USD 2.7227
EUR 3.1910
RUB 3.4642
Tbilisi
«Sky News» (დიდი ბრიტანეთი): „საქართველო - ქვეყანა, რომელიც არეულობით არის მოცული და სადაც ორი სამყარო ერთმანეთის მეტოქეა“
Date:  640

ბრიტანული ტელეარხის „სქაი ნიუსის“ (Sky News) ვებ-გვერდზე გამოქვეყნებულია რეპორტაჟი თბილისიდან სათაურით „საქართველო - ქვეყანა, რომელიც არეულობით არის მოცული და სადაც ორი სამყარო ერთმანეთის მეტოქეა“ (ავტორი - ადამ პარსონსი)

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

თბილისში ყოფნით მძიმე შთაბეჭდილება მრჩება. შესაძლოა ამის მიზეზია იმ ასობით პოლიციელის ნახვა, რომლებიც ჯგუფად არიან შეკრებილნი და რაღაცას ელოდებიან... ან კიდევ წვიმიანი ამინდი მოქუფრული ღრუბლებით... მაგრამ უფრო მეტად, ეს იყო შეგრძნება, რომ ქალაქი და მთლიანად მოსახლეობა თავს არაკომფორტულად მიიჩნევს. საპარლამენტო არჩევნებიდან ერთი თვე გავიდა, მაგრამ აღშფოთება გრძელდება. საქართველო ქვეყანაა, რომელიც არეულობით არის მოცული. საქართველოში ორი ხედვა, ორი პოზიცია, ორი „სამყარო“ ერთმანეთს ებრძვის.

მართალია, „ქართული ოცნება“ გამარჯვებულ პარტიად გამოცხადდა, მაგრამ ეს გამარჯვება ამომრჩეველთა მნიშვნელოვანმა ნაწილმა დაგმო - უკანონოდ, არალეგიტიმურად ჩათვალა. ოპოზიცია და მისი მხარდამჭერები დარწმუნებულნი არიან, რომ მათი ხმები დაიკარგა და ახლა, მათი აზრით, ქვეყნის საკანონმდებლო ორგანოში კორუფციონერები, თაღლითები და თვითმარქვიები სხედან. საბჭოური ეპოქის არქტიქტურით აგებულ სამთავრობო შენობაში „ქართული ოცნების“ დეპუტატები პირველ სხდომაზე პარტიის დამაარსებელთან, მილიარდერ ბიძინა ივანიშვილთან ერთად შეიკრიბნენ და განაცხადეს, რომ მსოფლიოსაგან განსხვავებით, საქართველოში საქმე ნორმალურად მიდის.

ოპოზიციის აზრით კი, რომელიც იმავე შენობასთან საპროტესტო აქციებს მართავს, არჩევნები ფიქტიურია, მთავრობა უკანონო, ახალი პარლამენტი კი არაკონსტიტუციური. ოპოზიციურ ლიდერებთან ერთად ათასობით მომიტინგე დგას, რომლებიც აცხადებენ, რომ არჩევნების ნამდვილი შედეგები მოპარულია, გაყალბებულია, შეცვლილია და ამ ყველაფრის ცენტრში ბიძინა ივანიშვილი დგას, რომელსაც მხარს რუსეთი უჭერს. ზოგიერთების მტკიცებით, საქართველოში პრორუსული სახელმწიფო გადატრიალება მოხდა.

იმ დროს, როცა ერთ-ერთი მომიტინგის მიერ ნასროლი პეტარდა პარლამენტის რკინის მესრის მიღმა გადავარდა, მოულოდნელად ერთ-ერთს ახალგაზრდას შევეჯახე - სახელად ლუკას, რომელმაც პარიზში სამუშაო მიატოვა და სამშობლოში სიმართლისათვის ბრძოლის მიზნით დაბრუნდა. იგი ჰყვება, რომ ერთხელ უკვე იყო დაპატიმრებული საპროტესტო აქციებში მონაწილეობის გამო - იგი სცემეს და ციხეში ჩააგდეს. ლუკა აქციებში მონაწილეობას არ ნანობს და რისხვას არ მალავს.

„ეს რეჟიმი დიქტატურაა“ - ამბობს იგი, - ისინი პატივს არ სცემენ ადამანთა სიცოცხლეს. ყურადრებას არ აქცევენ ადამიანურ წესიერებას. ისინი მხოლოდ ხელისუფლების შენარჩუნებაზე და ფულის მოხვეჭაზე ფიქრობენ... რუსეთის ზეწოლა უფრო ძლიერია, ვიდრე ველოდებოდით. ეს უნდა გახდეს სიგნალი ევროპისათვის“.

