გელა თათარაშვილი დაიბადა 1974 წლის 17 ივლისს, კასპის რაიონის სოფელ ოკამში. სკოლის დამთავრების შემდეგ, გაიწვიეს სამხედრო-სავალდებულო სამსახურში; აფხაზეთში საომარმა მოქმედებებმა, ჯარში მყოფს მოუწია და ბრძოლის წინა ხაზზე წავიდა. ირიცხებოდა საქართველოს რესპუბლიკის თავდაცვის სამინისტროს პირველი საარმიო კორპუსის მე-11 ბრიგადის, 116-ე ბატალიონის_’’თეთრი არწივის’’ შემადგენლობაში. დაიღუპა სნაიპერის ტყვიით, 1993 წლის 27 სექტემბერს, სოხუმში...
გოჩა თათარაშვილი, გელა თათარაშვილის ძმა: "ბავშვობიდან გამორჩეული იყო, ძალიან ზრდილობიანი და გულიანი; უგულოდ არაფრის გაკეთება არ შეეძლო; რომ წამოიზარდა, განსაკუთრებული მისწრაფება ჰქონდა სიკეთის კეთების მიმართ; თავდადებული, ძალიან გულისხმიერი გახლდათ არა მხოლოდ ახლობლების, უცნობების მიმართაც. მისთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ვის ჰქონდა განსაცდელი_ შეეძლო, ბოლო წუთამდე მის გვერდით მდგარიყო, სანამ პრობლემა არ მოგვარდებოდა. მერე, თავადაც, შვებით ამოისუნთქებდა,ხოლმე, როცა გასაჭირში ჩავარდნილ ადამიანს დაეხმარებოდა. 18 წლისა, ჯარში გაიწვიეს_უხაროდა, სამხედრო ფორმა რომ ეცვა, თუმცა, ვერც თავად და ვერც ჩვენ წარმოვიდგენდით ოდესმე, რომ მას იარაღის აღება და ვინმეს მოკვლა შეეძლო.
ზურაბ თათარაშვილი_’’თეთრი არწივის’’ პირველი ბრიგადის პირველი ბატალიონის მეთაურის მოადგილე: ’’გელაზე, ძალიან ბევრი რამის თქმა შემიძლია, თუმცა, მიმძიმს... უვაჟკაცესი, ყველანაირად გამორჩეული, გულწრფელი, გულიანი, ფიზიკურად ძალიან ძლიერი იყო, უშიშარი; გელა ერთ-ერთი იყო ჩემი 8 ბიძაშვილიდან, რომლებიც ჩემს ბატალიონში იბრძოდნენ. ხუმრობით, ამ ბატალიონს, თათარაშვილების ბატალიონსაც კი ეძახდნენ. თავად, 20 წლის ვიყავი, როცა ომში წავედი და ჩემი ბიძაშვილების თან გამომყვნენ_18-20 წლისანი; მე, სამხედრო-სავალდებულო სამსახური მოვლილი მქონდა საბჭოთა ჯარში და მათთან შედარებით, ცოტა მეტი გამოცდილება მქონდა, თუმცა, ნამდვილი საბრძოლო გამოცდილება, უკვე, აფხაზეთის ომმა შემძინა... ყველანაირად ვცდილობდი, რომ ეს პირტიტველა, ბრძოლაში გამოუცდელი ბიჭები, წინა ხაზზე არ წასულიყვნენ, მაგრამ, რამდენჯერაც უკან დავაბრუნებდი, იმდენჯერ, პოზიციებზე მისულს, იქ გამომეცხადებოდნენ-ხოლმე! გელა, სულ მცირე, 5-ჯერ მაინც დავტოვე და არ წავიყვანე ბრძოლის ველზე, მაგრამ რომ ჩავედი, იქ დამხვდა_ მე ჩამასწრო_თვითმფრინავით ჩაფრენილიყო! 1993 წელს, უკვე ბატალიონის მეთაურის მოვალეობას ვასრულებდი, რადგან, ბატალიონის მეთაური, ისიც ჩემი ბიძაშვილი, მიშა თათარაშვილი, მინისტრის-გია ყარყარაშვილის პირად დაცვაში გადაიყვანეს. 1993 წლის სექტემბერში, სოხუმისთვის, გააფთრებული ბრძოლები მიმდინარეობდა; ფაქტობრივად, დასაცემად იყო განწირული, ადგილობრივი მოსახლეობა კი_მტრის გარემოცვაში, სასიკვდილო საფრთხის ქვეშ რჩებოდა. ედუარდ შევარდნაძემ დაგვიბარა მე და მიშა. იქ, სხვადასხვა შენაერთების მეთაურები იყვნენ... ‘’მშვიდობიანი მოსახლეობაა ჩარჩენილი და მათ გამოსაყვანად, სოხუმში, წახვალ, ზურა, შვილო?’’