,
ღვინო ბევრ რამეს მახსენებს: კარგსაც და ცუდსაც, მხიარულსაც და სევდიანსაც, მნიშვნელოვანსაც და უმნიშვნელოსაც. სხვანაირად არც გამოვა: ღვინო ხომ ზუსტად ეგეთი სასმელია – ყოველი ყლუპი განსხვავებული, მრავალფეროვანი და მდიდარი მოგონებებითაა სავსე.
შანსი არ არის, მხოლოდ ერთ რამეს გახსენებდეს.
ღვინო ჩემს პირველ თრობას მახსენებს. აბა, 13 წლის ასაკში საიდან მეცოდინებოდა, ღვინოს რა შეეძლო? ახლაც მწარედ მახსენდება ის დღე, სოფელში დიდ ბიჭებს რომ გავეჯიბრე. ერთი ჭიქა დავლიე. გაიცინეს. მეორე დავლიე. გაიცინეს. მესამე გადავკარი. გაიღიმეს. მეოთხეც დავაყოლე და რომ დამინახეს, მხოლოდ ჩუმი გამოხედვით შემოიფარგლნენ. ხუთი ჭიქის მერე, ჰაერზე გავედი და აი ზუსტად მანდ გავიგე პირველად, რას ნიშნავს თურმე სამყარო რომ შენ გარშემო ტრიალებს და ყველაფერი თავზე გექცევა. კარგი გაკვეთილი იყო. მას მერე რიდით, მოწიწებითა და პატივისცემით ვეპყრობი თითოეულ ჭიქას.
ღვინო სტრასბურგის სუსხიან ზამთარს მახსენებს. ერთხელ, ქუჩაში დაკვრა და ცოტაოდენი ფულის შეგროვება გადავწყვიტე. დღის ბოლოს, ჯიბეში 76 ევრო და ოთხმოციოდე ცენტი მიჩხრიალებდა. კარგად მახსოვს, გაყინული თითებითა და დაღლილი ხმის იოგებით, როგორ შევედი ღვინის მაღაზიაში, როგორ ვიყიდე ორი ბოთლი წითელი ღვინო და ცოტაოდენი ფრანგული ყველი, მისაყოლებლად. გახარებულმა დავურეკე მეგობრებს, ჩემთან გამოდით, კარგი ღვინო და კარგი ყველი მაქვს-მეთქი. რა შემიცვლის იმ საღამოს, ან – იმ ღვინის გემოს? სულ თვალწინ მიდგას სტრასბურგიც, ის ქუჩაც, რომელზეც ვუკრავდი და ის ხალხიც, ვისთან ერთადაც შრომითა და საკუთარი ხმის იოგებით ნაშოვნი 2 ბოთლი ღვინო დავცალე.
ღვინო მამაჩემს მახსენებს. ჭიქით ხელში, მაგიდასთან მჯდომს, კარგი ღვინის სმისას თვალები რომ უციმციმებდა. ვახტანგი პაპას ღვინო უყვარდა განსაკუთრებით. „ჩინებული ღვინოა, კარგად გაქეიფებსო“, იტყოდა ხოლმე. მაშინ პატარა ვიყავი, 12-13 წლის. ან კარგი ღვინის რა მესმოდა, ან კარგი ქეიფის, ან კიდევ – მამაჩემის. დრო გავიდა და ის კადრები, რომლებიც თავში ღრმად ჩამებეჭდა, სულ სხვანაირად ამეტყველდა ჩემთვის. რაც უფრო მეტ კარგ ღვინოს ვსინჯავ, რაც უფრო მეტ კარგ დროს ვატარებ ღვინოსა და მეგობრებთან ერთად, სულ უფრო და უფრო უკეთ შევიგრძნობ, რატომ უციმციმებდა მამაჩემს თვალები კარგი ღვინის სმისას. და სულ უფრო და უფრო ხშირად ვხედავ თვალებაციმციმებულ მამას, მოგონებებში უკვდავყოფილს.
ღვინო ირაკლის მახსენებს. ირაკლი ჩემი ცოლის – ქეთის მამაა. იშვიათად შემხვედრია ისეთი კეთილი და გულწრფელი ადამიანი, როგორც ეს თმაშევერცხლილი, თეთრულვაშიანი დარბაისელი კაცია. თავისი გარაჟი აქვს, რომელსაც, მიწისქვეშ კიდევ ორი სართული ჩაუშენა: ერთი ღვინის დასაყენებლად, მეორე – მიწის წიაღში ღვინის საუცხოო პირობებში შესანახად. ვერ წარმომიდგენია, რთველმა ისე ჩაიაროს, ირაკლიმ კარგი ყურძენი არ იყიდოს და მერე, სახლში, საკუთარ გარაჟში არ დააყენოს ისეთი ღვინო, იშვიათად რომ დალევ სხვაგან. სწორედ მაგიტომ მიყვარს ღვინო: გულს და სულს თუ ჩადებ, აუცილებლად დაგიფასებს და სახლის პირობებში – თბილისის ცენტრშიც კი უგემრიელეს ფორმასა და გემოში მოგევლინება ხოლმე. მართლა ეგრეა. რამდენ შრომასაც და რამდენ გრძნობასაც ჩადებ, იმ წლის ღვინოც ზუსტად ისეთი გამოგივა. ჯერ არ ყოფილა წელი, ირაკლის ცუდი ღვინო ჰქონოდეს.
