თუ გინდა შეცვალო ხელისუფლება, უნდა მოიგო არჩევნები, როგორც ეს მოხდა 2012 წელს და არა პროვოკაციული: „ჯერ შევცვალოთ ხელისუფლება და მერე ჩავატაროთ არჩევნები“, როგორც 1992 და 2003 წლებში, - წერს ჟურნალისტი დათო გამცემლიძე სოციალურ ქსელში.
გამცემლიძე აღნიშნავს, რომ 26 ოქტომბერს ოპოზიცია დამარცხდება რადგან, ვერ შეძლეს უნარიანობისა და პასუხისმგებლობის ჩვენება ამომრჩევლის კატეგორიული უმრავლესობისთვის.
„ხვალ ოპოზიცია აპირებს „წინასაარჩევნო კონფიგურაციების“ გამოქვეყნებას. როგორც ჟურნალისტი და ისტორიკოსი, რომელიც 30 წელია აკვირდება პოლიტიკურ პროცესებს, დარწმუნებით ვიტყვი, რომ „ოპოზიციურ კლასტერში“ ყველაზე ლოგიკური, თანმიმდევრული და მიზანშეწონილი პოზიცია „ნაციონალურ მოძრაობას“ ჰქონდა: „ვთმობთ ყველაფერს, ოღონდ გავერთიანდეთ და გავიდეთ არჩევნებზე ერთიანი სიით“.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
თუ გინდა შეცვალო ხელისუფლება, უნდა მოიგო არჩევნები. როგორც ეს მოხდა 2012 წელს.
და არა პროვოკაციული: „ჯერ შევცვალოთ ხელისუფლება და მერე ჩავატაროთ არჩევნები“, როგორც 1992 და 2003 წლებში.
„შეუძლებელია ამ ხელისუფლების არჩევნებით შეცვლაო“ - უპასუხისმგებლო ლუზერთა და „მევარდაჩემინაბადების“ „ჟღალი საუბარია“!
რამდენიმე მარტივი მარკერია, რომელიც აბსოლუტური უეჭველობით ადასტურებს, რომ ქვეყანაში ნამდვილად არსებობს საარჩევნო გარემო, რაც ამ შესაძლებლობას ქმნის (და რაც ამ მასშტაბით არ არსებობდა ან საერთოდაც არ არსებობდა 2012 წელს, თუმცა ხელისუფლება მაშინ მაინც შეიცვალა არჩევნებით):
ა) სამი საერთო ნაციონალური, ყველაზე გავლენიანი, საყოველთაოდ ხელმისაწვდომი ოპოზიციური ტელეარხის არსებობა, რომლებიც დილიდან საღამომდე აგინებენ (!), მიწასთან ასწორებენ მმართველ პარტიას და მის ლიდერს;
ბ) უძლიერესი არასამთავრობო სექტორი მთელი მისი ინფრასტრუქტურით, რომელიც თავნებად იძახის, რომ არანაირ რეესტრში არ დარეგისტრირდება, ხელისუფლება ყურებზე ხახვსაც ვერ დააჭრის, უკიდურეს შემთხვევაში $10 000 ჯარიმას გადაიხდიან (საერთოდ თუ გაუბედათ ეს ხელისუფლებამ) და 100%-იანი გარანტიით, მინიმუმ 26 ოქტომბრამდე ანუ არჩევნებამდე იარსებებენ, იმოქმედებენ ისევე, როგორც დღემდე - ამჟამინდელი სახით და მოდალობით.
გ) დასავლეთის ისტორიულად სრულიად უპრეცედენტო, - ღია, კონსოლიდირებული მხარდაჭერა ოპოზიციას.
პირველად ამ ფორმით და ამ მასშტაბით საქართველოს ისტორიაში.
ამას ვამბობ სრული პასუხისმგებლობით და ცოდნით.
დ) ფინანსური რესურსები: „ოპოზიციური კლასტერის“ აქტიური წევრი 10-15 მულტიმილიონერის ჯამური კაპიტალი აღემატება ბიძინა ივანიშვილის კაპიტალს.
რაც შეეხება „სახელისუფლებო-ადმინისტრაციულ რესურსს“, ეს რესურსი 2012 წელსაც იყო, მაგრამ ხელისუფლება მაინც შეიცვალა.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
აი ამ ყოველივეს მიუხედავად თუ „მევარდაჩემინაბადები“..... მათი წყალობით კი მთელი ოპოზიცია....... 26 ოქტომბერს მაინც ჩაისვრის, ეს მოხდება ორი სისტემური მიზეზით:
ა) ვერ შეძლეს უნარიანობისა და პასუხისმგებლობის ჩვენება ამომრჩევლის კატეგორიული უმრავლესობისთვის; ეს არის „გადაუწყვეტელთა“ კონტინგენტი, რომელიც საქართველოში ისე მრავალრიცხოვანია, როგორც არასად.
ბ) რაც მთავარია: ვერაფერი დაუპირისპირეს რეალურად ქართული ოცნების „მეგანარატივებს“ ვერც საშინაო, ვერც საგარეო მიმართულებით; ანუ ვერ შეიმუშავეს და ვერ შესთავაზეს ამომრჩეველს „ქართული ოცნების“ ალტერნატიული „სტრატეგიული პროექტი“ რამდენიმე ფუნდამენტური მიმართულებით, მათ შორის უმთავრესის - ომის თავიდან აცილებისა(!), რაც ძალიან აშინებს მოსახლეობის მეტისმეტად დიდ ნაწილს.
მოგწონთ, არ მოგწონთ..... სწორია, არასწორია...... ილუზორულია თუ რეალურია ეს ომის შიში და ფობია....... არა აქვს მნიშვნელობა.
მთლად უსაფუძვლოც არ არის ალბათ, თუ მიმოვიხედავთ, მაგრამ...... კი ბატონო დავუშვათ ილუზიაა ეს საბრალო „ომის ფობია“, ოღონდ ამას არა აქვს მნიშვნელობა. მთავარია არა „ფაქტი“, არამედ „აღქმა“! პოლიტიკა კი შესაძლებლის ხელოვნებაა“, - წერს გამცემლიძე.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.