USD 2.7215
EUR 3.2155
RUB 3.4658
Tbilisi
The Daily Telegraph» : რატომ არ მიანიჭეს საბჭოთა კავშირის გმირის წოდება უკრაინელ ალექსი ბერესტს, რუს მიხეილ ეგოროვთან და ქართველ მელიტონ ქანთარიასთან ერთად
Date:  241

ბრიტანულ გაზეთ „დეილი ტელეგრაფში“ (The Daily Telegraph) გამოქვეყნებულია სტატია სათაურით „ვლადიმერ პუტინმა რაიხსტაგის შენობის ასლი ააგო გამარჯვების დღის დღის აღსანიშნავად“ (ავტორი - ჯეიმს ჯექსონი).

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

რუსეთმა რაიხსტაგის შენობის ასლი ააგო ნატურალურ ზომებში გამარჯვების დღის  აღნიშვნისათვის - განმეორდება 1945 წლის 30 აპრილის მოვლენები, როცა ბერლინის ცენტრში მდებარე შენობა, მეორე მსოფლიო ომის დროს, წითელი არმიის ქვედანაყოფებმა აიღეს და მასზე წითელი დროშა აღმართეს.

კრემლთან დაკავშირებულმა კინემატოგრაფისტებმა რაიხსტაგის (გერმანიის საკანონმდებლო ორგანოს - პარლამენტის) შენობა მოსკოვის კულტურისა და დასვენების პარკში ააშენეს იმ მოვლენების ასახვის მიზნით, რომელიც ბერლინის ცენტრში ხდებოდა. განსაკუთრებული ყურადღება ეთმობა უშუალოდ დროშის აღმართვის პროცესს მესამე რაიხის პარლამენტის შენობაზე.

როგორც ცნობილია, ვლადიმერ პუტინი უკრაინის წინააღმდეგ დაწყებულ ომს იმით ამართლებს, რომ რუსეთისათვის აუცილებელი იყო მეზობელი ქვეყნის დენაციფიკაცია და ფაშიზმის ამოძირკვა რუსეთის ზღურბლთან.

მაგრამ სიტუაციის ირუნიულობა იმით გამოიხატება, რომ იმ წითელარმიელებს შორის, რომლებმაც რაიხსტაგზე წითელი დროშა აღმართეს, ერთ-ერთი ეროვნებით უკრაინელი იყო - ალექსი ბერესტი. სწორედ ლეიტენანტი ალექსი ბერესტი იყო ჯგუფის მეთაური, რომელშიც, მის გარდა, შედიოდნენ ეროვნებით რუსი სერჟანტი მიხეილ ეგოროვი და ქართველი უმცროსი სერჟანტი მელიტონ ქანთარია. ალექსი ბერესტი რაიხსტაგის დამცავ გერმანელ „ეს-ეს“-ელ (CC) ოფიცრებს მოელაპარაკა, აიძულა ისინი კაპიტულაციაზე დათანხმებულიყვნენ. რაიხსტაგის სახურავზე წითელარმიელებმა დროშა ჯერ ფრონტონზე მიამაგრეს, შემდეგ კი გუმბათზე გადაიტანეს.

მოგვიანებით, ომის დამთავრების შემდეგ, ალექსი ბერესტი დაუმსახურებლად იქნა შეურაცხყოფილი საბჭოთა ხელისუფლების მიერ, როცა 1946 წელს სერჟანტებს მიხეილ ეგოროვსა და მელიტონ ქანთარიას საბჭოთა კავშირის გმირის წოდებები მიანიჭეს, მათი მეთაური კი, ლეიტენანტი ალექსი ბერესტი მხოლოდ წითელი დროშის ორდენით დაჯილდოვდა, ალბათ, ეროვნული წარმომავლობის - უკრაინელობის გამო.

რაიხსტაგის ბრძოლების რეკონსტრუქცია, რომელიც კრემლს აქვს ჩაფიქრებული, მიანიშნებს იმას, რომ გამარჯვების დღე საომარ პირობებში ტარდება, მილიტარისტული მოწოდებების ფონზე, თუმცა საზეიმო განწყობით.

