„პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკის „რუსეთზე გამარჯვების გეგმის“ რეალიზებასთან დაკავშირებით პრობლემები აქვს: შეუძლებელი ხდება დოკუმენტის ერთ-ერთი მთავარი პუნქტის შესრულება - უკრაინისათვის უსაფრთხოების გარანტიების უზრუნველყოფა, რომელიც ნატოს ბლოკში გაწევრიანებას გულისხმობს. ჩრდილოატლანტიკური ალიანსის ზოგიერთი საკვანძო წევრი არ არის დაინტერესებული იმით, რომ უკრაინა ნატოს წევრი გახდეს’, - ნათქვამია აშშ-ის გაზეთ „პოლიტიკო“-ში (Politico - ევროპული ვერსია, გამოდის ბელგიაში) გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „ვაშინგტონი და ბერლინი ნატოში უკრაინის მიწვევას არ ჩქარობენ, ვოლოდიმირ ზელენსკის კი ალიანსში მიღება დაუყონებლივ სურს“ (ავტორები - სტიუარტ ლაუ, რობი გრამერი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
ამერიკელი და ნატოელი მაღალჩინოსნების, აგრეთვე ზოგიერთი დიპლომატის თქმით (მათ ანონიმად დარჩენა ისურვეს, როცა შიდა დისკუსიის მომენტებს გვიზიარებდნენ ), „გერმანია და აშშ არიან ის მსხვილი და გავლენიანი სახელმწიფოები, რომლებიც არ ჩქარობენ მოწოდებით მიმართონ დანარჩენ წევრებს - დაუყონებლივ შევთავაზოთ უკრაინას ალიანსის წევრობაო“.
ვოლოდიმირ ზელენსკის დიდი ხანია უნდოდა დაუყონებლივი მიწვევა ნატოს წევრად მიღების მიზნით, მაგრამ იგი თვითონვე აღიარებდა, რომ ალიანში მიღება შესაძლებელი გახდება მხოლოდ რუსეთთან ომის დასრულების შემდეგ. მაგრამ ამ კვირაში პრეზიდენტმა დაბეჯითებით მოითხოვა, რომ „უკრაინისათვის პრინციპულად მნიშვნელოვანია ნატოში მიწვევა სწორედ ომის დროს მიიღოსო“.
მაგრამ ალიანსის საკვანძო ქვეყნები შეშფოთებულები არიან იმით, რომ შესაძლოა ისინი რუსეთთან ომში აღმოჩნდნენ ჩათრეულნი.
„პოლიტიკოსათვის“ მიცემულ ინტერვიუში ამერიკელმა დიპლომატმა ჯულიანა სმიტმა (აშშ-ის წარმომადგენელი ნატოში, რომელიც თავის პოსტს მალე დატოვებს) ხაზი გაუსვა ამერიკის პოზიციას: „ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსს დღესდღეობით ჯერ კიდევ არ მიუღწევია იმ წერტილამდე, რომ უკრაინას ნატოს წევრობა შესთავაზოს“.
ვოლოდიმირ ზელენსკიმ აღიარა, გერმანიის კანცლერი ოლაფ შოლცი, რომელიც უკრაინისათვის იარაღის მსხვილ მიმწოდებელ წარმოადგენს (მოცულობით მხოლოდ ამერიკას თუ ჩამოუვარდება) მხარს არ დაუჭერს ქვეყნის სწრაფ გაწევრიანებას ნატოში.
„მე ოლაფ შოლცთან ძალიან კარგი დამოკიდებულება მაკავშირებს. დიდი მადლობა შოლცს უკრაინის დახმრებისათვის. გერმანია მეორე ადგილზეა დახმარების თვალსაზრისით“, - უჩხრა“, - უთხრა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ ჟურნალისტებს ამ კვირის დასაწყისში, - მაგრამ ის, რომ გერმანული მხარე სკეპტიკურად უყურებს ჩვენს მიწვევას ნატოს წევრად, ეს ფაქტი ფაქტად რჩება... ჩვენ ყველას ბევრი მუშაობა მოგვიწევს გერმანულ მხარესთან, თუმცა უფრო უარესადაა საქმე აშშ-სთან მიმართებით“.
გერმანია და აშშ ერთადერთნი არ არიან, ვინც ხელს უშლის უკრაინას მიზნის შესრულებაში.
უნგრეთი და სლოვაკეთი ასევე წინააღმდეგნი გამოდიან, თუმცა მათ სულ სხვა მიზეზები აქვთ უკრაინასთან მიმართებით. მათი დღევანდელი ლიდერები - პოპულისტები ვიქტორ ორბანი და რობერტ ფიცო პროკრემლურ პოლიტიკას ატარებენ. უნგრეთის პრემიერი მუდმივად ბლოკირებს უკრაინის დასახმარებლად თანხების გამოყოფას და არ მონაწილეობს პროგრამაში, რომელიც კიევისათვის ლეტალური იარაღის გაგზავნას ითვალისწინებს.
სოციალური ქსელებში გამოქვეყნებულ თავის ჩანაწერში ვიქტორ ორბანმა ვოლოდიმირ ზელენსკის „გამარჯვების გეგმას“ „საშინელებაზე უფრო მეტი“ უწოდა.
