,
ინდური პოპულარული ინგლისურენოვანი გამოცემა The Print („ანაბეჭდი“) აქვეყნებს სტატიას სათაურით „რატომ სთხოვა მხარდაჭერა ვლადიმერ პუტინმა ირანისა და თურქეთის პრეზიდენტებს და არა თავის ინდოელ „მეგობარს“ ნარენდრა მოდის და ჩინელ „ძმას“ სი ძინ პინს“ (ავტორი - სეშადრი ჩარი).
გთავაზობთ პუბლიკაციის შინაარსს:
„ვაგნერის“ ამბოხებასთან დაკავშირებით ბოლო სიტყვა ჯერ არ თქმულა და წერტილიც არ დასმულა. ვლადიმერ პუტინის ყოფილი შეფ-მზარეულის და „გამოცდილი მეგობრის“ ევგენი პრიგპჯინის მიერ გამოხატული დაუმორჩილებლობის მთავარი მიზეზები ჯერ კიდევ საიდუმლოებითაა მოცული. როგორც მისი მოულოდნელი დაწყება და ასევე მოულოდნელი შეწყვეტა ბევრ კითხვებს და ეჭვებს ბადებს. საინტერესო ისაა, რომ „ვაგნერს“ აფრიკისა და ახლო აღმოსავლეთის მრავალ ქვეყანაში აქვს „ფესვები გადგმული“ და ევგენი პრიგოჟინი კრემლის ბევრ დელიკატურ დავალებას ასრულებდა. მთლიანობაში არ არის გამორიცხული, რომ უახლოეს მომავალშის არაფერი არ გაირკვევა და გადატრიალების მცდელობის ირგვლივ ყველაფერი სიბნელით იქნება მოცული. არავინ იცის, თუ რამდენად მართალია ჩეჩენი ლიდერის - ევგენი პრიგოჟინის „ყოფილი“ მეგობრის - რამზან კადიროვის მიერ ნათქვამი - „ვაგნერის“ მეთაური ნაწყენი იყო იმით, რომ ბახმუტის დაკავების შემდეგ იგი ჯილდოს ელოდა და უარი მიიღო - მის ქალიშვილებს პოლინას და ვერონიკას, სანქტ-პეტერბურგში მიწის დიდი ნაკვეთები უფასოდ არ გამოუყვეს.
ასე იყო თუ ისე, ვლადიმერ პუტინმა სწრაფი რეაგირება მოახდინა „ვაგნერის“ ამბოხზე და ალექსანდრე ლუკაშენკოს პირით ყოფილ მეგობარს ევგენი პრიგოჟინს შეუთვალა, რომ თუ არ გაჩერდებოდა და მოსკოვისაკენ წინსვლას გააგრძელებდა, მისდამი დაქვემდებარებული ქვედანაყოფები დაუნდობლად განადგურდებოდნენ.
თავდაპირველად, როგორც კი „ვაგნერის“ ამბოხი გახდა ცნობილი, ვლადიმერ პუტინი, თავი რომ დაეზღვია, დაუკავშირდა თურქეთისა და ირანის ლიდერებს და მათ დახმარება სთხოვა. მართალია, ანკარამ და თეირანმა დასავლეთის გასაგონად განაცხადეს, რომ ამბოხება „რუსეთის შიდაპოლიტიკური საკითხია“ და მასში არ ჩაერეოდნენ, მაგრამ სინამდვილეში, რეჯეფ ერდოღანმა და იბრაჰიმ რაისმა, როგორც ჩანს, მხარდაჭერა მაინც აღუთქვეს. ამის შემდეგ კი ვლადიმერ პუტინმა ალექსანდრე ლუკაშენკოს დაურეკა და უთხრა, თუ რა უნდა გადაეცა მას ევგენი პრიგოჟინისათვის.
მაგრამ ამ სიტუაციაში უცნაური ისაა, რომ ვლადიმერ პუტინმა, რომელიც ინდოეთს „დიდ და ძლიერ სახელმწიფოდ“, ხოლო პრემიერ-მინისტრს ნარენდრა მოდის - „ძვირფას მეგობრად“ თვლის, ნიუ-დელის დახმარებისთვის არ მიმართა.
