მაკედონიას პირველად 2001 წელს ვეწვიე. მოწვეული ვიყავი სპექტაკლზე ,,პორგი და ბესი” (ჯორჯ გერშვინი). იმ პერიოდში თურქეთის ქ.მერსინის ოპერისა და ბალეტის თეატრში ვმოღვაწეობდი, როგორც წამყვანი სოლისტი, მაგრამ ევროპაში მინდოდა გადასვლა. მაკედონიაში ყოფნისას შემოთავაზება მივიღე თანამშრომლობაზე ბალეტის ხელმძღვანელობისგან და, რა თქმა უნდა, დავთანხმდი. 2002 წლიდან აქ სამუშაოდ გადმოვედი, სადაც დღემდე ვმოღვაწეობ.
ხელოვნებაში ჩემი მოხვედრა დედაჩემის დიდმა სურვილმა განაპირობა, თუმცა მისი მიზანი არ იყო, რომ კლასიკური ცეკვის მიმართულებით წავსულიყავი. მე წარმოშობით ახმეტიდან ვარ( ამიტომ ჩემი სცენური ფსევდონიმია “ახმეტელი”) , სადაც ქორეოგრაფიულ სასწავლებელს ჰქონდა ინტერნატი სხვა ქალაქებიდან მიღებული მოსწავლეებისთვის, რამაც განაპირობა, რომ ჩემმა ოჯახმა არჩევანი თბილისის ქორეოგრაფიულ სასწავლებელზე გააკეთა. შემდეგ უკვე გაირკვა, რომ ქართული ცეკვების გარდა, ასევე შეისწავლებოდა კლასიკური ცეკვაც. ასე მოვხვდი ამ სფეროში .
პროფესიონალური კარიერა სასწავლებლის დამთავრებისთანავე, 1992 წელს დავიწყე. 90-ანი წლები მძიმე იყო, არა მხოლოდ ჩვენი სფეროსთვის, არამედ მთელი ქვეყნისთვის. უშუქობასა და ცივ დარბაზებში გვიწევდა მუშაობა. მიუხედავად ამისა, ვცდილობდი არ გავჩერებულიყავი, რადგან ჩვენს პროფესიაში გაჩერება დაუშვებელია. პირობების მიუხედავად, ვემზადებოდი და ვთამაშობდი სპექტაკლებში და ვასრულებდი ახალ პარტიებს. იმ დროს რეპერტუარის მხრივაც შეზღუდულები ვიყავით, რადგან ძალიან ბევრმა სოლისტმა თუ დასის წევრმა დატოვა საქართველო გასაგები მიზეზების გამო. განსაკუთრებული მადლიერებით მინდა გავიხსენო ჩვენი მაშინდელი პედაგოგ-რეპეტიტორები, საქართველოს დამსახურებული არტისტები ლილიანა მითაიშვილი, ირინა ჯანდიერი, ვერა წიგნაძე, ბექარ მონავარდესაშვილი, ზურაბ კიკალეიშვილი, გურამ კუკულაძე და რეზო მაღალაშვილი, რომლებიც ჩვენთან ერთად მუშაობდნენ იმ მძიმე პერიოდში. 1992-1997 წლებში საქართველოში შევასრულე როგორც სოლო, ასევე წამყვანი პარტიები ( ბაზილი სპექტაკლიდან “დონ კიხოტი”, სოლორი სპექტაკლიდან “ბაიადერა”, ალბერი სპექტაკლიდან “ჟიზელი”, ზიგფრიდი სპექტაკლიდან “გედების ტბა”, ჯეიმსი სპექტაკლიდან “სილფიდა”, ასევე ვმონაწილეობდი ვ.ჭაბუკიანის “გორდაში” და გიორგი ალექსიძეს სპექტაკლებში). იმ დროს მხოლოდ ეს სპექტაკლები შეადგენდნენ დასის რეპერტუარს. 1997 წ. მეც მომიწია საქართველოს დატოვება და გადასვლა თურქეთის უცნობ ქალაქ მერსინში, სადაც 4 სეზონი ვიმუშავე ნუგზარ მაღალაშვილის ხელმძღვანელობით. ჩემს რეპერტუარს შეემატა სპექტაკლები ,,კორსარი”, ,,რომეო და ჯულიეტა”, ,,პორგი და ბესი” და ,,1001 ღამე”. 2007-2012 წლებში ცოტა ხნით ისევ მაკედონიიდან დავუბრუნდი თბილისის სცენას. ამ წლებში პარტნიორობას ვუწევდი დასის ხელმძღვანელს და მსოფლიო ბალეტის ვარსკვლავს ნინო ანანიაშვილს. ამ პერიოდში ჩემი რეპერტუარი გაიზარდა ცნობილი ქორეოგრაფების სპექტაკლებით: მოცარტიანა ( ბალანჩინი), ჩაკონა( ბალანჩინი), სერენადა (ბალანჩინი) , სიმფონიური ვესტერნი ( ბალანჩინი), ბუგაკუ ( ბალანჩინი), ჩაიკოვსკი პა დე დე ( ბალანჩინი), ,,მაკნატუნა”, ,,მძინარე მზეთუნახავი”, ,,ამაო სიფრთხილე,” ფოკინის ,,შეჰერეზადა,”. ფრედერიკ ეშტონის ,,მარგარიტა და არმანი, ” ,,ტაისი პა დე დე, ” ,,გაზაფხულის ხმები”, ირჟი კილიანის ,,stepping stone”, იური პოსოხოვის ,,საგალობელი”.
