USD 2.7227
EUR 3.1910
RUB 3.4642
Тбилиси
«Voice of America» (აშშ): „ქართული საზოგადოების მისწრაფებები და ოცნებები, ბიძინა ივანიშვილის - უკმაყოფილებების მძევალია“;
дата:  

აშშ-ის სამაუწყებლო კომპანია Voice of America („ამერიკის ხმა“) თავის ვებ-გვერდზე აქვეყნებს სტატიას სათაურით „ქართული საზოგადოების მისწრაფებები და ოცნებები ერთი ინდივიდის - ბიძინა ივანიშვილის - უკმაყოფილებების მძევალია“, რომელშიც გადმოცემულია აშშ-ის სახელმწიფო დეპარტამენტის თანამშრომლების ჯონ ბასისა და ჯიმ ო’ბრაიანის თვალსაზრისები საქართველოსთან მიმართებით, 24 ივნისს გაკეთებული განცხადებების საფუძველზე.

გთავაზობთ პუბლიკაციას:

პოლიტიკურ საკითხებში აშშ-ის სახელმწიფო მდივნის მოადგილის მოვალეობის შემსრულებელმა ჯონ ბასმა, ბრიუსელში, პრესისთვის გამართულ ბრიფინგზე საქართველოს შესახებ ისაუბრა. ჯონ ბასი, 2009-2012 წლებში, საქართველოში ამერიკის ელჩი იყო. მან ქართველი ჟურნალისტის შეკითხვას უპასუხა საქართველოს ნატოსთან დაახლოების პერსპექტივებთან დაკავშირებით.

“დასაწყისისთვის ვიტყოდი, რომ ბევრი ჩვენგანისთვის, ვინც საქართველოში დრო დავყავით ან ვმუშაობდით ქართველებთან, განსაკუთრებით 2008 წლის კონფლიქტის შემდეგ, რაც კიდევ ერთი მაგალითია რუსეთი მცდელობისა ეკარნახა თუ როგორ უნდა იცხოვროს მეზობელმა ქვეყანამ და ჰქონდეს თუ არა ამ ქვეყანას თავისუფალი არჩევანი თავისი უსაფრთხოების დასაცავად იურთიერთოს, ამ შემთხვევაში ნატოსთან, ძალიან შემაშფოთებელია ქართული ოცნების მთავრობის ევოლუციის ხილვა ბოლო წლებში და განსაკუთრებით ბოლო თვეების განმავლობაში. და, იცით, თუ ვინმე პირდაპირ იკითხავს თუ როდის გახდება საქართველო ნატოს წევრი - ამაზე პასუხი არის ის, რომ საქართველო გახდება წევრი, როცა მოკავშირეები ჩათვლიან, რომ ის მზადაა შეასრულოს ის ვალდებულებები, რომლებიც თანსდევს წევრობას, მათ შორის, დაიცავს პრინციპებს, დემოკრატიული მმართველობის ფუნდამენტური პრინციპების ჩათვლით, რომ ხალხი თავისუფალია აირჩიოს საკუთარი ლიდერები. სამწუხაროდ, მას შემდეგ, რაც მე ვიყავი ელჩი საქართველოში, ჩვენ არ გვინახავს საქართველოს წინსვლა ამ მიზნებისკენ. სამწუხაროდ, ბევრი უკუსვლა ვიხილეთ”, - თქვა ბასმა.

სახელმწიფო დეპარტამენტის მაღალჩინოსნის განცხადებით, დღეს ქართული საზოგადოების მისწრაფებები “ერთი ინდივიდის, ბიძინა ივანიშვილის უკმაყოფილებების მძევალია”.

„როგორც აშშ-ის ელჩი, რომელმაც ბევრი სამუშაო გავწიე იმის უზრუნველსაყოფად, რომ ყოფილიყო პირობები, რათა "ქართული ოცნებისთვის" სამართლიანი კონკურენცია ყოფილიყო გარანტირებული 2012 წლის საპარლამენტო არჩევნებზე, ღრმად შემაშფოთებელია იმის დანახვა, რომ იგივე ჯგუფი ახლა ანადგურებს დემოკრატიული მმართველობის საფუძვლებს საზოგადოებაში. ბოლოს, ვიტყოდი, რომ ღრმად შემაშფოთებელი და სამწუხაროა იმის ხილვა, რომ მთელი საზოგადოების მისწრაფებები და ოცნებები ერთი ინდივიდის, ბიძინა ივანიშვილის უკმაყოფილებების მძევლია”, - თქვა მან.

24 ივნისს განცხადება გააკეთა სახელმწიფო დეპარტამენტის კიდევ ერთმა წარმომადგენელმა ჯიმ ო’ბრაიანმა და თქვა, რომ საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენლები, როგორც ალიანსის პარტნიორი ქვეყნის წარმომადგენლები, მიწვეულნი არიან ნატოს ვაშინგტონის სამიტზე, რომელიც აშშ-ის დედაქალაქში ივლისში გაიმართება.

