USD 2.7215
EUR 3.2155
RUB 3.4658
Тбилиси
„შესაძლოა ეს უზენაესის გზავნილია ადამიანებისთვის“: დავით იაკობიძე პანდემიისა და ბიზნესისთვის მისი შედეგების შესახებ.
дата:  1681

Forbes  სიის წარმომადგენელი დავით იაკობაშვილი საუბრობს, თუ როგორ ეხმარება საფრანგეთის და მონაკოს ხელისუფლება ბიზნესს და რა უნდა გააკეთოს რუსეთის ხელისუფ­ლებამ ეკონომიკის აღსადგენად.

მინი დოსიე:

დაიბადა:1957 წლის 2 მარტს, ქ.თბილისში

კაპიტალი: ნავთობისტრეიდერი კომპანია Petrocas Energy Group (51%),

უძრავი ქონება, ინვესტიციები.

პარტნიორი გავრილ იუშვაევი (51%-ი).

კონფლიქტი: 2018 წლის მაისში მან პროკურატურაში უჩივლა ეისკის პორტის ელევატორში მის ყოფილ პარტნიორს

ბორის მინახინს  და კომპანიისთვის 300 მილიონი რუბლის ზიანის მიყენებაში დაადანაშაულა. ერთი წლის შემდეგ მინახინმა

იაკობაშვილი დაადანაშაულა ელევატორის რეიდერულ მიტაცებაში და მისი წინააღმდეგ განცხადება შეიტანა ფედერალური უსაფრთხოების სამსახურში.

ინვესტიცია: 2018 წელს იაკობაშვილმა $ 10 მილიონი დოლარის ინვესტიცია განხორციელდა  პაველ დუროვის  Telegram- ში.

ამავე წელს,  ის გახდა ბლოკ ჩეინ პლატფორმა TON-ის ერთ-ერთი ინვესტორი.

კოლექციონერი: მის მუზეუმი ‘სობრანიეს“(«Собрание») კოლექციაში წარმოდგენილია ანტიკური საათები,

მუსიკალური ინსტრუმენტები, გრაფიკა, რუსული ბრინჯაო.

 

„შეიძლება პროდუქტების შესაძენად მანქანით სიარული, ძაღლის გასეირნება, სამსახურის საქმეებზე გასვლა“ - საზღვარგარეთ საკარანტინო ცხოვრების დეტალებს გვიზიარებს რუსული Forbes  სიის (F 136) წევრი დავით იაკობაშვილი. დღეს „ვიმ-ბილ-დანის“- დამაარსებელი დავით იაკობაშივილი მონაკოში ცხოვრობს, ფლობს Petrocas Energy Group საკონტროლო პაკეტს და ლითონებით მოვაჭრე აფრიკული კომპანიების წილს.  დიდ ყურადღებას იაკობაშვილი ხელოვნების ნიმუშების შეგროვებას უთმობს, მოსკოვში მისი საკუთრებაა მუზეუმი ‘სობრანიე“(«Собрание»).

14 აპრილს იაკობაშივილი პირდაპირ ეთერში გამოვიდა YouTube-ზე, სადაც „კონგრეს-კოლეგიის“ თხოვნით ისაუბრა, როგორ გადააქვთ კარანტინი მონაკოში. გამოთქვა თავისი შეხედულება თუ რა ეშველება ეკონომიკას პანდემიის შემდეგ და გაგვიზიარა საკუთარი საინვესტიციო სტრატეგია კრიზისის პირობებში.

მონაკო კარანტინში

მე ვიმყოფები საფრანგეთის სამხრეთით, პატარა სახელმწიფო მონაკოში. ჩვენთან ტემპერატურა მზეზე 22-24 გრდუსია და საკმაოდ თბილა. დიდი პანიკა არ არის, მაგრამ მაინც იგრძნობა, ცოტა ხალხია ქუჩაში. სახემწიფო და პოლიცია ლიბერალურად იქცევა, მაგრამ მაინც ამოწმებენ საბუთებს. შეიძლება საყიდლებზე მანქანით წასვლა, ძაღლის გასეირნება, სამსახურის საქმეებზე იარული, საკუთარი სახლის რემონტი.

ნავთობის ომების და საავიაცო ბიზნესის შესახებ.

