,
აშშ-ის გაზეთ „ჰილში“ (The Hill) გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „სამწუხაროდ, დონალდ ტრამპი უკრაინასთან დაკავშირებით მართალია“ (ავტორი - ალან კუპერმანი, ტეხასის - ოსტინის - უნივერსიტეტის პროფესორი, ისტორიკოსი და კონფლიქტოლოგი). „ამჟამად უკრაინისათვის ნებისმიერი შეთანხმება უარესი იქნება იმ „მინსკის შეთანხმებებზე“, რომელიც ვოლოდიმირ ზელენსკიმ თავის დროზე უარყო, უზომო პოლიტიკური ამბიციებისა და აშშ-ის უსაზღვრო დახმარების მოლოდინის გამო“, - ნათქვამია პუბლიკაციაში.
გთავაზობთ სტატიას მცირე შემოკლებით:
მე იშვიათად ვეთანხმები პრეზიდენტ დონალდ ტრამპს, მაგრამ მისი ამასწინანდელი ძალიან გახმაურებული განცხადება უკრაინის შესახებ მთლიანობაში სწორია. აღშფოთების კორიანტელი კი იმან გამოიწვია, რომ უკრაინის საკითხში დასავლური საზოგადოება ათწლეულების განმავლობაში მკაცრ დიეტაზე ჰყავდათ და დეზინფორმაციით კვებავდნენ. მოვიდა დრო გავარკვიოთ სამი საკვანძო მომენტი, რომლებიც ნათელს ჰფენენ სიტუაციას - რატომ ეკისრებათ პასუხისმგებლობა ომის დაწყების გამო არამარტო ვლადიმერ პუტინს, არამედ ჯო ბაიდენს და თვითონ უკრაინის ხელმძღვანელობასაც.
პირველი - როგორც ამას წინათ თვით კიევის სასამართლომ დაადასტურა, სწორედ უკრაინელმა შეიარაღებულმა მემარჯვენე რადიკალებმა გააჩაღეს ძალადობა 2014 წელს, ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილში, ყირიმის ჩათვლით. იმ დროს უკრაინის პრეზიდენტი იყო პრორუსი ვიქტორ იანუკოვიჩი, რომელმაც 2010 წლის არჩევნებში დემოკრატიულად გაიმარჯვა - იმიტომ, რომ იგი ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონებში მცხოვრები რუსულენოვანი მოსახლეობის მხარდაჭერით სარგებლობდა. 2013 წელს მან გადაწყვიტა ეკონომიკური თანამშრომლობა რუსეთთან გაეღრმავებინა და არა ევროკავშირთან, როგორც ადრე იყო დაგეგმილი. ამის საპასუხოდ პროდასავლელმა აქტივისტებმა კიევის ცენტრალური მოედანი და რიგი სამთავრობო შენობები დაიკავეს, პრეზიდენტი იძულებული გახადეს მნიშვნელოვან დათმობებზე წასულიყო 2014 წლის თებერვალში.
პროტესტები უკვე თანდათანობით სუსტდებოდა, რაც მავანთ არ აწყობდათ. სწორედ ამ დროს კიევის მაღლივი შენობებიდან ულტრამემარჯვენე სამხედროებმა („ბოევიკებმა“) სროლა დაუწყეს მოედანზე ჯერ კიდევ დარჩენილ მომიტინგეებს და პოლიციელებს. პოლიციამ საპასუხო ცეცხლი გაუხსნა „ბოევიკებს“, რომლებმაც შემდეგ სიცრუე განაცხადეს, რომ უდანაშაულო მშვიდობიანი დემონსტრანტები თვითონ პოლიციელებმა დახოცესო. რასაკვირველია, მოსახლეობა ისევ აუმხედრდა მმართველ პარტიას, მთავრობას და პრეზიდენტს, მათ ხელისუფლება დაამხეს, ვიქტორ იანუკოვიჩმა თავს რუსეთში გაქცევით უშველა.
