USD 2.7215
EUR 3.2155
RUB 3.4658
Tbilisi
შალვა პაპუაშვილი: OC Media-მ დაარღვია ჟურნალისტური კეთილსინდისიერების მარტივი წესი
Date:  398

ქვემოთ მოცემულია სამაგალითო შემთხვევა იმისა, თუ რატომ და როგორ ახდენს თვითგამოცხადებული „კრიტიკული მედია“ საქართველოში საკუთარი თავის დისკრედიტაციას, კარგავს საზოგადოების ნდობას და, როგორც წესი, ამთავრებს ერთმანეთთან, ან საკუთარ დახურულ წრესთან საუბრით, - ასე ეხმიანება საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარე შალვა პაპუაშვილი OC Media-ს მიერ გამოთქმულ ბრალდებას, რომ თითქოს დონორების მეშვეობით მათზე განხორციელდა ზეწოლა.

როგორც შალვა პაპუაშვილი სოციალურ ქსელ „ტვიტერში“ აღნიშნავს, მას შემდეგ, რაც OC Media-მ უარი განაცხადა დაებეჭდა საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის წერილი და გარკვეული დროის შემდეგ გამოაქვეყნა წერილი, სადაც წერდა, რომ მათი უარის შესახებ მოხდა დონორების ინფორმირება, პარლამენტის თავმჯდომარის კაბინეტმა მათ კვლავ შესთავაზა შალვა პაპუაშვილის პოზიციის დაბეჭდვდა.

მისი თქმით, OC Media-სთან მოხდა შეთანხმება, რომ პარლამენტის თავმჯდომარის წერილს, მათი სარედაქციო წერილის საპასუხოდ, აღნიშნული მედია დაბეჭდავდა ცალკე, დამოუკიდებლად და არა რომელიმე სტატიის ნაწილად. თუმცა, ორგანიზაციამ დაარღვია შეთანხმება.

,,ბოლო რამდენიმე დღის განმავლობაში, OC Media-ს, თითქოსდა დამოუკიდებელი ინგლისურენოვანი ონლაინ პლატფორმის სარედაქციო საბჭომ, ქართულ ეროვნულ მედიაში პრეტენზია გამოთქვა იმის გამო, რომ მათი დონორების მეშვეობით ზეწოლას ვახდენდი მათზე. რამდენიმე კვირის წინ, ჩემი სტატიის გამოქვეყნებაზე უარის თქმის გამო. თუმცა, სიმართლე უფრო რთულადაა. ქვემოთ არის ჩემი წერილი OC Media-ს რედაქტორის მიმართ, რომელიც გუშინ დავწერე მათი საბრალდებო რედაქციის პასუხად, რომელიც ჩემსკენ იყო მომართული. ჩვენ შევთანხმდით, რომ OC Media გამოაქვეყნებდა მას სრულად და დამოუკიდებლად საკუთარ საიტზე, როგორც პასუხს მათ სტატიაზე. თუმცა, რატომღაც, რამდენიმე საათის შემდეგ, ჩემი პასუხი დაერთო მათ ახალ სტატიას ჩვენი დავის შესახებ. ამრიგად, OC Media-მ დაარღვია არამხოლოდ ჟურნალისტური კეთილსინდისიერების მარტივი წესი და უარი თქვა მათ სტატიის პასუხის გამოქვეყნებაზე, არამედ დაარღვია ნდობა, რომელიც უნდა არსებობდეს ნორმალური ადამიანური ურთიერთობების მიმართ, რაც უპრეცედენტოა თუნდაც, პოლარიზებული ქართული მედიისთვის. რატომ ვწუხ ამ უმნიშვნელო საქმის უმნიშვნელო დეტალებზე ნაკლებად მნიშვნელოვან მედიაში? იმიტომ, რომ მედიის თავისუფლება ჩვენთვის ძალიან ძვირფასია და სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე საზოგადოების ყურადღების მიქცევა. ქვემოთ არის ის, რაც OC Media-ს რედაქციას მისი სტატიის საპასუხოდ მივწერე და გამოქვეყნება ვთხოვე,’’- აღნიშნულია განცხადებაში.

შალვა პაპუაშვილი, ასევე აქვეყნებს წერილს, რომელიც OC Media-ის რედაქტორს გაუგზავნა მისმა წარმომადგენელმა, ხოლო რედაქტორისგან მიიღო მკაფიო თანხმობა, რომ წერილს უცვლელი სახით, დამოუკიდებლად დაბეჭდავდნენ.

საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარე აღნიშნავს, რომ სხვადასხვა ბეჭდურ მედია საშუალებებს, თანაბრობის პრინციპის დაცვით, თავმჯდომარის კაბინეტი სთავაზობს, პარლამენტის თავმჯდომარის წერილების გამოქვეყნებას, რასაც ისინი აქვეყნებენ, თუმცა OC Media-მ დასაბუთების გარეშე უარი განაცხადა შალვა პაპუაშვილის წერილის დაბეჭდვაზე.

როგორც პარლამენტის თავმჯდომარე წერს, სამწუხაროდ, აღნიშნული სტატიის უარყოფამ დაადასტურა განსხვავებული აზრის მიმართ გამოცემის დამოკიდებულება.
მისი თქმით, გაუგებარია, როგორ აწვდის OC Media მკითხველს სუბიექტურ აზრს, თუ მკითხველს განსხვავებულ მოსაზრებას უმალავს.

წერილი რედაქტორს:

,,12 სექტემბრის სარედაქციო სტატიაში თქვენ ბრალი დამდეთ „გამოცემაზე გავლენის მოხდენაში თუ დასჯაში, ვინაიდან სტატიის დაბეჭდვაზე უარი ითქვა“. ეს ბრალდება ძალზე შორსაა სიმართლისაგან. მსურს, განგიმარტოთ, თუ რატომაა თქვენი განცხადებები პრობლემური თქვენს მიერვე დეკლარირებული პრინციპებისა და ღირებულებების კონტექსტში.

მედიის თავისუფლება საქართველოსთვის და მმართველი „ქართული ოცნებისთვის“ დიდი ფასეულობაა. მედია გარემომ, რომლის შექმნაშიც, ჩვენ, როგორც პარტიამ, ბოლო ათწლეულში წვლილი შევიტანეთ, უპრეცედენტო თავისუფლება და პლურალიზმი მოუტანა ქართველ და უცხოელ ჟურნალისტებს, რომლებიც ჩვენს ქვეყანაში მუშაობენ. სხვა მიზეზებთან ერთად, ამის გამოც არის, რომ თქვენი გამოცემა თბილისშია ბაზირებული და არა სადმე სხვაგან და სრულად სარგებლობთ იმ სიკეთეებით, რომლებსაც მედიის თავისუფლება იძლევა. ასევე, კარგად უნდა იცნობდეთ ქართული მედია გარემოს მრავალფეროვნებასა და აქტიურ ხასიათს, რაც მას გამოარჩევს წინა ათწლეულების მძიმედ კონტროლირებული მედია გარემოსაგან.

აზრის მრავალფეროვნებისა და თავისუფლებისადმი ერთგულების გამო, რამდენიმე კვირის წინ გადავწყვიტე თქვენთვის შემომეთავაზებინა ჩემი სტატიის გამოქვეყნება. ამგვარი სტატიები სხვა გამოცემებსაც ეგზავნება და ისინი მათ აქვეყნებენ. მართალია, თქვენი გამოცემა უმცირესზე უმცირეს ადგილს იკავებს ქართულ მედია სივრცეში და, პრაქტიკულად, უცნობია საზოგადოებისათვის, მაინც გადავწყვიტე თანამშრომლობა შემომეთავაზებინა. ეს გავაკეთე იმის მიუხედავად, რომ თქვენი დამოკიდებულება საქართველოს ხელისუფლების ნაბიჯებისა და პოლიტიკის მიმართ გაუაზრებლად და ავტომატურად კრიტიკულია ხოლმე, რაც ყველა თქვენი მკითხველისათვის აშკარაა. ჩავთვალე, რომ ეს კეთილი ნების ჟესტი თანამშრომლობისაკენ გადადგმული კარგი ნაბიჯი იქნებოდა.

