,
„საირმე მინერალ ვოთერსის“ ქარხნის დასაქმებულები ერთი კვირაა რაც გაიფიცნენ. ისინი დამსაქმებლის მხრიდან შრომითი უფლებების მინიმალური სტანდარტების დაკმაყოფილებას ითხოვენ და 24 თებერვალს - საირმეში სხვა ორგანიზაციებში დასაქმებულთა მხრიდან სოლიდარობის ნიშნად აქციებს აანონსებენ.
„პარასკევს, 14 საათზე საირმეში დაიკეტება ყველაფერი“, - განუცხადა „საქმიან დილას“ აგრო მეურნეობის, ვაჭრობისა და მრეწველობის პროფკავშირის ხელმძღვანელმა გიორგი დიასამიძემ.
მისი თქმით, ქარხანაში დასაქმებული 35 ადამიანი დღეს პროტესტის მონაწილეა და ქარხანა მუშაობას მანამდე არ აღადგენს სანამ გაფიცულთა მოთხოვნები არ შესრულდება. იმ შემთხვევაში კი, თუ კომპანიის ადმინისტრაცია ვერ ახერხებს დასაქმებულთა მოთხოვნების დაკმაყოფილებას, მაშინ პროფკავშირი პროცესებში შესაბამისი ქმედითი ნაბიჯების გადადგმისკენ მთავრობას მოუწოდებს.
„სხვა სამუშაოებზე დასაქმებულები სოლიდარობას უცხადებენ „საირმე მინერალ ვოთერსის“ გაფიცულ თანამშრომლებს. მინდა ყველას მოვუწოდო, რომ ეს არ არის მხოლოდ „საირმის“ ბრძოლა, ეს ყველას ბრძოლაა სამართლიანობისთვის. პარასკევს 14 საათზე საირმეში დაიკეტება ყველაფერი. რადგან მათ ჩვენი ხმა არ ესმით, ჩვენ მეტად უნდა ვიხმაუროთ და ჩვენი ხმა გავაგონოთ. მათ უნდა გავაგებინოთ, რომ ეს ქარხანა ვერ იმუშავებს და თუ ამ ადმინისტრაციის პირობებში მათ ფუნქციონირება არ შეუძლიათ, სახელმწიფოს ექსპროპრიაციის ვალდებულებაც კი აქვს, რომ დასაქმებულების შემოსავლის გარეშე არ დარჩნენ. სახელმწიფო ვალდებულია მოიძიოს სხვა ინვესტორი ან გადადგას შესაბამისი ნაბიჯები, იმიტომ რომ ხელისუფლების სიჩუმე ამ ადამიანების გახანგრძლივებული ტანჯვაა“, - განაცხადა დიასამიძემ.
მისივე ინფორმაციით, კომპანიის გენერალურ დირექტორთან კომუნიკაცია ბოლოს 10 დღის წინ ჰქონდათ, გაფიცულებს კი პერიოდულად კომპანიის წარმომადგენლები ხვდებიან და სხვადასხვა ულტიმატუმს უყენებენ, რაც დასაქმებულებისთვის მიუღებელია.
„დასაქმებულები მათი კუთვნილი სახელფასო ანაზღაურების დარიცხვას ითხოვენ. კომპანიის წარმომადგენლები ითხოვენ გზის გათავისუფლებას და მერე გვთავაზობენ ხელფასის დარიცხვას. ასე ვერ მოხდება. არ იქნება არანაირი მოლაპარაკება თუ ჩვენს მოთხოვნებს არ დააკმაყოფილებენ. ჩვენი მოთხოვნა პირველ რიგში საკუთრების სახელფასო ანაზღაურების დარიცხვაა და შემდეგ ყველა სხვა მოთხოვნა, რომლის დაკმაყოფილების შემდეგ შესაძლებელი იქნება ქარხნის ამუშავებაზე საუბარი“, - აღნიშნა დიასამიძემ.
ცნობისთვის: აგრარული მეურნეობის, ვაჭრობისა და მრეწველობის პროფკავშირმა „საირმე მინერალ ვოთერსის“ ქარხნის დასაქმებულთა გაფიცვა 8 თებერვალს დააანონსა და შესაბამისი წერილი ჯანდაცვის მინისტრსა და კომპანიის მენეჯმენტს გაუგზავნა.
მათი ინფორმაციით, დღეისთვის, ბაღდათის რაიონში მოქმედი ქარხნის 27 თანამშრომელი ითხოვს შრომითი ანაზღაურების დარიცხვას ყოველი თვის 15 რიცხვამდე და საქსტატის მიერ გამოქვეყნებული ინფლაციის მიხედვით ხელფასების ინდექსაციას; ზეგანაკვეთური შრომის ანაზღაურებას; მე-13 ხელფასს; ღამის ცვლაში მუშაობის ორმაგ ანაზღაურებას; კვების დანამატს; შრომით ხელშეკრულებას მძღოლებისთვის; საპენსიო შენატანის გადახდა დამსაქმებლის მიერ; საწარმოსთან მისასვლელი გზის შეკეთებას; შენობის გათბობით უზრუნველყოფას და მენეჯმენტში ცვლილებას.
კომპანიის მიერ გავრცელებული განცხადების მიხედვით, „საირმე მინერალ ვოთერსი“ დასაქმებულებს რეგიონში ყველაზე მაღალ ხელფასს უხდის, რაც 1500 ლარითაა განსაზღვრული. ასევე ისინი ამბობენ, რომ მენეჯმენტი დასაქმებულებთან კონსტრუქციული მოლაპარაკებებისთვის მზად არის. კომპანიის ამ განცხადებას გაფიცულთა უფლებადამცველი პროფკავშირში არ ეთანხმებიან და სიცრუეს უწოდებენ. მათი ცნობით, დასაქმებულთა დარიცხული სახელფასო ანაზღაურება 800 ლარს არ აღემატება. გაფიცულები და მათი უფლებადამცველი აგრარული მეურნეობის, ვაჭრობისა და მრეწველობის პროფკავშირი საქართველოს მთავრობას და პრემიერ-მინისტრს პროცესებში ჩართვის მოთხოვნით მიმართავს.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
