,
„არსებობს მხოლოდ სამი ქვეყანა, რომლებსაც დიდი ბრიტანეთი სრულიად ენდობა. აშშ მათ შორის არ არის“ - ამ სათაურითაა გამოქვეყნებული სტატია ბრიტანულ გაზეთ „დეილი ტელეგრაფში“ (The Daily Telegraph) დენიელ ჰენანის ავტორობით. პუბლიკაციაში განხილულია ბრიტანეთისა და აშშ-ის მოკავშირეობის შესუსტების ტენდენცია და ახალი სამხედრო-პოლიტიკური და ეკონომიკური ალიანსის შექმნის იდეა, ამერიკის შეერთებული შტატების გარეშე.
გთავაზობთ სტატიას მცირე შემოკლებით:
1939 წლის 3 სექტემბერს, როცა დიდმა ბრიტანეთმა ფაშისტურ გერმანიას ომი გამოუცხადა, მხოლოდ რამდენიმე საათი იყო გასული, რომ ახალი ზელანდიის პირველმა პრემიერ-მინისტრმა, მძიმე ავადმყოფმა და ფაქტიურად სასიკვდილო სარეცელზე მყოფმა მაიკლ ჯოზეფ სევიჯმა ასეთი განცხადება გააკეთა: „წარსულის სიკეთის აღიარებით და მომავლის რწმენით, ჩვენ უშიშრად მივდივართ და მუდამ ბრიტანეთის გვერდით ვიქნებით. სადაც ის წავა, ჩვენც იქით წავალთ. სადაც ის დადგება, ჩვენც იქ დავდგებით“. რამდენიმე თვის შემდეგ იგი გარდაიცვალა.
რამდენ ქვეყანასთან გვაქვს ჩვენ ისეთი მოკავშირეობითი დამოკიდებულება, რომლებიც ისეთი ინსტიქტური და ავტომატურია, ბუნებრივი და მოსალოდნელი, რომლებიც ახსნას არ საჭიროებენ? სია დიდი არ არის, მაგრამ უეჭველია, მასში შედის სამი ქვეყანა, რომლებთანაც ჩვენ ნამდვილად განსაკუთრებული ურთიერთობა გვაქვს, კონკრეტულად კი - ავსტრალიასთან, კანადასთან და ახალ ზელანდიასთან. ჩვენ ერთმანეთთან ენა, კულტურა და ნათესაობა გვაკავშირებს. ჩვენ საერთო სამართლებრივი სისტემა გვაქვს, რომელიც ერთმანეთის პრეცედენტებს ეყრდნობა. გვაქვს მსგავსი საპარლამენტო მმართველოის ფორმები, მათ შორის სახელმწიფო ინსტიტუტები... ჩვენ ერთი მეფე გვყავს.
მსოფლიოს ოთხი მსგავსი სახელმწიფოს ერთმანეთთან დაახლოების თანამედროვე კამპანია, უფრო მჭიდრო ასოციაციად ჩამოყალიბების მიზნით, 2015 წელს ბრიტანეთის კოლუმბიაში დაიწყო და მიიღო სახელწოდება CANZUK (Canada, Australia, New Zealand, United Kingdom) - ტერმინი, რომელიც პირველად გააჟღერეს გაეროს ოფიციალურმა პირებმა - იმის გამო, რომ ოთხივე ქვეყანა ხმის მიცემის დროს საერთო ფრონტით ერთად გამოდიოდნენ.
CANZUK-ის წევრებს სურთ უფრო მჭიდრო დიპლომატიური და სამხედრო თანამშრომლობა, შრომის ავტომატური უფლება ერთმანეთის ტერიტორიებზე, საერთო ბაზრის შექმნა, რომელიც დაეფუძნება სტანდარტების, მომსახურებისა და პროფესიული კვალიფიკაციის ურთიერთაღიარებას.
