თბილისის პირველი გენერალური გეგმა 1933 წელს შემუშავდა და პირველი რაც ამ გეგმაში იყო გათვალისწინებული, იყო სანაპიროების კეთილმოწყობა და სატრანსპორტო მაგისტრალებად გადაქცევა. 1933-1939 წლებში გაიყვანეს სამკილომეტრიანი მარჯვენა სანაპირო (ბარათაშვილისა და თამარ მეფის ხიდებს შორის).

მისი მონაკვეთი ყოფილი ვორონცოვისა და ელბაქიძის ხიდებს შორის დამთავრდა 1935 წელს, ელბაქიძის ხიდიდან ფიზკულტურელთა პარკამდე; ხოლო ვორონცოვისა და ბარათაშვილის ხიდებს შორის 1939 წელს.

მტკვრის კალაპოტში ჩასმას და სატრანსპორტო გზების გაყვანასთან ერთად მიმდინარეობდა მოსაზღვრე უბნების საფუძვლიანი რეკოსნტსრუქცია. ამოაშრეს მტკვრის მარჯვენა დაჭაობებული ტოტი და ყოფილი მადათოვის კუნძულზე გააშენეს პარკი, ხოლო სანაპირო მაგისტრალმა ე.წ. მშრალი ხიდის ქვეშ გაიარა.

დიდი სარეკონსტრუქციო სამუშაოები გაიშალა ახლანდელ გმირთა მოედნის მიდამოებში. 1932-1935 წლებში აიგო ჩელუსკინელების ხიდი (1989 წელს ჩელუსკინელების ხიდს თამარ მეფის სახელი დაერქვა) და გაიჭრა ხიდსა და მოედანს შორის დამაკავშირებელი გზა საბურთალოს პალატოს სამხრეთ აღმოსვლეთ ნაწილში.

საინტერესოა ჩელიუსკინელების ხიდის სახელის ისტორიაა. ხიდს სახელი ჩრდილოეთის მკვლევრის და ზღვაოს­ნის სემიონ ჩელუსკინის პატივსაცემად დაერქვა.  მისიივე საპატივცემულოდ "ჩელუსკინი" ერქვა არქტიკის ყინულებში 1934 წლის 13 თებერვალს გაუჩინარებულ ხომალდს. 2 თვე ეძებდნენ მის მგზავრებს - უკლებლივ ყველა, 104-ვე მგზავრი მფრინავებმა სამშვიდობოს გამოიყვანეს. მათი გადამრჩენელი მფრინავები პირველი საბჭოთა გმირები გახდნენ.

ჩელუსკინელების ევაკუაციის უმძიმეს ოპერაციას მსოფლიო ადევნებდა თვალს. მაშინ პრესაში ბერნარდ შოუს ცნობილი  სიტყვები გავრცელდა, - ეს რა ქვეყანა ხართ, პოლარული ტრაგედია ნაციონალურ დღესასწაულად აქციეთო!"

ხიდის არქიტექტორი გახლდათ ნიკოლოზ სევეროვი (ნორდმანი) (1887, თბილისი   –  1957,  კიევი), ხუროთმოძღვრების მკვლევარი, სსრკ არქიტექტურის აკადემიის აკადემიკოსი, დაამთავრა პეტროგრადის  სამოქალაქო-საინჟინრო ინსტიტუტი (1915). 1918-1948 წლებში მუშაობდა თბილისში (1935-1948 წლებში   –   საქართველოს არქიტექტურის კავშირის თავჯდომარე), 1948 წლიდან   -კიევში. თბილისის სამხატვრო აკადემიის ერთ-ერთი დამფუძნებელი, პროფესორი (1922-1948). 1942 წლიდან ქართული ხელოვნების ისტორიის ინსტიტუტის ხელოვნების ისტორიის განყოფილების გამგე.
სევეროვი დიდ დროს ანდომებდა ძველი ქართული სატაძრო ხუროთმოძღვრების შესწავლასა და ფიქსაციას. დაწერილი აქვს გამოკვლევები რამდენიმე უმნიშვნელოვანეს ქართულ ტაძარზე (სამწევრისი, ქუთაისის “ბაგრატის ტაძარი”, სამთავისი), მასვე აქვს გამოცემული პირველი  დასურათებული წიგნი ძველ ქართულ არქიტექტურაზე.