სხვათა შორის, ზუსტად იმ დღეს, როცა „ვაგნერის“ ამბოხება ხდებოდა, ინდოეთსა და შეერთებულ შტატებს შორის გაფორმდა ხელშეკრულებები როგორც სტრატეგიული პარტნიორობის, ასევე მაღალი ტექნოლოგიების სფეროში თანამშრომლობის შესახებ. გარდა ამისა, ერთობლივ განცხადებაში ორივე მხარემ ღრმა შეშფოთება გამოხატეს უკრაინაში მძიმე ჰუმანიტარული მდგომარეობის შესახებ და კიევს დაპირდნენ, რომ ამ მხრივ დახმარებას გააგრძელებდნენ. მართალია, დოკუმენტში რუსეთი ნახსენები არ არის, მაგრამ გასაგებია, რომ იმ დროს, როცა ვაშინგტონი და ნიუ-დელი კიევს სოლიდარობას უცხადებენ, ინდოეთისადმი მიმართვა მხარდაჭერისათვის კრემლისა და პირადად ვლადიმერ პუტინისათვის არაპრესტიჟული იქნებოდა, რაც აბსოლუტურად გასაგებია.
ამასთან, გაოცებას იწვევს სხვა რამ: თუ ინდოეთისადმი თხოვნა არაპრესტიჟული იქნებოდა, მაშ რატომ არ მიმართა მხარდაჭერისათვის ვლადიმერ პუტინმა თავის იდეოლოგიურ „ძმას“ - ჩინეთის ლიდერს სი ძინპინს, რომელთანაც „უსაზღვრო მეგობრობის“ ფიცი აქვს დადებული?
ჩინეთი დუმილს ინარჩუნებდა იმ მომენტიდან, როცა პირველი ცნობები გავრცელდა ამბოხების თაობაზე. „ცისქვეშეთმა“ პირველი ოფიციალური განცხადება მხოლოდ პეკინში რუსეთის საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილის ანდრეი რუდენკოს შეხვედრისა და საუბრის შემდეგ გააკეთა და ხაზი გაუსვა, რომ „მომხდარი ფაქტი რუსეთის საშინაო საქმეს წარმოადგენს“, თუმცა იქვე დააფიქსირა მხარდაჭერა რუსეთის ხელისუფლების ძალისხმევის მიმართ, სტაბილურობისა და განვითარების მიზნით.
მიუხედავად იმისა, რომ „ვაგნერის“ ამბოხება წარუმატებელი გამოდგა, მან მაინც აჩვენა ის გეოპოლიტიკური ცვლილება, რაც წყნარი და ინდოეთის ოკეანეების რეგიონში ხდება კრემლთან მიმართებით - ერთი მხრივ, რუსეთს და ინდოეთს, მეორე მხრივ, რუსეთს და ჩინეთს შორის. რასაკვირველია, ჩინეთიც და რუსეთიც მხედველობაში მიიღებს ინდოეთის სტრატეგიული პარტნიორობას აშშ-სთან და ნიუ-დელის შებრუნებას პირით ვაშინგტონისაკენ არაორზრავნად შეაფასებენ.
იმ დროს, როცა სი ძინპინი მზადაა ინდოეთის ასეთი „შებრუნებისთვის“ ამერიკისაკენ (პეკინს ინდოეთთან ძველი მტრობა აქვს საზღვრებთან დაკავშირებით), ვლადიმერ პუტინისათვის, ალბათ მძიმე იქნება ჩინეთისაგან და ინდოეთისაგან დისტანცირება, თანაც ვაშინგტონთან და დასავლეთთან კონფრონტაციის პირობებში. არ არის გამორიცხული, რომ მოსკოვმა „ვაგნერელები“ თურქეთს და ირანს გაუგზავნოს დასახმარებლად, რაც რეგიონში უსაფრთხოების მდგომარეობაზე ნეგატიურ გავლენას მოახდენს.
ინდოეთისათვის აუცილებელია სიფხიზლე არ მოადუნოს და იმავდროულად მოსკოვთან თანამშრომლობა გააგრძელოს, უკრაინის ომის შეწყვეტის მიზნით. საბოლოო ჯამში ნიუ-დელისათვის უფრო მეტი მნიშვნელობა აქვს რუსეთის ეკონომიკურ განვითარებას, ვიდრე ლოდინს უკრაინის ეკონომიკის აღდგენისათვის.
