1996 წელს თბილისში დავიბადე. 12 წლის ვიყავი, როდესაც მშობლებს საქართველოს დატოვება მოუწიათ და პოლონეთში ჩავედით, სადაც ერთი წელი გავჩერდით.
2010 წელს კი საფრანგეთში გადმოვედით. ყველაფერი ნულიდან დავიწყეთ. ადვილი არ იყო ადაპტაცია ახალ კულტურასთან, ახალ კლუბთან. ფრანგული ენის შესწავლაც საკმაოდ რთული აღმოჩნდა. ბევრი გამოწვევა დამხვდა, დიდი შრომა დამჭირდა, რომ დღემდე მოვსულიყავი. საბუთები, ფინანსები, იმედგაცრუება, საყვარელი ხალხისგან შორს ყოფნა…
თუმცა, ყველაფერს გავუძელი და მოვხვდი საფრანგეთის ძიუდოს ეროვნულ ნაკრებში, რამაც გზა გამიხსნა მომავალი წარმატებებისკენ. 2015 წელს საფრანგეთის მოქალაქეობა საფრანგეთის ყოფილმა პრემიერ-მინისტრმა და ჩვენი ქალაქის მერმა, ედუარდ ფილიპმა პირადად გადმომცა. რამაც მომცა საშუალება, რომ საერთაშორისო შეჯიბრებებში მონაწილეობა მიმეღო, რაც ჩემი წარმატებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
7 წლის ვიყავი, როდესაც მამაჩემის რჩევით ძიუდოზე შევედი. დღეს კი, შეჯიბრებებზე ხშირად ვხვდები ქართველ სპორტსმენებს, ისინი ყოველთვის მამხნევებენ და მოტივაციას მაძლევენ. ვიცი, რომ საქართველოში სპორტის ეს სახეობა ძალიან პოპულარულია.
ტოკიოს 2020 წლის ოლიმპიურ თამაშებზე, საფრანგეთისთვის პირველი მედლის მოპოვება, ჩემს მიერ განვლილი რთული გზის საუკეთესო დაგვირგვინებაა. მეამაყება, რომ ამ ბრძოლაში მივიღე მონაწილეობა და გავიმარჯვე. ახალგაზრდა სპორტსმენებს, ვინც ახლა იწყებს კარიერას მინდა ვურჩიო, რომ არ შეუშინდნენ დაბრკოლებებს, არ დაყარონ ფარხმალი და იბრძოლონ ბოლომდე. ბრძოლას ყოველთვის მოაქვს შედეგი.