დიდი ღვაწლი მიუძღვის სევეროვს  ძეგლთა აზომვა-ფიქსაციაში (ნეკრესი, შიომღვიმე, მცხეთის ჯვარი, წრომი, კუმურდო, მარტვილი, ალავერდი, ნიკორწმინდა და მრავალი  სხვ.). გაზომილი აქვს  აგრეთვე ძველი საერო არქიტექტურის ძეგლები, ძველი თბილისის საცხოვრებელი სახლები და სხვ. სევეროვის დამსახურება ისიც არის,  რომ მან პირველმა გამოიმუშავა ძეგლთა ანალიზური გრაფიკული ასახვა, მათი ისტორიული ფენების ჩვენებით.

ძალიან ინტენსიური იყო სევეროვის მოღვაწეობა როგორც შემოქმედი არქიტექტორისა. თბილისსა და საქართველოს სხვა ქალაქებში აგებული აქვს მრავალი საზოგადოებრივი და საცხოვრებელი შენობა.

მისი პროექტით განხორციელდა  თბილისში - ს. ჯანაშიას სახელობის საქართველოს სახელმწიფო მუზეუმის შენობის რეკონსტრუქცია (1929), ამიერკავკასიის ფედერაციის მთავრობის სახლი (შემდეგში - საქართველოს კპ. თბილისის კომიტეტი; 1929-1930წწ.); თამარ მეფის ხიდი (ყოფილი ჩელიუსკინელთა); კინოთეატრი "რუსთაველი" და სხვა; ავტორია ნაშრომებისა, რომლებშიც იხილავს ქართული ხუროთმოძღვრების მნიშვნელოვან საკითხებს; მიღებული აქვს სახელმწიფო ჯილდოები; ხუროთმოძღვრების მკვლევარი; თბილისის სამხატვრო აკადემიის ერთ-ერთი დამფუძნებელი, პროფესორი (1922-1948)

იმ ადგილას, სადაც ახლა თამარ მეფის ხიდია, ადრე ხევი იყო და მტკვარი თავის ნებაზე მიედინებოდა.

1931 წელს დაწყებული მშენებლობა ოთხი წელი გაგრძელდა და ის ლავრენტი ბერიას სახელს უკავშირდება. ის ქალაქის განაშენიანების საკითხებში ბევრ ქალაქის მერზე და ხელმძღვანელ პირებზე უკეთ ერკვეოდა.  ბერია იყო მისი აგების თაოსანიც და შემსრულებელიც. პარალელურად მიმდინარეობდა გმირთა მოედნის მოწყობაც - ტერიტორიაზე არსებული კლდოვანი ბორცვი გაიჭრა, მერე კლდის ერთ წვერზე ცირკის შენობა აიგო (1940 წ.), მეორე მხარეს კი - აკადემქალაქი. ვარაზისხევი­ 50-იანების ბოლოს ამოივსო. ასე რომ, ახალ მოედანს ერთი მხრიდან ზოოპარკი ეკრა (1927 წ.), მეორე მხრიდან კი - ოლღას ქუჩა ჩამოდიოდა და მოედანთან სრულდებოდა. ეს ქუჩა ესაზღვრებოდა ვერის სასაფლაოს, რომელიც დღევანდელი ვერის ბაღის ტერიტორიიდან დაახლოებით ლაგუნა ვერემდე ვრცელდებოდა. 1933 წელს მიღებული ქალაქის გენერალური გეგმის თანახმად, ბერიამ სასაფლაოს აღება მოინდომა. გამოაცხადა, მიცვალებულები გადაესვენებინათ. ვისაც ჭირისუფალი აღმოაჩნდა, გადაასვენეს, ვისაც არა - ის საფლავები გაუქმდა და ქვები გმირთა მოედნის კედლების მოსაპერანგებლად გამოიყენეს.

ხიდის მეორე მხარეს კუკიის ობსერვატორია იყო. ახლაც დგას ეს მრგვალი, გუმბათიანი შენობა. დანარჩენი ტერიტორია კი ბარაკებით იყო მოფენილი.

აღსანიშნავია, რომ ხიდის მშენებლობისას კლდო­ვანი ნაწილის გაჭრა წყლის ჭავლის გამოყენებით ხდებოდა და მშენებლობაში უამრავი ადამიანი მონაწილეობდა.

ჩელუსკინელების ხიდის ქვემოთ, მტკვრის ორივე მხარეს, სამანქანო გზა გაიჭრა და მარჯვენა და მარცხენა სანაპიროები მოეწყო. ეს სამუშაო მეორე მსოფლიო ომის დაწყებამდე დასრულდა.

ჩელუსკინელების ხიდის ანალოგი ერევანშიც დგას, რომელიც 1945 წელს აუგიათ.