USD 2.7195
EUR 3.2090
RUB 3.4546
Tbilisi
მიტროპოლიტი ანდრია გვაზავა მიმართვას ავრცელებს - საჭიროა ვითარების რადიკალიზაციაზე უარის თქმა
Date:  469

საჭიროა ვითარების რადიკალიზაციაზე უარის თქმა და მშვიდ გარემოში ერთმანეთთან საუბარი, ჩვენი საერთაშორისო მეგობრების, სტრატეგიული პარტნიორების მონაწილეობით, რათა ჩვენი ქვეყანა გადავიდეს განვითარების ახალ საფეხურზე, რომელიც მიუღწეველი იქნება ურთიერთპატივისცემისა და ურთიერთმოსმენის გარეშე, - ამის შესახებ გორისა და ატენის მიტროპოლიტი ანდრია გვაზავა სოციალურ ქსელში წერს. 

მიტროპოლიტის განმარტებით, უნდა დასრულდეს ურთიერთბრალდებების რეჟიმში ყოფნა.

„მსურს გაგიზიაროთ ჩემი მოსაზრება და გულისტკივილი ბოლო პერიოდში განვითარებულ მოვლენებთან დაკავშირებით. ძალიან სამწუხაროა, რასაც ბოლო დღეების მანძილზე ვხედავთ: ძალადობა, პოლარიზაცია, დაპირისპირება. ჩვენმა ქვეყანამ დამოუკიდებლობის 30 წლიან გზაზე ბევრი განსაცდელი გამოიარა, მათ შორის, ბევრი ტკივილიც იგემა: სამოქალაქო ომები, არაერთი დაპირისპირება და სირთულე, სადაც დედა ეკლესია იყო ერის შემკვრელი, გამაერთიანებელი და ნუგეშისმცემელი.სამწუხაროა, მაგრამ დღესაც, მიუხედავად ასეთი რთული გამოცდილებისა, ჩვენი საზოგადოება შეიძლება კვლავაც დადგეს დაპირისპირებისა და უკიდურესი პოლარიზაციის საფრთხის წინაშე. სწორედ ასეთი დაყოფის მაგალითია 5 ივლისის მოვლენები. ძალიან სამწუხარო და საწყენია, როდესაც აღნიშნულ შემაშფოთებელ პროცესს, ქვეყნის შიგნით და ქვეყნის გარეთ ბევრი „გულშემატკივარი“ გამოუჩნდა ზოგიერთი მედია საშუალების, პოლიტიკური პარტიის, რიგი არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და ინდივიდების მხრიდან, რომლებიც მაქსიმალურად ცდილობენ 5 ივლისის სამწუხარო მოვლენები გამოიყენონ „სათავისოდ“ და ჩვენი ერისა და სახელმწიფო ინტერების საწინააღმდეგოდ. გულსატკენი და სარკასტულია, როდესაც ძალადობრივი ქმედებების წახალისებაში, ქართული მართლმადიდებელი ეკლესიის და მისი წარმომადგენლების დადანაშაულება ხდება, მაშინ როდესაც ქრისტეს სხეული - ეკლესია, თავად არის ძალადობის წინააღმდეგ ბრძოლისა და ძალადობაზე სიყვარულით გამარჯვების სიმბოლო.

 როგორც მისი უწმინდესობა ხშირად აღნიშნავს „სიყვარული ღვთისა და სიყვარული ადამიანისა - ესაა მთავარი, ამას გვასწავლის სახარება. მთელი საღვთო წერილის შინაარსი არის სწორედ სიყვარული ღვთისა და სიყვარული ადამიანისა“. ვფიქრობ, ასეთ დროს, როდესაც მიმდინარე პროცესები ასე აქტუალურია ჩვენი საზოგადოებისთვის, აუცილებელია პასუხი გაეცეს არსებულ კითხვებსა და უსაფუძვლო ბრალდებებს, ამიტომ მინდა შევეხო რამოდენიმე საკითხს:

1. 5 ივლისამდე, ისევე როგორც 5 ივლისს და შემდგომ პერიოდშიც, არაერთგზის იქნა საჯაროდ მოწოდება საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წარმომადგენლების მხრიდან, ძალადობის დაგმობისა და მიუღებლობის შესახებ.

