანაირი, კარგი სკოლა გავიარე საქართველოში, ქართულ თეატრში. აქ დიდი დრო ეთმობა სამაგიდო მუშაობას, ხასიათების ძიებას, მიგნებას, იმპროვიზაციას. ძალიან ბევრია რეჟისორზე დამოკიდებული.
 
გერმანიაში მეტი დემოკრატიაა, მეტი თავისუფლება აქვს მსახიობს და მსახიობი თვითონ ქმნის და ძერწავს თავისი გმირის სახეს. რეჟისორს სთავაზობს თავის ხედვას და თამაშის ხერხს, სხვადასხვა ვარიანტებს. შემდეგ რეჟისორი წყვეტს, თუ რა მოეწონება და რას დატოვებს მსახიობის შემოთავაზებული ვარიანტებიდან. გერმანიაში, რეპეტიციის დაწყებიდან მეორე-მესამე დღეს, ყველა ტექსტი მყარად უნდა გქონდეს ნასწავლი. არ არსებობს მსახიობი მოვიდეს თეატრში და ტექსი არ იცოდეს - ეს არის გერმანელებისთვის ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა, ტექსტის უცოდინრობით სხვები, ანუ პარტნიორები არ უნდა შეაწუხო. ყველამ ყველას რომ დაუცადოს, ვინ როდის ისწავლის ტექსტს, ბევრი დრო დაიკარგება. ახალი სპექტაკლი კი 4-5 კვირაში მზად უნდა იყოს. გერმანიაში მომზადებული სპექტაკლი, ეს იქნება პირველი თუ მე-100 წარმოდგენა , მნიშვნელობა არ აქვს, ზუსტად ერთნაირად უნდა იყოს - რიტმით, შეგრძნებებით და დროით. გერმანულ სცენაზე, განსხვავებით ქართული თეატრისგან, მსახიობის იმპროვიზაცია არ არის მიღებული.
 
ყოველ სპექტაკლს ესწრება რეჟისორის ასისტენტი, რომელიც პატარა გადახვევას სპექტაკლიდან არ გაპატიებს და სპექტაკლის შემდეგ მიგითითებს, თუ არ შედგა სპექტაკლი ისე, როგორც ეს პრემიერის დღეს იყო, როგორც დადგა რეჟისორმა. ყველა მსახიობი, ზუსტად იმ უკვე გაკეთებულ “ჩარჩოებში” უნდა იყოს მოქცეული. ასეთი მიდგომით სპექტაკლი არასოდეს დუნდება, ფუჭდება თუ იშლება. ყველას საკუთარი, ინდივიდუალური გამოცდილება აქვს თავის თავზე მუშაობის. ჩემს შემთხვევაში ეს აისახება ფორმაში ყოფნით, სწორი კვებით, სპორტით, გონების ვარჯიშით, კითხვით, დაკვირვებით, განცდილის და ნანახის დამახსოვრებით. მე, როგორც გამოცდილი მსახიობი, გერმანელ მსახიობებსაც მივცემდი რჩევას და შენიშვნასაც. ბევრი დამწყები მსახიობი სასცენო მეტყველებას დიდ ყურადღებას არ აქცევს და ფიქრობს, რომ მისი მეტყველება სცენაზე პრობლემებს არ ქმნის. ბევრჯერ ქებაც მიმიღია მაყურებლისგან, სხვა გერმანელ მსახიობებთან შედარებით, რომ ჩემი გერმანული მეტყველება, ყველაზე მკაფიო და გამართული იყო. საკუთარ მეტყველებაზე ხმის ტემბრზე, მკაფიოდ და გასაგებად საუბარზე მუშაობა, ყველა მსახიობისთვის არის ძალიან დიდი და აუცილებელი პროცესი. მახსოვს, თეატრში გვყავდა მეტყველების პედაგოგი. ყველას შეეძლო, 45 წუთი ჰქონოდა მეცადინეობა, სხვებს რომ ეზარებოდათ, მე 2 -ჯერ ან 3-ჯერ 45 წუთს ვესწრებოდი ხოლმე.
მსახიობობა ძალიან მიყვარს. მაქსიმალისტი ვარ და შევეცადე ჩემს ცხოვრებაში მაქსიმუმი გამეკეთებინა. იმას ვაკეთებდი, რა შესაძლებლობაც მომეცა, მაგრამ უფრო მეტს დავამატებდი შემოქმედებითი თვალსაზრისით.
 
საჭიროა მიზანდასახულობა, მოთმინება, ყოველდღიური განვითარება და მუშაობა საკუთარ თავზე! თუ რამე შანსი მოგეცემათ, აუცილებლად გამოამჟღავნეთ! მომთხოვნი იყავით საკუთარი თავის მიმართ! ნუ დამშვიდდებით დღევანდელი მიღწევებით. ადამიანი თვითონ არის თავის ბედის მჩარხავი.
 
sport
კახა კალაძე: ეს არ არის უბრალოდ გამარჯვება, ეს თარიღი საქართველოს უახლეს ისტორიაში ოქროს ასოებით იწერება

საქართველოს ფეხბურთელთა ეროვნული ნაკრების გამარჯვების შემდეგ, საქართველოს პრემიერ-მინისტრი ირაკლი კობახიძე, თბილისის მერი კახა კალაძე და ნაკრების წევრები პირველი რესპუბლიკის მოედანზე შეკრებილ გულშემატკივრებს შეუერთდნენ და გამარჯვება მათთან ერთად აღნიშნეს.

კახა კალაძემ მადლობა გადაუხადა ეროვნულ ნაკრებს და და კიდევ ერთხელ ხაზი გაუსვა პლეიოფის ფინალში გამარჯვების განსაკუთრებულ მნიშვნელობას.

„გილოცავთ! რთულია, ვისაუბრო იმაზე, თუ რამხელა გამარჯვება მოიპოვა ჩვენმა ქვეყანამ. ეს არის ის, რასაც ათეულობით წელი ველოდებოდით. ეს არ არის უბრალოდ გამარჯვება, ეს არის ისტორიის დაწერა. საქართველოს უახლეს ისტორიაში 2024 წლის 26 მარტი ოქროს ასოებით იწერება, იმიტომ, რომ ჩვენი ეროვნული ნაკრები ითამაშებს ევროპის ჩემპიონატზე“, - განაცხადა კახა კალაძემ.

დედაქალაქის მერმა მადლობა გადაუხადა ეროვნული ნაკრების გულშემატკივარსაც.

„მადლობა ყველას, ვინც მოედანზე იმყოფებოდა, ვინც სახლიდან უყურებდა ამ თამაშს. ყოველთვის, როცა ჭირდებოდა საქართველოს ეროვნულ ნაკრებს, იდექით მის გვერდში. იყო უამრავი წაგება, იყო რთული პერიოდი, მაგრამ ყოველთვის იდექით იქ, სადაც ჭირდებოდა ქართულ ფეხბურთს, ქართულ სპორტს და ამისთვის მინდა მადლობა გითხრათ თითოეულ თქვენგანს“, - მიმართა გულშემატკივრებს კახა კალაძემ.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way