USD 2.7283
EUR 3.1553
RUB 3.4711
თბილისი
ქართულ-გერმანული ურთიერთობები 1918-1921 წლებში
თარიღი:  

ავტორი : გიორგი ასტამაძე

1918 წლის მარტში ბრესტ-ლიტოვსკის ზავის დადების შემდეგ გერმანიის იმპერიასა და ბოლშევიკებს შორის, კავკასიის საკითხმა განსაკუთრებული სიმწვავე შეიძინა და მსოფლიო ომის მოკავშირეები გერმანია და ოსმალეთი განხეთქილების ზღვარზე მიიყვანა.

პირველ ეტაპზე, გერმანიის უმაღლესი მთავარსარდლობა და აღმოსავლეთის ოპერაციების მეთაური ლუდენდორფი ოსმალეთში მყოფი მისი გენერლის ფონ ზეექტის გავლენით მხარს უჭერდა კავკასიაზე და ბაქო-ბათუმის ნავთობსადენზე პირდაპირ თურქული გავლენის დამყარებას. ამ იდეას ეწინააღმდეგებოდა გერმანიის საგარეო საქმეთა სამინისტრო ფონ კიულმანის მეთაურობით, რომელიც თვლიდა, რომ კავკასიის ქრისტიანულ ნაწილზე თურქეთის გავლენა პირდაპირი საფრთხის შემცველი იქნებოდა გერმანიისთვის, რადგან შეიძლებოდა რეგიონი ინგლისელთა ხელში აღმოჩენილიყო. ასევე, დიდი ალბათობა არსებობდა ახალგაზრდა თურქების მხრიდან სომეხთა მკვლელობების გაგრძელების, რაზეც მსოფლიო პასუხისმგებლობას გერმანიის იმპერიას დააკისრებდა.

აპრილის თვეში ლუდენდორფის მიდგომა საკითხისადმი თანდათან შეიცვალა, რაშიც თავისი წვლილი გერმანელი კოლონისტების კავკასიაში ყოფნამაც შეიტანა. ლუდენდორფი კავკასიიდან მოელოდა სამ რამეს:

 

1. ომისათვის საჭირო ნედლეულის მიღებას (ბაქოს ნავთობი და ჭიათურის მანგანუმი).

2. ქართული არმიის ჩამოყალიბებას, რომელსაც საჭიროების შემთხვევაში უნდა ებრძოლა გერმანელების მხარეზე და უზრუნველეყო წესრიგი ადგილზე.

3. გეოგრაფიული ტრამპლინის მოპოვებას სამომავლოდ თურქესტანსა და ინდოეთში ინგლისელების წინააღმდეგ ომის საწარმოებლად.

 

აქედან გამომდინარე, ლუდენდორფი აპრილის ბოლოს თვლიდა, რომ ოსმალებს უნდა გადასცემოდათ არა მთლიანი კავკასია ახლო აღმოსავლეთში დაკარგული არაბული მიწების საკომპენსაციოდ, არამედ მხოლოდ ბრესტ-ლიტოვსკის ზავით გათვალისწინებული მიწები მდინარე ჭოროხამდე, ბათუმი კი გერმანელების პროტექტორატის ქვეშ მყოფ საქართველოს უნდა დარჩენოდა.

საკუთარი გავლენის სფეროდ კავკასიაში გერმანელებს საქართველო სურდათ. ეს გამოწვეული იყო როგორც მისი სტრატეგიული მდებარეობით, ასევე უდავოდ იმ რამდენიმეწლიანი შრომით, რაც გერმანიაში არსებულმა ქართულმა კომიტეტმა გასწია პირველი მსოფლიო ომის დროს, რითაც საკმაოდ აამაღლა საქართველოს ცნობადობა გერმანიის პოლიტიკურ და სამხედრო წრეებში.