ვლადიმერ პუტინმა კი ყირიმის ტერიტორიაზე, სადაც რუსეთის მსხვილი სამხედრო ბაზები იყვნენ დისლოცირებულნი, ჯარები ქუჩაში გამოიყვანა (მათ პატრულირება დაიწყეს) და იარაღი მიაწოდა დონბასის რუსულენოვან მოსახლეობას, რომლებმაც გადაწყვიტეს, რომ მათ მიერ არჩეული პრეზიდენტი იანუკოვიჩი არადემოკრატიული გზით დაამხეს. რასაკვირველია, ეს ისტორია რუსეთის ჩარევას არ ამართლებს, მაგრამ ამით ახსნილია, თუ რატომ არ შეიძლება მას „არაპროვოცირებული“ ვუწოდოთ.
მეორე - უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკი ესკალაციაზე წავიდა კონფლიქტი გააღრმავა, დაარღვია რუსეთთან დადებული სამშვიდობო შეთანხმებები, დასავლეთთან სამხედრო თანამშრომლობა გააფართოვა და ნატოს წევრობა ოფიციალურად მოითხოვა. ჯერ კიდევ პრეზიდენტ პეტრო პოროშენკოს დროს, 2015 წელს, დაიდო ცნობილი „მინსკის შეთანხმებები“, რათა ქვეყნის სამხრეთ-აღმოსავლეთში (დონბასში) ადგილობრივ რუსულენოვან მოსახლეობას და უკრაინის მთავრობას შორის მიმდინარე დაპირისპირება ჩამქრალიყო და საომარი მოქმედებები დასრულებულიყო. „მინსკის შეთანხმებებით“ უკრაინა ვალდებულობდა დონბასისათვის შეზღუდული პოლიტიკური ავტონომია მიეცა. ვლადიმერ პუტინის აზრით, ეს სრულიად საკმარისი იქნებოდა, რომ რომ უკრაინა ვეღარ გახდებოდა ნატოს წევრი. სამწუხაროდ, ზოგიერთი პოზიტივის მიუხედავად, უკრაინის ხელისუფლებას „მინსკის შეთანხმებების“ ძირითადი მოთხოვნები არ შეუსრულებია.
პრეზიდენტის საარჩევნო კამპანიის მსვლელობაში ვოლოდიმირ ზელენსკი პირობას დებდა, რომ შეთანხმებების პირობებს შესრულებდა და სისხლისღვრას თავიდან აიცილებდა, თუმცა არჩევნებში გამარჯვების შემდეგ მან უარი თქვა თავის პირობაზე. იქმნებოდა ისეთი შთაბეჭდილება, რომ არა იმდენად ომის რისკი აღელვებდა, არამედ ის, რომ რუსეთი მას სუსტად ჩათვლიდა. ვოლოდიმირ ზელენსკიმ დაიწყო ნატოს ქვეყნებიდან იარაღის იმპორტის ზრდა, რაც ვლადიმერ პუტინის „მოთმინების ფიალისათვის“ ბოლო წვეთი აღმოჩნდა. ამის შემდეგ 2022 წლის თებერვალში რუსეთმა დონბასის „დამოუკიდებლობა“ აღიარა და მის ტერიტორიაზე ჯარები განათავსა „მშვიდობის დასაცავად’ და კიევს მოსთხოვა უარი ეთქვა დასავლეთისაგან იარაღის შესყიდვასა და ნატოს წევრობისაკენ სწრაფვაში
როცა ვოლოდიმირ ზელენსკი მორიგი უარი თქვა, ვლადმერ პუტინმა თავისი სამხედრო ოპერაცია მკვეთრად გააფართოვა და 24 თებერვალს უკრაინაში შეიჭრა. ასე რომ, შეგნებულად თუ შეუგნებლად, ნებით თუ უნებლიედ, მაგრამ სწორედ ვოლოდიმირ ზელენსკიმ მოახდინა რუსეთის პროვოცირება, თუმცა, რა თქმა უნდა, ხაზს ვუსვამ, რომ ეს არ ამართლებს მოსკოვის მიერ ჩადენილ სამხედრო დანაშაულებებს.