სამწუხაროდ, აღნიშნული სტატიის უარყოფამ დაადასტურა განსხვავებული აზრის მიმართ თქვენი შეუწყნარებლობა. აღიარებთ, რომ მხოლოდ სათაური და მოკლე ტექსტი წაიკითხეთ ამ სტატიიდან, მაგრამ სასწრაფოდ დაასკვენით, რომ სტატია არ იყო გამოსადეგი, ვინაიდან „ფაქტობრივად არაჯანსაღი“ იყო და არ წარმოადგენდა „იდეის პატიოსან გამოხატვას“. ეს ბოლო განცხადება რას ნიშნავს, საერთოდ გაუგებარია. თქვენ ასევე განაცხადეთ, რომ „წარმოდგენილი არგუმენტი ეწინააღმდეგება ქართული ოცნების ხელისუფლების ქმედებებს“. ამით, უზენაესი მოსამართლის ძალაუფლებაც შეითვისეთ იმის გადასაწყვეტად, თუ რა არის ნამდვილი ჭეშმარიტება თუ ჭეშმარიტი რეალობა. ეს ძალიან შორსაა პროფესიული ჟურნალისტიკის სტანდარტებისაგან, განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც OC Media ცდილობს თავი წარმოადგინოს კეთილსინდისიერების, სამართლიანობისა და ჩართულობის დამცველად, რაც თქვენს ვებ-გვერდზე მთავარ ღირებულებებადაა ციტირებული.

მეტიც, არასწორად გაუკეთეთ ინტერპრეტირება დონორებთან ჩემს წერილს, რომელიც არ ითვალისწინებდა „გავლენასა თუ დასჯას... სტატიის უარყოფის გამო“, არამედ მიზნად ისახავდა თქვენი საეჭვო ჟურნალისტური მიდგომების შესახებ დონორების ინფორმირებას. წერილში სინამდვილეში ეწერა: „პატივს ვცემთ OC Media-ს ჟურნალისტურ დამოუკიდებლობას, მაგრამ სტატიის გამოქვეყნებაზე უარს, რომელსაც გასაგები ახსნა არ მოჰყოლია, მივიჩნევთ გამჭვირვალების, პლურალიზმისა და მრავალფეროვნების წინააღმდეგ მიმართულ გადაწყვეტილებად. მედია თავისუფლება საქართველოში ხელისუფლების მიერ ფართოდაა გარანტირებული და დაფასებული. ამიტომაც, სამწუხაროა, რომ მედია გამოცემა, რომელსაც საქართველოს დასავლელი პარტნიორები დემოკრატიისა და ლიბერალური ღირებულებების გასავრცელებლად აფინანსებენ, უარყოფს სტატიას, რომელსაც არ ეთანხმება.“

ამგვარად, მოვლენების თქვენთვის დამახასიათებელი, გამრუდებული გადმოცემის სტილით, ეს სავსებით კორექტული წერილი დონორების მიმართ იქცა „ორგანიზაციის სარედაქციო დამოუკიდებლობაზე და, ზოგადად, პრესის თავისუფლებაზე შეტევად.“ როგორ შეიძლება ამგვარი დასკვნის გამოტანა, თუ თქვენი ავტომატური მიზანი არ არის საქართველოს ხელისუფლების ნებისმიერი ნაბიჯისა თუ ქმედების დაგმობა და სახელის შელახვა?

თქვენი დანარჩენი სტატია მთავრობის წინააღმდეგ დაუსაბუთებელი ბრალდებების ჩამონათვალია, რომელიც ქართული რადიკალური ოპოზიციის გზავნილების ასლია და, იმავდროულად, სასწაულებრივად გჯერათ, რომ შეძლებთ თავი მიუკერძოებელ მედია გამოცემად წარმოადგინოთ. ცუდია, რომ ეს არასწორი პრაქტიკა არ არის მხოლოდ თქვენი გამოცემის დამახასიათებელი და უნივერსალურ და სამწუხარო ტენდენციას წარმოადგენს.

სარედაქციო დამოუკიდებლობა არ უნდა აგვერიოს ცენზურაში, როცა განსხვავებული აზრი ერთხელაც არ ჩნდება თქვენს ფურცლებზე. თქვენ წერთ, რომ „სარედაქციო საბჭოს სურვილი იყო, რომ მკითხველის საუკეთესო მომსახურება და ინფორმირება მოეხდინა.“ როგორ ემსახურებით თქვენს მკითხველს, თუ განსხვავებულ მოსაზრებას უმალავთ?

ნება მომეცით, დაგარწმუნოთ, რომ თქვენი სარედაქციო დამოუკიდებლობა და გამოხატვის თავისუფლება მომავალშიც გარანტირებული და დაცული იქნება საქართველოს სახელმწიფოს მიერ. ამასთან, გისურვებთ უკეთესი ჟურნალისტური სტანდარტებისკენ სწრაფვას“, - წერს შალვა პაპუაშვილი.

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way