USD 2.7227
EUR 3.1910
RUB 3.4642
Tbilisi
«Die Tageszeitung» (გერმანია): „ „ქართული ოცნების“ ხელისუფლებამ ჯერ კულტურის დაწესებულებები „მოაწესრიგა“, ახლა სამოქალაქო საზოგადოების დრო დადგა, მაგრამ ის წინააღმდეგობას უწევს“
Date:  588

გერმანული გაზეთის „დი ტაგესცაიტუნგის“ (Die Tageszeitung) 20 მაისის ნომერში გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „საპროტესტო აქციები საქართველოში: ახალგაზრდა, კრეატიული და მოწინააღმდეგე // „ქართული ოცნების“ ხელისუფლებამ ჯერ კულტურის დაწესებულებები „მოაწესრიგა“, ახლა სამოქალაქო საზოგადოების დრო დადგა, მაგრამ ის წინააღმდეგობას უწევს“ (ავტორი - ზაალ ანდრონიკაშვილი, ბერლინის ვ.ლეიბნიცის ლიტერატურული და კულტურული კვლევების ცენტრის მეცნიერ-თანამშრომელი).

გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:

„როცა 26 მარტს საქართველოს საფეხბურთო ეროვნული ნაკრებმა საბერძნეთის გუნდზე გაიმარჯვა და ევროპის ჩემპიონატში პირველად მიიღო მონაწილეობის უფლება, ქვეყანა ისტორიულმა ზეიმმა მოიცვა. ამ გამარჯვებას სიმბოლური მნიშვნელობა ჰქონდა, რომელიც სპორტული ჩარჩოებს სცილდებოდა: ეს იყო საქართველოს ევროპული სწრაფვის დადასტურება. გასულ წელს ქვეყანამ ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსი მიიღო, ხოლო ევროპის საფეხბურთო ჩემპიონატში მონაწილეობა კიდევ ერთი გადადგმული ნაბიჯი იყო ევროკავშირისკენ მიმავალ გზაზე.

მაგრამ საზეიმო განწყობა მხოლოდ მცირე ხანს გაგრძელდა, იმედები და ოპტიმიზმი ეჭვებმა და შეშფოთებამ შეცვალა: საქართველოს პარლამენტმა, სადაც უმრავლესობას მმართველი პარტია „ქართული ოცნება“ ფლობს, აპრილში დაიწყო განხილვა და მიიღო კანონპროექტი „უცხოური გავლენის გამჭვირვალობის შესახებ“, რომელიც საფრთხეს უქმნის ქვეყნის ევროპულ პერსპექტივას. დოკუმენტის მიღება ითვლება არამხოლოდ საშინაო და საგარეოპოლიტიკური მნიშვნელობის მოვლენად, არამედ ის აჩენს მრავალმხრივ პრობლემებს: პოლიტიკურს, სოციალურს და კულტურულს - როგორც ავადმყოფობის სიმპტომებს. აღსანიშნავია, რომ იგივე კანონპროექტის მიღებას მმართველი პარტია შარშანაც ცდილობდა, მაგრამ საზოგადოების პროტესტის გამო უკან დაიხია.

ტარანი სამოქალაქო საზოგადოების წინააღმდეგ

ქვეყნის საშინაო პოლიტიკისათვის, ისევე როგორც საქართველოს მეზობელ რუსეთში, კანონპროექტის მიღება სამოქალაქო საზოგადოების წინააღმდეგ მიმართულ ერთგვარ ტარანად შეიძლება ჩაითვალოს.