ათი წლის განმავლობაში CANZUK-ის იდეა პოზიტიურად განიხილებოდა, მაგრამ რეალიზების პროცესი საჩქარო არ იყო. მაგრამ შემდეგ, როცა დადგა დონალდ ტრამპის პრეზიდენტობის მეორე ვადა, როცა ჰორიზონტზე გამოჩნდა სატარიფო ომების და აშშ-ის საგარეოპოლიტიკური გადატრიალების აჩრდილი, კანადისა და ახალი ზელანდიის ძირითადმა პარტიებმა, ავსტრალიასთან ერთად, CANZUK-ის იდეას სულ უფრო მეტი ენთუზიაზმით შეხედეს. დიდ ბრიტანეთშიც იგივე ხდება და აი, რატომ:
იმის გასაგებად, თუ რამდენად გადაიხარა მსოფლიო თავისი ჩვეული ღერძიდან, მცირე ექსპერიმენტი ჩავატაროთ. დავუშვათ, დონალდ ტრამპი საიდუმლოდ მუშაობს ვლადიმერ პუტინის სასარგებლოდ. რას გააკეთებდა იგი სხვანაირად? ერთია შეწყვიტოს იარაღის მიწოდება უკრაინისათვის იმ პარტიების ჩათვლით, რომელიც უკვე გზაშია და აღარ მისცეს სადაზვერვო მონაცემებიც, მაგრამ დონალდ ტრამპი უფრო ღრმად მიდის - იგი იმეორებს ვლადიმერ პუტინის პროპაგანდისტულ განცხადებებს, ვოლოდიმირ ზელენსკის დიქტატორს უწოდებს და მას ბრალს სდებს ომის დაწყებაში. აშშ-ის პრეზიდენტმა თავის კიბერბრძოლის სააგენტოს უბრძანა, რომ რუსეთზე შეტევები შეეჩერებიან, რადგან კრემლის მხრიდან თითქოსდა საფრთხე-მუქარები აღარ არსებობს. მან თანამდებობიდან გაათავისუფლა პროუკრაინულად განწყობილი ამერიკელი გენერლები. მან გაეროში ხმა მისცა უკრაინის დამგმობ პრორუსულ რეზოლუციას - რუსეთთან, ბელარუსთან და ჩრდილოეთ კორეასთან ერთად. ხედავთ, ვისთან ერთად? ჩინეთმაც კი თავი შეიკავა, ამერიკამ კი მხარი დაუჭირა.
ყველაზე სერიოზული კი ისაა, რომ ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა დაიწყო მწვავე კამათი თავის ნატოელ მოკავშირეებთან, დანიას გრენლანდიის მიტაცებით ემუქრება, კანადას კი ეკონომიკური ომის გაფართოებით.
ანგლოსფერული დემოკრატიის სხვა ლიდერები რთულ სიტუაციაში აღმოჩნდნენ - ისევე როგორც რომის იმპერიის შორეულ პროვინციათა მმართველები - მაგისტრები, პროკონსულები, პროპრეტორები და პროკურატორები - ვანდალების მიერ მარადიული ქალაქის გაძარცვის შემდეგ. წარმოიდგინეთ, რა გავლენას იქონიებს ეს ყველაფერი დიდი ბრიტანეთის თავდაცვით პოლიტიკაზე?
1950-იანი წლებიდან ჩვენ ვვარაუდობდით, რომ დიდ ომებში ამერიკელ მოკავშირეებთან ერთად მხარდამხარ ვიბრძოლებდით. კი, ჩვენ შევძელით გავმკლავებოდით პატარა-პატარა ომებს ამერიკელების გარეშე - მაგალითად, ფოლკლენდის კუნძულებზე, იემენში და სიერა-ლეონეში, მაგრამ თუ საქმე ცუდად ვითარდებოდა, ჩვენ ყოველთვის კოალიციაში ვიყავით ამერიკასთან ერთად. ამასთანავე, ისევე როგორც სხვა დასავლელი ნატოელი მოკავშირეები, ჩვენ სპეციალიზებული ვიყავით შეიარაღების ცალკეულ სახეობებში და საკუთარ სამხედრო პოტენციალს სრულყოფილად არ ვავითარებდით. ჩვენ აშშ-ის იმედი გვქონდა (გვაქვს) მძიმე შეიარაღებაში, თანამედროვე კოსმოსურ სამხედრო თანამგზავრებში და დაზვვერვაში. უფრო მეტიც - ჩვენივე ბირთვული რაკეტების მომსახურებაშიც ამერიკაზე დამოკიდებულები ვართ.