2. დაანონსებული პრაიდის კვალდაკვალ, საზოგადოების უდიდეს ნაწილში შეინიშნებოდა უკმაყოფილება, ზრდადი აგრესია და საფრთხე ფიზიკური დაპირისპირებისა. რის გამოც, სამოქალაქო მშვიდობის შენარჩუნებისა და მაშტაბური ძალადობის თავიდან აცილების მიზნით, დედა ეკლესიამ, მოუწოდა ყველას ლოცვისა და სიმშვიდისკენ. განსაკუთრებით იმ ფონზე, როდესაც წინასწარ დაანონსებული იყო პრაიდის სავარაუდო დრო და ადგილი, რაც კიდევ უფრო ზრდიდა დაპირისპირების საფრთხეს. შესაბამისად, ეკლესიის განცხადებას ჰქონდა პირდაპირი პრევენციული ხასიათი. სამწუხაროდ, ეს განცხადება, ნებსით თუ უნებლიეთ, დარჩა „ხმა მღაღადებლისად” წამქეზებელთათვის.

3. ძალიან სამწუხაროა, რომ ზემოაღნიშნულ მოვლენებში დაშავდნენ ადამიანები, მათ შორის მედიის წარმომადგენლები. ჩვენ ვლოცულობთ მათთვის. იმედს გამოვთქვამთ, რომ ძალადობის ყველა შემთხვევა უმოკლეს დროში იქნება გამოძიებული და შედეგები ცნობილი გახდება ფართო საზოგადოებისათვის.

4. მნიშვნელოვანია, რომ საქართველოს ეკლესია, თავის მხრივ, მზადაა პასუხისმგებლობა აიღოს სასულიერო დასის მოქმედებაზე და ძალადობის ფაქტის დადასტურებისას შესაბამისად იმოქმედოს კანონიკური და საეკლესიო სამართლებრივი ნორმების შესაბამისად.

5. გასათვალისწინებელია, რომ საზოგადოების დიდი ნაწილისთვის მტკივნეულად აღიქმება სარწმუნოებრივი ფასეულობებისა და ეროვნული წეს-ჩვეულების ლანძღვა-გინება, შეურაცხყოფა, რასაც სისტემატიური სახე მიეცა ტელე-ეთერებიდან თუ სოციალური ქსელებიდან, რაც ამძაფრებს საზოგადოებაში არსებულ პოლარიზებულ დამოკიდებულებებს და მივყავართ უმძიმეს შედეგებამდე.

მიმაჩნია, რომ უნდა დასრულდეს ურთიერთბრალდებების რეჟიმში ყოფნა, რადაგან იგი არ დასრულდება დადებითი შედეგებით, ამის არაერთი სამწუხარო გამოცდილება გაგვაჩნია ჩვენი ქვეყნის უახლოეს ისტორიაში. თუ ვთვლით, რომ ჩვენი საზოგადოება განვითარდა, დაუტევა საბჭოური აზროვნება და უფრო მეტად მიუახლოვდა დემოკრატიულ პრინციპებს, საჭიროა ვითარების რადიკალიზაციაზე უარის თქმა და მშვიდ გარემოში ერთმანეთთან საუბარი, ჩვენი საერთაშორისო მეგობრების, სტრატეგიული პარტნიორების მონაწილეობით, რათა ჩვენი ქვეყანა გადავიდეს განვითარების ახალ საფეხურზე, რომელიც მიუღწეველი იქნება ურთიერთპატივისცემისა და ურთიერთმოსმენის გარეშე“, - წერს მიტროპოლიტი ანდრია გვაზავა.

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way