რობერტ ფიცომ კი ამ რამდენიმე დღის წინათ გამაფრთხილებელი განცხადება გააკეთა, რომლის თანახმად, უკრაინის ნატოს წევრად მიღება კარგი საფუძველი იქნება მესამე მსოფლიო ომის დაწყებისათვის“ და მტკიცედ აღნიშნა, რომ იგი არასოდეს არ დათანხმდება ასეთ გადაწყვეტილებას.
არის კიდევ რამდენიმე ქვეყანა, რომლებიც დაინტერესებულნი არ არიან სწრაფად იმოქმედონ კიევის თხოვნის შესასრულებლად, მაგრამ ისინი უპირატესობას ჩრდილში დარჩენას ანიჭებენ. „ისეთი ქვეყნები, როგორებიცაა ბელგია, სლოვენია ან ესპანეთი, აშშ-სა და გერმანიის ზუსრგს უკან იმალებიან. მათ არ სურთ ხელი შეუწყონ კიევის მიზნის განხორციელებას“, - თავა ერთ-ერთმა ნატოელმა ჩინოვნიკმა. ალიანსის ცენტრალური აპარატიდან კიდევ ერთმა საქმეში გარკვეულმა პიროვნებამ აღნიშნა, რომ „ზოგიერთი ქვეყანა ზოგადად, აბსტრაქტულად, მხარს უჭერს უკრაინის სურვილის განხორციელებას, მაგრამ როგორც კი საქმე საქმეზე მიდგება, ისინი საჯაროდ დაიწყებენ ამ იდეის წინააღმდეგ გამოსვლას“.
ასეთი სახელმწიფოები უპირისპირდებიან ისეთ ქვეყნებს, როგორებიც არიან პოლონეთი და „პატარა“ ბალტიისპირელები - ლიეტუვა, ლატვია და ესტონეთი, რომლებიც უკრაინის ნატოში მიღებისათვის უფრო მეტ ენთუზიაზმს ამჟღავნებენ.
„ვარშავა მომხრეა, რომ ნატომ უკრაინას პერსპექტივა გაუხსნას“, - თქვა პოლონეთის პრემიერ-მინისტრმა დონალდ ტუსკმა გასულ კვირას, ევროკავშირის ლიდერების სამიტზე, - ჩვენ პოზიცია არ შეგვიცვლია და ყოველთვის სოლიდარულები ვართ უკრაინასთან“.
მაგრამ ამ შედარებით პატარა ქვეყნებს უწევთ ხოლმე, რომ განზე გადგნენ და გზა დაუთმონ ბერლინისა და ვაშინგტონის გაერთიანებულ ფრონტს.
ოლად შოლცმა გასულ კვირას, გერმანიაში აშშ-ის პრეზიდენტის ჯო ბაიდენის ვიზიტის როს, ჟურნალისტებს ასე განუცხადა: „ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ ნატო ომის მონაწილე არ გახდეს, რათა ეს ომი უფრო დიდ კატასტროფაში არ გადაიზარდოს“.
თუმცა ის ოფიციალური პირები, რომლებსაც „პოლიტიკო“ ესაუბრა, ცდილობდნენ ხაზი გაესვათ, რომ არც აშშ და არც გერმანია არ გამორიცხავენ უკრაინის სავარაუდო გაწევრიანებას ჩრდილოატლანტიკურ ალიანსში.
ჯო ბაიდენის ადმინისტრაციის პოზიცია დიდი ხნის განმავლობაში გამოიხატებოდა იმით, რომ უკრაინის ნატოში წევრად მიღება მხოლოდ ომის დასრულების შემდეგ მოხდებოდა, მაგრამ ვადების განსაზღვრის გარეშე, რათა რუსეთის ლიდერის ვლადიმერ პუტინი არ განრისხებულიყო.
მართალია, ჯო ბაიდენმა მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ნატოს გააქტიურებასა და გაფართოებაში, გახდა უკრაინის სამხედრო დახმარების მთავარი დონორი, მაგრამ მისი ადმინისტრაციაც ასევე თვლის, რომ ბევრი ევროპული დედაქალაქი მხარს არ დაუჭერს ნატოს უფრო მეტ გააქტიურებას უკრაინასთან მიმართებით მოკლევადიან პერსპექტივაში. ერთ-ერთი ამერიკელი ჩინოვნიკის თქმით, კიევისადმი ნებისმიერი სამომავლო შეთავაზება ნატოს მხრიდან დაკავშირებული იქნება რფორმების გატარებასთან და კატასტროფული დონის კორუფციის აღმოფხვრასთან.
თეთრ სახლს რეაქცია არ გამოუხატავს იმის გამო, რომ ვოლოდიმირ ზელენსკის შეუძლია ნატოს წევრებზე ზეწოლის კამპანია გააძლიეროს, რათა ალიანსისაგან გარანტიებს მიაღწიოს აშშ-ის საპრეზიდენტო არჩევნებამდეც კი - იმის შიშით, რომ თუ დონალდ ტრამპი გახდება პრეზიდენტი, იგი მკვეთრად შეამცირებს კიევისადმი დახმარებას.
წყარო: https://www.politico.eu/article/volodymyr-zelenskyy-ukraine-nato-bid-us-germany/
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.