,
აშშ-ის გაზეთ „ნიუ-იორკ თაიმსში“ (The New York Times) გამოქვეყნებულია ვრცელი სტატია სათაურით „რუსეთი ომში კვლავ უპირატესობას ფლობს: უკრაინელები თავს იცავენ, მაგრამ ისინი დაიღალნენ და საბრძოლო მასალების ნაკლებობას განიცდიან“ ( ავტორები - თომას გიბონს-ნეფი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
უკრაინელ ჯარისკაცს გაზის საშემდუღებლო სანთურა აქვს მომარჯვებული და რუსული ტანკის დასაჭრელად ემზადება, რომელიც ერთი წლის წინ იქნა მწყობრიდან გამოყვანილი. მას უკვე აღარც ძრავა არ აქვს და არც მუხლუხები, მაგრამ აქვს სქელი ჯავშანი, რომელსაც, ნაწილებად დაჭრის შემდეგ, მიამაგრებენ უკრაინის იმავე მარკის გარემონტებულ ტანკებს, მათი დაცვის გასაძლიერებლად. შემდეგ კი შეკეთებული ჯავშანტექნიკა ქალაქ ავდეევკის გარნიზონის დასახმარებლად გაიგზავნება, 65 კილომეტრის მოშორებით, სადაც მძიმე ბრძოლები მიმდინარეობს. რუსული ტანკის დემონტაჟი და მისი ჯავშანის გამოყენების ფაქტი იმას მოწმობს, რომ უკრაინის არმიას საბრძოლო ტექნიკით მომარაგების მხრივ პრობლემები აქვს.
„ჩვენს საერთაშორისო პარტნიორებს იარაღი რომ სწრაფად მოეწოდებინათ, რუსებს აქედან სწრაფად გავყრიდით, ველ-მინდვრებს დავამუშავებდით, დავთესავდით, მოსავალს მოვიწევდით და საზღვარგარეთ გავიტანდით, ოჯახებს შემოსავალი ექნებოდათ, შვილებს გავზრდიდით... მაგრამ უკვე თითქმის ორი წელი გავიდა და ომი ისევ გრძელდება“, - ამბობს ჯარისკაცი, მეტსახელად „ეგერი“.
უკრაინის სამხედრო პერსპექტივა უღიმღამოდ გამოიყურება. დასავლური უწყვეტი დახმარების გარანტია ისეთი დონის აღარ არის, როგორიც წინა წლებში იყო. ზაფხულის კონტრშეტევის ჩაშლის შემდეგ უკრაინის არმიის მდგომარეობა დამძიმდა. დასამალი არაა, რომ აღმოსავლეთის ფრონტზე რუსებმა გარკვეულ წარმატებას მიაღწიეს: ქალაქი მარინკა პრაქტიკულად მათ ხელშია, ხოლო ავდეევკა თითქმის ალყაშია მოქცეული - რუსები ნელ-ნელა ქალაქთან დამაკავშირებელ ყველა საკომუნიკაციო გზებს იკავებენ. კრემლის ჯარი ქალაქ ჩასოვიარზე შეტევისათვის ემზადება.
უკრაინელ ჯარისკაცები მწარედ ხუმრობენ: „რუსეთის ჯარი არც კარგია და არც ცუდი. ის, უბრალოდ, მრავალრიცხოვანია“. ჯარისკაცულ ხუმრობებში სიმართლის დიდი ნაწილი მოჩანს: მოსკოვს ყველაფერი ბევრი აქვს: მეტი საბრძოლო მასალები, მეტი სატრასპორტო საშუალებები და ჰყავს მეტი ჯარისკაცები. მოსკოვის ჯარი, მიუხედავად დიდი დანაკარგებისა, მაინც ომობს და წინ მიცოცავს. დდღეისათვის აშკარად შეიმჩნევა ის ტექნოლოგიური სიახლეები, რომელიც რუსეთის არმიას ომის დაწყებისას არ გააჩნდა. ამჟამად სიტუაცია პირველი მსოფლიო ომის დროს დასავლეთის ფრონტზე შექმნილი მდგომარეობის მოდერნიზებულ ვერსიას ჰგავს - „უზარმაზარი მასა მასის წინააღმდეგ“.
