USD 2.7195
EUR 3.2090
RUB 3.4546
Tbilisi
«The Independent» (დიდი ბრიტანეთი): „დონალდ ტრამპი უკრაინის „ძლიერი მხარდამჭერი“ იქნება!? მოკავშირეები ტრამპის მიერ ვიცე-პრეზიდენტობის კანდიდატად იზოლაციონისტ ჯეიმს ვენსის დასახელებამ შეაშფოთა“
Date:  1524

 „დიდი ბრიტანეთის ექს-პრემიერი ბორის ჯონსონის განცხადებით, როცა დონალდ ტრამპი აშშ-ის პრეზიდენტი გახდება, იგი „ძლიერ და გადამწყვეტ“ მხარდაჭერას გამოავლენს უკრაინის მიმართ“, - ნათქვამია ბრიტანული გაზეთის „ინდეფენდენთის“ (The Independent) გამოქვეყნებულ სტატიაში სათაურით „დონალდ ტრამპი უკრაინის „ძლიერი მხარდამჭერი“ იქნება!? მოკავშირეები ტრამპის მიერ ვიცე-პრეზიდენტობის კანდიდატად იზოლაციონისტ ჯეიმს ვენსის დასახელებამ შეაშფოთა“ (ავტორი - ენდი გრეგორი).

გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:

ამ კვირაში ბრიტანელი კონსერვატორი ექს-პრემიერი ბორის ჯონსონი აშშ-ში იმყოფებოდა, რესპუბლიკური პარტიის ყრილობას დაესწრო, პრეზიდენტობის კანდიდატს დონალდ ტრამპს შეხვდა და მასთან თითქმის ერთი საათი ისაუბრა.

„მოხარული ვარ, რომ დონალდ ტრამპი პირადად ვნახე, იგი საუკეთესო ფორმაშია მასზე სამარცხვინო თავდასხმის შემდეგ“, - წერს ბორის ჯონსონი „იქს-ქსელში“, - ჩვენ ვისაუბრეთ უკრაინაზე და მე ეჭვიც არ მეპარება, რომ იგი ძლიერ და გადამწყვეტად დაუჭერს მხარს ამ ქვეყანას და მის დემოკრატიას“.

იმ დღიდან, როცა რუსეთის არმია 2022 წლის თებერვალში უკრაინაში შეიჭრა, კიევი დიდ ბრიტანეთს და ბორის ჯონსონის მთავრობას ერთგულ მოკავშირედ განიხილავდა. მაგრამ ბორის ჯონსონი პრემიერ-მინისტრის პოსტიდან საკუთარმა კონსერვატიულმა პარტიამ ჩამოაშორა, შიდაპოლიტიკური სკანდალების გამო.

ამასთან, ბორის ჯონსონის იმედიანი განცხადება მკვეთრად კონსტრასტულია იმ საგანგაშო და პესიმისტური განწყობის პარალელურად, რომელიც დონალდ ტრამპის მეორედ გაპრეზიდენტების შესაძლებლობა იწვევს უკრაინის მოკავშირეებში - ვაითუ აშშ-ის მომავალმა ლიდერმა უკრაინის მიმართ დახმარება შეწყვიტოსო. ამ შეშფოთებას აძლიერებს ის ფაქტიც, რომ დონალდ ტრამპმა ვიცე-პრეზიდენტის თანამდებობაზე იზოლაციონისტი თანაპარტიელი ჯეიმს ვენსი წამოაყენა, რომელიც ანტიუკრაინული განწყობით არის ცნობილი.