რუსეთის სამხედრო შეკავებისათვის ჩვენს ძირითად ინსტრუმენტს - რაკეტა „ტრაიდენტ II“-ს ამერიკული მომსახურების ვადა რამდენიმე წელიწადში დაუმთავრდება. რა იქნება შემდეგ? ვიყოთ დარწმუნებულები, რომ ამერიკა ჩვენს საიმედო მოკავშირედ დარჩება? კარგია და სასურველი, ეს რომ ასე იყოს, მაგრამ ბოლო თვეების მოვლენები ეჭვებს აჩენს.
რა დღეში ჩავარდება ევროპა? სასიამოვნოა ისეთი ფიქრი, რომ ჩვენ ძველებურად ერთად ვიქნებით - თავისუფლებისა და დემოკრატიის მხარეზე, მაგრამ... ამას წინათ ევროკავშირი ირლანდიაში საზღვრის ჩაკეტვას გეგმავდა დიდ ბრიტანეთთან - იმიტომ, რომ ევროკავშირის წევრი აღარ ვართ. არის იმის ნიშნები, რომ ევროკავშირი დიდ ბრიტანეთს საერთოევროპულ თავდაცვის ნაწილად აღარ ჩათვლის, თუ ჩვენ რაიმე დათმობებზე არ წავალთ. ანუ ევროპაში დიდი ბრიტანეთი თანდათან გარიყული ხდება.
მოკლედ, არის მხოლოდ ქვეყნების ერთი ჯგუფი, რომლებთანაც 40 წლის განმავლობაში არანაირი დავა-კამათი არ გვქონია - CANZUK-ის სხვა ქვეყნები. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია -იმიტომ, რომ მათთან ერთად მოგვიწევს ვიფიქროთ შეკავების იარაღის მომდევნო თაობის შესაქმნელად. თუ ჩვენ გადავწყვეტთ სრულიად ავტონომიური ბირთვული პოტენციალის შექმნას, რომელსაც არ დაჭირდება ამერიკული საცავების ტექნოლოგიები ან სათადარიგო ნაწილები (როგორც ეს ფრანგებს აქვთ), მაშინ ჩვენ დაგვჭირდება საკუთარი ძალების მობილიზება რაკეტების წარმოებაში. ამაზე ორჯერ მეტი ფული დაიხარჯება, ვიდრე მზა ამერიკული რაკეტების ყიდვაზე. უშუალოდ მხოლოდ დიდი ბრიტანეთისათვის ეს მძიმე ტვირთი იქნებოდა, მაგრამ CANZUK-ის სხვა ქვეყნებთან ერთად ეს სრულიად შესაძლებელია.
CANZUK-ის იდეა პოპულარულია - ჯერ კიდევ დონალდ ტრამპის განცხადებებამდე მას მხარს უჭერდა ქვეყნების მოსახლეობის ორი მესამედი, ახლა კი მით უმეტეს, მხარდამჭერები აუცილებლად გაიზრდებოდა.
მოვლენები ისე ვითარდება, რომ CANZUK-ის იდეის რეალიზება გარდაუვალი და გადაუდებელი ხდება. რასაკვირველია, უფრო უკეთესი იქნება შენარჩუნდეს აშშ-დიდი ბრიტანეთის ხელშეკრულება ურთიერთთავდაცვის შესახებ, ნატოს ხელშეკრულება, AUKUS-ის პაქტი (ავსტრალიის, დიდი ბრიტანეთისა და აშშ-ის შეთანხმება) და სხვა ინსტიტუტები, რომლებიც ჩვენ 1941 წლის ატლანტიური ქარტიის მიღების შემდეგ შევქმენით.
