1844 წელს სტოკჰოლმში გარდაიცვალა შვედეთისა და ნორვეგიის მეფე, კარლ XIV იუჰანი, რომელიც გახლდათ ბერნადოტების დინასტიის დამაარსებელი შვედების სამეფო ტახტზე. კარლ XIV იუჰანი გლეხური წარმომავლობის იყო, მეტიც, თავისი ცხოვრების დიდი ნაწილი სწორედ მონარქების წინააღმდეგ ბრძოლას მიუძღვნა.
მისი გვარი იყო, ჟან ბატისტ ბერნადოტი, იგი დაიბადა ფრანგი ადვოკატის ოჯახში, გასკონიის ქალაქ პოში, 1763 წელს. ოჯახს ძალიან უჭირდა და ამიტომ, მომავალი ფრანგი მარშალი და შვედეთ-ნორვეგიის მეფე, 1788 წელს საფრანგეთის არმიაში ჩაეწერა. 4 წლის მერე სერჟანტი გახდა. ოფიცრობას კი, რევოლუციამდელ საფრანგეთის სამეფოში მხოლოდ არისტოკრატებს ანიჭებდნენ.
საფრანგეთის რევოლუციის წყალობით, 1792 წელს მან მიიღო ოფიცრობა და მისი ნიჭიერების შედეგად მალე დაწინაურდა, ჯერ პოლკოვნიკობა მიიღო, 1794 წელს კი გენერალი გახდა. რევოლუციის წლებში თავის სახელს "ჟიულიც" მიუმატა, იულიუს ცეზარის საპატივცემულოდ. 1797 წელს დაუმეგობრდა ნაპოლეონს, თუმცა მათ შორის ერთგვარი კონკურენციაც იყო.1799 წელს სამხედრო მინისტრი გახდა. 1803 წელს ნაპოლეონმა ბერნადოტი ელჩად დანიშნა ამერიკაში, მაგრამ ინგლისთან ომმა ნაპოლეონის გეგმა, საფრანგეთიდან მოეცილებინა ბერნადოტი, ჩაშალა. 1804 წელს ნაპოლეონმა თავი იმპერატორად გამოაცხადა. ბერნადოტმა მას ლოიალობა გამოუცხადა, სამაგიეროდ საფრანგეთის მარშლის წოდება მიიღო და მალე მეფისნაცვლად დანიშნეს ჰანოვერში. 1809 წელს შვედეთში მეფე დაამხეს, ტახტზე ავიდა უძეო და მოხუცი კარლ XIII. მის მემკვიდრედ გამოცხადდა დანიელი პრინცი, მაგრამ იგი მალე გარდაიცვალა. შვედების პარლამენტმა ნაპოლეონს სთხოვა მემკვიდრის დასახელებაში დახმარება. ნაპოლეონი დუმდა. მაშინ, შვედებმა მიმართეს ბერნადოტს. შვედებს მარშალი ბერნადოტი მოსწონდათ, როგორც ჭკვიანი პოლიტიკოსი, დიპლომატი და გულმოწყალე ადამიანი, ის კარგად ექცეოდა ტყვეებს, რაც თავის თავზე გამოცდილი ჰქონდათ შვედ ჯარისკაცებს. მან დააგროვა ბევრი ქონება, გამდიდრდა და საკმაო ნიჭს ავლენდა ყველა სფეროში. შვედებმა ბერნადოტს წაუყენეს ერთი პირობა, ფრანგ მარშალს უნდა მიეღო ლუთერანობა, რასაც იგი დათანხმდა, - მეფობაზე როგორ იტყოდა უარს?!.. მითუმეტეს, რომ ნაპოლეონის მაგალითიც უბიძგებდა ამისკენ, - უბრალო აზნაურმა ნაპოლეონმა საფრანგეთის იმპერატორად გამოაცხადა თავი, რაც წარმოუდგენელი იყო მაშინდელ მონარქისტულ ევროპაში.
1810 წელს შვედეთის პარლამენტმა მარშალი ბერნადოტი კრონპრინცად აირჩია. მან მიიღო ლუთერანობა და იგი შვედეთის მეფემ იშვილა. მას უწოდეს კარლ-იუჰანი. ამის შედეგად იგი გახდა რეგენტი და ფაქტიურად ის მართავდა შვედეთს. დასაწყისში კონპრინცი ბერნადოტი იძულებით ემორჩილებოდა ნაპოლეონს. ამავდროულად, კარლ იუჰანს ნორვეგიის დანიისთვის წართმევა და მისი დაკავება უნდოდა. აგრეთვე, ბერნადოტი არ აჰყვა ნაპოლეონის ომს რუსეთის წინააღმდეგ. თუმცა, შვედებს აწყობდათ, ფინეთის დაბრუნება უნდოდათ, მაგრამ ბერნადოტს კარგი ინტუიცია ჰქონდა. მითუმეტეს, რომ საფრანგეთთანაც გარკვეული პრეტენზიები ჰქონდათ შვედებს.