სპექტაკლი ღია  ცის ქვეშ სახელწოდებით „გამარჯვება: წითელი დროშა რაიხსტაგზე“ თეატრისა და კინოს რეჟისორის იგორ უგოლნიკოვის ხელმძღვანელობით დღეში ორჯერ ჩატარდება და წარმოადგენს იმ საზეიმო ღონისძიებების ერთ-ერთ ელემენტს, რომლის მთავარი ნაწილია სამხედრო აღლუმი წითელ მოედანზე - კრემლის მიერ რუსეთის სამხედრო ძლიერების ჩვენება.

საზეიმო ღონისძიებებს, სხვა უცხოელ სტუმრებთან ერთად, დაესწრებიან სი ძინპინი, ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის თავმჯდომარე და რობერტ ფიცო, სლოვაკეთის პრემიერ-მინისტრი.

რუსული მასმედია სპექტაკლს რეკლამას უწევს როგორც ძალზე საინტერესო და საოცარ ფაქტს, რომელიც მაქსიმალურად არის მიახლოებული 1945 წლის აპრილ-მაისს მომხდარ ნამდვილ მოვლენებთან. დეკორაცია მოგვიანებით გამოყენებული იქნება მხატვრული ფილმის გადასაღებად.

რაიხსტაგის შენობის ასლი ისევეა დანგრეული და დაცხრილული ნატურალური ზომის ნახვრეტებით, როგორც 80 წლის წინათ იყო. შენობის წინ ყრია აფეთქებული სამხედრო ტექნიკა, რომელთა რეკონსტრუქცია ომის დროს გადაღებული ფოტოების მიხედვით განხორციელდა.

რეჟისორის თქმით, მან შექმნა რეალისტურად ასახული სრული და ღრმა სურათი, საბჭოთა და გერმანული ავიაციის, აგრეთვე ტანკებისა და ჯავშანმანქანების მონაწილეობით.

თუმცა, როგორც ევროპული კვლევითი ცენტრის თანამშრომელი, ეროვნებით რუსი სერგეი სუმლენი ამბობს, რაიხსტაგის ბრძოლების რეკონსტრუქცია ყალბია, რითაც პუტინის რეჟიმი რუსეთის მოსახლეობის აზროვნებას ამახინჯებს. მისი თქმით, რუსული „გამარჯვების დღე“ სინამდვილეში „ძალადობის კულტს“ წარმოადგენს.

გერმანელი პოლიტიკოსები რაიხსტაგის აღების სპექტაკლის მიმართ დუმილს ინარჩუნებენ. რუსეთის თავდაცვის სამინისტროს განცხადებით, „ვიღაც-ვიღაცეებმა გერმანიაში, როგორც ჩანს, დაივიწყეს, რომ ჰიტლერმა და მისმა თანამოაზრეებმა - ფაშისტებმა, მესამე რაიხის მშენებლებმა - თავიანთ გზა ხელისუფლებისაკენ და მსოფლიო სისხლისღვრისაკენ სწორედ რაიხსტაგის გადაწვით დაიწყეს, 1933 წლის 27 თებერვალს“.

რუსეთი რაიხსტაგის აღებას პატრიოტიზმის ფუძემდებლურ მოვლენად მიიჩნევს. შენობის ასლის შექმნის მცდელობები ადრეც იყო. მაგალითად, 2017 წელს სერგეი შოიგუ, თავდაცვის იმდროინდელი მინისტრი, მიესალმა მინიატურული რაიხსტაგის შექმნას კადეტთა სასწავლებელში, რომელიც მან „სამხედრო დისნეილენდად“ მონათლა.

ცნობილია, რომ პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს ისტორიული მოვლენებისადმი გარკვეული მიდრეკილება და ინტერესი აქვს. ჯერ კიდევ უკრანაში შეჭრამდე მან გრძელი ისტორიული ტრაქტატი გამოაქვეყნა სახელწოდებით „რუსებისა და უკრაინელების ისტორიული ერთობის შესახებ“, რომელშიც ამტკიცებდა, რომ რუსები, უკრაინელები და ბელორუსები ერთ ერს წარმოადგენენ.

