USD 2.7195
EUR 3.2090
RUB 3.4546
Tbilisi
BBC: „სი ძინპინს ვლადიმერ პუტინთან ერთად ყოფნა სურს, მაგრამ უსაფრთხო დისტანციით“
Date:  741

ბრიტანული სამაუწყებლო კომპანიის „ბიბისის“ (BBC) ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებულია ანალიტიკური სტატია სათაურით „სი ძინპინს ვლადიმერ პუტინთან ერთად ყოფნა სურს, მაგრამ უსაფრთხო დისტანციით“ (ავტორი - ლაურა ბიკერი). პუბლიკაციაში განხილულია რუსეთისა და ჩინეთის ურთიერთდამოკიდებულების „შუქ-ჩრდილები“: „გარეგნული მეგობრობის მიღმა მოსკოვისა და პეკინის პოტენციური უთანხმოება იმალება. რუსეთი სუსტია, ჩინეთი კი ძლიერი. ამ ფაქტორს პეკინისა და მოსკოვის კავშირებში გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს“, - აღნიშნულია მასალაში.

გთავაზობთ სტატიას მცირე შემოკლებით:

ჩინეთის კომპარტიის ლიდერი სი ძინპინი და რუსეთის პრეზიდენტი ვლადიმერ პუტინი ისეთ ურთიერთდამოკიდებულებას აჩვენებენ, თითქოსდა ისინი საუკეთესო და განუყრელი მეგობრები არიან. როცა ორივე მოსკოვში, წითელ მოედანზე სამხედრო აღლუმს უყურებდა (ჩინეთის არმიის ქვედანაყოფის ჩათვლით), სი ძინპინი ვლადიმერ პუტინთან ერთად იდგა. მანამდე კი რამდენიმე საათით ადრე სი ძინპინმა რუსეთ-ჩინეთის კავშირს „ურთვევი“ უწოდა და დაამატა, რომ რუსეთისა და ჩინეთის მგობრობა „ფოლადისებურად მტკიცეა“. 

ცხრა მაისს ჩინელი ლიდერი უკვე მეთერთმეტედ იმყოფებოდა რუსეთში მას შემდეგ, რაც მან 2013 წელს ქვეყნის უმაღლესი თანამდებობა დაიკავა. საერთოდ კი, ისინი ერთმანეთს 40-ჯერ არიან შეხვედრილნი. ვლადიმერ პუტინმა უკვე განაცხადა, რომ შემოდგომაზე ჩინეთს ეწვევა.

„ბეწვის ხიდი“ სი ძინპინისათვის

მაგრამ რუსეთისა და ჩინეთის ლიდერთა ერთმანეთთან დამოკიდებულების მიღმა უფრო მეტი რამ იმალება, რომელიც გარეგნულად არ ჩანს. „ჩვენ ვხედავთ თანამშრომლობას ამ ადამიანებს შორის, მათი პატრიოტული ერთიანობის ხშირ გამოვლინებას“, - ამბობს მეთიუ ბულეგი ევროპული პოლიტიკის ანალიზის ცენტრიდან, - „მათ შეუძლიათ მოკავშირეები იყონ ერთ საკითხში, მაგრამ მეორეში შეიძლება მეტოქეობა გამოავლინონ და ერთმანეთს ზიანი მიაყენონ. მათი ურთიერთობა ზოგიერთ ასპექტში კონკურენტულია, მაგრამ სიმბოლურად შთამბეჭდავიც და მოჩვენებითიც. აუცილებელია მათი რეალური არსის დანახვა“.

დიახ, სინამდვილეში სი ძინპინი „ბეწვის ხიდზე“ დადის: რუსეთი ჩინეთისთვის მნიშვნელოვანი პარტნიორია, მაგრამ უკრაინაში შეჭრამ ვლადიმერ პუტინს საერთაშორისო არენაზე ნეგატიური რეპუტაცია დაუმკვიდრა და ბევრი ქვეყნისაგან იგი გარიყული აღმოჩნდა. შესაბამისად, პეკინისათვის აუცილებელია ფრთხილად იყოს, რათა მისმა მეგობრობამ მოსკოვთან სხვა პოტენციური პარტნიორები არ დააფრთხოს, განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ ჩინეთს ეკონომიკური ომი აქვს აშშ-სთან.

ჩინეთი რამდენიმე თვეა ცდილობს ევროპასთან ურთიერთობის აწყობას - მისი დიპლომატიური ძალისხმევა ამ მიმართულებით განსაკუთრებით გააქტიურდა დონალდ ტრამპის აშშ-ის პრეზიდენტად არჩევის შემდეგ. პეკინი ისწრაფვის, რომ საკუთარი თავი სტაბილურ გლობალურ პარტნიორად აჩვენოს უპროგნოზო და არასტაბილურ თეთრ სახლთან შედარებით.

სხვათა შორის, ბოლო დროს გაჩნდა იმის ნიშნები, რომ სი ძინპინის პოლიტიკას თავისი ნაყოფი მოაქვს: რამდენიმე დღის წინ, ერთი მხრივ, ევროპის კომისიის თავმჯდომარე ურსულა ფონ დერ ლაიენი და ევროპის საბჭოს თავმჯდომარე ანტონიუ კოშტა, მეორე მხრივ კი ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის პრემიერი ლი ციანი ერთმანეთს მიესალმნენ პეკინისა და ბრიუსელის ურთიერთობის დაწყების  50 წლისთავთან დაკავშირებით.