იმ შემთხვევაშიც, თუნდაც ჩვენ ბრიტანულ-ამერიკული ალიანსი შევინარჩუნოთ, CANZUK-ის იდეის სარგებლიანობა მაინც აშკარა იქნება - ის ალიანსს დამატებით განამტკიცებს. მაგრამ თუ ვერ მოხერხდება ალიანსის შენარჩუნება, მაშინ CANZUK-ის ქვეყნების ჯგუფი პლანეტაზე მესამე ძლიერ ძალად გადაიქცევა.
რამდენად სწრაფად შეგვიძლია ორგანიზაციის შექმნა? გავიხსენოთ, რომ მომავალი წლის ოქტომბერში სრულდება 100 წელი, როცა 1926 წელს საფუძველი ჩაეყარა ბრიტანეთის იმპერიის გარდაქმნას მასში შემავალი ქვეყნების ნებაყოფლობით გაერთიანებად - ბრიტანულ თანამეგობრობად.
რამდენადაც ბრიტანეთის იმდროინდელი მეფე გეორგ V ამ მოვლენასთან დაკავშირებით სხვადასხვა ქვეყნების ლიდერებს იღებდა და ეთათბირებოდა, მის შვილიშვილს ჩარლზ III-ს მოუწევს ოთხ პრემიერ-მინისტრთან შეხვედრა, კირ სტარმერის წინამძღოლობით (რაც, ალბათ, გარკვეული დროის შემდეგ მოხდება). სამიტზე აუცილებლად უნდა გამოცხადდეს CANZUK-ის სამდივნოს შექმნა, რომლის შტაბ-ბინა, ვფიქრობ, ვანკუვერში (კანადაში) უნდა იყოს.
სიტუაციის ასეთი განვითარება თითოეულ პრემიერ-მინისტრს არჩევნებისათვის უდიდეს პოზიტიურ ბიძგს მისცემს. და თუ კირ სტარმერი ამ საქმეში წარმატებას მიაღწევს, იგი ქება-დიდებას დაიმსახურებს.
სომხეთში არსებულ მდგომარეობასთან დაკავშირებით გთავაზობთ «Московский комсомолец» (რუსეთი)-ის ინტერვიუს რუსეთის სახელმწიფო დუმის დსთ-ს საქმეთა, ევრაზიული ინტეგრაციისა და თანამემამულეებთან ურთიერთობის კომიტეტის პირველი მოადგილე კონსტანტინ ზატულინთან.
– სომხეთი, როგორც ჩანს, პოლიტიკური რეპრესიებისა და შპიონომანიის ბნელ ეპოქაში შედის.
სამართალდამცავი სტრუქტურები აცხადებენ, რომ გამოვლენილია ფართომასშტაბიანი შეთქმულება, რომლის მიზანი იყო ფაშინიანის ხელისუფლებიდან ჩამოშორება. ამ შეთქმულებაში, ოპოზიციური პოლიტიკოსებისა და ყოფილი პრეზიდენტების გარდა, თითქოს მონაწილეობდნენ ეკლესიის მაღალი იერარქები და მსხვილი ბიზნესმენები. საქმე იქამდე მივიდა, რომ ფაშინიანის მმართველობამ შეეცადა აიკრა ეტჩმიაძინის კათოლიკოსის რეზიდენცია, რათა დაეპატიმრებინათ არქიეპისკოპოსი, რომელიც, გავრცელებული ინფორმაციით, ასევე ფიგურირებდა ამ საქმეში. – რატომ სჭირდება ფაშინიანს ეს ყველაფერი?
– ფაშინიანმა იგრძნო, რომ იმ ჩიხში, რომელშიც ის მიაქანებს სომხეთსა და სომეხ ხალხს, უკვე საჭიროა ახალი მსხვერპლი.