კრემლთან დაკავშირებული გაზეთების მტკიცებით, ევროპა იმიტომ უჭერს მხარს უკრაინას, რომ როგორმე მეორე მსოფლიო ომში [და უფრო ადრინდელ ომებშიც] რუსეთისაგან განცდილი მარცხის კომპენსაცია მოახდინოს.

analytics
«The Guardian»: „ პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“

„სწორედ იმ დროს, როცა მსოფლიოს უაღრესად ჭირდება ბრძენი უხუცესები, პლანეტაზე მშვიდობის ბედი სასტიკი და დაუნდობელი პატრიარქების ხელშია, რომლებიც მომავალ თაობას მსოფლიო წესრიგის ნანგრევებს უტოვებენ“ - ასეთი სათაური აქვს ბრიტანულ გაზეთ „გარდიანში“ (The Guardian) გამოქვეყნებულ სტატიას, რომლის ავტორია დევიდ ვან რეიბრუკი, ნობელის პრემიის ლაურეატი ფილოსოფიაში ნიდერლანდებიდან.

გთავაზობთ პუბლიკაციას მცირე შემოკლებით:

მოდით ერთ დელიკატურ საკითხზე მსჯელობას შევეცადოთ: ვისაუბროთ ასაკზე ისე, რომ ეიჯიზმში - ასაკობრივ დისკრიმინაციაში - არ გადავვარდეთ.

არასოდეს არ მომხდარა ისეთი პრეცედენტი პლანეტის თანამედროვე ისტორიაში, როგორიც დღეს არის: მსოფლიოში მშვიდობის ბედი ისეთი ადამიანების ხელშია, რომლებიც საკმაოდ ხანდაზმულები არიან. ვლადიმერ პუტინს და სი ძინპინს 72 წელი შეუსრულდათ, ნარენდრა მოდი - 74 წლისაა, ბენიამინ ნეთანიაჰუ - 75-ის, დონალდ ტრამპი - 79-ის, ალი ჰამენეი - 86-ის.

რასაკვირველია, მედიცინის განვითარების წყალობით, ადამიანები სულ უფრო მეტ ხანს ცოხლობენ და შეუძლიათ აქტიური ცხოვრებით იცხოვრონ, მაგრამ ამის მიუხედავად, დრეს ცვენ მოწმენი ვართ იმ პოლიტიკური ლიდერების რაოდენობის ზრდისა, რომლებიც ასაკის კვალობაზე სულ უფრო ამკაცრებენ საკუთარ ხელისუფლებას, ხშირად თავიანთი ახალგაზრდა კოლეგების ხარჯზე.

გასულ კვირაში ჰააგაში ნატოს ყოველწლიურ სამიტზე ალიანსის ლიდერები, ემანუელ მაკრონის და მეტე ფრედერიქსონის (ორივე 47-47 წლისაა), ჯორჯა მელონის (48 წლის), პედრო სანჩესის (53 წლის) ჩათვლით, იძულებულნი იყვნენ დათანხმებულიყვნენ დონალდ ტრამპის მოთხოვნას სამხედრო ბიუჯეტის გაზრდის შესახებ. ნატოს წევრი ქვეყნების მეთაურების საშუალო ასაკი 60 წელს შეადგენს: გერმანიის კანცლერი 69-ისაა, ხოლო თურქეთის პრეზიდენტი რეჯეფ ერდოღანი - 71 წლის.

ყველა დაეთანხმა სამხედრო ასიგნებათა 5%-იან ზრდას, თუმცა აშკარაა, რომ ეს ციფრო თვითნებურად არის დადგენილი - მისი განხილვა სერიოზული დებატებით არ მომხდარა არც ნატოში და არც წევრი ქვეყნების შიგნით. ამ დროს უფრო მეტად სამხედრო-პოლიტიკური რეალობას კი არ მიექცა ყურადღება, არამედ ჭირვეული ამერიკელი პატრიარქის პატივისცემას და მის აკვიატებულ მოთხოვნას. ნატოს გენერალური მდივანი მარკ რიუტე, რომელიც მხოლოდ 58 წლისაა, ისე შორს წავიდა აშშ-ის პრეზიდენტისადმი მოწიწებაში, რომ დონალდს „მამიკოთი“ (Daddy) მიმართა. ეს დიპლომატია არ არის. ეს მორჩილებაა.