გერმანიამ, მაისის დასაწყისში, ბათუმის მოლაპარაკებებზე კავკასიელებსა და თურქებს შორის, გამოგზავნა საკუთარი წარმომადგენელი - ბავარიელი გენერალი ოტო ფონ ლოსოვი, აქამდე პროთურქული განწყობილებებით ცნობილი. თურქების საქციელმა, რომლებიც ყოველმხრივ ცდილობდნენ კავკასიელებთან პირისპირ დარჩენას მათ გამოუვალ მდგომარეობაში ჩასაყენებლად, გერმანელი წარმომადგენლის დაბლოკვას, მისთვის სატელეგრაფო თუ სხვა სახის კომუნიკაციის დახშობას, ლოსოვის დამოკიდებულებების რადიკალური ცვლილება გამოიწვია. ლოსოვი ამ დროიდან აშკარად მხარს უჭერდა კავკასიაში პირდაპირი ხაზით გერმანული ინტერესების გატარებას თურქების ჩარევის გარეშე. სწორედ მისი და ამიერკავკასიის წარმომადგენელ აკაკი ჩხენკელის წაქეზებით დაიბადა 1918 წლის 26 მაისს საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა, ბერლინში კი გაჩნდა იდეა კავკასიაში ექსპედიციის გაგზავნის თაობაზე.

გერმანიის იმპერიის სამხედრო მეთაურობასა და საგარეო განყოფილებას შორის არსებობდა აზრთა სხვადასხვაობა კავკასიაში სამხედრო ექსპედიციის გაგზავნასთან დაკავშირებით. საგარეო განყოფილება და კერძოდ მინისტრი ფონ კიულმანი ეწინააღმდეგებოდა მისიის გაგზავნას იმ მოტივით, რომ არ სურდა ძალების გადასროლა იმ ადგილებში, სადაც ომის შემდეგ გერმანია ვერ შეძლებდა პოზიციების შენარჩუნებას. ის გერმანელ სამხედროებს „ნაპოლეონიზმში“ ადანაშაულებდა. ამის მიუხედავად, ლუდენდორფმა და სამხედრო ელიტამ თავისი გაიტანა, რაშიც ბათუმის კონფერენციამ, ფონ ლოსოვის დამოკიდებულების ცვლილებამ და ქართველთა მიერ შეთავაზებულმა საქართველოს გერმანიის პროტექტორატად გამოცხადების იდეამ, თავისი როლი ითამაშა. გადაწყდა მისიის გამოგზავნა, რომელსაც საგარეო დეპარტამენტისადმი მიცემულ განმარტებაში, ოფიციალურად ევალებოდა კავკასიის სუსტი არმიის საბრძოლო სწავლების ხელშეწყობა.

1918 წლის 8 ივნისს ფოთს ეწვია მისიის პირველი ნაწილი კაპიტან იენო ედვარდ ფონ ეგან-კრიგერის მეთაურობით. ექსპედიციის ხელმძღვანელად დანიშნული ბავარიელი გენერალ-მაიორი ფრიდრიხ კრეს ფონ კრესენშტაინი 23 ივნისს ჩამოვიდა თბილისში თავისი შტაბით. მისიის ლეგაციის მდივანი იყო ქართველთათვის კარგად ნაცნობი ფრიდრიხ შულენბურგი, რომელსაც მეფის რუსეთის დროს თბილისში გერმანიის იმპერიის კონსულად ჰქონდა ნამუშევარი, მსოფლიო ომისას კი ოსმალეთის ტერიტორიაზე მოქმედი ქართული ლეგიონის ერთერთი მეთაური იყო. მისიაში ასევე შედიოდა გერმანიის ავღანური ექსპედიციიდან ცნობილი პროფესორი ერნსტ ცუგმაიერი. საქართველოს მხრიდან მისიასთან ურთიერთობა სოციალ-დემოკრატულმა ხელისუფლებამ დაავალა სპეციალურ წარმომადგენელს, ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის წევრ დათა ვაჩნაძეს. გერმანიაში კი საქართველოს წარმომადგენლად გაიგზავნა გერმანიაში განათლებამიღებული დოქტორი ვლადიმერ ახმეტელი, მისი მდივანი იყო ალექსანდრე გოზალიშვილი, ხოლო სამხედრო ატაშე გიორგი კერესელიძე. საქართველოს დამოუკიდებლობის არასრული სამი წლის განმავლობაში ვლადიმერ ახმეტელი რჩებოდა საქართველოს უცვლელ წარმომადგენლად გერმანიაში.