მესამე - გადამწყვეტი წვლილი სიტუაციის ესკალაციაში და საომარიმოქმედებების გაგრძელებაში შეიტანა ჯო ბაიდენმაც: 2021 წლის ბოლოს, როცა ვლადიმერ პუტინმა უკრაინის საზღვრებთან ჯარების თავმოყრა ის-ის იყო დაიწყო და მინსკის შეთანხმებების შესრულება მოითხოვა, აშკარა გახდა, რომ იმ შემთხვევაში, თუ ვოლოდიმირ ზელენსკი არ დათანხმდებოდა, რუსეთი თავის ჯარებს შეიყვანდა და დონბასსა და ყირიმს შორის არსებულ სახმელეთო დერეფანს დაიკავებდა.
იმდენად, რამდენდაც უკრაინა პირდაპირ იყო დამოკიდებული ამერიკული იარაღის მიწოდებაზე, ჯო ბაიდენს რომ ეთქვა ზელენსკისათვის, დათანხმდი კრემლის მოთხოვნაზეო, კიევი აუცილებლად შეისმენდა თეთრი სახლის ნათქვამს. ამის ნაცვლად ჯო ბაიდენმა, დიდად სამწუხაროდ, გადაწყვეტილების მიღება ვოლოდიმირ ზელენსკის მიანდო და უფრო მეტიც - დაპირდა, რომ რუსეთის შეჭრის სემთხვევაში ვაშინგტონი მოსკოვს „სწრაფად და გადამწყვეტად“ უპასუხებდა. ზელენსკიმ ეს პოზიტიურ სიგნალად ჩათვალა და გაბედა მოსკოვის გამოწვევა.
ახლა კარგად ვხვდები - დონალდ ტრამპი რომ იმ დროს აშშ-ის პრეზიდენტი ყოფილიყო ჯო ბაიდენის ნაცვლად, იგი ვოლოდიმირ ზელენსკის ასეთ კარტ-ბლანშს არ მისცემდა. ზელენსკი იძულებული გახდებოდა მინსკის შეთანხმებების რეალიზება დაეწყო და ამით საომარი მოქმედებების დაწყებას თავიდან აიცილებდა. და თუ ზელენსკი მაინც უარს იტყოდა და ამით რუსეთის ჯარების შეჭრის პროვოცირებას მოახდენდა, დონალდ ტრამპი, ჯო ბაიდენისაგან გასნხვავებით, უაზროდ არ მისცმდა მას ვეტოს უფლებას სამშვიდობო მოლაპარაკებაზე და არ დაიწყებდა განცხადებების გაკეთებას - „არაფერი თქვათ უკრაინაზე უკრაინის გარეშე“.
აშშ-ის მიერ მიცემულმა დაპირებამ უკრაინას ტრაგიკული ნაბიჯის გადადგმისაკენ უბიძგა - კიევს, დასავლეთისაგან და განსაკუთრებით, ამერიკისაგან სამხედრო დახმარების მიღების იმედით [რაშიც დიდი წვლილი შეიტანა ბრიტანელმა პრემიერმა ბორის ჯონსონმაც], გაბედულება მიეცა და ომის გაგრძელება გადაწყვიტა. თავის მხრივ, ჯო ბაიდენმა მას სამყოფი სამხედრო დახმარება არ გაუწია, ბირთვული ესკალაციის შიშით. მოკლედ, აშშ-ის პრეზიდენტმა უკრაინელ კოლეგას ცრუ იმედები ჩაუნერგა და ამით კონფლიქტი გაჭიანურდა. ამჟამად ასეულ ათასობით დაღუპულია და თითქმის მილიონამდე დაჭრილი ორივე მხარეს, ფრონტის ხაზმა კი უკრაინის სიღრმეში გადაიწია. უკრაინის ეკონომიკა დანგრეულია, ინფრასტრუქტურა კი მოშლილი, მილიონობით ადამიანი საზღვარგარეთაა გაქცეული ლტოლვილის სახით...