თაობათა კონფლიქტი სხვა არენებზეც ხდება: უკრაინის 47 წლის პრეზიდენტი ვოლოდიმირ ზელენსკი უპირისპირდება მასზე ბევრად უფროსი ასაკის კოლეგას - რუსეთის 72 წლის პრეზიდენტ ვლადიმერ პუტინს. იმავე ასაკის მქონე სი ძინპინი მტრული თვალით უყურებს ტაივანის  პრეზიდენტს, რომელიც კომუნისტ ბელადზე 7 წლით უმცროსია. ბენიამინ ნეთანიაჰუ, რომლის წლოვანება საუკუნის სამ მეოთხედს შეადგენს, აუღელვებლად უყურებს ღაზას სექტორის განადგურებას, რომლის მოსახლეობის საშუალო ასაკი 18-20 წელია. ირანში 86 წლის ლიდერი მართავს ქვეყნის 80-მილიონიან მოსახლეობას, რომელთა საშუალო ასაკი 32 წელია. კამერუნელი 92 წლის პრეზიდენტი პოლ ბია 1982 წლიდან იმყოფება იმ ქვეყნის სათავეში, რომლის მცხოვრებლების საშუალო ასაკს 18 წელი შეადგენს, ხოლო სიცოცხლის საშუალო ხანგრძლივობა - 62 წელს.

რასაკვირველია, ჩვენ არ ვდგავართ გერონტოკრატიული შეთქმულების წინაშე. ჯერ-ჯერობით არც მოხუცი მოქმედი ლიდერების კლუბი არ არსებობს, რომლებიც მსოფლიოს ბატონობას სიცოცხლის ბოლომდე ესწრაფვიან... მაგრამ არის რაღაც შემაშფოთებელი იმაში, რომ  მშვიდობა ინგრევა სწორედ იმ ადამიანების მიერ, რომელთა ცხოვრება მეორე მსოფლიო ომის შემდომი არქიტექტურით განისაზღვრა. ალი ჰამენეი 6 წლისა იყო, როცა ჯერ გერმანიამ, შემდეგ კი იაპონიამ ხელი უსიტყვო კაპიტულაციას მოაწერეს.

დონალდ ტრამპი 1946 წელს დაიბადა, როცა გაერომ თავისი პირველი გენერალური ასამბლეის სხდომა ჩაატარა. ბენიამინ ნეთანიაჰუ  დაიბადა ისრაელის სახელმწიფოს შექმნიდან ერთი წლის შემდეგ. ნარენდრა მოდი დაიბადა 1950 წელს, როცა ინდოეთი საპარლამენტო რესპუბლიკად გამოცხადდა და ქვეყნის კონსტიტუცია მიიღეს. ვლადიმერ პუტინი ქვეყანას 1952 წლის ოქტომბერში მოევლინა, იოსებ სტალინის სიკვდილამდე რამდენიმე თვით ადრე. ამხანაგი სი ძინპინი - 1953 წლის ივნისში დაიბადა, სტალინის სიკვდილის შემდეგ. რეჯეფ ერდოღანი გაჩნდა 1954 წელს, თურქეთის ნატოში შესვლიდან ორი წლის შემდეგ. ყველა ჩამოთვლილი პირები ომისშემდგომი ეპოქის ბავშვები არიან და ახლა, როცა თავიანთი სიცოცხლის მიჯნას უახლოვდებიან, ისინი, როგორც ჩანს, მზად არიან იმ მსოფლიოს დასანგრევად, რომლებშიც თვითონ დაიბადნენ. ასთი მოქმედება შურისძიებას ჰგავს.

დიახ, საერთაშორისო წესრიგი, რომელიც თეორიულად გარკვეულ წესებს ემყარებოდა, პრაქტიკაში ყოველთვის არეულ-დარეული იყო, ვიდრე ეს ქაღალდზე ჩანდა. მაგრამ, ნებისმიერ შემთხვევაში რაღაც იდეალი არსებობდა, რომლის მიღწევას ყველა თავისებურად ცდილობდა. არსებობდა საერთო მორალური პრინციპები - დიახ, მყიფე, მაგრამ გულწრფელი, რომელიც იმ რწმენას ემყარებოდა, რომლის მიხედვით, კაცობრიობას აღარ უნდა გაემეორებინა მე-20 საუკუნის პირველი ნახევრის მხეცობები და რომ უმჯობესია უთანხმოებები დიალოგისა და დიპლომატიის მეშვეობით მოგვარდეს. დღეს ეს რწმენები აორთქლდა, გაქრა და უმეტესად იმ ადამიანთა გონებასა და სულში, რომლებისთვისაც ყველაზე ძვირფასი უნდა ყოფილიყო და რომელებიც სიკეთის რწმენას ყველაზე მეტად უნდა გაფრთხილებოდნენ.