სწორედ ასეთი ტაქტიკა უზრუნველყოფს რუსეთის უპირატესობას, რომლის მთავარ მიზანს დღეს - შარშან კიევთან, ხერსონთან და ხარკოვთან დამარცხების შემდეგ - დონბასისა და ყირიმის უსაფრთხოების დაცვა წარმოადგენს. რუსეთს ადამიანთა ანუ ცოცხალი ძალის დიდი რესურსი აქვს - მისი მოსახლეობა სამჯერ აღემატება უკრაინის მოსახლეობას, ხოლო სამხედრო-სამრეწველო კომპლექსი სრული დატვირთვით მუშაობს.
„რუსეთის უპირატესობა ამ ეტაპზე გადამწყვეტ ფაქტორს არ წარმოადგენს და ჩემი აზრით, ომი ჩიხში ჯერ არ არის შესული“, - ამბობს მაიკლ კოფმანი, აშშ-ის კარნეგის ფონდის უფროსი მეცნიერ-თანამშრომელი, - „2024 წლის სამხედრო სიტუაციის განვითარებაზე ბევრად დამოკიდებული 2025 წლის პერსპექტივა: უკრაინის არმია ან ისევ კონტრშეტევას დაიწყებს და ოკუპირებული ტერიტორიების მნიშვნელოვან ნაწილს დაიბრუნებს, ან ომს მართლაც წააგებს, თუ დასავლეთის დახმარების გარეშე დარჩება“.
ამჟამად კი უკრაინა მძიმე მდგომარეობაში არის ჩავარდნილი. პრობლემები, რომლებმაც არმიაში თავი იჩინეს ჯერ კიდევ ზაფხულის წარუმატებელი კონტრშეტევის დროს, ახლა უფრო გამწვავებულია. უკრაინელი ჯარისკაცები დაიღალნენ ისეთი განუწყვეტელი ბრძოლებით, რომელიც თავისი ინტენსიურობით, ხშირად მეორე მსოფლიო ომზე უარესია. მათ არ აქვთ ნორმალური დასვენების შესაძლებლობა, იშვიათად ხდება როტაცია და დანაკარგების ჩანაცვლება, თანაც მხოლოდ გაუწრთვნელ-მოუმზადებელი ახალწვეულებით და შუა ხნის ასაკის მქონე მამაკაცებით.
„ჩვენთან მოყვანილი ათი ჯარისკაციდან სამი თითქმის ლოთია. შეიძლება ითქვას, რომ მათ დაიძინეს და სამხედრო ფორმაში გამოიღვიძეს“, - ამბობს ერთ-ერთი ოფიცერი იმ „მეომრების“ შემყურე, რომლებიც მათ ბრიგადაში სამსახურისთვის გაამწესეს.
სამხედრო ჩინოვნიკთა აზრით, ომში გაგრძელებისა და გამარჯვებისათვის ჯარისკაცთა დამატებითი რაოდენობაა აუცილებელი (დაახლოებით 500 ათასი), ამიტომ ისინი მხარს უჭერენ ფართო მობილიზაციის ჩატარებას. ამ საკითხის გამო სამხედრო და სამოქალაქო ხელისუფლების წარმომადგენლებს შორის გარკვეული უთანხმოება არსებობს. პრეზიდენტის ადმინისტრაცია ფრთხილობს, რომ ჯარში გაწვევის არაპოპულარული მეთოდების მუდმივი გამოყენება მოსახლეობაში უკმაყოფილებას გააჩენს. ექსპერტების თქმით, არმიაში კიდევ ნახევარი მილიონი ჯარისკაცის გაწვევის აუცილებლობა იმას მოწმობს, რომ უკრაინას ცოცხალი ძალის მართლაც უდიდესი დანაკარგები აქვს.
