USD 2.7195
EUR 3.2090
RUB 3.4546
Тбилиси
«The Daily Telegraph» (დიდი ბრიტანეთი): „დონალდ ტრამპი, როგორც ჩანს, ვლადიმერ პუტინის ანკესიდან თავისუფლდება“
дата:  480

ბრიტანული გაზეთი „დეილი ტელეგრაფი“ (The Daily Telegraph) აქვეყნებს სტატიას სათაურით „დონალდ ტრამპი, როგორც ჩანს, ვლადიმერ პუტინის ანკესიდან თავისუფლდება“ (ავტორი - ჰემიშ ბრეტონ-გორდონი), რომელშიც კომენტირებულია რუსეთის პრეზიდენტის გადაწყვეტილება სამდღიანი დაზავების გამოცხადების შესახებ (8 მაისის დილის 07 საათიდან 10-11 მაისის 00 საათამდე) , გერმანიაზე გამარჯვების 80 წლისთავთან დაკავშირებით.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

ითვლება თუ არა რუსეთის ბოლო განცხადება ცეცხლის შეწყვეტის თაობაზე, 9 მაისთან დაკავშირებით, მორიგ უაზრო ჟესტად? შესაძლოა ვლადიმერ პუტინის გადაწყვეტილება მიმართულია აშშ-ის პრეზიდენტის დასამშვიდებულად, რომელმაც, როგორც ჩანს, კრემლის დიქტატორთან მეგობრობა შეწყვიტა? ანდა მართლაც გულწრფელი განზრახვაა და მცდელობა იმისა, რომ საბოლოოდ დასრულდეს სისხლისღვრა უკრაინაში? რა თქმა უნდა, ყველას იმედი გვაქვს, რომ რუსეთის პრეზიდენტს გულწრფელად უნდა ომის დასრულება, მაგრამ ბევრი რამ ძალიან საეჭვოდ გვეჩვენება.

ზოგიერთი ექსპერტის აზრით, ბოლო პერიოდში ისეთი წინააღმდეგობრივი მოვლენები ხდება, რომ მათ ფონზე რთულია რუსეთის პოლიტიკის გამოცნობა.

პირველი - კრემლმა გამოაცხადა, რომ კურსკის ოლქი მთლიანად დაიბრუნა და აკონტროლებს. ეს ნიშნავს, რომ ვოლოდიმირ ზელენსკიმ დაკარგა თავისი ერთ-ერთი საკვანძო კოზირი, ვლადიმერ პუტინმა კი უპირატესობა მიიღო. შესაბამისად, კრემლს პოლიტიკური ვაჭრობის მეტი შესაძლებლობა გაუჩნდა.

მეორე საყურადღებო მომენტია მოსკოვში, ორი დღის წინ მომხდარი რუსი გენერლის მკვლელობა - თანაც კრემლთან ძალიან ახლოს, რაც ნიშნავს, რომ უკრაინის სპეცსამსახურები მოსკოვში თავისუფლად მოქმედებენ. შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ვლადიმერ პუტინი და მისი გარემოცვა „შეშინებულია“. კრემლი მიანიშნებს, რომ უკან იხევს და მშვიდობის სურვილს ამჟღავნებს.

მესამე - რომის პაპის დაკრძალვამდე ისე ჩანდა, რომ უპირატესობა ვლადიმერ პუტინის მხარეს იყო. ამას ადასტურებდა დონალდ ტრამპის სპეციალური დესპანის სტივ უიტკოფის მოქმედებაც, რომელიც ვლადიმერ პუტინის მიმართ კეთილად იყო განწყობილი, ვოლოდიმირ ზელენსკის კი პირიქით, ემუქრებოდა. მაგრამ ვატიკანში, წმინდა პეტრეს ტაძარში ვოლოდიმირ ზელენსკისთან შეხვედრამ, დონალდ ტრამპისათვის, ალბათ, „დამასკოს გზის“ როლი შეასრულა (ბიბლიური პავლე მოციქულის მსგავსად, რომელიც ქრისტიანებს დევნიდა. დამასკოსაკენ მიმავალ გზაზე პავლეს მოულოდნელად ზეციდან საყვედურის ხმა ჩაესმა და დაბრმავდა, შემდეგ კი, როცა მას ქრისტიანმა ანანიამ უმკურნალა, პავლემ უფლის ძალა ირწმუნა და ქრისტიანად მოინათლა). ამრიგად, დონალდ ტრამპს „გონება გაუნათდა“ და ის უფრო ხისტად იმოქმედებს, რაც კრემლისათვის არასასურველია. რუსეთი იძულებულია ითვალთმაქცოს და ამ ეტაპზე სამაისო დაზავება გამოაცხადოს

მაგრამ სინამდვილეში ვლადიმერ პუტინისადმი ნდობის საფუძველი ძალიან მცირეა.

