,
იგი განსაკუთრებულად ნიჭიერი კაცი იყო - მარტო ფეხბურთში, კინოში ან სხვა რაიმე კონკრეტულ საქმეში ნიჭიერი კი არა, ზოგადად - მრავალნიჭიერიო, რომ იტყვიან, აი, ისეთი... ჩემი ან სხვისი დასტური რად უნდა - უფროსი მიშა მესხი ამბობდა, ჩემზე გაცილებით ნიჭიერიაო და ვინც უფროს მიშა მესხს იცნობდა, ყველა ადასტურებს, კომპლიმენტს არც შვილის, არც სხვა ვინმეს მიმართ ჰაერზე არ ისროდა... თუმცა, გაფლანგა ეს ნიჭი და მერე როგორ.
ადრე კი წავიდა ამ ცხოვრებიდან, მაგრამ რამდენჯერმე მოვახერხე მასთან შეხვედრა და ერთხელ ლამის მთელი დღე ვილაპარაკეთ: ბატონები მურთაზ ხურცილავა, ავთო ხელაძე და მისი ვაჟიშვილი, ასევე, იმხანად 15 წლის მიშა მესხი-მესამე ესწრებოდნენ საუბარს. ბუნებრივია, ბევრი რამე ითქვა, მაგრამ ახლა რომ ვუკვირდები, ინტერვიუს დასაწყისში მისმა ნათქვამმა გადაფარა ყველაფერი - კაცი არ გამოჩნდა ისეთი, თავზე ხელს რომ გადამისვამდა და ისე გამაკეთებინებდა საქმეს, სიმკაცრით და კატეგორიულობით ფიქრობდნენ ჩემს მორჯულებას და აკი არც არაფერი გამოვიდაო.
რაღა გავაგრძელო - მოვყვები ნაწილს და ჩემის აზრით, განსაკუთრებით საინტერესოს იმ საუბრიდან, რომელიც მაშინ, 15 თუ 16 წლის წინათ, საფეხბურთო სკოლა „ავაზას“ დირექტორის კაბინეტში შედგა.
„ვერ ვიტყვი, რომ მათამამებდა მამაჩემი - ზოგადად, არ იყო რბილი კაცი, მაგრამ „ნაგლუშა“ ტყუილად კი არ დამარქვეს, მაინც ვახერხებდი რაღაცეებს. მერე პოპულარობა, ცნობილი კაცის შვილობა. პირველად იმ კადრებიდან გამიცნეს, მამაჩემი რომ ბურთს მეთამაშებოდა - პატარა სატელევიზიო ჩანახატი იყო - „ვმატაობდით“ რა. მერე „ნერგებშიც“ გადამიღეს - ბაბუაჩემის როლს რამაზ ჩხიკვაძე თამაშობდა და გავაწამე კაცი. თუმცა, რაღა მარტო ბატონი რამაზი, მთელი გადამღები ჯგუფი. რაიონებში გვიწევდა გასვლა, ყველა მაგრად იღლებოდა და რასაკვირველია, „ბაბუაჩემიც“.
ერთხელაც როლისგან დაღლილ რამაზ ჩხიკვაძეს ჩაეძინა. მოხუცის წვერ-ულვაშს ბამბისგან აწებებდნენ, ეს სულ მახსოვდა და რაკი ჩაძინებული დავინახე, მაშინვე დრო ვიხელთე. ის ბამბის წვერ-ულვაში ნავთით დავუსველე და ცეცხლი წავუკიდე - აბა, იქ დატრიალდა ამბავი... მამა კი იძახდა, ჩემზე ნიჭიერიაო, მაგრამ მისი გამეორება ვერ შევძელი - ნიჭი კი მეყოფოდა, მაგრამ შრომის უნარი, ჟინი არ მეყო. თავადაც ამას მეუბნებოდა - მე შენი ნახევარი მონაცემები არა მაქვს, მაგრამ სამაგიეროდ მუშაობა შემეძლო ათჯერ მეტიო.
ფეხბურთს რომ თავი დაანება, სვამდა - ბევრს. ხომ ტანმორჩილი კაცი იყო, ბარეორ ახმახს წააქცევდა, ექვს-შვიდ ბოთლამდე ადიოდნენ. განსაკუთრებით აგარაკზე უყვარდა ქეიფი და ამდენი ღვინის დამლევი ისე მსუბუქად შეხტებოდა მაგიდაზე, თან ადგილიდან, მართლა ყურებად ღირდა... ლიმონათის გაუხსნელ ბოთლს დადგამდა და ბუციან ფეხს ისე აჰკრავდა, საცობს ახდიდა - ბოთლი წაუქცევლად იდგა. გასაგები და მისახვედრია, რომ ბუცის ქაცვით აკეთებდა ამას, მაგრამ მიდი და მოახერხე.
