,
მოსკოვიდან 500 კილომეტრით დაშორებული სოფლის გამგებელმა ადმინისტრაციული შენობის დამლაგებელს თავად სთხოვა, ადგილობრივ არჩევნებში კანდიდატად დარეგისტრირებულიყო. ახლა 35 წლის მარინა უდგოდსკაიას გამგებლის თანამდებობა უკავია, მისმა ყოფილმა უფროსმა კი კაბინეტი დაცალა და პოსტს დაემშვიდობა.
რუსეთში ადგილობრივი არჩევნები სექტემბერში ჩატარდა. სოფელ პოვალიხინოსა და მის გარშემო მდებარე კიდევ 29 სოფლის გამგებელს, ვლადიმერ პუტინის “ერთიანი რუსეთის” წევრს, ნიკოლაი ლოკტევს, მოსახლეობაში კონკურენტი არ გამოუჩნდა: კანდიდატად, მის გარდა, არავინ დარეგისტრირდა. იმისათვის, რომ არჩევნები შემდგარიყო, ლოკტევმა სოფლის ადმინისტრაციული შენობის დამლაგებელს სთხოვა, ფორმალურად დარეგისტრირებულიყო კანდიდატად.
ადგილობრივი საარჩევნო კომისიის წევრის თქმით, ლოკტევი არ ელოდა, რომ ადმინისტრაციის დამლაგებელს ვინმე მისცემდა ხმას. თუმცა, ყველაფერი ისე არ წარიმართა, როგორც ის ელოდა: მოსახლეობის 62%-მა სწორედ “ფორმალურ” კანდიდატს, მარინა უდგოდსკაიას დაუჭირა მხარი.
BBC-ის ცნობით, სოფელში აქტიური საარჩევნო კამპანია არ ჩატარებულა. არ ყოფილა შეხვედრები ამომრჩეველთან, ბილბორდები თუ პლაკატები. ახლა, მედიის ყურადღების ცენტრში მყოფი გამარჯვებული ამბობს, რომ პოლიტიკით დაინტერესებული არ ყოფილა, არც ცნობადობა სურს და უნდა, ისე იცხოვროს, როგორც მანამდე.
“კონცენტრირდებიან იმ ფაქტზე, რომ მე დამლაგებელი ვარ. დამლაგებელი რა, ადამიანი არ არის?” – ციტირებს მას “რადიო თავისუფლება”.
ამბობს, რომ თავდაპირველად შეშინებული იყო, თუმცა აპირებს, იმუშაოს საპასუხისმგებლო თანამდებობაზე, რომელზეც აირჩიეს.
“რატომაც არ უნდა ვცადო? ვფიქრობ, იმუშავებს”, – აცხადებს ის.
საზოგადოების ნაწილი რუსეთის ერთი პატარა სოფლის მაგალითზე საუბრობს პუტინის პარტიის შემცირებულ პოპულარობაზე და ცვლილებების მომლოდინე რიგით მოქალაქეებზე, რომლებიც დაიღალნენ.
“რადიო თავისუფლების” ცნობით, რომელიც ადგილზე ჩავიდა, სოფელ პოვალიხინოში 250 ადამიანი ცხოვრობს და ის უდიდესი სოფელია რაიონში. სხვა დასახლებული პუნქტების უმრავლესობა მიტოვებულია, ახალგაზრდობა კი დიდი ქალაქებისკენ მიიწევს.
“რა მოგვცა ჩვენ [მმართველმა პარტიამ] “ერთიანმა რუსეთმა”? შესაძლოა, ის რაღაცას აკეთებს მოსკოვში, მაგრამ პროვინციისთვის – არაფერს. სოფელი იშლება”, – ამბობს ერთ-ერთი ადგილობრივი.
ზოგიერთი აღნიშნავს იმასაც, რომ კონკრეტულად ამ სოფელში, იმჟამინდელი გამგებლის წინააღმდეგ მოსახლეობის გაერთიანება პერსონალური საკითხი იყო, ვინაიდან ნიკოლაი ლოკტევმა დიდი ხნის წინ შეწყვიტა საქმის კეთება. თავად ყოფილი გამგებელი უარყოფს აღნიშნულს, ამბობს, რომ ყველაფერს აკეთებდა რაც საჭირო იყო და ხალხს, უბრალოდ, ცვლილება სურდა.
“ვფიქრობ, რომ ის[მარინა] გაუმკლავდება [ამ თანამდებობას]. მთელი სოფელი დაეხმარება. რა თქმა უნდა, მის განათლებას ცოტათი გაუმჯობესება სჭირდება”, – ამბობს სოფლის მაღაზიის გამყიდველი BBC-სთან საუბრისას.
იმ პარტიის ლიდერი კი, რომელიც უდგოდსკაიას კანდიდატურას მხარს უჭერდა, ახლადარჩეულ გამგებელზე საუბრისას ბელარუსის ოპოზიციის ლიდერის ისტორიას იხსენებს. მისი თქმით, სვეტლანა ტიხანოვსკაია არჩევნებამდე დიასახლისი იყო, პოლიტიკისგან შორს, თუმცა ახლა თავისი პოპულარობის პიკზეა.
რაიონის ოფიციალური პირები აცხადებენ, რომ დაეხმარებიან ახლადარჩეულ გამგებელს ბიუჯეტის, გადასახადებისა და სხვა საკითხების შესახებ ცნობიერების ამაღლებაში.
რუსეთში ადგილობრივი არჩევნები მიმდინარე წლის სექტემბერში ჩატარდა. ეკონომიკური პრობლემებისა და პანდემიის კრიზისის ფონზე, აღნიშნულ არჩევნებს არაერთი დამკვირვებელი განიხილავდა, როგორც ტესტს მმართველი პარტიისთვის “ერთიანი რუსეთი”, რომლის მიმართაც უკმაყოფილება მზარდია.
არჩევნებს ასევე უძღოდა წინ ოპოზიციონერ ალექსეი ნავალნის მიერ წამოწყებული კამპანიაც, რომლის ფარგლებშიც ის მოსახლეობას ტაქტიკურად ხმის მიცემისკენ მოუწოდებდა, მმართველი პარტიის ძალაუფლების შესარყევად. შედეგად, ქალაქების საბჭოებში მისი არაერთი თანაგუნდელი არჩიეს.
წყარო: netgazeti.ge
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