გერმანიის კავკასიურმა ექსპედიციამ, რომელიც 1919 წლის იანვრამდე გაგრძელდა, დადებითი როლი ითამაშა ქვეყნის სტაბილიზაციის საქმეში. ექსპედიცია თითქმის მთლიანად ბავარიული ჯარებისგან შედგებოდა და მისმა რაოდენობამ მაქსიმუმს, დაახლოებით 19 ათასს, მიაღწია სექტემბერში. სამხრეთ საქართველოში, აფხაზეთში, ზოგჯერ მოკავშირე ოსმალების წინააღმდეგაც კი, გერმანელები და ქართველები ერთად იბრძოდნენ. ურთიერთობები რომ კარგად აეწყო ორ მხარეს შორის, ამის შესახებ წერდნენ როგორც საქართველოს მთავრობის მეთაური ნოე ჟორდანია, ასევე გერმანული მისიის ხელმძღვანელი ფონ კრესი. კრესმა იმდენად კარგი სახელი დატოვა საქართველოში, რომ მოგვიანებით, დიპლომატიური ურთიერთობების დამყარებისას, ქართველებს დიდი სურვილი ჰქონდათ საქართველოში გერმანიის ელჩად სწორედ კრესი დანიშნულიყო.

ცალკე საკითხია, რამდენად შეასრულა ექსპედიციამ ფუნქციები პოლიტიკური თავლსაზრისით. საქართველოში ძლიერი არმიის შექმნა მოკლე ვადებში ვერ მოხერხდა. გერმანიის მოლოდინი კავკასიის რესურსებზე იმთავითვე გადაჭარბებული იყო და ბაქოს ხელიდან ხელში გადასვლის გამო 1918 წელს დიდი მოგება ამ თვალსაზრისით არ უნახავთ. ომში დამარცხებიდან გამომდინარე კი არც ტრამპლინად გამოადგა კავკასია ინგლისთან საომრად. საქართველოსთვის, ნაწილობრივ სომხეთისთვისაც, მისია ცალსახად სასარგებლო იყო ოსმალების შემოტევებისგან თავდასაცავად და მდგომარეობის სტაბილიზაციისთვის. თანაც ამ მისიის გამოგზავნა ფაქტიურად ნიშნავდა საქართველოს დე ფაქტო აღიარებას გერმანიის მხრიდან. 23 სექტემბერს დიდვეზირ თალაათ ფაშასთან გაფორმებული ფარული შეთანხმების შემდეგ გერმანიის იმპერიამ ზეგავლენა დაამყარა ბაქო-ბათუმის ნავთობსადენზე და საქართველო უკვე ოსმალეთის აღიარებითაც გერმანიის მფარველობაში გადავიდა. იურიდიულ აღიარებამდე საქმე აღარ მივიდა პირველ მსოფლიო ომში გერმანიის დამარცხების გამო.

საქართველოდან გერმანიის კავკასიური ექსპედიციის გასვლის შემდეგ, ბუნებრივია, ურთიერთობების სიხშირემ იკლო. საქართველოში გერმანული მისიის არარსებობის პირობებში ინფორმაციის მოპოვება ევალებოდათ გერმანიის საგარეო საქმეთა სამინისტროს იმ თანამშრომლებს (შულენბურგი, ნადოლნი, ვეზენდონკი), რომელთაც კავკასიის საკითხებში კომპეტენცია ჰქონდათ. ინფორმაციის მოპოვება ხდებოდა ვიზიტებით, კავკასიელი გერმანელებისგან, სტუმრად ნამყოფი მრეწველებისგან, აგენტურისგან და ა.შ. 1919 წელს მნიშვნელოვანი საკითხი იყო გერმანული ექსპედიციის წარმომადგენელთა მშვიდობიანად დაბრუნება გერმანიაში, რაც ივნისამდე გაიწელა კუნძულ პრინკიპოზე ბრიტანელთა მიერ მათი დროებით დაპატიმრების გამო. ვაიმარის რესპუბლიკის საგარეო განყოფილება მიიჩნევდა, რომ გერმანული ექსპედიციის ყოფნის ხარჯები კავკასიაში, ასევე საქართველოსთვის რამდენჯერმე გაწეული მატერიალური დახმარება საქართველოს რესპუბლიკას უნდა აენაზღაურებინა ფულადი სახით ახლა, როცა გერმანიას თავად გაუჭირდა. ამაზე საქართველოს წარმომადგენელი ვლადიმერ ახმეტელი დასაბუთებულ უარს აცხადებდა საქართველოში არსებული მძიმე ეკონომიკური მდგომარეობის გამო.

