,,დეფხისში (თბილისში) მისულმა [თურქმანებმა] დააქციეს, გაანადგურეს და გადაწვეს ქალაქი; და დაანგრიეს ყველა მისი ეკლესია; შემდეგ, ის მივიდა და ალყაში მოაქცია ქალაქი სამშულტე (სამშვილდე) ორმოცი დღის განმავლობაში, ბზობის დღესასწაულიდან ჩვენი ქრისტე ღმერთის ამაღლებამდე. სადღესასწაულო კვირას წყეულმა და ბოროტმა ჯანშამ ალყა შემოარტყა მათ. ქრისტიანებმა კი, თავიანთ დაწყევლილ მეფეზე (ალექსანდრე დიდი) დაამყარეს იმედები, რომ იგი მათ დასახმარებლად გამოეშურებოდა და ურწმუნოთა მიერ მოყენებული ტანჯვისგან იხსნიდა. მაგრამ ის (მეფე) მათზე არ ზრუნავდა და საკუთარი თავის გადარჩენა ამჯობინა, ვიდრე ქრისტიანების ხსნაზე ფიქრი, რომელთაც არ ჰქონდათ გამბედაობა, იყვნენ დაშინებულები და არ შეეძლოთ ზიანი მიეყენებინათ არავისთვის,
ამიტომ, შიმშილითა და წყურვილით გატანჯულმა ქალაქის მცხოვრებლებმა უგულებელყვეს ციტადელის დაცვა და საიდუმლო გვირაბით გასულები, ჯაჰანშას შეპირდნენ შემოყავნას, მან ცრუდ და მოტყუებით დაიფიცა შემოქმედი ღმერთი, რომ არ აპირებდა მათთვის ზიანის მიყენებას ან მათ დახოცვას. და ირწმუნეს მისი ფიცი და გააღეს კარიბჭე ქალაქისა და გადასცეს მას.
მაგრამ მან ყველა გამოასხა [ქალაქის გარეთ]; და გასცა ბრძანება, სამი დღის განმავლობაში მათი წამებისა და გაძარცვის შესახებ, სამი დღის შემდეგ კი მან ბრძანა, შეეკრიბათ ყველა მორწმუნე, და მაშინ ურწმუნოთა სიმრავლე, მახვილებით ხელში, ყოველი მხრიდან შემოერტყა მათ. და ამ დროს, ორმა ძლიერმა, ახალგაზრდა და ვაჟკაცმა მოწამემ, ყოველგვარი შიშის გარეშე, ხმამაღლა შესძახა, რათა ყველას გაეგონა: „თქვენი მაჰმადი წყეულია, ჩვენ ქრისტეს მოწაფეები ვართ", და მაშინ ურწმუნოებმა ატეხეს ღრიალი და ცოფიანი ძაღლებივით მივარდნენ მათ და მყისვე დაცხრილეს ორი მოწამე მრავალი ისრით. ბოროტმა ტირანმა კი თქვა: "რას ელოდებით ? დაწყევლა ჩვენი უფალი, დახოცეთ ყველა, მოკვეთეთ თავები და განტვინეთ". და შეასრულეს მისი ბოროტი ბრძანება; მათ მოკლეს ათასზე მეტი, რომელთაგან ორმოცი ბერი, მღვდელი და დიაკონი იყო. მათმა მოთქმამ დედამიწა შეაძრწუნა და ანგელოზები გააოცა ზეცაში და მათი უდანაშაულო სისხლი, ისევე როგორც აბელის სისხლი, შეჰღაღადებდა უფალს, რათა შური ეძია მათი უდანაშაულობისთვის.
ბოროტმა ტირანმა გასცა ბრძანება, ტყვედ წაეყვანათ ყველა ქალი და მათი შვილები, 10000-ზე მეტი სული, და დაფანტა ისინი მთელ არაბეთში, ეგვიპტესა და ხორასანში.
რა სანახავი იყო ქრისტიანთა ამ უბედურების ხილვა, რადგან დედა შესტიროდა შვილს და შვილი დედას, საცოდავი მწუხარებითა და მწარე ცრემლებით: „საყვარელო შვილო, ვაი ჩემს საშვილოსნოს, რომელმაც გშობა და ვაი
ჩემს თვალებს, რომელიც გხედავდა, ვაი ჩემს ყურებს, რომელსაც ესმოდა შენი", და შვილები: ,,ო, ღმერთო მოწყალეო, ვაი და ვაი, ვაი ჩემს განკითხვის დღეს, რადგან დავკარგე ჩემი სიწმინდე, რწმენა და კეთილგანწყობა ღვთის თვალში."
ვერავინ დაწერს ენით აღუწერელ სიმწარეს, რომელიც, ქრისტიანებს შეხვდათ."