ჩვენი ფინტი - „მესხოვსკი“, ქართველებიდან, მარტო მე და შოთა არველაძემ გავიმეორეთ - შოთა ძალიან მაგარია და მაგარი კარიერაც ექნება, მაგრამ მაგანაც მოძრაობაში არა, ადგილზე გააკეთა. საერთოდ, თამაშში ძალიან ძნელი გასაკეთებელია და როგორ ახერხებდა ასე კამფეტივით, გაუგებარია... ახალკაცთან თავიდან რთული დამოკიდებულება ჩამომიყალიბდა - ჩემი ბრალიც იყო და ალბათ - მისიც. არაფერი დამითმო. მამაჩემი იმის კაცი არ იყო, ვინმესთვის ჩემი მფარველობა ეთხოვა, ფარსადანოვიჩიც თითქოს ჯიბრში ჩამიდგა - ისე გამოვიდა, მიშა მესხის შვილობა უპირატესობად კი არა, ტვირთად მექცა.
ახალგაზრდა ვიყავი, „მწვანე“ და ვფიქრობდი, მამაჩემის შვილს ხელისგულზე მატარებდნენ, მითუმეტეს, მართლა მაგრად ვაგორებდი ბურთს. „დინამოში“ რომ გამომიძახეს, ბაზაზე „ზაპოროჟეცით“ მივედი და მიუხედავად იმისა, ამხელა „კიტები“ დამხვდნენ - ჩივაძე, ყიფიანი, გუცაევი, სხვა დიდი ფეხბურთელები, ვითომც აქ არაფერიაო, ისე დავიჭირე თავი. სხვას თავი დაანებეთ, სავარჯიშო ფორმაც კი არ მქონდა წაღებული. პირველ ვარჯიშზე ჟვანიას შარვალი და ჯოხაძის მაისურა მეცვა - ორივე ჩემზე დაბალია და ჭიპი მიჩანდა რა. ბაზის კედელს მიღმიდან ჩემი შეყვარებული უყურებდა იმ ვარჯიშს და რა უნდა მექნა, როცა მის წინ გავირბენდი, წელში ვიღუნებოდი, სასაცილოდ მოკლე ტანსაცმელი და ჭიპი რომ არ დამენახებინა.
ახალკაცმა ერთხანს მიყურა, მიყურა და მერე ხელები გადაატრიალ-გადმოატრიალა, თან რაღაც დაილაპარაკა - როგორც აღმოჩნდა, საბოლოო დიაგნოზი დაუსვამს: ეს ნაღდად ავადმყოფი ყოფილაო... ფორმასთან დაკავშირებულ მაგ ამბავს გაგრძელებაც მოჰყვა - ვარჯიშის მერე მთავარი მწვრთნელის კაბინეტში შევედი და პირდაპირ ვაჯახე: ფარსადანოვიჩ, ჩემთვის - მიშა მესხის შვილისთვის, „დინამოს“ ერთი ფორმა რა გახდა-მეთქი... ადგა, ხელი მხართან პიწკად მომკიდა, შემაბრუნ-შემომაბრუნა და შენი საჯდომის ზომა ფორმა არა გვაქვსო.
რა გამაჩერებდა და „ვისაც მე და შენს შორის დიდი საჯდომი აქვს-თქო“ და... იქ დამთავრდა ჩემი კარიერა - კი, მათამაშა მერე, გუნდშიც რამდენიმე წელიწადი გავატარე, მაგრამ... იმ სიტყვებით და იქ დამთავრდა ჩემი ფეხბურთელობა. მიუხედავად ასეთი დამოკიდებულებისა, ჩემი ფასი კარგად იცოდა და განსაკუთრებულს არც არაფერს მავალებდა, ბიჭებს ეუბნებოდა, რამე რომ იყოს, მიშას მიეცით ბურთი და მაგან იცის, რას როგორ გააკეთებსო. ერთმა ჰკითხა მერე, მიშას ყოველთვის და ყველგან როგორ მივცეთ პასიო და კაცო, რომ გეუბნებით, ისე ჰქენით, ტრიბუნაზეც რომ იყოს, იქ მიაწოდეთო. „სტანდარტთან“ ცოტა ხანი კი მათამაშა, მაგრამ თუ გახსოვთ, მაგრად შემოვედი. გერეტსის ფრთაზე მიწევდა თამაში და თავიდან არც მომაქცია ყურადღება - იმხელა მცველი იყო, ჩემისთანებისთვის სად ეცალა. ჰოდა, კარგადაც ჩავუტარე - ერთი ისეთი ვუფინტე, ტრიბუნებზე ასრიალდა, არც მანამდე და არც მერე, ის კაცი მაგ დღეში არ მინახავს.
ერთხელ პატიაშვილთანაც კი დამჭირდა ლაპარაკი - ხომ ხედავთ, „დინამოში“ რომ არ მათამაშებენ, ჩაერიეთ, ისედაც უჭირს გუნდს და რას ჰკარგავთ, თუ არ გამომივა თამაში ან საერთოდ ვერ ვითამაშო, გამიშვით, ბოლო შანსი იყოს-მეთქი. ჩაერია თუ რა იყო, მომცეს ის შანსი და 2 გოლი გავიტანე... არავის არაფერს ვაბრალებ - ჩემი ბრალია, ბოლომდე რომ ვერ გავიხსენი, „დინამოშიც“ მეტი შემეძლო, „სპარტაკშიც“ (ჩემპიონი კი გავხდი, მაგრამ მაინც) და აწი უკვე გვიანია. მესხები? რა ვიცი, მგონი, დადგა დრო, „გენმა დაიძინოს“ - მგონია, ასე იქნება.
კონსტანტინე გოგიშვილი