მმართველ პარტიას „ქართულ ოცნებას“ აკონტროლებს ყველაზე მდიდარი ქართველი, მილიარდერი ბიძინა ივანიშვილი, რომელმაც თავისი ქონება (საქართველოს მთლიანი შიდა პროდუქტის მესამედი) რუსეთში დააგროვა. ბოლო 12 წლის განმავლობაში, რაც „ქართული ოცნება“ ქვეყანას მართავს, მისი მოქმედება სულ უფრო ავტორიტარული ხდება. ბიძინა ივანიშვილი აკონტროლებს პარლამენტს, მთავრობას, სასამართლო სისტემას და ქვეყნის უმსხვილეს მასობრივი ინფორმაციის საშუალებებს. იმდენად, რამდენადაც მას ეშინია, რომ 2024 წლის ოქტომბერში დაგეგმილ საპარლამენტო არჩევნებს, იგი ეძებს და ყველა საშუალებას იყენებს ხელისუფლებაში დასარჩენად. აღნიშნული კანონპროექტი სწორედ ამ მიზანს ემსახურება - მისი თავდაპირველი სახელწოდება იყო „უცხოელი აგენტების შესახებ“, მოგვიანებით კი შეცვალეს. დოკუმენტი მიმართულია სამოქალაქო საზოგადოების, კერძოდ, [დაუმორჩილებელი] არასამთავრობო ორგანიზაციებისა და მასმედიის წინააღმდეგ.

ბიძინა ივანიშვილი თავდაპირველად მეცენატისა და ქველმოქმედის, ქართული კულტურის მფარველისა და პროპაგანდისტის როლში გამოდიოდა. იგი მნიშვნელოვან თანხებს ხარჯავდა კულტურის დაწესებულებების რეკონსტრუქციისათვის, გულუხვად აფინანსებდა ხელოვნების და სპორტის მოღვაწეებს, თუმცა სწორედ იმ ეტაპზევე გამოვლინდა ქველმოქმედის ნამდვილი სახე და მისი მიზანი: ბიძინა ივანიშვილი თავის შენაწირებს და ხარჯებს განიხილავდა როგორც სამომავლო მოგების მომტან ინვესტიციას. ასეთმა გაანაგარიშებამ გაამართლა 2012 წელს და მომდევნო პერიოდშიც, განსაკუთრებით კულტურის მოღვაწეთა უფროს თაობაში, რომელთაგან ბევრი მის მიმართ დღემდე ერთგულებას ამჟღავნებს, მაგალითად, ოდესღაც ლეგენდარული თეატრალური რეჟისორი რობერტ სტურუა.

კულტურის დაწესებულებების „მოწესრიგება“

ბიზინა ივანიშვილი არასდროს არ ზრუნავდა ხელოვნების, კულტურისა და მეცნიერების თავისუფლებაზე, მას მხოლოდ კულტურაზე კონტროლის განხორციელება აინტერესებდა. კულტურის ის დაწესებულებები, რომლებსაც ახალგაზრდები ხელმძღვანელობდნენ და დაფინანსებას სახელმწიფო ბიუჯეტიდან იღებდა, ადმინისტრაციულად დამოუკიდებლები იყვნენ, თუმცა სულ უფრო ხშირად ხდებოდნენ მილიარდერის რეჟიმის სამიზნეები.

ეს ეხება ქართული წიგნის ცენტრს, რომლის მიერ ჩატარებული ღონისძიება - 2018 წელს ფრანკფურტის წიგნის ბაზრობაზე ქვეყნის წარმატებული მონაწილეობა - ბოლო ათწლეულის უმნიშვნელოვანესი მოვლენა გახდა, ასევე ეროვნულ კინოცენტრს, რომელმაც ქართული კინოხელოვნება (განსაკუთრებით დოკუმენტური) ააღორძინა, ასევე მწერალთა სახლს... კინოცენტრის ხელმძღვანელი გაგა ჩხეიძე, რომელიც გასულ წელს გოეთეს მედლით დაჯილდოვდა, თანამდებობიდან გაათავისუფლეს. მათ ნაცვლად ხელმძღვანელებად დაინიშნენ პარტიული კადრები - ისეთები, როგორიცაა, მაგალითად, ქეთი დუმბაძე, „ქართული ოცნების ყოფილი დეპუტატის პარლამენტში, რომელმაც გასულ წელს ხმა მისცა „უცხოელი აგენტების“ კანონს და ამის გამო, ჯილდოს სახით, მწერალთა სახლის დირექტორობა მიიღო.