უკრაინაში ომის მსხვერპლთა ზუსტ მონაცემებს გრიფი „საიდუმლო“ ადევს, თუმცა ამერიკელმა ოფიციალურმა პირებმა დაახლოებით მაინც შეაფასეს დანაკარგები - მათი ვარაუდით, უკრაინამ ომში უკვე 150 ათასზე მეტი ადამიანი დაკარგა. რასაკვირველია, რუსებიც ბევრი დაიღუპნენ, მაგრამ მათ კიდევ აქვთ რესურსები - ჯერ ერთი, რომ კიევის ზაფხულის კონტრშეტევა წარმატებით შეაჩერეს, მეორეც ის, რომ თვითონ ცდილობენ საპასუხო შემტევი ოპერაციების განხორციელებას, თანაც მკაცრი ზამთრის პირობებში.
„ჩვენ დავიღალეთ“, - მეუბნება უკრაინის არმიის ერთ-ერთი ქვედანაყოფის მეთაური, რომელმაც გვარი არ გამიმხილა, მისი კომენტარების დელიკატურობის გათვალისწინებით, - „თავის დროზე უნდა ეფიქრათ [მთავრობას], რომ ომში მეტი ხალხი დაგვჭირდებოდა“.
ჯარისკაცთა უკმარისობა უკრაინის არმიისათვის მხოლოდ ერთ-ერთ პრობლემას წარმოადგენს. უფრო მწვავეა იარაღის დეფიციტი, მით უმეტეს, რომ დასავლური დახმარება მცირდება. უკრაინელი მეთაურები იძულებულნი არიან საბრძოლო მასალები ეკონომიურად გამოიყენონ, რადგან იციან, რომ შეიძლება ჭურვების, ყუმბარებისა და ნაღმების რომელიმე ახალი პარტია ბოლო აღმოჩნდეს.
მახსენდება 2023 წლის დეკემბერი, როცა უკრაინის არმიის მე-10 მსროლელი ბრიგადის საარტილერიო განწესის პირადი შემადგენლობა რამდენიმე დღე ბუნკერში იჯდა და თავიანთი 122-მილიმეტრიანი ქვემეხისათვის ჭურვების მიღებას ელოდებოდა და როცა მანქანა მოვიდა, მხოლოდ... ორი ყუთი ჭურვი მოიტანა, რომელიც იმავე დღეს დაიხარჯა.
„დღეს ჩვენ მხოლოდ ორი ჭურვი გავისროლეთ რუსების პოზიციებისაკენ, ხშირად კი არცერთს არ ვისვრით. ოთხი დღის წინ ჩვენი ქვემეხისათვის მხოლოდ ხუთი ჭურვი მოგვიტანეს“, - ამბობს განწესის მეთაური, მეტსახელად „მონკი“, - „ხვალ-ზეგ შეიძლება რუსები ვეღარ შევაჩეროთ“.
კუპიანსკთან დისლოცირებული 68-ე მსროლელი ბრიგადის ერთ-ერთი ბატალიონის მეთაური, მეტსახელად „იტალიელი“, „მონკის“ ნათქვამს ეთანხმება და მეუბნება: „ორი ტანკი მყავს, მაგრამ მაქვს მხოლოდ ხუთი ჭურვი... მესმის, რომ ახლა ავდეევკაში ჩვენს მებრძოლებს ძალიან უჭირთ და საბრძოლო მასალებით უპირატესად მათ ამარაგებენ, მაგრამ რა ვქნათ? აქ რომ რუსებმა შემოგვიტიონ, ცარიელი ხელით ვერ შევაკავებთ“.