უნდა აღინიშნოს, რომ ომის შემდეგ გერმანიაში არსებული უმძიმეს სოციალურ ფონზეც კი, გერმანელებს არ აუღიათ ხელი კავკასიაში საკუთარი ეკონომიკური და პოლიტიკური გაფართოების იდეაზე. ისინი თვლიდნენ, რომ საქართველო იმ იშვიათ ქვეყნებს მიეკუთვნებოდა მსოფლიოში, სადაც გერმანელებს კარგი რეპუტაცია და ნიადაგი ჰქონდათ შენარჩუნებული სამომავლო ეკონომიკური თუ პოლიტიკური საქმიანობისთვის. ამ ვითარების გამოყენებას ცდილობდა ვლადიმერ ახმეტელი საქართველოსთვის გერმანიის მხრიდან იურიდიული აღიარების მოსაპოვებლად.

გერმანული მისიის გახსნის დიდ მნიშვნელობაზე საუბრობდა საქართველოში მცხოვრები ცნობილი გერმანელი პუბლიცისტი არტურ ლაისტი 1920 წელს საგარეო განყოფილებისთვის გაგზავნილ რამდენიმე წერილში, სადაც საქართველოში არსებული ვითარების შესახებ აწვდიდა ზუსტ ინფორმაციას. 1920 წლის ზაფხულისთვის მომწიფდა საქართველოში გერმანული მისიის გახსნის იდეა. აგვისტოში თბილისში გერმანიის წარმომადგენლად გაიგზავნა დიპლომატი, ორიენტალისტი და ბიზანტინისტი, კავკასიის მცოდნე ერნსტ ფონ დრუფელი, რომლის მუშაობის დროსაც, 1920 წლის 24 სექტემბერს, გერმანიამ დე იურე აღიარა საქართველოს დამოუკიდებლობა. მალევე შეირჩა ელჩის კანდიდატურა სოციალ-დემოკრატ ულრიხ რაუშერის სახით, რომელიც თბილისში დეკემბერში შეუდგა მოვალეობების შესრულებას და საქართველოს მთავრობის ევაკუაციამდე 1921 წლის მარტში, მის გვერდით იმყოფებოდა. ბოლშევიკური ანექსიის შემდეგ რაუშერი დარჩა ქვეყანაში და თითქმის ერთი წლის განმავლობაში გასაბჭოებულ საქართველოში აგრძელებდა საქმიანობას, ვიდრე 1922 წლის დასაწყისში არ გადაწყდა მისი უკან გაწვევა.

ფოტო: ქართული დელეგაცია ბერლინში.

სხედან, მარცხნიდან: ნიკო ნიკოლაძე, აკაკი ჩხენკელი, ზურაბ ავალიშვილი.

დგანან: სპირიდონ კედია, გიორგი მაჩაბელი, მიხაკო წერეთელი.

წყარო:https://german-georgian.archive.ge/ka/blog/5

ანალიტიკა
«BBC» (დიდი ბრიტანეთი): „ისრაელს იმედი აქვს, რომ ირანელები მმართველ რეჟიმს აუჯანყდებიან. რამდენად შესაძლებელია ასეთი სიტუაცია?“

ბრიტანული სამაუწყებლო კომპანიის „ბიბისის“ (BBC) ვებ-საიტზე გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „ისრაელს იმედი აქვს, რომ ირანელები მმართველ რეჟიმს აუჯანყდებიან. რამდენად შესაძლებელია ასეთი სიტუაცია?“. პუბლიკაციაში განხილულია საინტერესო ვერსიები იმისა, თუ ვინ შეიძლება მოვიდეს ირანის ხელისუფლებაში და საერთოდ, არიან თუ არა ირანის თეოკრატიული ხელისუფლების მოწინააღმდეგე პოლიტიკური ძალები ქვეყანაში.

გთავაზობთ სტატიას მცირე შემოკლებით:

ირანის წინააღმდეგ ისრაელის შეტევების მასშტაბით თუ ვიმსჯელებთ, შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ისრაელის მიზანს არამარტო ბირთვული საფრთხის ლიკვიდაცია  წარმოადგენს, არამედ ისლამური რესპუბლიკის მმართველი რეჟიმის შეცვლაც. მაგრამ რამდენად რეალისტურია სიტუაციის ასეთი განვითარება? რამდენად შესაძლებელია ირანში აიათოლების ხელისუფლების დასრულება?

ისრაელის პრემიერ-მინისტრმა ბენიამინ ნეთანიაჰუმ მრავლისმეტყველი განცხადება გააკეთა - ირანელებს ვიდეოგამოსვლით ფაქტიურად თავიანთი ლიდერების წინააღმდეგ საპროტესტო აქციების დაწყებისა და თეოკრატიული რეჟიმის დამხობისაკენ მოუწოდა: „ისრაელის სამხედრო ოპერაციის მიზანია თავიდან აიცილოს ირანიდან მომდინარე ბირთვული და რაკეტული საფრთხე. ჩვენი მიზნების რეალიზებით თქვენ, ირანელ ხალხს, გზა გეხსნებათ თავისუფლებისაკენ“.

