,
რუბრიკა „საპატიო თბილისელის“ რესპოდენტი ექიმი ფსიქიატრი, ვახტანგ ბოჭორიშვილის კლინიკის გენერალური დირექტორი დავით გადელიაა. ის თბილისის საპატიო მოქალაქედ 2020 წელს აირჩიეს, როდესაც ქვეყანა კოვიდაპანდემიას ებრძოდა. ამ ბრძოლის ავანგარდში იყო კლინიკა, რომელსაც ბატონი დავითი 12 წელია ხელმძღვანელობს.
სამედიცინო სექტორში გატარებული მრავალწლიანი საქმიანობის მიღმა დავით გადელიას შრომით ბიოგრაფიაშია საქართველოს მე-4 მოწვევის პარლამენტი, რომლის წევრიც ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის ქვოტით გახდა. პარტიაში და პოლიტიკაში ბავშვობის მეგობრის გია ჭანტურიას თხოვნით მოხვდა.
თბილისური მეგობრობა და ოჯახი, წარმატების ფორმულა და სინანული საქმეზე, რომელიც შეუსრულებელი დარჩა - ბატონი დავითი გულწრფელი და საინტერესო რესპოდენტი, საკუთარი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ეპოზოდების შესახებ გვიამბობს.
დავით გადელია: როდესაც თბილისის საპატიო მოქალაქედ ამირჩიეს, არ დამიმალავს და ვთქვი, რასაც ვფიქრობდი: თბილისის საპატიო მოქალაქეები ხელოვანები და საზოგადო მოღვაწეები უნდა იყვნენ, მაგრამ როდესაც წინა პლანზე გამოდიან ექიმები და ჯარისკაცები, ეს ნიშნავს, რომ ცუდად არის საქმე მეთქი. მართლაც იმ დროს ცუდად იყო საქმე, კოვიდპანდემია აღმოჩნდა უზარმაზარი დარტყმა და საფრთხე, როგორც მთელი მსოფლიოსთვის, ასევე ჩვენი ქვეყნისთვის, რაშიც ჩემი, როგორც ექიმის წვლილის გამო გამომარჩიეს ამ სტატუსის მონიჭების დროს.
რაც შეეხება ჩემს კავშირს თბილისთან, ამაზე ერთი ხალისიანი ისტორია მახსენდება. ჩემი ოჯახი თბილისში ცხოვრობდა, დედაჩემი, როდესაც მშობიარობის დრო მოუახლოვდა, მშობლებთან ჩავიდა სენაკში, სადაც დავიბადე. ასე გაჩნდა ჩემს დაბადების მოწმობაში სენაკი. ახალგაზრდობაში, ჩემს ძალიან კარგ და ახლო მეგობარს ვანო ხუხუნაიშვილს, რომელიც თერჯოლიდან იყო, ხშირად ვეხუმრებოდი ხოლმე და სიყვარულით სოფლელს ვეძახდი. ერთხელ მე, გია კობახიძე, გოგა გოგნიაშვილი და თენგიზ შარმანაშვილი რაიონში მივდიოდით, საუბარში ჩემი დაბადების ამბავი მოვყევი. გიამ იმ წამსვე დაურეკა ვანოს, გული არ გაიტეხო,გადელია სოფლელს გეძახის და თვითონ შხეფში ყოფილა დაბადებულიო (იცინის) შხეფიდან არის წარმოშობით არნოლს ჩიქობავა, თედო სახოკიაც იქიდან იყო, რაც ძალიან მახარებს.
ბავშვობა სოლოლაკში გავატარე, მაჩაბელზე ვცხოვრობდით. პირველ სკოლაში ვსწავლობდი, მე-8 - მე- 9 კლასში კომაროვში გადავედი, მაგრამ მერე ისევ პირველ სკოლაში დავბრუნდი. ჩემი ბავშვობის და ახალგაზრდობის წლები რუსთაველზე მაქვს გატარებული. ჩვენი არსებობის არეალი იყო სოლოლაკი - რუსთაველი. ეს არის ჩემი ყველაზე ძვირფასი მოგონება, და თან მტკივნეულიც, რადგან როცა ახლა რუსთაველზე გავდივარ, ის შეგრძნება აღარ მაქვს, რაც მქონდა იმ წლებში.
- პირველმა სკოლამ და რუსთაველზე გატარებულმა ბავშვობამ განსაზღვრა თქვენი ჩართვა ეროვნულ მოძრაობაში და ეროვნულ დემოკრატიულ პარტიაში?