თუმცა ტრადიციული არტილერიის უმოქმედობას დრონები ანაცვლებენ, რომლებსაც ორივე მხარე ინტენსიურად იყენებს. განსაკუთრებით FPV-ებს, რომლებიც ვიდეოკამერებით, ბომბებით და მართვადი მცირე რაკეტებით არიან აღჭურვილნი. ბოლო თვეებში მათი რაოდენობა უკრაინის არმიაში თითქმის ათჯერ და მეტად გაიზარდა. ფრონტის ზოგიერთ უბანზე დრონები მოწინააღმდეგეს უფრო მეტ ზიანს აყენებენ, ვიდრე არტილერია. დრონები თავიანთი ეფექტურებით კასეტურ ნაღმებსაც კი აჭარბებენ. ამავე დროს უკრაინელი ჯარისკაცები ამჩნევენ, რომ რუსებმა შედარებით უფრო ღრმად დაიწყეს სანგრების გათხრა და მათი კარგად შენიღბვა, რაც მიზნის მოძებნასა და მის განადგურებას ხელს უშლის.
ავდეევკასთან ახლოს რუსული არტილერიის გრიალი ერთ წუთითაც კი არ წყდება. ასეთი საარტილერიო კანონადა მხოლოდ შარშან, ბახმუტთან ბრძოლის დროს თუ მომისმენია - საბოლოოდ ეს ქალაქი რუსებმა დაიკავეს..
ანალიტიკოსები თვლიან, რომ 2024 წელს უკრაინის არმიის თავდაცვაზე გადასვლა (როგორც ამას პენტაგონი ურჩევს, საბრძოლო მასალების დეფიციტის გამო) ბევრს ვერაფერს შეცვლის, თუ მას სამყოფი საბრძოლო მასალები არ ექნება. იარაღის გარეშე კიევის ჯარი პოზიციების შენაჩუნებას ვერ შეძლებს.
„ჩვენი ბიჭები რუსების განუწყვეტლივი ცეცხლის ქვეშ არიან“, - ამბობს „ეგერთან“ ერთად მყოფი ჯარისკაცი, სახელად „ბარდაკი“, - კარგად გვესმის, რომ ახლა ყველგან „ცხელა“.
წყარო: https://www.nytimes.com/2024/01/13/world/europe/ukraine-russia-war.html
ბრიტანული გაზეთის „გარდიანის“ (The Guardian) 20 ივნისის ნომერში დაბეჭდილია სტატია სათაურით „ქვეყნის შიგნიდან აფეთქება, კოლაფსი თუ გარდამავალი პერიოდი: როგორ შეიძლება ხელისუფლების შეცვლა ირანში“ (ავტორი - პატრის ვინტური). პუბლიკაციაში გაანალიზებულია ირანის ხელისუფლების სავარაუდო შეცვლის გზები და განხილულია ქვეყნის ხელმძღვანელთა სხვადასხვა კანდიდატები.
გთავაზობთ სტატიას მცირე შემოკლებით:
კანადაში „დიდი შვიდეულის“ სამიტის დროს განსაკუთრებით გამოიკვეთა უთანხმოება ირანში რეჟიმის ცვლილების საკითხის მიმართ. საფრანგეთის პრეზიდენტმა ემანუელ მაკრონმა „შვიდეულის“ წევრებს სიფრთხილისაკენ მოუწოდა, როცა საკითხი მთავრობის დამხობას ეხება: „ჩვენ აზრზე არ ვართ, რა მოჰყვება ამას და რა იქნება შემდეგ“. მან აღნიშნა, რომ ირანის მთავრობის სავარაუდო შექმნისათვის დრო არ აქვს და საერთოდ, თავიანთი მთავრობა ირანელებმა თვითონვე უნდა შექმნან. „ირანის რეჟიმის შეცვლა სამხედრო საშუალებებით დღეს ყველაზე დიდი შეცდომა იქნებოდა, რაც ქვეყანას ქაოსში ჩაძირავს. ვინმე თვლის, რომ 2003 წელს ერაყში სადამ ჰუსეინის რეჟიმის დამხობა კარგი იდეა იყო? ვინმე თვლის, რომ ის, რაც ლიბიაში გაკეთდა - მუამარ კადაფის დამხობა - კარგი იდეა იყო? რეჟიმის შეცვლა გეგმის გარეშე - სტრატეგიული შეცდომა იქნება“, - ხაზი გაუსვა ემანუელ მაკრონმა.