მომავალი სამშვიდობო შეთანხმების კონტურები უკვე აშკარად მოჩანს, რასაც დონალდ ტრამპისა და ვლადიმერ პუტინის სატელეფონო საუბრებიც ადასტურებს: რუსეთი სეინარჩუნებს ყირიმს და უკრაინის სამხრეთ-აღმოსავლეთ რეგიონებს (დონბასს, ტავრიას და აზოვისპირეთს), უკრაინის დანარჩენი ნაწილი ნატოს შემადგენლობაში არ გაწევრიანდება, თუმცა, როგორც ჩანს, დასავლეთის ქვეყნებისაგან უსაფრთხოების გარკვეულ გარანტიებს მიიღებს.
სამწუხაროა, რომ ასეთი გეგმა შეიძლებოდა ჯერ კიდევ ორი წლის წინ რეალიზებულიყო - ერთადერთი რამ იყო საჭირო ამისათვის: პრეზიდენტ ჯო ბაიდენს უნდა ეთქვა ზელენსკისთვის, რომ თუ მას აშშ-ის მხარდაჭერა სურდა, მაშინ უნდა დათანხმებულიყო ცეცხლის შეწყვეტაზე.
კიდევ უფრო სამწუხაროა ის გარემოება, რომ ნებისმიერი სამშვიდობო დარეგულირება უკრაინისათვის მინსკის შეთანხმებებზე უფრო უარესი იქნება - იმ შეთანხმებებზე, რომლებიც ვოლოდიმირ ზელენსკიმ წინდაუხედავად უარყო უზომო პოლიტიკური ამბიციებისა და აშშ-ის უსაზღვრო დახმარების გულუბრყვილო მოლოდინის გამო.
„სუფრა - ასე ჰქვია ქართულ მოლხენა-დროსტარებას, რომელიც სტუმართმოყვარეობისა და მხიარულების განსახიერებას წარმოადგენს. რომელი კერძებს მიირთმევენ ქართველები სტუმრებთან ერთად? ჩვენი კორესპონდენტი შეეცადა ქართული სუფრის დიდებულება ეჩვენებინა და დარწმუნდებით, რომ ეს მართლაც კარგად გამოუვიდა“, - ასე იწყება გერმანულ გაზეთ „ფრანკფურტერ ალგემაინე ცაითუნგში“ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) გამოქვეყნებული სტატია სათაურით „ქართული სამზარეულოს მრავალფეროვნება“ (ავტორი - მაიკე ფონ გალენი).
გთავაზობთ პუბლიკაციას შემოკლებით:
„როცა მივედით, მაგიდა უკვე გაშლილი დაგვხვდა: თეფშებზე დაწყობილი ყველით და ლორით, ნიგვზის ფარშიანი ბადრიჯნით, მხალეულობით, მწვანილით, კიტრით და პომიდორით... მათ შორის ჩადგმულია გრაფინები მოცხარის წვენით და ტარხუნის ლიმონათის ბოთლებით. ოფიციანტი წითელ ღვინოს ბოკალებში ასხამს. გარეთ თბილისური საღამოა, რესტორან „რიგის“ დარბაზში გაშლილ გრძელ მაგიდაზე კი ქართული სუფრა - ქართული ქეიფი იწყება.
ისინი, რომლებიც ქართულ სამზარეულოს არ იცნობენ, მადააღძრულები სწრაფად მიირთმევენ სიმინდის ფქვილისაგან გამომცხვარ თბილ მჭადებს, სალათებს და ყველს. მაგრამ ვინც იცის, ის ნელ-ნელა ჭამს და მთავარს ელოდება...
ქართველი ქალბატონი თიკო ტუსკაძე, რომელიც ლონდონში ცხოვრობს, მაგრამ ახლა სამშობლოში იმყოფება, ჩვენი გიდის როლს ასრულებს და ქართულ სუფრას გვაცნობს როგორც „გემრიელი საჭმელების უსასრულო რიგს“. იგი კულინარული წიგნის ავტორია და გვიხსნის, თუ რომელი საჭმელი როგორ მივირთვათ.
