1801 წლის 20 იანვარს რუსეთის იმპერატორი პავლე რომანოვი ავალებს ასტრახანის გენერალ-გუბერნატორს, შემდგომში საქართველოს გუბერნატორს კარლ ფიოდორიჩ კნორინგს: მე მსურს, რომ საქართველო იყოს გუბერნია, და ამნაირად ის დაუკავშირეთ სენატს, ხოლო სასულიერო მხრით ის დაუკავშირეთ სინოდს! მათი პრივილეგიების ხელშეუხებლად! გუბერნატორად დეე იყოს ვინმე სამეფო სისხლის, მხოლოდ თქვენი მორჩილების ქვეშ!
ამ წერილიდან ძალიან მალე იმპერატორი პავლე გარდაიცვალა.
მისი სამართალმემკვიდრე იმპერატორი ალექსანდრე ბევრად ფრთხილია და საქართველოს რუსეთთან შეერთების საკითხს ფორმალურად გადასცემს სენატს:
1801 წლის 11 აპრილს რუსეთის იმპერიის სენატის ორგანოში საქართველოს ანექსიის შესახებ გადაწყდა:
1) საქართველოში მყოფი ყველა ჯარების დატოვება;
2) რუსეთიდან გაგზავნილი გუბერნატორის მიერ საქართველოში დროებითი რუსული მმართველობის დაარსება.
სენატში იმპერატორის წარმომადგენელმა რუსეთის იმპერიის მთავარმა პროკურორმა ბეკლეშევმა სენატს გააცნო იმპერატორის აზრი: აღნიშნული სამეფოს რუსეთის ქვეშევრდომად გახდომა იქნება მითვისება უცხო მიწისა, რაც უსამართლობა იქნებაო.
იმპერატორმა ხელახლა გადასცა სენატს განსახილველად საქართველოს საკითხი: სენატმა უმოკლეს დროში იმსჯელა და წინასწარ დაგეგმილი გადაწყვეტილება მიიღო - საქართველოს საქმეების და ადგილობრივი პირობების გამოსარკვევად გენერალი კნორინგი გააგზავნა. კნორინგმა მთელი ეს საქმე სამ კვირაში მოათავა და გადაწყვიტა საქართველოს ანექსია თვით მეფის ოჯახზე: გადასახლებულ იქმნან რუსეთში, რომელთათვისაც მათი ოჯახური მდგომარეობის მიხედვით, ადვილი იქნება პენსიების დანიშვნა.
იმავდროულად ალექსანდრე 1801 წლის 12 სექტემბერს კნორინგს სწერს: ქვეყნის დაწყნარებისა და მავნე აზრთა გავრცელების თავიდან ასაცილებლად, სასურველია ორივე დედოფალი და ყველა ბატონიშვილი დაითანხმოთ რუსეთში გასტუმრებაზე.
როდესაც რუსეთის სრულიად საიდუმლო ვითარებაში მიღებული ეს გადაწყვეტილება ცნობილი გახდა, ყველაზე რუსეთუმე ქართველი, გეორგიევსკის ტრაქტატზე ხელმომწერი გარსევან ჭავჭავაძე წერილს წერს თბილისში: სამეფო მოგვისპეს და მფარველობაშიც არ აგვიყვანეს. არც ერთი ქვეყანა არაა ისე დამცირებული, როგორც საქართველო.
ასე გაუქმდა ათას წლოვანი ბაგრატიონთა დინასტია და გუბერნიად ქცეული ქართველთა ბედი რუსულ ადმინისტრაციასა და ქართველი ერისათვის სრულიად უცხო რუსული კანონების ქვეშ მოექცა.
ამის მერე საქართველოს მწარე ბედის გარდა სხვა ბედი არ ღირსებია!
