,
გამორჩეული მეღვინე ქალები, ბაია და გვანცა აბულაძეები, თამამ განაცხადს აკეთებენ ქართულ და ევროპულ ბაზრებზე.
ბაია აბულაძე ახალგაზრდა და ნოვატორულ მეღვინეთა კოჰორტას მიეკუთვნება, რომელთა გამოჩენა მეღვინეობის განვითარების ახალ ერას, ევროპულ ბაზრებზე ქართული ღვინის დამკვიდრებასა და ექსპერიმენტული ხედვების დანერგვას უკავშირდება.
2015 წელს, მან სოფელ ობჩაში საგვარეულო ვენახის საფუძველზე, საკუთარი მეღვინეობა დააფუძნა და ღვინის ახალი სახეობების შესაქმნელად ბიოტექნოლოგიების გამოყენება დაიწყო. მისი ოცნება იყო დასავლეთ საქართველოსთვის დამახასიათებელი ვაზის ჯიშების გაშენება და უნიკალური დასავლური ღვინის ხელახალი აღმოჩენა.
„თითოეული ღვინის ბოთლი, რომელიც ჩვენს მეღვინეობაში ისხმება, ხელით დაკრეფილი ყურძნისგან დამზადებული ღვინის ხარისხს წარმოაჩენს“, - ამბობს ბაია.
შემართებამ და ნოვატორულმა იდეებმა სასურველი შედეგი გამოიღო. რამდენიმე წლის მანძილზე, ბაიას მსუბუქმა, იმერეთის მზითა და ხილის სურნელით გაჯერებულმა ღვინომ საქართველოს ბაზარი დაიპყრო და ქვეყნის ფარგლებსაც გასცდა. სულ მალე, ტრადიციული ღვინოების ხაზს პეტნატების (Pet Nat), ანუ ბუნებრივად ცქრიალა ღვინის ხაზიც დაემატა, რომელსაც ბაიას უმცროსი და, გვანცა, ჩაუდგა სათავეში.
„ჩვენი ღვინო პატივს მიაგებს ქართული მეღვინეობის ტრადიციებს, თუმცა ამავდროულად, ინოვაციის უსაზღვრო შესაძლებლობებსაც იყენებს“, - ამბობს გვანცა.
დღეს, აბულაძეების ღვინო თხუთმეტი ქვეყნის ბაზარზე იყიდება და ღირსეულად წარმოაჩენს ქართული ღვინის მართლაც უსაზღვრო პოტენციალს.
აბულაძეების სამეწარმეო სულისკვეთებამ გაეროს განვითარების პროგრამის (UNDP) ყურადღება ჯერ კიდევ 2017 წელს მიიპყრო. UNDP-ის ხელშეწყობით, ბაია აბულაძე ბიზნეს ტრენინგში ჩაერთო, სადაც მეწარმეობისთვის საჭირო ცოდნა და უნარები შეიძინა.
2022 წელს, „ბაიას ღვინომ“ და „გვანცას ღვინომ“ მიიღო ევროკავშირისა და UNDP-ის ერთობლივი დახმარება თანამედროვე აღჭურვილობის შესაძენად. ამის შედეგად, ახალგაზრდა მეღვინეებმა შეძლეს წარმოების ხაზის გამართვა და ავტომატიზირება და პროდუქციის შეფუთვა და ეტიკეტირება ევროკავშირის ბაზარზე არსებული მკაცრი სტანდარტების შესაბამისად. მეღვინეობის წარმადობა რამდენჯერმე გაიზარდა, რაც დადებითად აისახა ღვინის ხარისხსა და მრავალფეროვნებაზე.
ორივე ბრენდი ასევე შეუერთდა საქართველოს შემფუთველთა კლასტერს (PMAG), რომელიც ევროკავშირისა და UNDP-ის ხელშეწყობით, ტექნიკურ, ინსტიტუციურ და საკონსულტაციო მხარდაჭერას სთავაზობს მასში გაერთიანებულ კომპანიებს, განსაკუთრებით ინოვაციური მიდგომების დანერგვის, მწვანე ტექნოლოგიების განვითარებისა და ევროკავშირის ბაზრებზე დამკვიდრების მიმართულებით.
„ბაია და გვანცა აბულაძეები ქართველი მეწარმეების მედეგობასა და შესაძლებლობებს განასახიერებენ. ევროკავშირისთვის, მათი ხელშეწყობა ქართული მეღვინეობის წარმატებული მომავლის მხარდაჭერას ნიშნავს", - ამბობს ევროკავშირის ელჩი საქართველოში პაველ ჰერჩინსკი.
ნიკ ბერესფორდი, UNDP-ის მუდმივი წარმომადგენელი საქართველოში, აღნიშნავს, რომ მეწარმე ქალთა უზარმაზარი პოტენციალი დიდი ხნის განმავლობაში შეუმჩნეველი იყო. „ბაიას, გვანცას და სხვა მეწარმე ქალთა მხარდაჭერის შედეგად, ჩვენ ხელის ვუწყობთ ინოვაციების დანერგვას, სამუშაო ადგილების შექმნას და ყველასთვის თანასწორი და ინკლუზიური მომავლის მშენებლობას."
ბაია და გვანცა აბულაძეების მეღვინეობა წარმატებით ვითარდება, რაც შთაგონების წყაროა ახალი თაობის მეღვინე ქალებისთვის. თითოეული ბოთლი, რომელსაც ამ ორი გამორჩეული მეღვინე ქალი სახელი აწერია, პატივს მიაგებს ქართული მეღვინეობის უმდიდრეს ტრადიციებს, ამსხვრევს სტერეოტიპებს და გზას უნათებს თანასწორ მომავალს, სადაც ქალის ნიჭი და წარმატება სათანადოდ იქნება დაფასებული.
###
სტატია შექმნილია ევროკავშირისა (EU) და გაეროს განვითარების პროგრამის (UNDP) ხელშეწყობით. მასში გამოთქმული მოსაზრებები შესაძლოა არ ასახავდეს ევროკავშირისა და UNDP-ის თვალსაზრისს.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