ღვინო ჩემს გურჯაანელ ძმაკაცს მახსენებს, ახლა პარიზში რომ ცხოვრობს. იქაც ვერ მოწყდა ღვინოს და ღვინის სიყვარულს: რესტორანში მუშაობს და რამდენჯერაც ვესტუმრე, იმდენჯერ ისეთი სასწაული ღვინო დამალევინა, შუაგულ ევროპაში მყოფს თავი მაშინვე საკუთარ სახლში მაგრძნობინა: თითქოს მასთან – გურჯაანში, ან ჩემთან – ვორონცოვზე ვისხედით და ჭიქა ღვინის თანხლებით წარსულზე, აწმყოსა და მომავალზე ვმსჯელობდით. ისე, ფრანგული ღვინის სმისას, მაინც ქართულზე რომ გვეფიქრება, რა უცნაურია, არა? და განა იმიტომ, რომ არიქა, გულზე მჯიღის ცემით პატრიოტები ვართო, გავიძახით ხოლმე. სულაც არა. უბრალოდ, ღვინოს აქვს ეგეთი ჯადოსნური ძალა: სამშობლოს გახსენებს. სამშობლო კიდევ ის ადგილია, სადაც შენი საყვარელი ადამიანები ცხოვრობენ, სადაც შენ და შენი გურჯაანელი ძმაკაცი ღვინოს სვამდით ხოლმე. ისე, ეს ჩემი გურჯაანელი ძმაკაცი მაგარი ვინმეა რა. ერთი განსაკუთრებული ჩვევა აქვს: სანამ მეორე ბოთლს გახსნის, რაღაცნაირად, ცოტა გაუგებარი ღიმილით გამოგხედავს ხოლმე და „კიდევ დავლიოთო?“, გეკითხება. თან, არც გაცლის რამის თქმას და უკვე იწყებს ბოთლის გახსნას, თითქოს იცის, რომ სხვა პასუხს ვერ გასცემ. არაფერი ჯობს ძმაკაცთან ერთად ერთი ბოთლი ღვინის დალევას. ორის – მითუმეტეს.
ღვინო ჩემს ცოლს მახსენებს. ზაფხულის ცხელი დღეა, კონდიციონერი მაქვს ჩართული და ლეპტოპის შუქთან მარტო მჯდომი, წითელ მშრალ ღვინოს გეახლებით. ქეთის გაცნობამდე, უფრო ხშირად, ნახევრადტკბილ ღვინოს ვსვამდი ხოლმე. მასთან ერთად გატარებულ ბოლო ათ წელიწადში ბევრ რამეს მივხვდი, და მათ შორის იმას, რომ არაფერი ჯობს მშრალ ღვინოს. ასე მგონია, რომ უკვე შორეულსა და ბუნდოვან წარსულში, ტკბილ ღვინოს მხოლოდ იმიტომ ვეტანებოდი, რომ თრობასთან ერთად, სიტკბოც მეგრძნო გათითოკაცებულ სამყაროში მცხოვრებ მუსიკოსს. ქეთისთან ერთად, დამატებითი სიტკბოება აღარ მჭირდება.
ღვინო ჩემს ცოლს მახსენებს, ადამიანს, რომელმაც სულ ახლებურად დამანახა ღვინის ჯადოსნური შესაძლებლობები.
წყარო: თბილღვინო
მაშინ, როდესაც უკრაინაში კონფლიქტი ესკალაციის ახალ ფაზაში შევიდა, კვლავ გააქტიურდა დისკუსიები უკრაინის ტერიტორიაზე დასავლური ჯარებისა და კერძო თავდაცვითი კომპანიების გაგზავნის შესახებ, - წერს ფრანგული გაზეთი Le Monde-ი წყაროებზე დაყრდნობით.
„დიდ ბრიტანეთსა და საფრანგეთს შორის მიმდინარეობს დისკუსიები თავდაცვის სფეროში თანამშრომლობასთან დაკავშირებით, განსაკუთრებით ევროპაში მოკავშირეთა ძირითადი ჯგუფის შექმნის მიზნით, რომელიც ორიენტირებულია უკრაინასა და უფრო ფართო ევროპულ უსაფრთხოებაზე“, - განუცხადა Le Monde-ს ბრიტანულმა სამხედრო წყარომ.
ფრანგული გაზეთი აღნიშნავს, რომ უკრაინაში დასავლური ჯარების ან კერძო კომპანიების გაგზავნის შესახებ დისკუსიები 2023 წლის ბოლოდან შორ მანძილზე მოქმედი იარაღის მიწოდების გაზრდის ფონზე განახლდა.
წყაროების განცხადებით, უკრაინელებს არ შეუძლიათ ამ ტიპის რაკეტების გამოყენება ადგილზე დასავლური მხარდაჭერის გარეშე.
