,
2020 წლის 27 სექტემბერს ყარაბაღსა და მის გარშემო დაწყებულმა სამხედრო ესკალაციამ მნიშვნელოვანი მსხვერპლი გამოიწვია ორივე მხარეს (საუბარია ათეულობით დაღუპულსა და ასეულობით დაჭრილზე როგორც სამხედრო, ისე სამოქალაქო პირებში), ასევე განადგურებულია დიდი რაოდენობით სახმელეთო და საჰაერო დანიშნულების სამხედრო ტექნიკა.
ამ „გაყინული“ კონფლიქტის „გალღობამ“ სერიოზული საფრთხეები და გამოწვევები შეუქმნა არა მხოლოდ სომხეთსა და აზერბაიჯანის, არამედ მთლიან რეგიონსა და, განსაკუთრებით, მეზობელ ქვეყნებს.
კონფლიქტის შემდგომი ინტენსიფიკაციისა და დროში გაწელვის შემთხვევაში, საქართველოსაც გაუჩნდება მთელი რიგი სამხედრო-პოლიტიკური, ეკონომიკური და ჰუმანიტარული სახის საფრთხეები და გამოწვევები, რომელთა წინასწარ განსაზღვრა და გამკლავების გზების დასახვა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია.
საბრძოლო მოქმედებების ამსახველი რუკა
სამხედრო-პოლიტიკური განზომილება
ყარაბაღის კონფლიქტი თბილისისთვის ქმნის შემდეგი სახის სამხედრო-პოლიტიკურ საფრთხეებსა და გამოწვევებს:
ეკონომიკური განზომილება
ყარაბაღის კონფლიქტს მასში მონაწილე მხარეებისთვის სოლიდური ეკონომიკური განზომილებაც აქვს. კორონავირუსის პანდემიის ფონზე ისედაც დასუსტებული ეკონომიკებისთვის ომის ტვირთის დამატება სერიოზულად აისახება მათ სავაჭრო და ეკონომიკურ შესაძლებლობებზეც.
ყარაბაღის კონფლიქტის განახლებამ უკვე უარყოფითად იმოქმედა თურქულ ლირაზეც, რომელიც 29 სექტემბერს 3%-ით გაუფასურდა. თურქული ლირის ნებისმიერი გაუფასურება კი დამატებით სირთულეებს უქმნის საქართველოს ეკონომიკას, რადგან უკვე წლებია ეს ქვეყანა ჩვენთვის ნომერი პირველი სავაჭრო პარტნიორია. ასევე ათეულ ათასობით ჩვენი მოქალაქე ცხოვრობს და მუშაობს ამ ქვეყანაში, რომლებიც ანაზღაურებას თურქულ ლირებში იღებენ. შესაბამისად, დროთა განმავლობაში მატ უფრო ნაკლები მყარი ვალუტის შეძენა და საქართველოში გამოგზავნა შეეძლებათ.
თურქეთის გარდა, ჩვენი ქვეყნისთვის მნიშვნელოვანი სავაჭრო პარტნიორები არიან აზერბაიჯანიც და სომხეთიც.
ამასთან, აზერბაიჯანიდან და თურქეთიდან ყოველწლიურად საქართველოს ეკონომიკაში მნიშვნელოვანი პირდაპირი ინვესტიციები ხორციელდება. ასევე, ამ ქვეყნების (პლიუს სომხეთის) მილიონობით მოქალაქე ტურისტული მიზნით ყოველწლიურად სტუმრობს საქართველოს. ამიტომ კონფლიქტის დროში გაწელვის შემთხვევაში, ყველა ამ მიმართულებით საქართველოშიც უნდა ველოდოთ მნიშვნელოვან კლებას და, შესაბამისად, ეკონომიკური სახის სირთულეებს.
აქ ასევე გასათვალისწინებელია აზერბაიჯან-საქართველო-თურქეთის დამაკავშირებელი მნიშვნელოვანი სატრანსპორტო და ენერგეტიკული პროექტების (ბაქო-თბილისი-ჯეიჰანის ნავთობსადენი, ბაქო-თბილისი-ყარსის რკინიგზა, ბუნებრივი აირის სამხრეთის კორიდორი და ა.შ.) საკითხიც, რომლებიც კონფლიქტის გამწვავების შემთხვევაში გამორიცხული არაა სამიზნეებად იქცნენ (მით უმეტეს, მხარეები აღნიშნავენ, რომ საბრძოლო მოქმედებები უკვე უშუალოდ სომხეთ-აზერბაიჯანის სახელმწიფო საზღვრის ჩრდილოეთ ნაწილში, თოვუზის რაიონშიც, დაიწყო, სადაც გადის ყველა ზემოხსენებული პროექტის ხაზები). ეს კი დამატებით რისკებს და საფრთხეებს უქმნის მთელი რეგიონისა და, მათ შორის ,საქართველოს ეკონომიკას.
აზერბაიჯანი-საქართველო-თურქეთის დამაკავშირებელი მნიშვნელოვანი პროექტები
ჰუმანიტარული განზომილება
ფართომასშტაბიანი ომისა და, განსაკუთრებით, მხარეთა მიერ ახალი ტერიტორიების დაკავების/შეტევების შემთხვევაში, გამორიცხული არაა გაჩნდეს ლტოლვილთა ახალი ნაკადები. თუ ეს მოხდება, შესაძლოა ლტოლვილთა ნაწილი საქართველოსკენაც დაიძრას, რაც ახალი სახის გამოწვევების წინაშე დააყენებს ოფიციალურ თბილისს.
ასევე მნიშვნელოვანი ჰუმანიტარული განზომილება აქვს სომხეთის ტერიტორიაზე მდებარე მეწამორის ატომური ელექტროსადგურის საკითხს. ა.წ. ივლისში, სომხეთ-აზერბაიჯანის სამხედრო კონფლიქტის მორიგი გააქტიურების დროს, სომხური მხარის განცხადების საპასუხოდ (რომელიც ეხებოდა მინგეჩაურის წყალსაცავზე შესაძლო შეტევის მიტანას), აზერბაიჯანის თავდაცვის სამინისტროს პრეს-მდივანმა ვაგიფ დარგიაჰლმა განაცხადა: „სომხურ მხარეს არ უნდა დაავიწყდეს, რომ ჩვენი შეიარაღებული ძალების ულტრათანამედროვე სარაკეტო სისტემას უნარი აქვს ზუსტად დაარტყას მეწამორის ატომურ ელექტროსადგურს, რაც უდიდესი ტრაგედია იქნება სომხეთისთვის“.
აღსანიშნავია, რომ ეს ატომური ელექტროსადგური თურქეთ-სომხეთის საზღვრიდან, სულ რაღაც, 15 კმ-ის დაშორებით მდებარეობს და მისი დაზიანება სერიოზულ ჰუმანიტარულ კრიზისს წარმოქმნის როგორც სომხეთში, ისე თურქეთის აღმოსავლეთ გუბერნიებსა და მთელ საქართველოში.
საბრძოლო მოქმედებების ინტენსიფიკაციისა და დროში გაწელვის შემთხვევაში, ზემოთ ჩამოთვლილ პრობლემებს შესაძლოა დაემატოს ახალი გაუთვალისწინებელი გარემოებები და საკითხები, რომლებმაც, თავის მხრივ, შესაძლოა დამატებითი გამოწვევები და თავსატკივარი მოუტანოს საქართველოს.
დასკვნები:
ზურაბ ბატიაშვილი, რონდელის ფონდის მკვლევარი
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