-თხოვნით მომმართა პრეზიდენტმა. სოხუმის დაცემამდე დღეები იყო დარჩენილი. ‘’ბატონო პრეზიდენტო, აბა, რას ვიზამ, რა თქმა უნდა, წავალ-მეთქი,-ვუპასუხე. არა და, პოზიციებიდან ახალი დაბრუნებული ვიყავი. რამდენიმე ადგილას დაჭრილი, ჭრილობებიდან ჩირქი მდიოდა... თან, ფსიქოლოგიურად იმდენად ვიყავი გამოფიტული, დაღლილი და ემოციურად დაცარიელებული!.. სხვა მეთაურებმა, რამდენიმემ, თქვა_ ჩვენ ვერ წავალთო... ყველამ იცოდა, ალბათ, რომ სოხუმში წასვლა იმ დროს, სიკვდილზე წასვლის ტოლფასი იყო. პასუხი რომ მოისმინა, შევარდნაძე მომეხვია და გულში ჩამიკრა, გზა დამილოცა და სოხუმში წავედი...გელაც, ჩემთან იყო.. სოხუმში პირდაპირ არ შევედით. შემოვუარეთ, ტყე-ტყე ვიარეთ... ადგილობრივი მოსახლეობის ნაწილი ისევ იქ იყო. დავიკავეთ პოზიციები; ადგილობრივი მოსახლეობა ნაწილ-ნაწილ გამოგვყავდა, ვატარებდით უსაფრთხოდ და თან, გამცილებელს ვაყოლებდით, რომ ჩვენთან, შტაბში ჩამოეყვანათ, რომელიც სოხუმთან ახლოს, სოფელ კვიტოულის სკოლის შენობაში გვქონდა მოწყობილი... არასოდეს დამავიწყდება_ერთი ადგილობრივი მაცხოვრებელი მოვიდა, სახეზე ისეთი ტრაგედია ეწერა, გულს რომ გაგლეჯდა_ ვინ იცის, იქნებ, უკანასკნელ ღამეს ვათევ საკუთარ სახლში, ჩემი წინაპრების ფუძეზე და წამოდით, ამაღამ, ჩემთან ერთად დარჩითო... სავსე ოჯახი და მარანი ჰქონდა; თავადაც იარაღით იდგა! ისეთი გულით გვთხოვა, უარი ვერ ვუთხარი! გელა არ წავიყვანე, სხვებს რომ არ ეფიქრათ, რომ საკუთარი ბიძაშვილი თან წაიყვანაო; პოზიციებზე დავტოვე... თან, რამდენიმე ტყვე გვყავდა აყვანილი და ყურადღების მოდუნება არ შეიძლებოდა.
პოზიციებზე, სამკუთხედის ფორმით მოვაწყობდი ხოლმე, ჩემი ბატალიონის მებრძოლებს, რომ ალყაში, ადვილად არ მოვხვედრილიყავით. დღე შემყავდა და ღამე გამომყავდა მებრძოლები, რომ არავის დაენახა...ახლაც ეჭვი მეპარება, რომ ადგილობრივი მაცხოვრებლებიდან, მოწინააღმდეგეს, ჩვენს კოორდინატებს აწვდიდნენ; როგორც კი გამოვდიოდით პოზიციებიდან, მალევე ‘’გრადებით’’ იბომბებოდა ის ადგილი. გელა არც ერთი წამით არ მომშორებია. მოსახლეობის გამოყვანა კი გვევალებოდა, თუმცა, სოხუმს ძალიან უჭირდა და ბრძოლაში ჩავებით! ფაქტობრივად, ხელჩართული ბრძოლა მიდიოდა; სოხუმის დაცემამდე რამდენიმე დღით ადრე, მძიმედ დავიჭერი, კვიტოულში_ ჩემს მეხსიერებას მხოლოდ ძლიერი აფეთქების ხმა შემორჩა...ამის გარდა, აღარაფერი მახსოვს! რომ აღარ გამოვჩნდი, მიკითხეს ჩემმა მებრძოლებმა და ძებნა დამიწყეს. ე.წ. „ჯაჭვი“ გააკეთეს და გამომიყვანეს, თურმე, დაჭრილი; მე გონება დაკარგული მქონდა; არაფერი მახსოვს. გელამ და ამ, 18-19 წლის ბიჭებმა, 8-9 კილომეტრი, თურმე, სოხუმამდე, ზურგით მატარეს!.. საავადმყოფომდე მიმიყვანეს და იქ დამტოვეს... მას შემდეგ, გელა აღარ მინახავს... გელამ და იმ ‘’გამოუცდელმა’’ ბიჭებმა მხოლოდ მე კი არა, ბევრს ასწავლეს თავდადების, ვაჟკაცობის საქართველოს სიყვარულის მაგალითი!