- დიახ, რა თქმა უნდა. მე და გია ჭანტურია კლასელები და მეგობრები ვიყავით. საკმაოდ ახალგაზრდა ასაკში გარდაბნის მთავარ ექიმად დავინიშნე. იმ პერიოდში გიამ შემომთავაზა, პარტიაში ჩემი მრჩეველი იყავიო, დავტოვე ჩემი სამსახური და დავთანხმდი გიას. მისი წყალობით ბუნებრივად დავუკავშირდი პოლიტიკას. ჩვენ ყველაფერი ერთად გავიარეთ - გიას მკვლელობის წინა დღეს, მე ვიყავი ერთ-ერთი ბოლო, ვინც გია ჭანტურიას შეხვდა. გიას ჰქონდა სასწაული პოლიტიკური ალღო, შემართება, ყველაფერი რაც ლიდერს სჭირდება. სხვათაშორის, ხშირად ამბობდა ხოლმე, ალბათ მომკლავენ, შემცვლელი ყველას უნდა ჰყავდეს, მათ შორის მეცო. ჩვენ ამაზე არ ვფიქრობდით. მკვლელობის წინა დღეს, მე და გია ერთად ვიყავით, პარტიის გოგოები შეგვხვდნენ ქუჩაში, ისინი ჩავსვით ჩვენს მანქანაში, ჩვენ ფეხით წავედით რუსთაველისკენ, გზაში სკოლის ამბებს ვიხსენებდით. სწორედ მეორე დღეს მოხდა გიას მკვლელობა, რაც აქამდე მძიმედ მახსოვს.
იმის მიუხედავად, რომ ის წლები ჩემთვის ძალიან ძვირფასია, ამ გადასახედიდან ბევრ რამეს კრიტიკულად ვუყურებ, მათ შორის ცოტა მიამიტურ, ცოტა გულბრყვილო დამოკიდებულებას, რაც მაშინ გვქონდა. ახალგაზრდები ვიყავით და ალბათ ამიტომ ვიყავით ასე, არ არსებობდა პოლიტიკის კეთების გამოცდილება. 1991 წლიდან ამერიკული ინსტიტუტები დაინტერესდნენ როგორც ჩვენი პარტიით, ასევე სხვა პარტიებითაც. მახსოვს, როცა NDI პირველ ტრენინგებს ატარებდა საქართველოში ჩვენს პარტიაში პოლიტიკურ პროცესთან, არჩევნებთან დაკავშირებულ საინტერესო თემებს გვასწავლიდნენ. ერთ- ერთ ტრენინგზე, რომლის თემაც ე.წ. „შავი პიარი“ იყო, ვთქვი: თქვენ არ იცნობთ ქართველებს, ეს საქართველოა, აქ შეიძლება თოფი ესროლოს კაცმა კაცს, მაგრამ „შავ პიარს“ არავინ იკადრებს მეთქი. ამაზე კარგად იცინა ჩვენმა ამერიკელმა ტრენერმა. მერე იმდენჯერ გახდა „შავი პიარის“ სამიზნე ჩვენი პარტია, მაშინ რა ვიცოდი ან რას წარმოვიდგენდი, რომ „შავი პიარი“ ისე მარჯვედ გამოგვივიდოდა, რომ ლამის ამერიკას გადავუსწრებდით.
- მაშინაც ასეთი მძიმე კულისები ჰქონდა ქართულ პოლიტიკას, როგორც ახლა აქვს?
- ჩვენს გუნდში და სამეგობროში ძალიან გულწრფელი ურთიერთობები არსებობდა, ერთმანეთისთვის თავის გაწირვაც შეგვეძლო, რაც ცარიელი სიტყვები არაა. მაშინ მეგობრობა, თანამოაზრეობა ასეთი იყო. მეგობრისთვის ტანკს შეუვარდებოდა კაცი. დღეს ცოტა სხვანაირადაა. 30 კაცი დავჯექით თავიდან საშიმშილოდ და უცებ 130 გავხდით. სხვანაირი ერთობა გვქონდა.ახალგაზრდები ვიყავით და ყველაზე მაგრები გვეგონა თავი, რაც ახასიათებს ახალგაზრდულ წლებს, მაგრამ მერე ხვდები, რომ ეს არ არის სწორი. სამწუხაროდ, როდესაც გია ჭანტურია მოკლეს პარტიაში ძალიან მალე დაიწყო არასასიამოვნო პროცესი, რამაც ძალიან დააზარალა პარტია, რომელიც ერთ-ერთი პირველი იყო სხვა პარტიებთან ერთად ეროვნული მოძრაობის ავანგარდში.