ევროკავშირის ერთ-ერთმა მაღალჩინოსანმა ორშაბათს გაზეთ „პოლიტიკოსათვის“ მიცემულ ინტერვიუში განაცხადა, რომ ჯეიმს ვენსის დამტკიცება აშშ-ის ვიცე-პრეზიდენტობის კანდიდატად „უკრაინისათვის კატასტროფას მოასწავებს“, ხოლო ბრიტანული ტელეარხის „სქაი ნიუსის“ ეთერში გამოსვლისას ერთ-ერთმა ყოფილმა ბრიტანელმა სამხედრო მაღალჩინოსანმა აღნიშნა, რომ „თეთრ სახლში დონალდ ტრამპისა და ჯეიმს ვენსის შესვლა ნიშნავს, რომ კიევი ამერიკული დახმარების გარეშე დარჩება“.

სენატორი ჯეიმს ვენსი, რომლის სახელი ფართოდ გახდა ცნობილი 2016 წელს, მემუარების გამოქვეყნების შემდეგ, უკრაინის დახმარების წინააღმდეგ გამოდის და აცხადებს, რომ ამერიკას არ აქვს იმდენი ფინანსური და საწარმოო შესაძლებლობები, რომ უკრაინას რუსეთთამ ომში წლების განმავლობაში დაეხმაროს

ჯეიმს ვენსი ასევე ეთანხმება დონალდ ტრამპის რიტორიკას ნატოსთან მიმართებით და იმეორებს ექს-პრეზიდენტის თვალსაზრისს, რომ ევროპა მუდამ ამერიკის იმედზე არ უნდა იყოს და მეტი ფული უნდა დახარჯოს საკუთარი უსაფრთხოებისა და ჩრდილოატლანტიკური ალიანსის გასაძლიერებლად.

ამასთან, კრიტიკოსები აღნიშნავენ, რომ დონალდ ტრამპს უკრაინის მიმართ წინააღმდეგობრივი მიდგომები ახასიათებს: იგი [პრეზიდენტობის პირველი ვადის დროს] ჯერ საჯაროდ აცხადებდა უკრაინის სახელმწიფოებრიობის მნიშვნელობას, მაგრამ შემდეგ თავს იკავებდა დახმარებაზე. როგორც მისი მრჩეველი უსაფრთხოების საკითხებში ფიონა ჰილი აცხადებდა, დონალდ ტრამპი ვერ ეგუებოდა იმ აზრს, რომ უკრაინას დამოუკიდებელი სახელმწიფოს სტატუსი აქვს“. ფაქტიურად, მისი ასეთი პოზიცია ვლადიმერ პუტინის ხედვებს ემთხვევა.

78 წლის პოლიტიკოსს არაერთხელ აქვს გაცხადებული, რომ თუ მას პრეზიდენტად აირჩევენ, იგი რუსეთ-უკრაინის ომს 24 საათში შეწყვეტს, თანაც ისე, რომ სავარაუდოდ, დონბასი და ყირიმი რუსეთს დარჩება.

დონალდ ტრამპის ასეთ განცხადებებს არასერიოზულად თვლიდა დევიდ კემერონი, რიში სუნაკის მთავრობის საგარეო საქმეთა მინისტრი, ხოლო უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ „ომის შეწყვეტის 24-საათიანი“ წინადადება „პრიმიტიულად“ ჩათვალა.

საერთოდ, ბორის ჯონსონი ადრეც მხარს უჭერდა ტრამპის კანდიდატურას (მაგალითად, რამდენიმე თვის წინ, გაზეთ „დეილი მეილისათვის“ დაწერილ სტატიაში, და აღნიშნავდა, რომ თუ დონალდ ტრამპი სწორად მოიქცევა და უკრაინელებს მხარს დაუჭერს, აშშ-ის პრეზიდენტად მისი არჩევა მთელი მსოფლიოსათვის დიდი გამარჯვება იქნება“.

რაც შეეხება ბორის ჯონსონის განცხადებას დონალდ ტრამპთან შეხვედრის შემდეგ - „იგი მხარს დაუჭერს უკრაინასო“ - რეალურად გამართლდება თუ არა, ამას არჩევნების შემდეგ ვნახავთ.

წყარო: https://www.independent.co.uk/news/uk/politics/boris-johnson-trump-ukraine-putin-b2580892.html

 

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way