გერმანიის კანცლერმა ფრიდრიხ მერცმა კი, პირიქით, განაცხადა, რომ „ირანის რეჟიმი ტერორისტულია და კარგი იქნება, რომ ის ახლავე დაემხოს“. მართალია, კანცლერმა აღიარა, რომ რეჟიმის ცვლილებას ყოველთვის არ მოაქვს სასურველი შედეგები, მაგრამ არსებობს დადებითი პრეცედენტიც, მაგალითად, სირიაში, სადაც ბაშარ ასადის რეჟიმის კრახის შემდეგ ახალი ხელისუფლება ქვეყანაში სტაბილურობის დამყარებას ცდილობს. ამასთან, ფრიდრიხ მერცს არაფერი უთქვამს იმაზე, რომ სირიაში მთავრობის ცვლილებას წინ 9-წლიანი სამოქალაქო ომი უძღვოდა და რომ ხელისუფლების ამგვარ შეცვლას ძალიან ძნელი იქნება დემოკრატიული გადასვლა ვუწოდოთ.
ხშირად ხდება, როცა ავტორიტარული ხელისუფლების დამხობის შემდეგ არენაზე გამოდიან უპროგნოზო პოლიტიკური ძალები, ქვეყანაში არასტაბილური სიტუაცია ყალიბდება და უკონტროლო პროცესები იწყება. დიახ, თავის დროზე აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტს ჰქონდა გეგმები ერაყის ომისშემდგომი მოწყობის საკითხში (სადამ ჰუსეინის რეჟიმის დამხობის შემდეგ, „მომდევნო დღიასათვის“), მაგრამ საბოლოო ჯამში თვით აშშ-მაც კი ვერ აიცილა თავიდან დესტაბილიზაციური პროცესები.
ირანის შემთხვევა კი უფრო უარესია - ირანში მრავალი ეთნიკური ჯგუფი ცხოვრობს, ირანი თეოკრატიული სახელმწიფოა, ენერგეტიკული რესურსებით მდიდარი, რომლის შემოსავლების გადანაწილება კონფლიქტს გამოიწვევს. დასავლეთს ბოლო დროს ირანის რეჟიმის დამხობა საერთოდ დაგეგმილი არ ჰქონია. არ არის გამორიცხული, რომ ქვეყნის ბალკანიზაცია რეალურად მოხდეს. მართალია, ირანი ხელოვნურად შეკოწიწებულ სახელმწიფოს არ წარმოადგენს, ის საუკუნეების განმავლობაში არსებობდა ამჟამინდელ საზღვრებით, მაგრამ საყურადღებოა, რომ ქვეყნის ძირითადი მოსახლეობა - სპარსელები მხოლოდ 50%-ს შეადგენს, დანარჩენი კი სხვა ხალხებია: დაახლოებით 25% - აზერბაიჯანელები, უფრო ნაკლები - თურქები, ქურთები, ბელუჯები, არაბები, ასირიელები, სომხები, ებრაელები... ანუ როგორც კი ცენტრალური ხელისუფლება დაემხობა, თავს იჩენს სეპარატიზმი.
როგორც კი ეთნიკური სეპარატიზმის აფეთქება მოხდება, ბაქოს რეჟიმი აზერბაიჯანში და ბევრი ქურთული სამხედრო მოძრაობა თავის უფლებებს გამოაცხადებს რომელიმე ანკლავის სახით ირანის ტერიტორიაზე. ისრაელის გაზეთმა Jerusalem Post-მა ბენიამინ ნეთანიაჰუს მოუწოდა, რომ რადგან ირანის რეფორმირება შეუძლებელი იქნება, მაშინ უმჯობესია ქვეყნის ფედერალიზება მოხდესო.
ირანში ორგანიზებული ოპოზიცია არ არსებობს, პოლიტიკური პარტიები აკრძალულია, ყველა მეტ-ნაკლებად ცნობილი ოპოზიციონერი და რეჟიმის მოწინააღმდეგე საპყრობილეში - ზოგი უშუალოდ საკანში, ზოგიც - იშვიათად - შინაპატიმრობაში. ყოველგვარი დისიდენტობა და სხვაგვარად აზროვნება მკაცრად იდევნება.