ბევრი მხატვარი და მეცნიერი ამჟამად დამოუკიდებელ პროფესიულ კავშირებს და ორგანიზაციებს ქმნიან და ბოიკოტს უცხადებენ სახელმწიფო დაწესებულებებს, რომლებსაც ბიძინა ივანიშვილის რეჟიმი აკონტროლებს.

ტალანტს და ნიჭს რეჟიმისადმი ერთგულება ანაცვლებს

ის რაც ქართული კულტურის სცენაზე ხდება, მთლიანად ასახავს საქართველოს მდგომარეობას. რეალობა ცხადჰყოფს, რომ თუ ქართული კულტურის დაწესებულებები დამოუკიდებელნი იქნებიან, მაშინ საქართველო ამ სფეროში დიდ წარმატებებს აღწევს - პროფესიონალიზმის, ღირსეული კონკურენციისა და ღია დისკუსიის პირობებში. სამწუხაროდ, დღეს ქართული კულტურის დაწესებულებები პოლიტიკურად კონტროლდება, რეჟიმი მათ  პროპაგანდისტულ ინსტრუმენტებად იყენებს და მთავრობის მიმართ ლოიალური დამოკიდებულების გამოვლენისათვის ჯილდოვდებიან. მათ არ შეუძლიათ რაიმე ახლის შეთავაზება მხატვრული შემოქმედების თვალსაზრისით. ტალანტებისა და პროფესიონალების ჩანაცვლება რეჟიმის ერთგული ადამიანებით ხდება.

სამოქალაქო საზოგადოების, სიტყვისა და ხელოვნების თავისუფლების შეზღუდვა-ლიკვიდაცია ბიძინა ივანიშვილს იმისთვის ჭირდება, რომ მისი უცნაური მსოფლმხედველობა არავინ არ გააკრიტიკოს.

ნაციონალისტური და ანტიკოლონიური ლოზუნგები

თავისი მხარდამჭერების წინაშე გამოსვლისას, ოლიგარქი ლაპარაკობდა „გლობალურ ომის პარტიაზე“ - ასე უწოდებს იგი დასავლეთს - რომელსაც, ქართული სამოქალაქო საზოგადოების დახმარებით, საქართველოში რევოლუციის მოხდენა და დამოუკიდებლობის, სუვერენიტეტის წართმევა სურს. ისევე როგორც რუსეთში ხდება, საქართველოშიც ბიძინა ივანიშვილი მიზნის მისაღწევად იყენებს ნაციონალისტურ, კონსერვატიულ და ანტიკოლონიური ლოზუნგების პარადოქსულ ნარევს. იგი ლაპარაკობს საქართველოს სუვერენიტეტზე და ერის ღირსებაზე, რომლის შეზღუდვასაც თურმე დასავლეთი ცდილობს, საუბრობს კონსერვატიულ ქართულ ოჯახურ ფასეულობებზე, რომელსაც, მისი აზრით, დასავლეთისაგან თავსმოხვეული გენდერული იმიჯი ემუქრება, ხაზს უსვამს დასავლეთის კოლონიური გავლენის ისნტრუმენტების - ქართული არასამთავრობო ორგანიზაციების ანტიეროვნულ მოქმედებას, რომლებიც, ოლიგარქის რწმენით, უცხოური სახელმწიფოების ინტერესებით მოქმედებენ საკუთარი ქვეყნის წინააღმდეგ.

მაგრამ ბიძინა ივანიშვილის ამგვარი მომწამლავი იდეოლოგიური ნარევი საზოგადოების მხარდაჭერით კი არ სარგებლობს, არამედ მხოლოდ მისი ხელისუფლების უზრუნველყოფას ემსახურება. ჯერ კიდევ კანონპროექტის მესამე მოსმენამდე რეჟიმმა ქართული სამოქალაქო საზოგადოების თვალსაჩინო წარმომადგენლებზე სატელეფონო თავდასხმები განახორციელა - ისევე როგორც ამას ბანდიტური დაჯგუფებები ახორციელებენ: დაშინებით, დაკავებით, შანტაჟით. რეპერტუარი რეჟიმს საკმაოდ ფართო აქვს.