ანალიტიკოსები თვლიან, რომ ირანზე ისრაელის შეტევის ერთ-ერთ მთავარ მიზანს სწორედ ქვეყნის თეოკრატიული მმართველი რეჟიმის დამხობა და მისი ახლით შეცვლა წარმოადგენს. „ისრაელს სურს, რომ ირანელი ხალხი ხელისუფლების წინააღმდეგ გამოვიდეს და დაამხოს - ისე, როგორც შაჰის მთავრობის დროს მოხდა“, -  განუცხადა სააგენტო „როიტერს” (Reuters) მაიკლ სინგხმა ვაშინგტონის ახლოაღმოსავლური პოლიტიკის ინსტიტუდან, რომელიც ჯორჯ ბუშ - უმცროსის ადმინისტრაციის მაღალჩინოსანი იყო.

„ისრაელს იმედი აქვს, რომ მისი დარტყმებით ირანის მმართველები დასუსტდებიან, ხალხი აჯანყდება და მთავრობას დაამხობს... მაგრამ ეს ძალიან სარისკო სცენარს წარმოადგენს“, - აღნიშნავს ამირ აზიმი, „ბიბისის“ სპარსული სამსახურის რედაქტორი, - „არავინ ზუსტად არ იცის, დაიწყება თუ არა რეალურად მსგავსი ჯაჭვური რეაქცია“.

როგორც „ბიბისის“ ახლოაღმოსავლური სამსახურის კორესპონდენტი ჰიუგო ბაჩეგა აღნიშნავს, ბუნებრივია, რომ ირანის ხელისუფლება დღეს სერიოზულ ზეწოლას განიცდის: საზოგადოება უკმაყოფილოა ქვეყნის ეკონომიკური მდგომარეობით, სიტყვის თავისუფლების შეზღუდვით, ქალების უფლებათა დარღვევით და სხვა ბევრი პრობლემით.

ისრაელის მიერ განხორციელებულმა დარტყმებმა ირანს დიდი ზიანი მიაყენა - ფიზიკურად განადგურდა „ისლამური რევოლუციის გუშაგთა კორპუსის“ სარდლობა, არმიის გენშტაბის ზოგიერთი წევრი და სხვა სამხედრო მაღალჩინოსნები. პრემიერ ბენიამინ ნეთანიაჰუს განცხადებით, ირანს კიდევ უფრო მეტი ზარალს მიაყენებს და არა არის გამორიცხული ქვეყნის უმაღლესი ლიდერის - აიათოლა ალი ჰამენეის ფიზიკური ლიკვიდაციაც.

მაგრამ ჯერ კიდევ გაურკვეველია: შესაძლებელია თუ არა, რომ მომხდარმა ამბებმა შიდაპოლიტიკური არეულობა და ფართო ანტისამთავრობო პროტესტები გამოიწვიოს? ამ ეტაპზე არ არსებობს დამარწმუნებელი მონაცემები იმისა, რომ შიდა მადესტაბილიზებელი პროცესები უკვე დაიწყო, ან იმის ნიშნები, რომ დაიწყება. სიტუაცია არაპროგნოზირებადია.

ირანში რეალური ძალაუფლება იმათ ხელშია მოქცეული, ვინც არმიასა და ეკონომიკას აკონტროლებს, ანუ პირველ რიგში - ისლამური რევოლუციის გუშაგთა კორპუსის სტრუქტურებსა  და ზოგიერთ არაარჩევით ორგანოებში. როგორც „ბიბისის“ სპარსული სამსახურის რედაქტორი ამირ აზიმი აღნიშნავს, ამ ძალებს სახელმწიფო გადატრიალება არ ჭირდებათ, ისინი უკვე დიდი ხანია ხელისუფლებაში არიან და თავიანთი სურვილის მიხედვით, შეუძლიათ ქვეყანა უფრო კონფრონტაციული მიმართულებით წაიყვანონ.