ისლამური რევოლუციის გუშაგთა კორპუსის მაღალჩინოსნები განადგურდნენ, მაგრამ აიათოლების ხელისუფლებას მაინც აქვს თავდაცვის პოტენციალი. მათგან ყველაზე საშიშია უმაღლესი ლიდერი, აიათოლა ალი ჰამენეი. მისი ლიკვიდაცია შეიძლება ქუჩის საპროტესტო გამოსვლებით ან არმიის დახმარებით. შესაძლოა გუშაგთა კორპუსში მოიძებნონ საშუალო და უმცროსი დონის უკმაყოფილო ოფიცრები, რომლებიც რეჟიმით უკმაყოფილონ არიან და რომლებიც შეძლებენ გადატრიალების მოწყობას. ამით თავიდან აცილებული იქნება ახალი რევოლუცია და დამყარდება შედარებით ლიბერალური საერო ხელისუფლება.
ერთ-ერთი ადამიანი, რომელიც ირანის თეოკრატიული მთავრობის დამხობას ელოდება, რეზა ფეჰლევია - აწ გარდაცვლილი ირანის ბოლო შაჰის - მოჰამედ რეზა ფეჰლევის ვაჟი. იგი 1979 წლიდან დევნილობაში ცხოვრობს. სხვათა შორის, დღეს მონრქისტულ პერიოდს ბევრი ირანელი, განსაკუთრებით უფროსი თაობა, „ვარდისფერი სათვალით“ იხსენებს - სასმელ-საჭმელი იყო, ქალებს თავისუფლება ჰქონდათ, ქვეყანა ჩაკეტილი და იზოლირებული არ იყო და ა.შ. რეზა ფეჰლევი ამჟამად აშშ-ის ტელეარხებით გამოდის და აცხადებს, რომ აიათოლების რეჟიმი კრახის პირზეა და დასავლეთს საკუთარ თავს დემოკრატიისაკენ გადასვლის გარდამავალ ეპოქაში ქვეყნის ხელმძღვანელად სთავაზობს. „ირანელი ხალხი ხედავს, რომ მათი უმაღლესი ლიდერი მხდალია და ბუნკერში ვირთხასავით იმალება. მაღალჩინოსნები ირანიდან უკვე გარბიან. მე მაქვს ირანის სამომავლო მმართველობისა და მისი აღდგენის გეგმა“, - აცხადებს შაჰის ვაჟი.
მაგრამ არის ეჭვები, რომ მას არ ესმის ირანის საზოგადოების დღევანდელი ინტერესები, არ იცნობს ქვეყნის შიდა მდგომარეობას, რადგან ირანიდან მამამისის გაქცევის დროს, იგი მხოლოდ 17 წლისა იყო. ყველამ იცის, რომ რეზა ფეჰლევი ახლოს არის ისრაელის მთავრობასთან და ეს გარემოება მისთვის ერთგვარ ლაქას წარმოადგენს. ირანელებში ნეგატიურ ემოციებს იწვევს მისი საზეიმო [პროისრაელური] განცხადებები იმ დროს, როცა ისრაელი მშვიდობიან მოსახლეობას ბომბავს და ხოცავს.
ხმები გავრცელდა, რომ თითქოსდა საგანგებო მთავრობის ჩამოყალიბება იგეგმება და თითქოსდა ამ საკითხის ორგანიზატორები არიან ირანის ორი ყოფილი ლიდერი - ექს-პრეზიდენტი ჰასან რუჰანი (2013-2021 წლებში) და საგარეო საქმეთა ყოფილი მინისტრი ჯავად ზარიფი. მათ ტანდემს შეიძლება შეუერთდეს ალი ლარიჯანი - პარლამენტის ყოფილი სპიკერი.