მე რომ საავადმყოფოში დამტოვეს, ჩემები ისევ ბრძოლაში ჩაებნენ და სწორედ ამ დროს, სოხუმისთვის ბრძოლაში დაეცა გელა_ სნაიპერის ტყვიამ იმსხვერპლა! ...დილას, მოწყობაზე რომ შევიკრიბებოდით, სულ ვცდილობდი, გელა და ახალგაზრდა ბიჭები, რთულ საცეცხლე წერტილებში არ წამეყვანა, მაგრამ გაბრაზებული მოვიდოდა გელა და გამომიცხადებდა, მკაცრად_ვერ გავიგე, ვისზე ნაკლები ბიჭი ვარ, მე, აქ, სათამაშოდ და დასასვენებლად კი არ ჩამოვსულვარო!’’ მისთვის წინააღმდეგობის გაწევას აზრი არ ჰქონდა, იმდენად შეუპოვარი იყო_დავუშლიდი? მაინც წამოვიდოდა და ყველაზე რთულ პოზიციებზე დადგებოდა!
გულწრფელად ვიტყვი, მე ისეთი მებრძოლები მყავდა, ვაჟკაცი, უშიშარი, საქართველოს სიყვარულით სავსე, რომ დღესაც კი, დიდი სიამოვნებით წავიდოდი მათთან ერთად სიკვდილზე!..”
მირიან დეკანოიძე, თანამებრძოლი: “სოხუმისთვის ძალიან მძიმე ბრძოლები მიმდინარეობდა; ყველა ვგრძნობდით, რომ განწირული იყო ქალაქი, მაგრამ უბრძოლველად მაინც არ ვტოვებდით და სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე ვიბრძოდით, მაინც; სოხუმში, რკინიგზის სადგურის ზედა მხარეს, გოთუას ქუჩაზე ვიდექით; დავიწყეთ კონტრშეტევა; ჩვენს გვერდით იყო კასპის ბატალიონი; მეორე მხრიდან ჩვენ და სადესანტო-მოიერიშე ბატალიონის მებრძოლები ვუტევდით; გელას გვერდით დათო კურტანიძე და კიდევ 5-6 ჩვენი მებრძოლი იყო. აფხაზი ბოევიკები, კონფედერატები და მათი მომხრეები, სახლებში იყვნენ გამაგრებულნი და იქიდან გვიტევდნენ; ერთ-ერთი სახლის ეზოში შედიოდნენ თურმე, გვერდითა კარიდან. დათო მიდიოდა წინ კურტანიძე, გელამ კი არ გაუშვა_ჯერ მე შევალო; წინ წავიდა და სწორედ ამ დროს მოხვდა თავის არეში სნაიპერის 2 ტყვია... გელა დაეცა... ინტენსიური სროლა ატყდა. თავდაპირველად ეგონათ, ბიჭებს, რომ ისე, დაწვა მიწაზე, უსაფრთხოების მიზნით და სხვებმაც მას მიჰბაძეს. ყველგან პირველი გარბოდა, სიმძიმეს საკუთარ თავზე იღებდა ყოველთვის და სიკვდილმაც პირველს უწია! ამხელა კაცს, ამდენი რამის მომსწრეს, ახლაც არ შემიძლია, გელაზე უცრემლოდ ლაპარაკი! ყველაზე განსაკუთრებული ვაჟკაცი იყო! იშვიათი... 31 წლის წინ დაიწყო აფხაზეთში ომი... დღეს, 31 წლის შემდეგ, კიდევ უფრო დიდი სიყვარულით, უფრო ხმამაღლა ვიტყვი_რომ აფხაზეთი არის ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი...ყველაფერი! აფხაზეთი, სადაც გელასნაირი კაცები დაეცნენ ბრძოლის ველზე, საქართველოს არა მხოლოდ მთლიანობა, არამედ საქართველოს გამარჯვებაა! უაფხაზეთოდ არ იქნება საქართველოს გამარჯვება!..’’