ბიძინა ივანიშვილმა ჩათვალა, რომ შესაფერისი დრო შეარჩია თავისი ხელისუფლების საბოლოო განმტკიცებისათვის, მაგრამ მან გათვლებში შეცდომა დაუშვა. კანონპროექტის მიღებამ სიტუაცია იქამდე მიიყვანა, რომ ათეულ ათასობით ადამიანი ქუჩაში საპროტესტო აქციებით გამოვიდა - თბილისში და ქვეყნის სხვა მსხვილ ქალაქებში. იმიტომ, რომ ქართველთა აბსოლუტური უმრავლესობისათვის მიუღებელია როგორც ოლიგარქული რეჟიმი, ასევე „ახალი რუსული რკინის ფარდისაკენ“ დაბრუნება. 

ახალგაზრდების მიერ ინიცირებული პროტესტები

მასობრივი საპროტესტო აქციების ინიცირება მოხდა არა იმდენად ოპოზიციისა და არასამთავრობო ორგანიზაციების მიერ, რამდენადაც ქართველი ახალგაზრდების მხრიდან, რომლებიც ბოლო დრომდე აპოლიტიკურად ითვლებოდნენ. სტუდენტები და სკოლის მოსწავლეები თავიანთი მომავლის დასაცავად ქუჩაში გამოვიდნენ. მათი პროტესტი მშვიდობიან და შემოქმედებით ხასიათს ატარებს - ყოველი დემონსტრაცია და მიტინგი საქართველოს დიდი ქალაქების სცენაზე პერფომანსის სახით არის წარმოადგენილი.

ახალგაზრდები აქციებს უკვე ერთი თვეა ატარებენ - მონაწილეთა რაოდენობის თვალსაზრისით სხვადასხვა ციფრები არსებობს, მაგრამ ფაქტია, რომ დამოუკიდებლობის გამოცხადების დროიდან ასეთი ხალხმრავალი დემონსტრაციები არ მომხდარა. მრავალი უმაღლესი სასწავლებლების სტუდენტები გაფიცლები არიან. დღეს ქუჩაში გამოდიან არამარტო პოლიტიკური, არამედ ინტელექტუალური და არტისტული ელიტები. სულ უფრო ხმამაღლა გაისმის ხმები საერთო-სახალხო გაფიცვის მოწყობის მიზნით. ის, რაც დღეს საქართველოს დიდი ქალაქების ქუჩებში ხდება, ბევრი ექსპერტი „ერის ნების გამოღვიძებას“ უწოდებს

რამდენიმე დღის წინ, როცა ბერლინის ფილარმონიული ორკესტრი მსოფლიოში ცნობილ მევიოლინესთან - ლიზა ბათიაშვილთან ერთად იყო საქართველოში ისტორიულ გასტროლებზე, თბილისის ოპერის თეატრის შენობაზე ევროკავშირის დროშა ფრიალებდა. ევროკავშირი საქართველოსთვის უპირველესად [ევროპული] პოლიტიკური კულტურის ზიარებას და გათავისებას ნიშნავს - კულტურისა, რომელიც რადიკალურად განსხვავდება 70-წლიანი საბჭოთა და 30-წლიანი პოსტსაბჭოური პერიოდის კულტურისაგან.

ქართველი ფილოსოფოსი მერაბ მამარდაშვილი ერთმანეთისაგან განასხვავებდა ქრონოლოგიურ და ისტორიულ დროებს. მიუხედავად იმისა, რომ საბჭოტა კავშირის დაშლის შემდეგ უკვე 30 წელი გავიდა ქრონოლოგიური თვალსაზრისით, ქართული საზოგადოება, ისევე როგორც უკრაინული, მოლდოვური და ბელარუსული, დღეს ახალი [საზოგადოებრივი] საფუძვლებისათვის იბრძვის: სამართლებრივი სახელმწიფოსთვის, სოციალური სამართლიანობისთვის და მოსახლეობის პოლიტიკური ხელისუფლების აღდგენისათვის. ეს ბრძოლა მიმდინარეობს იმ პირობებში, რომელიც სიმბოლურად არის გამოსახული ევროკავშირის დროშით.

წყარო: https://taz.de/Proteste-in-Georgien/!6008744/

 

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way