სომეხი ერის ცნობიერების გადატრიალება, თანამშრომლობა აზერბაიჯანთან და თურქეთთან, რუსეთის უარყოფა და სომხეთის დასავლეთზე ორიენტაცია – ამ ყველაფერს ძალიან მაღალი ფასი აქვს და ის თანდათან იზრდება. ამისთვის საჭიროა დათმო ტრადიციული ურთიერთობები რუსეთთან – როგორც სომეხთა ისტორიულ მფარველთან, დათმო სომხეთის გმირული წარსული და არმენული გენოციდის მეხსიერება. ფაშინიანის გეგმით, საჭიროა უარი ტრადიციულ სარწმუნოებაზეც, პატივისცემაზე სომხური სამოციქულო ეკლესიისადმი.
მისი აზრით, ასე უნდა „გადავარჩინოთ“ სომხები ძველი წარმოდგენებისგან სიკეთესა და ბოროტებაზე და გადავიყვანოთ სომხეთი იმ ბანაკში, რომელიც რუსეთის მოწინააღმდეგედ მიიჩნევა. თუმცა, მაგალითად, საბერძნეთი წარმატებით თანაარსებობს დასავლეთთან თავისი მართლმადიდებლური იდენტობის დაკარგვის გარეშე.
ჩემი აზრით, ფაშინიანს თან სდევს დევნის მანია – რაც არ არის გასაკვირი, იმ ყველაფრის გათვალისწინებით, რაც მას ჩაუდენია. ადამიანი, რომელმაც ამდენი უბედურება მოუტანა საკუთარ ერს, ბუნებრივია, ღელავს საკუთარ მომავალზე. სწორედ ამიტომ ის ცდილობს პრევენციული დარტყმებით გაანეიტრალოს ყველა, ვისაც საფრთხედ აღიქვამს და მიიჩნევს, რომ ისინი რუსეთის მხარდაჭერით სარგებლობენ. მისთვის რუსეთი ყოველთვის და ყველაფერში დამნაშავეა.
ამავე ლოგიკით, ის ყველა თავის მოწინააღმდეგეს „მარიონეტად“ აცხადებს. ადრე ასე მოიხსენიებდა კოჩარიანსა და სარგსიანს. მაგრამ მას შემდეგ, რაც ფაშინიანის ეკლესიაზე თავდასხმები გააკრიტიკა მისმა ყოფილმა მენტორმა – პირველმა პრეზიდენტმა ლევონ ტერ-პეტროსიანმა და შეხვდა კათოლიკოსს, ფაშინიანმა მაშინვე გამოაცხადა, რომ ტერ-პეტროსიანიც მარიონეტია. ვის მარიონეტებზეა საუბარი – აშკარად რუსების, თუმცა იმის მტკიცება, რომ ტერ-პეტროსიანი კრემლის აგენტია, ცოტა არ იყოს, ფანტაზიის სფეროდანაა.
მთელი ეს პროცესები, სინამდვილეში, დაკავშირებულია მომავალი წლის (2026) ივნისში დაგეგმილ საპარლამენტო არჩევნებთან.
– აზერბაიჯანულ მედიაში ვრცელდება ინფორმაცია, თითქოს ფაშინიანს მისი ოპონენტების შესახებ კომპრომატებით ამარაგებენ უცხოური სპეცსამსახურები – დასავლური ან თურქული. რამდენად რეალურია ეს?
– დასავლეთმა და თურქეთმა ფაშინიანი დიდი ხანია საკუთარ კლიენტად აღიქვეს. ის არასდროს მალავდა თავის შეხედულებებს. ჯერ კიდევ 10 წლის წინ გამოაქვეყნა სტატია სათაურით „დავივიწყოთ გმირული“, რომელშიც ითხოვდა სომხეთის გამოყოფას რუსეთისგან, გიუმრიში რუსეთის სამხედრო ბაზის გაუქმებას და ჰეროიზმის იდეის მოცილებას სომხური პოლიტიკიდან.
მას მიაჩნდა, რომ არმენული გენიალური წარსული – მეხსიერება დიდი სომხეთის, სპარსული, რომაული და ბიზანტიური ეპოქების შესახებ – სომხეთს მხოლოდ ჩიხში აქცევს. ის კი არ სჯერდებოდა გენოციდის მეხსიერებას – მას ხელს უშლის „დღევანდელობაში“.