ბენიამინ ნეთანიაჰუსათვის, ალბათ, სასურველი იქნება მოხდეს სახალხო აჯანყება, რომლის შედეგად ირანის ხელისუფლებაში ისრაელისადმი მეგობრულად განწყობილი ძალა მოვა... მაგრამ იბადება საკვანძო კითხვა: ვინ შეიზლება იყოს ამჟამინდელი რეჟიმის რეალური ალტერნატივა?

ირანის ოპოზიცია ბოლო წლებში დაქუცმაცებული და დაშლილი რჩება. 2022 წლის მღელვარების შემდეგ მოძრაობა „ქალი. სიცოცხლე. თავისუფლება“, რომელიც მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილს მოიცავდა, შეეცადა კოალიციის ჩამოყალიბებას ანტიისლამურ და რესპუბლიკურ აქტივისტებთან ერთად, მაგრამ შიდა უთანხმოებამ - მათ შორის ლიდერობის საკითხის გამო - გაერთიანების ძალისხმევას ძირი გამოუთხარა.

იმ ფიგურებს შორის, რომლებსაც ისრაელისთვის სავარაუდო ალტენატივის როლის შესრულება შეუძლიათ, არის ყოფილი მემკვიდრე პრინცი მოჰამედ რეზა ფეჰლევი, ბოლო შაჰის ვაჟი. იგი დევნილობაში ცხოვრობს, ცდილობს დასავლეთის ქვეყნების ნდობის მოპოვებას და ამ მიზნით ისრაელშიც კი ჩავიდა... მაგრამ მიუხედავად მისი გარკვეული პოპულარობისა ირანელთა შორის, ჯერ-ჯერობით არანაირი ნიშანი არ არის, რომ მისი ფიგურა შეიძლება ოპოზიციური მოძრაობისათვის მიმზიდველი გახდეს.

არის აგრეთვე დაჯგუფება „მოჯაჰედინ ჰალკი“ (MEK) - მემარცხენე რადიკალური ოპოზიცია დევნილობაში, რომელიც ისლამური მმართველობის წინააღმდეგ გამოდის, მაგრამ ის ასევე წინააღმდეგია, რომ მონარქიის რესტავრაცია მოხდეს. „მოჯაჰედინებმა“ 1980-იან წლებში, ირან-ერაყის ომის დროს, მხარი დაუჭირეს სადამ ჰუსეინს, რითაც ძალიან შეილახეს თავიანთი რეპუტაცია ირანელების თვალში. დაჯგუფებას ჰყავს მომხრეები აშშ-ში, რომლებიც ახლოს არიან დონალდ ტრამპის ბანაკთან, მაგრამ მათი გავლება ამერიკის ამჟამინდელ ადმინისტრაციაზე საკმაოდ დაბალია.

„არსებობენ კიდევ სხვა პოლიტიკური ძალებიც - საერო დემოკრატიის მომხრეებიდან საპარლამენტო მონარქიის მხარდამჭერებამდე - მაგრამ დღეს არცერთს ამ ჯგუფებიდან არ აქვს საკმარისი მხარდაჭერა ხელისუფლებაში მოსასვლელად“, - ამბობს ამირ აზიმი.

მაიკლ სინგჰის აზრით, დღეისათვის არავინ არ იცის, თუ როგორი პირობებით არის შესაძლებელი ოპოზიციის გაერთიანება საერთო მიზნის მისაღწევად.

ჯერ-ჯერობით ნაადრევია ისრაელის სეტევების ყველა შედეგზე საუბარი და პროგნოზების გაკეთება. გასული წლის ირან-ისრაელის დაპირისპირების ესკალაციის დროს ირანულ საზოგადოებაში რაიმე მნიშვნელოვანი ანტისამთავრობო განწყობები არ შემჩნეულა, თუმცა, რა თქმა უნდა, დღევანდელი სიტუაცია შარშანდელს არ შეედრება - დღეს უფრო მეტი საფუძველი არსებობს, რომ ირანელმა ხალხმა უკმაყოფილება უფრო ძლიერად გამოხატოს.

და მაინც, როგორც მაიკლ სიგჰი ამბობს, ირანისათვის მიყენებული ზიანის მიუხედავად, ისლამური ხელისუფლების მიერ ათწლეულობით წარმოებულმა ანტიებრაულმა და ანტიისრაელურმა პროპაგანდამ და რიტორიკამ - არამარტო ხელისუფლებაში, არამედ ირანის შიიტური მოსახლეობის მნიშვნელოვან ნაწილში - ისეთი განწყობა შექმნა, რომ საეჭვოა მოსახლეობის ფართო მასები საკუთარი თეოკრატიული მთავრობის წინააღმდეგ გამოვიდეს.