1992 წელს, ქვემო ქართლში ვიყარე კენჭი, ედპ -დან მეორე ნომერი ვიყავი. ისეთი უცნაური კანონმდებლობა იყო, რომ იმ პარლამენტში მხოლოდ პირველი ნომრები მოხბდნენ გამსვლელი სიებიდან. იმ პერიოდში ჯანდაცვის არსებული სისტემა აბსოლუტურად დანგრეული იყო. ერთ მხარეს დარჩნენ ექიმები, მეორე მხარეს - ავადმყოფები. უმძიმესი სიტუაცია შეიქმნა ამ მიმართულებით. 1992 წელს, როდესაც ჯანდაცვის მინისტრი ირაკლი მენაღარიშვილი გახდა, მისი ხელმძღვანელობით შეიქმნა ჯგუფი, რომელსაც უნდა შეემუშავებინა ჯანდაცვის ახალი კონცეფცია. “რეფორმების ჯგუფმა“ თენგიზ ჯინჯოლავას ხელმძღვანელობით, უზარმაზარი, ტიტანური შრომა ჩადო ახალი კონცეფციის მომზადებაში. ის რომ დღეს ჩვენი ჯანდაცვის სისტემა ერთ-ერთი საუკეთესოა რეგიონში და ყოფილ საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკებს შორის, პირველ რიგში თენგიზ ჯინჯოლავას დამსახურებაა. იმ პერიოდში ჩაეყარა საფუძველი სწორ სისტემას, რომლითაც ჩვენი ჯანდაცვა წლების განმავლობაში მუშაობდა და რა ბაზისზეც გატარდა რეფორმა ავთანდილ ჯორბენაძის მინისტრობის დროს. კონცეფციიდან გამომდინარე საჭირო იყო მუშაობა შესაბამის კანონებზე, რამაც განაპირობა, რომ გავხდი პარლამენტის წევრი 1995 წელს და გავაგრძელე მუშაობა უკვე პარლამენტარის რანგში, როგორც ჯანდაცვის კომიტეტის თავმჯდომარის მოადგილემ. კომიტეტის ხელმძღვანელი იყო ჩემი მეგობარი, საუკეთესო ადამიანი დათო აბაშიძე, რომელსაც ჩვენი საზოგადოება კარგად იცნობს. ვფიქრობ, რომ მე-4 მოწვევის პარლამენტი იყო ძალიან ეფექტური პარლამენტი, როდესაც პარლამენტარიზმის დონე მაღალ სტანდარტზე ავიდა. თემატური დებატები, ახალი ინიციატივები, ეფექტური საკანონმდებლო მუშაობა იყო ამ პარლამენტის ძალიან მნიშვნელოვანი წარმატება, თუმცა როგორც ოპოზიციური პარტიის წარმომადგენელს, პარტიული საქმეების გაძღოლაც მეხებოდა ზუგდიდსა და სამეგრელოს სხვა რაიონებში.
- პრაქტიკულ მედიცინას პოლიტიკის შემდეგ დაუბრუნდით?
- ვერ დავუბრუნდი, რაც დღემდე ძალიან მაწუხებს. გული მწყდება, რომ მოვწყდი ჩემს პროფესიას. ექიმისთვის ავადმყოფთან ურთიერთობა ყველაზე მნიშვნელოვანია. ჩემი კლინიკის ექიმები, დაიწუწუნებენ ხოლმე, დავიღალე, აღარ შემიძლიაო, მესმის მათი, მაგრამ ერთი კვირა რომ გავიდეს და არ იმუშავოს, ექიმს მაინც ავადმყოფისკენ მიუწევს გული.
პროფესიით ფსიქიატრი ვარ, რაც იმ დროს, როდესაც მე პროფესიული არჩევანი გავაკეთე, მედიცინის ელიტურ მიმართულებად ითვლებოდა. ძალიან მინდოდა ბიოინჟნერი გამოვსულყავი, მაგრამ ჩემს მშობლებს ისე უნდოდათ ჩემი ექიმობა, დავთმე ჩემი ოცნება და მათ პირობა წავუყენე: ექიმი მხოლოდ იმ შემთხვევაში გავხდები, თუ ფსიქიატრად ვიმუშავებ მეთქი. იმის მიუხედავად, რომ ჩემი საქმე მიყვარდა, წლების შემდეგ პრაქტიკულ მედიცინას ვეღარ დავუბრუნდი. უკვე 12 წელია ბოჭორიშვილის კლინიკის დირექტორი ვარ. როდესაც აქ მოვედი, კლინიკა, შენობიდან დაწყებული დანგრეული და გავერანებული იყო, გათიშული შუქი, წყალი, სამედიცინო პერსონალი თვეები ვერ იღებდა ხელფასებს. ძალიან დამაინტერესა ამ საქმემ მენეჯერული თვალსაზრისით. დიდ სირთულეებს შევეჭიდეთ. დღეს კლინიკაში აბსოლუტურად სხვა მდგომარეობაა, კოვიდპანდემიის დროს ჩვენმა კლინიკამ დიდი წვლილი შეიტანა ჯანდაცვის სექტორის იმ მძიმე მისიის შესრულებაში, რის წინაშეც ქვეყანა იდგა, რაც პირველ რიგში ჩვენი ექიმების დამსახურებაა. კლინიკის ხელმძღვანელისთვის, ექიმობა, კარგი ბონუსია. მე ყველაზე კარგად ვიცი, რა უჭირს ექიმს, რა სჭირდება მას. ჩემი პოზიციის მიუხედავად, სულით დღემდე ექიმი ვარ (იცინის)
- შვილებმა გააგრძელეს თქვენი გზა?