უნდა ვაღიაროთ: ფაშინიანი თავისი ღალატის გზაზე მტკიცედ დგას. ბუნებრივია, ასეთმა პერსონამ უკვე მაშინ მიიპყრო მათ ყურადღება, ვისაც სჭირდებოდა იდეოლოგიური ინსტრუმენტი რეგიონში.
საინტერესოა, რომ დღეს ფაშინიანის კავშირებზე უცხოურ სპეცსამსახურებთან ხმამაღლა სწორედ აზერბაიჯანული მედია საუბრობს. თითქოს ასე ურჩევნიათ: „თუ მას ამარაგებენ MI6, CIA ან თურქული მიტი – ე.ი. რაღაცას იციან, აბა, ტყუილად ხომ არ ილაპარაკებდნენ!“
– ფაშინიანი წმენდს ოპოზიციას მომავალ არჩევნებამდე?
– აბსოლუტურად. ის კარგად იცის, რომ „მოტოციკლი დგება მხოლოდ მაშინ, როცა მიდის“. როგორც კი გაჩერდება – დაეცემა. ფაშინიანს გამარჯვება სჭირდება, სხვა შემთხვევაში მას სხვადასხვა ბედი ელის – ან გაქცევა, ან რეპრესიების გაგრძელება და კრიზისების დამყარება.
მაგრამ დაპატიმრებულების ნაცვლად ახალი ოპონენტები მოდიან. ეს პროცესი არ დასრულდება. აქ კითხვები ფაშინიანს კი არა, სომხეთის ამომრჩეველს და დიასპორას უნდა დაესვას.
– მართლაც გაჩნდა იმედგაცრუება რუსეთში, როგორც მოკავშირეში, თუ ეს მხოლოდ ფაშინიანის პროპაგანდის შედეგია?
– 2020 წლის ომის დროს და შემდეგ რუსეთმა ხშირად ამბობდა: „არ შეგვიძლია ვიყოთ უფრო სომხები, ვიდრე თავად სომხები“. ფაშინიანის მთავრობა არჩეულია იმავე პარლამენტის მიერ, რომელიც სომხურმა ხალხმა აირჩია. შესაბამისად, რაც ხდება – სომხეთის არჩევანია.
აქტიური ჩარევა იმ პერიოდში ნიშნავდა რუსეთის ჩათრევას ახალ, კავკასიურ კონფლიქტში, რაც აბსოლუტურად არ გვეხერხებოდა უკრაინაში მიმდინარე პროცესების ფონზე.
მთელი ეს ისტორია მეტია, ვიდრე რუსეთ-სომხეთის სახელმწიფოთაშორისი ურთიერთობა – ეს არის რუს და სომეხ ხალხებს შორის კავშირი. მანამდე ყველა სომეხს, მიუხედავად იმისა, სად ცხოვრობდა, ჰქონდა განცდა, რომ რუსეთი – ეს არის ის ძალა, რომელმაც მათი ერი გენოციდისგან იხსნა.
შეახსენეთ, რამ გამოიწვია გენოციდი 1915 წელს? ოსმალებმა შიშით, რომ სომხები რუსეთის მხარეს აღმოჩნდებოდნენ, ჯერ სამხედროები გაწყვიტეს, შემდეგ – ინტელიგენცია და ბოლოს – უბრალო გლეხები. ეს ისტორია სომხებისთვის ტკივილია, მაგრამ ვალდებულებაა რუსეთისთვისაც – გვსურს ეს თუ არა.
ფაშინიანი ცდილობს ეს ყველაფერი მოსპოს და რუსეთის პასუხისმგებლობად წარმოადგინოს როგორც 2020, ასევე 2023 წლების წარუმატებლობები. 120 ათასი სომეხი გააძევეს ყარაბაღიდან, მაგრამ ფაშინიანისთვის ისინი არასასურველი ხალხია – ვერ იტანენ მის რეჟიმს. ის კი ცდილობს მათი მარგინალიზებას. მაგრამ დასმული კითხვაა: თქვენ რატომ არ დაიცავით თქვენი თანამემამულეები?