და მაინც მათი პარტნიორობის განვითარების მთავარ დაბრკოლებად რჩება ჩინეთის მჭიდრო ურთთიერთობა რუსეთთან და პეკინის მტკიცე ეკონომიკური მხარდაჭერა მოსკოვის მიმართ. ჩინეთს არასოდეს არ დაუგმია „ძველი მეგობრის“ უკრაინაზე თავდასხმა და ამის ნაცვლად მას მხოლოდ „კრიზისის შეწყვეტისაკენ“ მოუწოდებს.

თუ სი ძინპინი ვლადიმერ პუტინთან ზედმეტად დაახლოებას გააგრძელებს, ამით მას ევროპასთან ურთიერთობა გაურთულდება და ეს იმ დროს, როცა ჩინეთი ახალ მოკავშირეებს ეძებს. მაგრამ ჩინელი ლიდერი ცდილობს არამხოლოდ ევროპასთან ურთიერთობის სურვილის დემონსტრირებას.

„უსტარი“ დონალდ ტრამპისათვის - რუსულ გაზეთში

როცა დონალდ ტრამპმა რუსეთ-ჩინეთოს ომის დასრულების მიზნით ძალისხმევა დაიწყო, აშშ-ის პრეზიდენტი ხაზს უსვამდა თავის მჭიდრო პირად ურთიერთობას რუს კოლეგასთან. ანალიტიკოსებმა დაიწყეს ფიქრი იმაზე, რომ ხომ არ ნიშნავდა დონალ ტრამპის მოქმედება შუღლის ჩამოგდების მცდელობას ვლადიმერ პუტინსა და სი ძინპინს შორის.

სი ძინპინს სურს, რომ დონალდ ტრამპს მიანიშნოს - შუღლი პეკინს და მოსკოვს შორის შეუძლებელია, ეს არ მოხდება. „ჩვენ ერთად უნდა შევეცადოთ, რომ თავიდან ავიცილოთ ჩვენი მეგობრობის და ნდობის დარღვევის მცდელობები“, - წერს სი ძინპინი რუსეთის სამთავრობო „როსიისკაია გაზეტაში“ 7 მაისს გამოქვეყნებულ  თავის სავტორო სტატიაში სათაურით „ისტორიის გაკვეთილებიდან დასკვნები უნდა გავაკეთოთ, რომ მომავალი ერთად შევქმნათ“.

რუსეთისა და ჩინეთის ლიდერებმა დონალდ ტრამპის გეგმებს „ოქროს გუმბათის“ - აშშ-ის რაკეტსაწინააღმდეგო თავდაცვის ახალი სისტემის - შექმნის თაობაზე „უკიდურესად მადესტაბილიზებელი“ უწოდეს და ვაშინგტონი კოსმოსის მილიტარიზაციაში დაადანაშაულეს.

ორივე ლიდერი ისწრაფვის, რომ თავიანთი ხედვები მსოფლიო წესრიგის ალტერნატიულ საპირწონედ წარმოადგინონ - აშშ-ის ჰეგემონიის წინააღმდეგ - როგორც ისინი თვლიან.

ამასთან სი ძინპინი მშვენივრად აცნობიერებს, რომ ჩინეთი ზესახელმწიფოა, ხოლო რუსეთის გავლენა კი შესამჩნევად შემცირდა. მათი ურთიერთობა თანასწორი პარტნიორების ურთიერთობა აღარ არის.

ჩინეთს უფრო ჭირდება რუსეთი თუ პირიქით?

უკრაინასთან ომმა რუსეთის ეკონომიკა დაასუსტა, მისი არმია გამოფიტა და იარაღი შეამცირა. დასავლეთის მიერ გამოცხადებულმა სანქციებმა მოსკოვი კიდევ უფრო დამოკიდებული გახადა პეკინზე ეკონომიკური თვალსაზრისით. კრემლის პოზიციები მსოფლიო არენაზე სერიოზულად არის დარღვეული.

„რუსეთს უფრო მეტად ჭირდება ჩინეთი, ვიდრე ჩინეთს რუსეთი“, - თვლის მეთიუ ბულეგი, - „მოსკოვს მოუწევს ასეთ სიტუაციას შეურიგდეს“.

ვლადიმერ პუტინს შეუძლია სი ძინპინს დაეყრდნოს და მასთან ერთად თვალი ადევნოს რუსი და ჩინელი ჯარიკაცების ერთობლივ მწყობრი ნაბიჯით გავლას წითელ მოედანზე. მათ მართლაც შეუძლიათ გაერთიანება, როცა საჭიროება მოითხოვს.

მაგრამ გაბედული განცხადებების, ღიმილის, ხელჩამორთმევების და „ჩახუტებების“ მიღმა პოტენციური უთანხმოება იმალება, რომელიც დროთა განმავლობაში აუცილებლად გამოვლინდება.

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way