,
ყველაფერი საინტერესო და გარდამტეხი ცხოვრებაში შემთხვევით იწყება. განცხადება, რომლითაც ჩემი პირველი სამსახური ვიპოვე, ერთ-ერთი საცხოვრებელი კორპუსის სადარბაზოზე ვნახე. 2000-იანი წლებია, ტექნოლოგიები ჯერ ნამდვილი ფუფუნება, ხოლო ვაკანსიების ელექტრონული განთავსება წარმოუდგენელი იყო. მეორე კურსის დამთავრებისთანავე, მქონდა მოტივაცია და მსურდა ჩემი კარიერული წინსვლისთვის საძირკველი სტუდენტობის წლებშივე ჩამეყარა, ამასთან, მქონოდა პირადი შემოსავალი და ერთგვარად შევხიდებოდი ოჯახს, რომელსაც სხვების მსგავსად უჭირდა და მხოლოდ აუცილებელი მოთხოვნების დაკმაყოფილება შეეძლო.
ეს იყო ახალი სამყარო და გამოწვევები. მახსოვს, როგორი რთული იყო მძიმე 90-იანიების შემდეგ კარზე დაკაკუნება, ნდობის მოპოვება და ადამიანებისთვის იმის ახსნა, რომ უცხოს შეიძლება კარი გაუღო და კითხვებზე უპასუხო. მივხვდი, ამ სიტუაციაში მხოლოდ ღიმილი და კეთილგანწყობა იქნებოდა ჩემი მთავარი ინსტრუმენტი, ეს მეხმარებოდა ადამიანებთან ურთიერთობისას.
ტექნიკური უნარები მალევე დამეხმარა ორგანიზაციის შიგნით წარმომეჩინა თავი და ინტერვიუერის პოზიციასთან ერთად ბაზის სტატისტიკოსის სპეციალისტიც გავხდი. წელიწადზე მეტი ვიმუშავე და სამი პროექტის მონაწილე ვიყავი, სწორედ ერთ-ერთ პროექტზე მუშაობისას გავიცანი რუსუდან თელია (კომპანია ეისითის დამფუძნებელი), რომელმაც მოგვიანებით კომპანიის დაფუძნების შესახებ მიამბო და გადასვლა შემომთავაზა. კომპანიის ჩასახვის ეტაპებს გავდიოდით, ყველა ყველაფერს ვაკეთებდით, ინტერვიუერად დავიწყე, შემდეგ მონაცემთა ბაზებში გადავინაცვლე, შემდეგ პროექტის მენეჯერად დავწინაურდი და დღეს უკვე ამ კომპანიის სათავესთან ვდგავარ, ყველა რგოლი მაქვს გავლილი კომპანიაში და ზუსტად ვიცი, რომ ეს აუცილებელი იყო.
ჩემი პირველი ხელფასის ემოციაც დაუვიწყარია. ამ თანხით მობილური შევიძინე, რომელიც საზიარო იყო, ჩემთვის ძვირფას ადამიანთან. მაშინ სახლის ტელეფონები გვქონდა და მობილურით სახლიდან გასულზეც ვახერხებდით კომუნიკაციას. ხშირად მეკითხებიან, რატომ გავცვალე ეკონომიკა სოციოლოგიაზე, მე კი ვფიქრობ, რომ ეს ორი იდეალურად შევათავსე. ამიტომ, ყოველთვის ვაკვირდები შემთხვევით მოვლენებს ჩემს ცხოვრებაში, რადგანაც მჯერა, მათ შორის უამრავი წარმოუდგენელი შესაძლებლობაა.
ნატალია კვიწინაშვილი – ACT-ის მმართველი პარტნიორი, აღსრულების ლიდი
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