კიდევ ერთი სავარაუდო სცენარი - „ისრაელის დარტყმები იწვევს მმართველი რეჟიმის კრახს, რომლის შედეგად ქაოსი დაიწყება“. მაგრამ ასეთ სიტუაციაში ისეთ რელიგიურ ქვეყანაში, როგორიც ირანია და რომლის მოსახლეობა 90 მილიონს აღწევს, ქაოსი კატასტროფული იქნება მთელი რეგიონისათვის. 

სამხედრო ექსპერტის მიკ რაიანის აზრით, ირანის რეჟიმისათვის ხელისუფლების შენარჩუნება, როგორც ჩანს, რუსეთს და ჩინეთს შეუძლიათ. „თუ გავითვალისწინებთ ირან-რუსეთის ურთიერთობის დონეს და კომუნისტური ჩინეთის ინტერესებს, მოსკოვს და პეკინს შეუძლიათ მხარდაჭერა გამოუცხადონ ირანის მმართველ რეჟიმს. არც ვლადიმერ პუტინს და არც სი ძინპინს არ სურთ, რომ მათი თანამოქალაქეები მოწმენი გახდნენ იმისა, თუ როგორ ემხობიან ავტორიტარული რეჟიმები“, - ამბობს მიკ რაიანი.

რჩება კითხვა: როგორია თვითონ ირანის მიზნები მიმდინარე ეტაპზე? ობიექტურად რომ ვთქვათ, თეირანს მაინცდამაინც დიდი არჩევანი არ აქვს.

ერთ-ერთი ვარიანტია აშშ-სთან მოლაპარაკებისა და დეესკალაციის კურსის გაგრძელება, მაგრამ თეირანის ხმამაღალი ანტიდასავლური და ანტიისრაელური განცხადებების ფონზე ასეთი ნაბიჯი სისუსტის აღიარების მაჩვენებელი იქნება, განსაკუტრებით დონალდ ტრამპის მოთხოვნების სემდეგ. ასეთი უკანდახევა ირანის ხელმზღვანელებს ზალიან ძვირი დაუჯდებათ, - აღნიშნავს ამირ აზიმი.

ალტერნატივა - შეტევების გაგრძელებაა. სწორედ ამას პირდებიან ირანელი ლიდერები თავიანთ მომხრეებს. მაგრამ ირანის ყოველ შეტევას ისრაელის პასუხი (და ბევრად უფრო ძლიერი) მოჰყვება.

ირანი გამაფრთხილებლად აცხადებს, რომ დარტყმები შეიძლება შეეხოს აშშ-ის ბაზებს, საელჩოებს და სხვა ამერიკულ ობიექტებს რეგიონში, მაგრამ მათი განხორციელება იოლი არ იქნება - ირანს ძალები არ ეყოფა, რადგან საელჩოებისა და ბაზების დაცვა გაძლიერდება. გარდა ამისა, აშშ-ის კუთვნილ ობიექტებზე თავდასხმა ნიშნავს იმას, რომ ამერიკა პირდაპირ ჩაებმება ომში, რაც ირანს ყველაზე ნაკლებად სურს.

სრულად
გამოკითხვა
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
ხმის მიცემა
სხვათა შორის

მსოფლიოს ისტორიაში, უდიდესი იმპერიები ტერიტორიით(მლნ კვ. კმ): ბრიტანეთი - 35.5 მონღოლეთი - 24.0 რუსეთი - 22.8 ქინგის დინასტია (ჩინეთი) - 14.7 ესპანეთი - 13.7 ხანის დინასტია (ჩინეთი) - 12.5 საფრანგეთი - 11.5 არაბეთი - 11.1 იუანების დინასტია (ჩინეთი) - 11.0 ხიონგნუ - 9.0 ბრაზილია - 8.337 იაპონია - ~8.0 იბერიული კავშირი - 7.1 მინგის დინასტია (ჩინეთი) - 6.5 რაშიდუნების ხალიფატი (არაბეთი) - 6.4 პირველი თურქული სახანო - 6.0 ოქროს ურდო - 6.0 აქემენიანთა ირანი - 5.5 პორტუგალია - 5.5 ტანგის დინასტია (ჩინეთი) - 5.4 მაკედონია - 5.2 ოსმალეთი - 5.2 ჩრდილო იუანის დინასტია (მონღოლეთი) - 5.0 რომის იმპერია - 5.0

Ford, საავტომობილო ბაზრის დომინანტი მაშინ, როდესაც საავტომობილო ბაზარი ჯერ კიდევ ჩამოყალიბების პროცესში იყო, Ford Model T იყო დომინანტი მანქანა. 1916 წლის მონაცემებით, ის მსოფლიოში ყველა ავტომობილის 55%-ს შეადგენდა.