ბოლოსდაბოლოს, გავიხსენოთ, რომ რუსეთი დათანხმდა 1994 წელს, ბუდაპეშტის მემორანდუმით, უკრაინის სუვერენიტეტი და უსაფრთხოება დაეცვა, მაგრამ თვითონ დაარღვია დოკუმენტის პირობები. რუსეთმა ასევე დაარღვია როგორც შავ ზღვაზე 30-დღიანი დაზავება, ასევე სააღდგომო ცეცხლის შეწყვეტაც, როცა უკრაინის ქალაქი სუმი დაბომბა და მშვიდობიან მოსახლეობაში დიდი მსხვერპლი გამოიწვია. ვლადიმერ პუტინი საკუთარ თავს ქრისტიანად და მორწმუნედ ასაღებს, სინამდვილეში კი არაქრისტიანულად მოქმედებს. სწორედ მისი ბრძანებით იქნა გამოყენებული სოლსბერიში ქიმიური იარაღი, რუსი ორმაგი აგენტის სერგეი სკრიპალის განადგურების მიზნით. კრემლი არც დაფიქრებულა იმაზე, რომ იმ ნივთიერებით შეიძლებოდა ათასობით ადგილობრივი მცხოვრები მოწამლულიყო, ანუ ვლადიმერ პუტინს პირადი მიზნების მისაღწევად ადამიანების ბედი არ აღელვებს.

დამკვირვებლები ვარაუდობენ, რომ არ არის გამორიცხული, ვლადიმერ პუტინზე გავლენას ახდენს საზოგადოებრივი მოძრაობა „რუსეთის დედების“ ომის საწინააღმდეგო საქმიანობა. ვინ-ვინ და რუსეთის პრეზიდენტმა ძალიან კარგად იცის, რომ სწორედ რუსმა დედებმა აიძულეს 1988-89 წლებში საბჭოთა მთავრობა ავღანეთიდან ჯარები [სამარცხვინო დამარცხების ფონზე] გამოეყვანა. არადა, იმ ომში მოსკოვმა მხოლოდ 17 ათასი ჯარისკაცი დაკარგა, უკრაინაში კი ბევრად მეტს კარგავს. ბევრი თვლის, რომ ვლადიმერ პუტინს ეკისრება პასუხისმგებლობა დაახლოებით მილიონი რუსი სამხედრო მოსამსახურის დაღუპვა-დასახიცრების გამო. შესაძლოა ხელისუფლების მიერ კონტროლირებული რუსული მასმედიაც კი მივიდა დასკვნამდე, რომ მსხვერპლის დიდი რაოდენობის დამალვა უკვე აღარ შეიძლება.

ევროპელი სამხედრო ექსპერტები თვლიან, რომ რუსეთის არმიის მდგომარეობა თავის კულმინაციურ წერტილს უახლოვდება. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, რუსეთის ჯარები „სულს ვეღარ ითქვამენ“. იმის გათვალისწინებით, რომ დონალდ ტრამპი ბოლო დროს სულ უფრო იხრება ვოლოდიმირ ზელენსკის მხარდაჭერისაკენ, ვლადიმერ პუტინმა გადაწყვიტა, სანამ დრო მის სასარგებლოდ მუშაობს, მანამ შეწყვიტოს ომი, რაც დიდ გამარჯვებად მოინათლება. საწინააღმდეგო შემთხვევაში მას ავღანეთის პრეცედენტის გამეორება ელოდება.

ვფიქრობ, ვლადიმერ პუტინის ბოლო „სამშვიდობო-საზავო“ განცხადება მის ერთგვარ მცდელობას წარმოადგენს, რომ დონალდ ტრამპი ანკესზე ჰყავდეს წამოგებული და მარჯვედ ახერხებდეს მის მანიპულირებას. შესაძლოა, ვცდები, მაგრამ ამის რეალური საფუძველი არსებობს.

аналитика
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

более
голосование
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
голосование
Кстати