ჩვენი სფერო არის ახალგაზრდების. ამჟამად აქტიური მოცეკვავე აღარ ვარ, რეპეტიტორად ვმუშაობ, ვარ მაკედონიის ოპერისა და ბალეტის დასში. ჩვენი პროფესია ძალიან ხანმოკლეა, წარმატების მისაღწევად ცოტა დროა. თუმცა, ახალი თაობა ბევრად იღბლიანია. ინტერნეტის ეპოქაში ვცხოვრობთ და ახლა ბევრად მარტივია კომუნიკაცია, ინფორმაციის გაცვლა, რითაც ახალგაზრდები ძალიან კარგად სარგებლობენ და წარმატების მეტი შანსიც აქვთ.
რაც შეეხება კლასიკურ ცეკვას და მის განვითარებას, ვფიქრობ, საკმაოდ ქაოტურად ვითარდება. ადრე არ იყო ამდენი შემსრულებელი და ქორეოგრაფი. იყო დიდი შერჩევითობა! მონაცემების გარეშე ვერ ხვდებოდნენ, ან თუ ხვდებოდნენ, ვერ ამთავრებდნენ ბოლომდე. ახლა ბევრი ბარიერი თუ კრიტერიუმი მოხსნილია ან დაწეული( ტრადიციების მქონე ქვეყნების გარდა). აქედან გამომდინარე, შემსრულებელიც და ქორეოგრაფიც ჭარბობს. თითქმის ყველა ქვეყანასა თუ ქალაქში, სადაც კლასიკური ცეკვა არსებობს, ხელოვნების ინსტიტუტს ( აკადემიას) ხსნიან. უმრავლესობა საბალეტო სკოლის დასრულებისთანავე, სცენური პრაქტიკის გარეშე ქორეოგრაფიის ფაკულტეტს ამთავრებენ და ქორეოგრაფებად იწოდებიან. ცეკვა, და ზოგადად ხელოვნება, პირველ რიგში არის ესთეთიკა. აქედან გამომდინარე, დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ ფიზიკურ გარეგნობას, გამოხატულებას და შემდეგ უკვე ტექნიკას. ჩემთვის კარგი მოცეკვავე არის ყველა ამ თვისებების შერწყმა! დღევანდელი თაობა ვითარდება ტექნიკურად ძალიან კარგად, რისი თქმაც არ შემიძლია ზემოთ ჩამოთვლილ სხვა თვისებებზე. სამწუხაროდ, დღეს მოთხოვნაც ასეთია, ტექნიკაზე კეთდება ძირითადი აქცენტი. მაგალითისთვის მოვიყვან დიდ თეატრს. იქაც კი არ არიან ამ თეატრის და მასშტაბის შესაბამისი წამყვანი შემსრულებლები. ჩემი აზრით, დიდი თეატრის მასშტაბის ვარსკვლავები იყვნენ ნინო ანანიაშვილი და ირეკ მუხამედოვი. ცოტა მოგვიანებით გამოჩნდა სვეტლანა ზახაროვა…ჩემი კუმირები კი—ვახტანგ ჭაბუკიანი, მიხეილ ლავროვსკი, მიხეილ ბარიშნიკოვი და ალექსანდრე გოდუნოვი არიან. სწორედ მათი ვიდეო ფირების ყურება მაძლევდა დიდ მოტივაციას, რასაც დამწყებ და უკვე შემდგარ მოცეკვავეებსაც ვურჩევდი.
ამ პროფესიას ბევრი შრომა და გამართლება სჭირდება, რომ მოხვდე საჭირო დროს და სწორ ადგილას.