ნავთობის ბაზარზე დიდი გავლენას ერთის მხრივ, ნავთობის ომი და მეორეს მხრივ მოხმარების უდიდესი კლება ახდენს. ნახეთ რა ხდება სააციავიო ბაზარზე. თვითმფრინავები დგანან, ავიაპარკები გაივსო თვითმფრინავებით, თვითმფრი­ნავები არ მოძრაობენ და შედეგად ნავთობპროდუქტებზე მოთხოვნა არ არის. ადრე ყოველ დღე ვიღებდი მოთხოვნებს  საავიაციო საწვავზე (авиа керосин) (ჩვენ ვვაჭრობთ საავიაციო საწვავით), ეხლა კი რა - არავის ჭირდება. როგორ მოხდება ამ ბაზრის აღდგენა გაუგებარია. როცა თვითმფრინავი ერთი კვირა გაჩერებულია, მას უკვე გარკვეული რემონტი, გარკვეული სერვისი ჭირდება, რაც აუცილებლად უნდა გაიაროს. თვითმფრინავების პარკის ამუშავება დიდი დრო და კიდევ უფრო დიდი ხარჯები დაჭირდება. ადამიანებს ფრენის შიში სულ მცირე ნახევარი ან ერთი წელი კიდევ ექნებათ. კერძო ავიაკომპანიები ამას ალბათ ვერ გაუძლებენ, ეს შეუძლებელია. რაც შეეხება სახელმწიფოს, თვითმფრინავების პარკის შესანახად დიდი სახსრების გამოყოფა და მოვლა იქნება საჭირო, რადგან მათი აღდგენა თითქმის შეუძლებელი გახდება.

როგორ იქცევა საფრანგეთის და მონაკოს მთვრობა კარანტინის დროს

 საფრანგეთში კარანტინი 11 მაისამდე გრძელდება, შემდეგ თანდათანობით დაიწ­ყებს გამოსვლას. რაც შეეხება მცირე საწარმოებს - მათთვის ეს ყველაფერი ივლისამდე გაგრძელდება. საფრანგეთში მცირე საწარმოებს ეხმარებიან, სახელმწიფო ხელფასის 80-100% უხდის ყველას, ვინც ამჟამად არ მუშაობს. არენდის საფასურის გადახდა 18 თვემდე გადაუვადეს.

მონაკოში სახემწიფომ დიდი ხარჯები აიღო თავის თავზე. დაახლოებით 700 მილიონი ევრო (ჩემი ინფორმაციით) ხელფასების დასაფარად და სხვ. სამეფოს ბიუჯეტის „მარაგი“ დაახლოებით 5,5 მილიარდი ევროა და ხელისუფლება მზადაა დაფაროს ზარალი, ვიდრე სახემწიფო კარანტინში იქნება. მონაკოში დაახლოებით 38 000 მაცხოვრებელია, ეს დიდი დახმარებაა მათთვის.

მონაკოში ხალხს აქვს საბანკო დანაზოგი, რეზერვი და მათთვის ორი, სამი, ოთხი თვე თავის გატანა შესაძლებელია. რუსეთში სიტუაცია ბევრად უფრო ცუდია და სახელმწიფოს დახმარების გარეშე ძალიან ძნელი იქნება გამკლევება. გაუგებარია ეს როგორ უნდა მოხდეს, თუ სახელმწიფო არ გამოყოფს ფულს ხელფასებისთვის, რაც მთვარია დახმარება მინიმალურ ხელფასზე ბევრად უფრო მეტი უნდა იყოს.

რა ეშველება ეკონომიკას

ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვიცით რა არის ვირუსის მიზეზი, როგორ ვებრძოლოთ, არ ვიცით როგორი იქნება მისი მუტაცია, არ ვიცით  როგორ მოციქცეთ. მაგრამ ყველაზე ცუდი მსოფლიოში  ეკონომიკის ვარდნა და ის ეკონომიკური პრობლე­მებია, რაც მას მოყვება. ეს უდიდესი პრობლემაა, რომელმაც კიდევ უფრო მეტი ადამიანის სიცოცხლე შეიძლება შეიწიროს. განსაცდელი მარტო არ მოდის, ვირუსს სხვა პრობლემები მოყვება და  მსოფლიო საზოგადოება სრულებით არ იყო ამისთვის მზად.

ეკონომიკის მშენებლობა, როგორც ჩანს თვიდან მოგვიწევს, ეს გარკვეულ სახსრებს მოითხოს და სახელმწიფომ ამაზე უნდა იფიქროს. თუ თქვენ გაქვთ საწარმო და ამ დროს არ გაქვთ საშუალება ფული გამოიმუშავო, მაგრამ  გადასა­ხადები უნდა გადაიხადოთ, სისულელეა..... გარკვეული დროით რომც შეაჩეროთ, შემდეგ რითი უნდა გადაიხადოთ, თქვენ შემოსავალი უნდა გააორმაგოთ ეკონომიკის ვარდნის პირობებში. როცა ადამიანებს არ ექნებათ საკმარისი სახსრები გადაიხადონ, ისე როგორც ადრე იხდიდნენ. კონკრეტული გადაწყვეტილებების მიღბამდე კარგი გათვლებია გასაკეთებელი.