– რატომ არ გაუმჯობესდა რუსეთის ურთიერთობა აზერბაიჯანთან, თუ ის აღარ უჭერს მხარს სომხეთს?
– იმიტომ, რომ აზერბაიჯანს ჩვენ აღარ ვჭირდებით. მას სჭირდება განსაკუთრებული ურთიერთობა თურქეთთან, ისრაელთან, ბრიტანეთთან. ეკონომიკური ურთიერთობა რუსეთთან კარგია, მაგრამ უკვე მეორე პლანზეა. ამიტომ ბაქო ეძებს მიზეზებს, რატომ არ ეთანხმება რუსეთს – ხან ზელენსკის ეხუტება, ხან უკრაინის მხარდამჭერი განცხადებები აქვს. ჩვენ კი ეს თითქოს არც გვესმის.
ამ დროს მიმდინარეობს მოლაპარაკებები, რომ ფაშინიანმა და ალიევმა ხელი მოაწერონ სამშვიდობო შეთანხმებას დასავლურ არენაზე – ყველაზე უკეთ აშშ-ში, რომ ტრამპი კვლავ იქცეს „მშვიდობისმყოფელად“ და აიღოს ნობელი.
სუბიექტური მიზეზი თავად ილჰამ ალიევია – გამარჯვებული, რომელიც დღეს ქედმაღლობით სუნთქავს. მისი დამოკიდებულება რუსეთთან დაძაბულობაში შედის, თუმცა ამას თავიდან აიცილებდა.
მისი ქმედებები ეჭვს იწვევს. ილჰამი – ეს არის პოლიტიკოსი ევროპულ კოსტიუმში და აზიური ქცევებით. რომელი ასპარეზით არ ჰგავს ფაშინიანს? ორივენი არბევენ ეკლესიებს, ამტკიცებენ, რომ არ ყოფილა სომხური ეკლესია ყარაბაღში – თითქოს იქ მხოლოდ „ალბანური მონასტრები“ იყო.
ცნობისათვის:
ამარასი – IV საუკუნეში დაფუძნებული სომხური მონასტერი.
დადივანკი – XII–XIII საუკუნეების სომხური მონასტერი.
განძასარი – X–XIII საუკუნეების სომხური მონასტერი.
წარმოიდგინეთ, ვიღაც გამოვა და იტყვის, რომ კრემლი – იტალიური კულტურის ძეგლია. ასე შეიძლება ღირსეული მშვიდობა ააშენო? – არა. ეს იქნება მშვიდობა სომხეთის სრული დამცირების ფასად.
დღეს ფაშინიანი ამ გზით მიდის. კარაპეტიანის საქმე ეკლესიასთან ერთად გაჩნდა იმ ფონზე, როცა ფაშინიანი პირველად ათწლეულებში ჩავიდა თურქეთში და იქ განაცხადა: „მშვენიერია, რომ სომხეთი გახდება მსოფლიო გზაჯვარედინი“.
ადრე ის ამტკიცებდა, თითქოს ზანგეზურის კორიდორი რუსეთს სურდა. სინამდვილეში, ამას ყოველთვის თურქეთი და აზერბაიჯანი მოითხოვდნენ – „დიდი თურქული სამყაროს“ იდეისთვის. და ახლა ფაშინიანმა აღიარა, რომ ის მათ ხელს უწყობს.
თუ ის დიდხანს დარჩება, სომხეთი გახდება მორიგი ახლოაღმოსავლური ქვეყანა – საკუთარი ისტორიისა და იდენტობის გარეშე.
და ეს იმ ქვეყანაში, რომელმაც პირველმა მიიღო ქრისტიანობა – 301 წელს, ვერც ბიზანტიამ და ვერც საქართველომ ვერ დაასწრეს. ფაშინიანი კი ამბობს, რომ სომხური ეკლესია „ვიზანტიის დროიდან უცხო აგენტია“. ის ეკლესია, რომელმაც მრავალი საუკუნის განმავლობაში შეინარჩუნა სომეხი ერის იდენტობა სახელმწიფოს გარეშე.