ზოგიერთმა უკვე საკმაო რაოდენობის სალათა მიირთვა, რომ მაგიდაზე ახალი კერძები მოაქვთ - მოხრაკულ-მოთუშული სოკო, ხაჭაპური, ხორცით მომზადებული კერძები... საჭმლით სავსე თეფშები სულ უფრო მრავლდება და მაგიდაზე თავისუფალი სივრცე მცირდება, თუმცა ახალ-ახალი ნუგბარისათვის ადგილი მოიძებნება.
„სტუმართმოყვარეობა - ქართული კულტურის განუყოფელ ნაწილს წარმოადგენს, რაც კარგად არის გამოხატული ქართულ სუფრაში, როცა მაგიდას ეროვნულ სამზარეულოს კერზები ამშვენებს“, - განმარტავს მაკა თარაშვილი. რა თქმა უნდა, იგი ახალბედა სუფრის წევრებისაგან განსხვავებით, შეცდომებს არ უშვებს და ყველაფერს ერთად არ მიირთმევს. მან კარგად იცის, რა როდის უნდა მიირთვას და უცხოელ სტუმრებს ჭამის საიდუმლოებას ასწავლის: როდის დგება მწვადის, „ჩაქაფულის და საჭმელების მიღების დრო...
ქართული ტრადიციის თანახმად, სუფრაზე იმდენი საჭმელი უნდა იყოს, რომ სტუმრების წასვლის შემდეგაც საკმაო რაოდენობით უნდა დარჩეს: „სუფრა, რომელზეც არაფერი აღარ რჩება, საქართველოში არ არსებობს“, - ამბობს მაკა თარაშვილი, - მასპინძლები იფიქრებენ, რომ სტუმრები მშივრები დარჩნენ. ამიტომ ყველაფერი უამრავია“.
რესტორანი „ქეთო და კოტე“ ძველი თბილისის უბანში, შემაღლებულ ადგილზე მდებარეობს. დარბაზში მყუდრო გარემოა შექმნილი. მაგიდები ყოველთვის მდიდრულადაა გაშლილი - ტრადიციული კერძები თანამედროვე სტილითაა გაფორმებული. თავდაპირველად თვენ მოგართმევენ ცივ და ვეგეტარიანულ კერძებს, ბოსტნეულს, შემდეგ გამომცხავარს, ცომეულს, ბოლოს კი ხორცით მომზადებულ საჭმელებს.
ქართული სუფრის ტრადიციაა თამადა, ანუ დროსტარების ხელმძღვანელი. იგი სუფრის თავში ზის და სადღეგრძელოებს ამბობს. რესტორან „შატო მუხრანში“, სადაც ჩვენ ვიყავით (თბილისიდან ერთი საათის სავალზე), მეღვინე პატრიკ ჰონეფმა ჩვენი სტუმრობის სადიდებელი სადღეგრძელო წარმოსთქვა. გერმანელი მეღვინე უკვე მრავალი წელია საქართველოში ცხოვრობს, ოჯახიც აქ ჰყავს. პატრიკი მადლობას გვიხდის სტუმრობისათვის, რომ გერმანელი ტურისტები საქართველოთი დაინტერესდნენ და კავკასიურ ქვეყანას ეწვივნენ.
მასპინძელი გვიხსნის, რომ სუფრის თამადა ყურადღებით ისმენს სტუმრების საუბარს სადღეგრძელოებისათვის იმპულსის მისაცემად. იგი დისკუსიას ზომიერ მიმართულებას აძლევს და განწყობას ამაღლებს. ამიტომაც თამადა ისეთი პიროვნებაა, რომელიც ცნობილია თავისი კეთილი ხასიათით, გონებამახვილობით და ინტელექტით.
თუ როგორ მზადდება კლასიკური ქართული კერძები, ამას თქვენ თბილისიდან საკმაოდ მოშორებით, კახეთში გაიგებთ, სადაც ღვინის კომპანია „შუმის“ რესტორანი მდებარეობს. აქ სტუმარი საკუთარი თვალით ხედავს, თუ როგორ ცხვება ქართული თონის პური, როგორ კეთდება ხინკალი, რომელიც ქართული სამზარეულოს ერთ-ერთ დიდებულ და გემრიელ კერძს წარმოადგენს.