დღეს უპრეცედენტო მომენტია. წინა მსოფლიო მართლწესრიგის არქიტექტორები - ადოლფ ჰიტლერი, ბენიტო მუსოლინი, იოსებ სტალინი და მაო ძედუნი სულ რაღაც 30-40 წლისანი იყვნენ, როცა ხელისუფლებაში მოვიდნენ. ახალმა თაობამ ახალი მსოფლიო ააშენა, მაგრამ წინა მართლწესრიგის შედეგებს შეეჯახნენ. დრეს ახალი მსოფლიოც ინგრევა იმ ძველი თაობის ადამიანების მიერ, რომლებიც ვერ იცოცხლებენ იმ დრომდე, რათა დაინახონ, როგორი ნანგრევები დარჩება მათი მოქმედებით.

ჩვენ შეიძლებოდა გვქონოდა იმის იმედი, რომ თაობა, რომელსაც ბედმა გაუღიმა და სიცოცხლის ხანგრძლივობა გაუგრძელდა, თავიანთი სიკვდილის შემდეგ სიკეთის, პტივისცემის და გლობალური პოზიტიური ხელმძღვანელობის მემკვიდრეობას დატოვებდა. ამის ნაცვლად ჩვენ მოწმენი ვართ ბოლო ათწლეულებში მომხდარი ყველაზე უარესი რეპრესიების, ძალადობის, გენოციდების, ეკოციდების და საერთაშორისო სამართლის მიმართ უპატივცემლო დამოკიდებულებისა, რომლებსაც ყველაზე მეტად ულმობელი 70-80 წლის მოხუცები სჩადიან და რომლებიც, როგორც ჩანს, უფრო მეტად იმით არიან დაინტერესებული, რომ თავი აარიდონ სამართლებრივ პასუხისმგებლობას, ვიდრე მშვიდობის შენარჩუნებაზე იზრუნონ.

მაგრამ ასე არ უნდა იყოს.

როცა ნელსონ მანდელამ 1999 წელს სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის პრეზიდენტის პოსტი დატოვა, მან ჩამოაყალიბა ორგანიზაცია „უხუცესები“, რომელიც ყოფილ მსოფლიო ლიდერებს აერთიანებდა. ისინი მუშაობდნენ მშვიდობის, სამართლიანობისა და ადამიანის უფლებების მხარდასაჭერად. დღეს, მოქმედებენ რა კონსენსუსის ტრადიციებით და წინა თაობების პოლიტიკოსთა საუკეთესო გამოცდილებით, „უხუცესების“ წევრები ითვლებიან იმის მაგალითად, თუ როგორ შეუძლიათ ასაკოვან ადამიანებს კაცობრიობას მოუტანონ მეტი სინათლე, გამოხატონ თანაზიარობა, იმოქმედონ სინდისით და არა მარტო გავლენითა და ძალით.

პრობლემა მოხუცებულობაში არ არის. პრობლემა იმაშია, თუ როგორი მიზნის მიღწევა სურთ მისი სარგებლობით და რას აძლევენ უპირატესობას. მსოფლიოს არ სურს ისეთი ახალი მოხუცი ძალოვანი პირები, რომლებსაც მმართველის საჭისა და ტახტის დატოვება არ სურთ. მსოფლიოსათვის უკეტესია ის მოხუცი ლიდერები, ის უხუცესები, რომლებიც მზად არიან კომპრომისებისათვის და ადამიანთა ენერგიის სასიკეთოდ წარმართვისათვის. ისინი, ვინც მემკვიდრეობაზე ფიქრობენ არა როგორც პირად დიდებაზე, არამედ როგორც მშვიდობაზე, რომელსაც ისინი თავიათი სიცოცხლის შემდეგ დატოვებენ. ჩვენს დროში გვჭირდება არა ბატონობა, არამედ სიბრძნის გამოვლენა. და ეს, საბოლოო ჯამში, არის ის, რაც მმართველს ლიდერისაგან განასხვავებს.

See all
Survey
ვინ გაიმარჯვებს რუსეთ - უკრაინის ომში?
Vote
By the way