,
წყარო:https://bm.ge/
აღმოსავლეთ საქართველოში ყურძნის მოსავლის აღების პროცესი დასასრულს უახლოვდება. წელს განსაკუთრებულად მოხშირებული სტიქიური მოვლენების გამო, ყურძნის მოსავალი შემცირებულია, რაც გავლენას ღვინის წარმადობაზეც მოახდენს. ამ საკითხზე BM.GE-ს ღვინის მწარმოებელი “ვაზისუბნის მამულის” გაყიდვების მენეჯერი, გიორგი ოქროაშვილი ესაუბრა.
“ჩვენ ყურძენს არ ვიბარებთ, 35 ჰა ვენახი გვაქვს სოფელ ვაზისუბნის მამულში, გურჯაანში, და მხოლოდ ჩვენი ყურძნისგან ვაკეთებთ ღვინოს, რაც ხარისხის შენარჩუნებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. მიუხედავად იმისა, რომ სტიქიამ ძალიან დაგვაზარალა, დიდი რაოდენობის სიტყვას ვებრძოლეთ, ჩვენი ახლებური მიდგომისა და გუნდის პროფესიონალიზმის დახმარებით, შევძელით, შეგვენარჩუნებინა მოსავალი და ხარისხი. თუმცა, რომ არა სეტყვა და ამხელა სტიქია, უფრო მეტსაც შევძლებდით. გვაქვს მარაგები, რომლებსაც ვარეზერვებთ და წლების განმავლობაში უმჯობესდება, ამიტომ წარმადობის პრობლემა ჩვენს კომპანიას არ შეექმნება”, - ამბობს გიორგი ოქროაშვილი.
სტიქიით გაფუჭებული ყურძნის მოსავლისთვის სახელმწიფო ყოველწლიურად ყურძნის სუბსიდირების პროგრამას ატარებს და გაფუჭებულ ყურძენს გარკვეული თანხის სანაცვლოდ ყიდულობს. გიორგი ოქროაშვილის შეფასებით, ყურძნის სუბსიდირება ღვინის წარმოების საბოლოო სურათს აფუჭებს.
“ყურძნის სუბსიდირების პროგრამა ყელით თოკზე ჩამოკიდების ტოლფასია, როგორც ქვეყნის, ისე ბიუჯეტის, მეღვინეების და ყველასი. როდესაც ფერმერი ორიენტირებულია ისევ და ისევ რაოდენობაზე, რომ ნებისმიერი ხარისხის ყურძენი მიიღოს, მთავარია, რაოდენობა იყოს ბევრი, ბევრი კილოგრამი ჩააბაროს და ბევრ კილოგრამში ბევრი ფული აიღოს მთავრობისგან, ეს რა თქმა უნდა, ხარისხზე პირდაპირ მოქმედებს.
ჩვენ როდესაც მწვანე რთველს ვაკეთებთ, ვჭრით მტევნებს და მხოლოდ კარგ მტევნებს ვტოვებთ, ჯამში შეიძლება 50%-იც კი მოვჭრათ და ვენახის ნახევარი დავტოვით, რომელმაც შემდეგ მაღალი ხარისხი უნდა მოგვცეს. ამას ის მევენახე, რომელმაც იცის, რომ კილოგრამებზეა დამოკიდებული რამდენს გადაუხდის მთავრობა, არ გააკეთებს და მოიყვანს ბევრ უხარისხო ყურძენს, რაც საბოლოო სურათს აფუჭებს.სახელმწიფოსას, ის უხარისხო ყურძენი რაში სჭირდება, დღემდე ვერ ვხვდები”, - ამბობს გიორგი ოქროაშვილი.
წელს, სახელმწიფო ყურძენს, დაახლოებით, 60 მილიონი ლარით დაასუბსიდირებს. მთავრობის გადაწყვეტილებით, სახელმწიფო სტიქიით დაზარალებულ მევენახეებს დაზიანებულ 1 ჰექტარზე 3 500 ლარს დახმარების სახითაც გამოუყოფს.
“ვაზისუბნის მამული” 15-მდე დასახელების პრემიუმ ხარისხის ღვინოს, მათ შორის ტრადიციულ ქვევრისა და კლასიკურ ბოთლის ღვინოებს აწარმოებს. “ვაზისუბნის მამული” ასევე Georgian Sun-ის ქვებრენდითაც ოპერირებს, რომლის ფარგლებშიც ექსპერიმენტულ ღვინოებს ბაზარზე ხელმისაწვდომ ფასად ყიდის.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