- სამწუხაროდ არც ერთმა ჩემმა შვილმა ექიმობა არ ისურვა. უმცროსი ბიჭის იმედი მქონდა, ხშირად იყო ჩვენთან კლინიკაში, გვეხმარებოდა, მაგრამ საბოლოოდ სანდროც კი არ გაყვა მედიცინას და ბიოინჟინერია აირჩია. მან აისრულა ის ოცნება, რაც მე მქონდა.უფროსი შვილი პიარის მენეჯერია, შუათანა ფინანსისტი. ჩემი მეუღლე ქართული ენის მასწავლებელია, ასე რომ ოჯახში მე ვარ მხოლოდ მედიცინასთან დაკავშირებული.
- გარდა საქმის და ოჯახის, რაზე გადის თქვენი ცხოვრების მთავარი ხაზი? გაქვთ რამე სხვა მნიშვნელოვანი თემები, რასაც უთმობთ ცხოვრების ნაწილს?
- ჩემი ცხოვრების მთავარ ნაწილს ოჯახთან, საქმესთან ერთად შეადგენენ ჩემი მეგობრები. მე ძალიან მიყვარს ისინი. ორი ახლო მეგობარი გამომაკლდა, მაგრამ ვინც დამრჩა, სკოლიდან, ინსტიტუტიდან, ისინი ჩემი უახლოესი ადამიანები არიან.
მე და ჩემი სკოლის მეგობრებს ერთი ტრადიცია გვაქვს. ოთხნი ვართ, შაბათობით ჯოკერს ვთამაშობდით ხოლმე წყვილში, ჩვენ რომ თამაშს ვიწყებთ, ჩემი ცოლი სახლიდან მიდის. არასდროს გვითამაშია არც ერთ თეთრზე, მაგრამ ისეთი აზარტით ვთამაშობთ, ერთმანეთის მიმართ პატიება და დანდობა არ გვაქვს (იცინის) მე მეგონა, რომ თბილისში ბევრ სხვა ღირებულებასთან ერთად მეგობრობაც შეიცვალა, მაგრამ ჩემი შვილების შემყურე, ასე ვერ ვიტყვი. ისინიც, მთელ დროს მეგობრებთან ერთად ატარებენ. მეგობრობის ამბავი ჩვენთვის ისეთი ფასეულობაა, რა დროც არ უნდა გავიდეს, მარტივად არ შეიცვლება.
ყველაზე დიდი განცდა, რაც მაქვს საკუთარი თავის მიმართ, ეს არის საშინელი უკმარობის გრძნობა, რომ არ გავაკეთე ის, რაც უნდა გამეკეთებინა იმ მასშტაბით, რაც შემეძლო. ზოგჯერ სიზარმაცემ მძლია, ზოგჯერ გარემოებებმა, ხან რაღაც, უფრო უბრალო ამბავს გადავყევი და ის ვერ გავაკეთე, რაც მინდოდა. წლებთან ერთად ხვდები, რომ არაფერი არ უნდა დააკლო იმ საქმეს თუ მიზანს, რისკენაც გინდა წასვლა. რამდენი ოცნება, პროექტი დამრჩა გასაკეთებელი, იმიტომ რომ იმ მომენტში, რაღაც სხვა მიმაჩნდა მნიშვნელოვნად და პრიორიტეტულად. მე კი არა, ალბათ მაკედონელმა ვერ მოასწრო ის, რაც უნდოდა, რომ გაეკეთებინა. რას გავიგებთ, მაგრამ შეიძლება ისიც კი უკმაყოფილო წავიდა თავისი ცხოვრებით და იმით, რაც მოასწრო.
დრო ძალიან ცოტაა, თან ისე აჩქარდა და ისე მიქრის, რაც კი რამ ძვირფასია, ყველაფერი უნდა მოასწრო ადამიანმა. ეს პირველ რიგში არის ოჯახი, მეგობრები და სამშობლო - ფასეულობები, რაც ყველაზე ღირებულია.
თამარ ნიჟარაძე