“საქართველო და ყველა პარტნიორი იქნება მოწვეული პარტნიორობის ღონისძიებებში მონაწილეობის მისაღებად. ძალიან გვაწუხებს „ქართული ოცნების“ ლიდერების ძალიან მცირე რაოდენობის გადაწყვეტილებები და რიტორიკა. ნათელია, რომ ქართველი ხალხის 80-დან, 85%-მდე [რაოდენობას] ევროკავშირთან და ნატოსთან უფრო დაახლოება სურს ”, - განაცხადა 25 ივნისს ჯიმ ო’ბრაიანმა, ევროპისა და ევრაზიის საკითხებში სახელმწიფო მდივნის თანაშემწემ.

პრესასთან საუბარში, ჯიმ ო’ბრაიანმა აღნიშნა, რომ საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგელებთან შეერთებული შტატები კომუნიკაციაშია. მან კიდევ ერთხელ მოუწოდა “ქართული ოცნების” ლიდერებს გადახედონ უკანასკნელ ნაბიჯებს, მათ შორის ე.წ. “აგენტების” კანონთან დაკავშირებით.

“მთავრობა, და ჩვენ ვნახეთ პრემიერ-მინისტრმა ცოტა ხნის წინ, ამბობს რომ მათი უკანასკნელი ნაბიჯები არ უქმნის საფრთხეს ამ [ევრო-ატლანტიკურ] გზას. ჩვენ შევეცადეთ ვყოფილიყავით ძალიან მკაფიონი და ვფიქრობ, უმაღლესმა წარმომადგენელმა ჯოსეფ ბორელმა დღეს ძალზედ ნათლად თქვა, რომ ბოლო ქმედებები, ძალადობა ოპოზიციის წარმომადგენლებზე და ძალადობა სამოქალაქო საზოგადოებაზე, მოსკოვზე მოდელირებული უცხოური აგენტის კანონი და გადაწყვეტილება, რომ ახალი პორტი ჩინურ კომპანიას დაუთმონ, ეს ყველაფერი შეუთავსებელია აშშ-ისა და ევროკავშირის დაფუძნებულ საერთაშორისო ორგანიზაციებში გაწევრიანების სურვილთან. ამიტომ, ჩვენ ვთხოვთ მთავრობას გადახედოს თავის პოზიციას”, - თქვა მან.

ჯიმ ო’ბრაიანმა კიდევ ერთხელ გაუსვა ხაზი იმას, რომ საქართველომ, თუ მას სურს დასავლურ ორგანიზაციებში გაწევრიანება, უნდა გაითვალისწინოს ამ ორგანიზაციათა პირობები.

“და ჩვენ გავაგრძელებთ მთავრობასთან ჩვენი ორმხრივი თუ მრავალმხრივი თანამშრომლობის გადახედვას. ეს მართლაც საკმაოდ მარტივია. ევროპის ფეხბურთის ჩემპიონატი რომ ავიღოთ მაგალითად, - საქართველომ განაცხადა, რომ უნდა ითამაშოს ჩვენს საფეხბურთო ლიგაში და მერე თქვა, ოჰ, სხვათა შორის, ჩვენ გვსურს გვყავდეს 15 ფეხბურთელი მოედანზე. არა - იგივე რაოდენობის მოთამაშეები უნდა გყავდეს, როგორც ყველას. თუ გინდა ითამაშო ეს ისე უნდა გააკეთო, როგორც ყველა სხვა აკეთებს. ეს არის კლუბის წესები. ამიტომ, ეს არ ეხება საქართველოს სუვერენიტეტს, საქართველომ სუვერენულად გადაწყვიტა, რომ სურს კლუბში გაწევრიანება. და ჩვენ უბრალოდ ვხსნით რას ნიშნავს ეს. ჩვენ გავაგრძელებთ ამ დისკუსიებს ქართველ ოფიციალურ პირებთან. იმავდროულად, ჩვენი საელჩო აქტიურადაა ჩართული მათთან კომუნიკაციაში და ევროკავშირის ცალკეული ლიდერები აქტიურნი არიან. ჩვენ გავაგრძელებთ ამ საუბრებს”, - თქვა მან.

ჯიმ ო’ბრაიანი საქართველოში ვიზიტით მაისში იმყოფებოდა. მაშინ მან მოუწოდა მმართველი პარტიის ლიდერებს უკან გაეწვიათ ე.წ. “უცხო ქვეყნის აგენტების” კანონი. მას შემდეგ, რაც “ქართულმა ოცნებამ” კანონი მიიღო, შეერთებულმა შტატებმა ქართველი ოფიციალური პირების, პარლამენტარების და ცალკეული ინდივიდების წინააღდეგ სავიზო შეზღუდვები დააწესა.

წყარო: https://www.amerikiskhma.com/a/7668259.html

 

аналитика
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

более
голосование
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
голосование
Кстати