ილია ჭავჭავაძე: "როცა პრუსიამ წაართვა საფრანგეთს ელზასი და ლოტარინგია და პარლამენტში ჩამოვარდა საუბარი მასზედ, თუ რაგვარი მმართველობა მივცეთო ამ ახლად დაჭერილს ქვეყნებს, ბისმარკმა აი, რა სთქვა: ,,ჩვენი საქმე ელზასსა და ლოტარინგიაში თვითმმართველობის განძლიერება უნდა იყოსო. ადგილობრივნი საზოგადოების კრებანი უნდა დავაწყოთო ადგილობრივის მმართველობისთვისაო. ამ კრებათაგან უფრო უკეთ გვეცოდინება იმ ქვეყნების საჭიროება, ვიდრე პრუსიის მოხელეთაგანა. ადგილობრივთა მცხოვრებთაგან ამორჩეულნი და დაყენებულნი მოხელენი ჩვენთვის არავითარს შიშს არ მოასწავებენ. ჩვენგან დანიშნული მოხელე კი მათთვის უცხო კაცი იქნება და ერთი ურიგო რამ ქცევა უცხო კაცისა უკმაყოფილებას ჩამოაგდებს და ეგ მთავრობის განზრახვასა და სურვილს არ ეთანხმება. მე უფრო ისა მგონია, რომ მათგან ამორჩეულნი მოხელენი უფრო ცოტას გვავნებენ, ვიდრე ჩვენივე პრუსიის მოხელენი”. თუ იმისთანა კაცი, როგორც ბისმარკი, რომელიც თავისუფლების დიდი მომხრე მაინდამაინც არ არის, ისე იღვწოდა თვითმმართველობისათვის, მერე იმ ქვეყნების შესახებ, რომელთაც გერმანიის მორჩილება არამც თუ უნდოდათ, არამედ ეთაკილებოდათ, თუ ამისთანა რკინის გულისა და მარჯვენის კაცი, როგორც ბისმარკი, სხვა გზით ვერ ახერხებდა ურჩის ხალხის გულის მოგებას, თუ არ თვითმმართველობის მინიჭებითა, სხვას რაღა ეთქმის."

დედამიწაზე არსებული ცოცხალი არსებებიდან მხოლოდ ადამიანს და კოალას აქვთ თითის ანაბეჭდი

ინდოელი დიასახლისები მსოფლიო ოქროს მარაგის 11% ფლობენ. ეს უფრო მეტია, ვიდრე აშშ-ს, სავალუტო ფონდის, შვეიცარიის და გერმანიის მფლობელობაში არსებული ოქრო, ერთად აღებული.

დადგენილია, რომ სასოფლო-სამეურნეო კულტურათა მოსავლიანობის განმსაზღვრელ კომპლექსურ პირობათა შორის, ერთ-ერთი თესლის ხარისხია. მაღალხარისხოვანი ჯიშიანი თესლი ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფაქტორია მოსავლიანობის გასადიდებლად, რაც აგრეთვე დასაბუთებულია ხალხური სიბრძნით "რასაც დასთეს, იმას მოიმკი". - ქართული გენეტიკისა და სელექცია–მეთესლეობის სკოლის ერთ-ერთი ფუძემდებელი, მეცნიერებათა დოქტორი, აკადემიკოსი პეტრე ნასყიდაშვილი

ებოლა, SARS-ი, ცოფი, MERS-ი, დიდი ალბათობით ახალი კორონავირუსი COVID-19-იც, ყველა ამ ვირუსული დაავადების გავრცელება ღამურას უკავშირდება.

ყველაზე დიდი ეპიდემია კაცობრიობის ისტორიაში იყო ე.წ. "ესპანკა" (H1N1), რომელსაც 1918-1919 წლებში მიახლოებით 100 მილიონი ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა, ანუ დედამიწის მოსახლეობის 5,3 %.

იცით თუ არა, რომ მონაკოს ნაციონალური ორკესტრი უფრო დიდია, ვიდრე ქვეყნის არმია.