ლუკა ამაყობს იმით, რომ საპროტესრო აქციები მშვიდობიანად მიმდინარეობს, თუმცა იმედგაცრუებულიც არის, რომ მათი ბრძოლა ჯერ-ჯერობით უშედეგოა: „ალბათ, გარკვეულ მომენტში ჩვენ ფიზიკური ზეწოლითაც ვისარგებლებთ“.

პარლამენტის შენობის წინ მოწყობილია სცენა და უამრავი ხმამაღლა მოლაპარაკეა (რეპროდუქტორებია) დადგმული.

გიორგი ვაშაძე, ქვეყნის ერთ-ერთი ყველაზე მეტად ცნობილი პოლიტიკოსი, რომელიც ოპოზიციური მოძრაობა „ერთიანობა - ნაციონალური მოძრაობის“ ლიდერთაგანია, აუდიტორიას მოუწოდებს, რომ მაღალი სულისკვეთება და ნებისყოფა შეინარჩუნონ და რომ საბოლოოდ ოპოზიცია გაიმარჯვებს.

გიორგი ვაშაძე სცენაზე ხმამაღლა და შეუპოვრად ლაპარაკობს, მაგრამ როცა მას ვესაუბრები, მშვიდად და ჩაფიქრებული მელაპარაკება. ზოგჯერ კი თვალები აენთება ხოლმე, განსაკუთრებით არჩევნებთან დაკავშირებით:

„ეს არის გადატრიალება, რაც საქართველოს კონსტიტუციას ეწინააღმდეგება, ქართველი ხალხის ნებას. ეს არის რუსეთის სპეცოპერაცია საქართველოს ეროვნული ინტერესების წინააღმდეგ, რომელსაც „ქართული ოცნება“ ახორციელებს. „ოცნება თავის თავს ხელისუფლებას და მთავრობად მიიჩნევს, მაგრამ დღეიდან ჩვენ მას მთავრობად აღარ ვთვლით. ჩვენ აქ, პარლამენტის წინ, რუსეთის ინტერესებს ვებრძვით. აი, ამიტომ გვჭირდება ჩვენი დასავლელი პარტნიორების მხარდაჭერა“, - ამბობს გიორგი ვაშაძე. იგი ჩერდება და თვალებში მიყურებს. ალბათ, მაგრძნობინებს, რომ მისი პოზიცია დასავლელმა პოლიტიკოსებმა ჩვენი საუბრის მეშვეობით უნდა შეიტყონ.

ვეკითხები, რის მიღწევა სურს დასავლეთისაგან.

„სანქციების დაწესება, იმ პირების პასუხისმგებლობაში მიცემა, რომლებიც თავიანთი მოქმედებით  კონსტიტუციას და კანონებს არღვევენ...“, ამბობს გიორგი ვაშაძე. მისი პასუხი მოწოდებაა [დასავლეთისათვის], რაც უნდა გაკეთდეს.

ხალხი, რომელიც თავსხმა წვიმაში დგას, თავს მოტყუებულად გრძნობს არჩევნების შედეგად. ისინი იმასაც გრძნობენ, რომ მათ დასავლეთი ვერ ამჩნევს. ისინი დახმარებას ითხოვენ, რადგან მომავლის ეშინიათ. ასეთ სიტუაციაში ძნელია ოპტიმიზმის შენარჩუნება.

წყარო: https://news.sky.com/story/georgia-is-a-nation-in-turmoil-where-two-worlds-are-being-played-out-in-the-capital-13260631

შენიშვნა: საქართველოში შექმნილი სიტუაცია მიმოხილულია აგრეთვე გერმანულ პრესაშიც: მაგალითად, გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაიტუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „საპროტესტო აქციები საქართველოში: პრეზიდენტი აცხადებს, რომ ახალი პარლამენტის სხდომა არაკონსტიტუციურია“ (ავტორი - რეინჰარდ ვეზერი) და „ფრანკფურტერ რუნდშაუში“ (Frankfurter Rundschau) - სათაურით „სადაო არჩევნები საქართველოში: პრორუსულმა მმართველმა პარტიამ ახალი პარლამენტის სხდომა ოპოზიციის გარეშე ჩაატარა“ (ავტორი - პაულა ფელკნერი).

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way