1813 წლიდან კრონპრინცმა ბერნადოტმა რუსეთისა და ინგლისის მხარე დაიჭირა, ნაპოლეონის წინააღმდეგ!.. ინგლისელებმა დააფინანსეს მისი სამხედრო მოქმედებები და ის შეუერთდა ანტიბონაპარტისტულ ბლოკს. მან მოახერხა და დანიას წაართვა ნორვეგია. შემდეგ კი, მისი არმია მოკავშირეთა ჯარებთან ერთად პარიზში შევიდა(ამის გამო, ბერნადოტი ანდრია პირველწოდებულის და წმინდა გიორგის რუსული ორდენებით დააჯილდოვეს)!.. საფრანგეთის მარშალმა და შვედეთის კრონპრინცმა ბერნადოტმა, მოკავშირეებს შესთავაზა საფრანგეთის ტახტი მას დაეკავებინა ან საფრანგეთის პროტექტორი გამხდარიყო!.. მაგრამ, მოკავშირეებმა ნაპოლეონის მიერ (მარშალი ბერნადოტის აქტიური მონაწილეობით) ბურბონების დამხობილი სამეფო დინასტია აღადგინეს.
ვენის კონგრესის დადგენილების მიხედვით, ავსტრიამ და საფრანგეთმა შვედეთს შესთავაზეს დამხობილი მეფის გუსტავ IV ვაჟი გამოეცხადებინათ ტახტის მემკვიდრედ და არა კონპრინცი ბერნადოტი, მაგრამ მან მოახერხა და რუსეთისა და დიდი ბრიტანეთის დახმარებით შვედეთის კრონპრინცობა და გამეფების შანსი შეინარჩუნა. მოგვიანებით ბერნადოტმა ნორვეგიელების დაყოლიება შეძლო და 1818 წელს, როცა უმემკვიდრო კარლოს XIII გარდაიცვალა, ის ავიდა შვედეთისა და ნორვეგიის გაერთიანებული სამეფოს ტახტზე. ამ დროს, იგი 54 წლის იყო. მდაბიო, არა არისტოკრატიული წარმოშობის ფრანგმა, ყოფილმა რევოლუციონერმა და იაკობინელმა, შვედეთის ტახტზე ასვლისთანავე ავტორიტარული რეჟიმი განამტკიცა. შეზღუდა სიტყვის თავისუფლება, პარლამენტში მისით უკმაყოფილო პოლიტიკოსები მომრავლდნენ. მათ არ მოსწონდათ ის, რომ მეფემ არ ისწავლა შვედური ენა და ფიცხი ხასიათის იყო. სამაგიეროდ, ის უბრალო ხალხს მოსწონდა.
მის მმართველობას დადებითი შედეგები ჰქონდა ქვეყნის ეკონომიკისათვის, ასევე შვედეთის სახელმწიფოს გაძლიერებისათვის. ვასალური შვედეთი მან ფაქტობრივად, იმპერიად აქცია, დაიმორჩილა რა ნორვეგია. და, რაც ყველაზე საინტერესოა, რომ ფრანგმა ყოფილმა მარშალმა და რევოლუციონერმა მოახერხა და შვედეთის სამეფო ტახტი შეინარჩუნა თავისთვის და მისი შთამომავლებისათვის, რომლებიც დღემდე იკავებენ მონარქის პოზიციას. შვედეთის და ნორვეგიის მეფე კარლ XIV იუჰანი გარდაიცვალა 81 წლისა, 1844 წელს. მის შემდეგ, სამეფო ტახტზე ავიდა მისი ვაჟი ოსკარ 1, როცა მეფის სხეულს ბალზამირებას უკეთებდნენ, ნახეს, რომ მას სხეულზე ტატუ ჰქონდა, ასეთი წარწერით:"სიკვდილი მონარქებს! გაუმარჯოს რესპუბლიკას."
სხვათაშორის, სიკვდილამდე რამოდენიმე წლით ადრე, ბერნადოტების დინასტიის დამფუძნებელს, ერთი ფრანგი პოლიტიკოსისთვის ღიმილით უთქვამს:"მე ვარ ერთადერთი ევროპელი მონარქი, რომელსაც რესპუბლიკური წარსული აქვს"!