ზოგიერთები თვლიან, რომ სამომავლო პოლიტიკურ ფიგურებდ შეიძლება დასახელდეს ამჟამად შინაპატიმრობაში მყოფი - 2011 წლიდან - მირ ჰუსეინ მოსავი (ირანის ექს-პრემიერ-მინისტრი 1981-1989 წლებში) და მისი ცოლი ზაჰრა რაჰნავარდი. ცოლ-ქმარი ისრაელის ლიდერს ბენიამინ ნეთანიაჰუს დამნაშავედ და აგრესორად თვლის, რომელიც „უხეშად არღვევს საერთაშორისო სამართლს“, მაგრამ იმავდროულად აკრიტიკებენ ირანის დღევანდელ ხელისუფლებას. საყურადღებო ფიგურას წარმოადგენს აგრეთვე თეირანის ემინის საპყრობილეში მყოფი მუსტაფა ტაჯზადე, ირანის შინაგან საქმეთა ექს-მინისტრი და პრეზიდენტ სეიდ მუჰამედ ჰათამის ადმინისტრაციის ყოფილი უფროსი (1997-2005 წლებში), რომელიც დაპატიმრებამდე ხშირად აკრიტიკებდა აიათოლა ალი ჰამენეის: „იგი თვალს ხუჭავს ქვეყნის კატასტროფულ მდგომარეობაზე“. ციხიდან გამოგზავნილ წერილში მუსტაფა ტაჯზადე წერს: „მე ვიცი, რომ ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობის ნაწილი ისრაელის დაბომბვებს მხარს უჭერს იმ იმედით, რომ როგორმე კლერიკალური მმართველობა დაემხოს. მაგრამ იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ასე მოხდება, ირანისაგან ნანგრევები დარჩება, გაბატონდება უკანონობა და ქაოსი, არ არის გამორიცხული ქვეყნის დაშლა-დანაწილებაც“.
ირანის მასწავლებელთა პროფკავშირული ასოციაციის საკოორდინაციო საბჭო ალტერნატიული ხელისუფლების კიდევ ერთ პოტენციურ წყაროს წარმოადგენს. მისი განცხადებით, „ჩვენ უარვყოფთ ყოველგვარ პოლიტიკას, რომელიც ომის გაჩაღებისაკენ არის მიმართული - ვინც არ უნდა ატარებდეს მას, ირანის მთავრობა იქნება ეს თუ ისრაელის მთავრობა. ომი სიკეთის მთესველი და მომავლის მშენებლობის საშუალება კი არ არის, არამედ უბედურების მომტანია“.
ომის წინააღმდეგ განცხადებები ემინის საპყრობილეში ჩამწყვდეული ქალი ტუსაღების მხრიდანაც ისმის: ნარგეს მოჰამადი, 2022 წლის ნობელის მშვიდობის პრემიის ლაურეატი, დასავლეთსაც აკრიტიკებს და ირანის რეჟიმსაც: „ომი არავისთვის სასურველი არ არის. ომის გამჩაღებლებმა უნდა იცოდნენ, რომ მათ სინდისზე იქნება უამრავი ადამიანის სიკვდილი, ათასობით ირანელი მოქალაქის უსახლკაროდ დარჩენა... მე ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ დემოკრატია, ადამიანის უფლებები და თავისუფლება ომისა და ძალადობის გზით ვერ იქნება მიღწეული“.
მოკლედ, ირანულ საზოგადოებაში აზრთა სხვადასხვაობაა. საბოლოოდ, როცა რეპრესიული სტრუქტურები დასუსტდებიან, ქვეყნის სამომავლო არჩევანი თვითონ ირანელებზე იქნება დამოკიდებული. ვიმეორებთ: ბევრ ირანელს თავიანთი რეპრესიული რეჟიმი სძულს, მაგრამ ასევე სძულთ ისრაელიც და მას ქვეყნის ნგრევაში ადანაშაულებენ. ბევრ ირანელს თავისი მთავრობის მოქმედების მწარე გამოცდილება აქვს, მაგრამ მათ ასევე იციან, თუ რა გაუკეთა ღაზას მოსახლეობას ისრაელმა. ირანელებს არ სურთ, რომ თეირანიც იგივე დღეში აღმოჩნდეს.
