,
ნატალია ხიზანიშვილმა აზიის ბაზარზე გადაინაცვლა და „ვოლტი იაპონიის“ გენერალური მენეჯერი გახდა. წლების განმავლობაში, ნატალია ჯერ საბანკო სფეროში საქმიანობდა. შემდეგ, სფერო შეიცვალა და „ვოლტის“ წარმომადგენლობას გაუძღვა საქართველოს, აზერბაიჯანისა და ყაზახეთის ბაზრებზე. ახლა კი, უკვე ორი თვეა, აზიის აღმოსავლეთ წერტილში გადაინაცვლა, ტოკიოში, სადაც „ვოლტის“ სათაო ოფისი მდებარეობს და საკურიერო კომპანიის იაპონიის ბაზარს ჩაუდგა სათავეში.
M: ნატალია, როგორ მიიღე შეთავაზება და რით არის საინტერესო ახალი პოზიცია ახალ ქვეყანაში?
მოგეხსენებათ, დღემდე ვიყავი ვოლტის რეგიონული მენეჯერი სამ ქვეყანაში – საქართველოში, აზერბაიჯანსა და ყაზახეთში. იაპონიაში ჩემი გადასვლის გადაწყვეტილება ვოლტის სათავო ოფისმა ბიზნესის პრიორიტეტებიდან გამომდინარე მიიღო. ჩემი გამოცდილების გამოყენება ისეთი დიდი პოტენციალის მქონე ქვეყანაში, როგორიც იაპონიაა, ძალიან მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება იყო ვოლტისთვის. მივიღე ეს საინტერესო გამოწვევა და გავხდი ვოლტი იაპონიის გენერალური მენეჯერი. მეორე თვეა, ვარ ტოკიოში და ეს არის ძალიან საინტერესო გამოწვევა. იაპონია დიდ ყურადღებას უთმობს ტრადიციებს და ეს აქტიურად მოქმედებს ბიზნესპროცესებზეც. არსებობს გარკვეული ბარიერები, მათ შორის ენობრივი და კულტურული კუთხით, რაც ჩემთვის სიახლეა და მათ შესახებ ყოველდღიურად ვსწავლობ.
M: როგორია შენი სამუშაო არეალი და ფუნქციები ახლა?
თუ აქამდე ჩემს რეგიონში შედიოდა სამი ქვეყანა და სამივე ქვეყნის მოსახლეობის ჯამური პოტენციალი იყო დაახლოებით 30 მილიონი, იაპონიის მოსახლეობა 126 მილიონს შეადგენს და მილიონზე მეტი რესტორანია. იაპონია მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე წამყვანი ეკონომიკაა, შესაბამისად, გაცილებით დიდი მასშტაბის პოტენციალის მქონე ქვეყნის ბაზრის მართვა გაცილებით რთული და კომპლექსური პროცესია. ეს გულისხმობს იმას, რომ განსხვავებული მართვის ტაქტიკებია საჭირო, პარტნიორობის მასშტაბი განსხვავებულია და გრძელვადიან პერსპექტივაში ძალიან დიდი პოტენციალია.
ჩვენი სათავო ოფისი ტოკიოშია. ქვეყნის მასშტაბით სულ 4 ოფისი გვაქვს, სადაც გვყავს დიდი და მოტივირებული გუნდი, რომელიც იაპონიის სხვადასხვა რეგიონში მსხვილ ქალაქებს წარმატებით მართავს. ჩემთვის პატივია, ვუხელმძღვანელო ამ ძლიერ გუნდს, რათა ერთად უზრუნველვყოთ ვოლტის მეტი ზრდა და წარმატება იაპონიის უმსხვილეს ბაზარზე.
M: რით განსხვავდება იაპონური ვოლტის მუშაობის პრინციპი ქართულისგან?
ჩვენი ბიზნესის, ჩვენი ინდუსტრიის მთავარი ამოცანა არის მასშტაბებზე გასვლა და გლობალურად, ჩვენს საქმიანობაში ეს პრინციპი მოქმედებს. რაც შეეხება კონკრეტულად იაპონიის ბაზარს, გარდა იმ ენობრივი და კულტურული ბარიერებისა, რომლებზეც უკვე ვისაუბრე, აქ ბიზნესპროცესების მართვა სხვა თავისებურებებსაც მოიცავს. ცვლილებების დანერგვა სხვა რეჟიმში ხდება და ძალიან ბევრი ბიზნესი ურთიერთობებს ეყრდნობა. ბევრი განსხვავებული პროცესია, რომელიც უნდა გაიარო, რომ შეძლო კონსენსუსამდე მისვლა. ამ ქვეყანაში ძალიან მნიშვნელოვანია ნდობა, რაც ძალიან რთული მოსახვეჭი და ძალიან ადვილი დასაკარგია. თუ არ გაქვს ნდობა და ორმხრივად სასარგებლო ძლიერი პარტნიორული ურთიერთობები, იაპონიაში ძალიან რთულია წარმატების მიღწევა. ყველაფერს მარტო, პარტნიორების გარეშე ვერ გააკეთებ. პარტნიორობა და ბიზნესურთიერთობები კი აქ ნდობას ეფუძნება.
M: მოლოდინებსა და სამუშაო გეგმებზეც გვიამბე…
ჩვენი მთავარი მიზანია, გავზარდოთ ჩვენი მუშაობის ეფექტურობა და წარმატებით განვახორციელოთ ჩვენს მიერ გაწერილი გეგმა, რაც მათ შორის არსებული ბაზრის წილის ზრდას გულისხმობს. ჩვენი წარმატების საზომი ეს შედეგები იქნება. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ისეთი მასშტაბის ბაზრის მართვა, როგორიც იაპონიაა, საკმაოდ რთული და კომპლექსური პროცესია, მოიცავს პარტნიორობის განსხვავებულ მასშტაბებს და გრძელვადიან პერსპექტივაში უდიდეს პოტენციალს, თუმცა, ეს არის ძალიან საინტერესო გამოწვევა, რომლის დასაძლევად ძალისხმევას არ დავიშურებ.
წყარო:https://www.marketer.ge
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