არ მინდა იმაზე ლაპარაკი, რომ ამან შეიძლება მოსახლეობის უკმაყოფილება და ქუჩაში გამოსვლა, მაღაზიების დარბევა გამოიწვიოს. რისთვის გამოყოფს დღეს დონალდ ტრამპი ტრილიონობით დოლარს? იმისთვის რომ მოქალაქეების მყიდველუნარი­ანობა შეინარჩუნოს. როდესაც მოქალაქეებს ყიდვის უნარი ექნებათ, ეკონომიკა იმუშავებს. თუ არ იქნება მყიდველუნარიანობა - ეკონომიკა დაინგრევა.

თუ 30 წლით უკან, საბჭოთა კავშირის დაშლის პერიოდში დავბრუნდებით  დავინახავთ, რომ მოპოვებულმა თავისუფლებამ, საწარმოს შექმნის, რაღაცის აშენების შესაძლებლობამ წამოაყენა ქვეყანა. მთვარია - ხელი არ შეუშალოთ ბიზნესს, ადამიანებს, არ შეზღუდოთ იმ საშინელი საკანონმდებლო აქტებით, რომელიც დღეს არსებობს და არაფრის კეთების საშუალებას არ აძლევს მეწარმეს.

კორონოვირუსის შესახებ.

შეიძლება ეს უზენაესის გზავნილია ადამიანებისთვის, რათა იფიქრონ, რას აკეთებენ. ყოველდღიურ ცხოვრებაში ჩაფლულები არ ზრუნავენ ბუნებაზე, ახლობლებზე. აღმოჩნდა რომ ამ პატარა, თვალით უხილავმა ვირუსმა ასეთ საგონებელში ჩაგვაგდო. დიდი იქნება ეკონომიკური, მორალური და ფსიქოლოგიური დანაკარგები. ყოველ დღე უფრო და ფურო ძნელი იქნება უკან, ნორმალურ ცხოვრებაში დაბრუნება.

ინვესტიციების შესახებ

ჩვენ სხვადასხვა პროექტებს განვიხილავთ. ცოტა ხნის წინ ბაროკამეერების წარმოებამ დამაინტერესა. თავდაპირველად ისინი ჯერ კიდევ საბჭოთა კავშირში იყო შექმნილი აკადემიკოსი ანოხინის ხელმძღვანელობით. ბაროკამერები დაბერების პროცესის  შენელებისთვის და ადამიანის ჯანმრთელობის საერთო მდგომარეობის გაუმჯობესებისთვის გამოიყენება.

ვსწავლობთ სიტუაცია კანაბისთან დაკავშირებით. მცირე ინვესტიცია გავაკეთეთ ამერიკაში. კანაბისიდან დამზადებული წამლები შესაძლებელია კორონავირუსის სამკურნალობაში დაგვეხმაროს. კორონავირუსი მოქმედებს არა მარტო ფილტვებზე, არამედ გონებრივ შესაძლებლობებზეც, შეიძლება მეხსიერებაზეც აისახოს.  ყველაფერი რაც კანაფზე მზადდება დადებითად მოქმედებს ფსიქოლოგიურ მდგომარეობაზე და სიტუაციასთან გამკლავების შესაძლებლობაზე.

ბუნების აღორძინება

მონაკოში არ არის ასეთი დაბინძურება, ცოტა ხნის წინ მონაკოს ნაპირებთან ვეშაპები მოცურდნენ, სულ ახლოს ნაპირთან, ასევე ნახეს 4-5 მეტრის ზვიგენი. ზვიგენი ბოლოს 1998 წელს ნახეს მონაკოს ნაპირებთან, ბუნება აღორძინებას განიცდის და კუთვნილს იბრუნებს.

მომავლის გეგმები.

მუზეუმისთვის შენობა ზუსტად მონაკო - საფრანგეთის საზღვარზე ვიყიდეთ, შესასვლელი მონაკოს მხრიდან და გამოსასვლელი საფრანგეთის მხრიდან და მუზეუმის გაკეთებას ვაპირებთ. ვგეგმავთ 2000 კვ.მ. საგამოფენო სივრცეის გაკეთებას. შეხვედრა საფრანგეთის კულტურის მინისტრთან ფრანკ რისტერთან უნდა გვქონოდა, მაგრამ პანდემიის გამო ორჯერ გადაიდო, შემდეგ მინისტრი გახდა ავად. აქ მუზეუმებისთვის ძალიან დიდი  დახმარებაა ხელისუფლების მხრიდან, არ იხდით გადასახადებს, არ იხდით საშემოსავლო გადასახადს და ა.შ.

კარგი იქნებოდა რუსეთშიც რომ იყოს ასეთი კანონები. სამწუხაროდ ჩვენ მუზეუმისთვის ისევე ვიხდით, როგორც კაზინოსთვის გადავიხდიდით.

 

 

 

аналитика
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

более
голосование
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
голосование
Кстати