,
ზიარების წესის უძველესი ვერსია დაცულია პავლე მოციქულის კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში: „რადგან მე უფლისაგან მივიღე ის, რაც გადმოგეცით: რომ უფალმა იესომ თავისი გაცემის ღამეს აიღო პური, მადლი შესწირა, გატეხა და თქვა: მიიღეთ და ჭამეთ; ეს არის ჩემი სხეული, თქვენთვის დამტვრეული; ეს ჰყავით ჩემს მოსახსენებლად, ასევე სერობის შემდეგაც აიღო სასმისი და თქვა: ეს სასმისი არის ახალი აღთქმა ჩემს სისხლში; ეს ჰყავით ყოველთვის, როცა სვამთ ჩემს მოსახსენებლად» (1-ლი კორინთ. 11: 23:25).
ე. ი. პავლეს მიხედვით, ქრისტემ მოწაფეები აზიარა ცალ-ცალკე _ ჯერ პურით, ხოლო შემდეგ - ღვინით.
იგივე დასტურდება მათეს, მარკოზისა და ლუკას სახარებებით.
„და როდესაც ისინი ჭამდნენ, აიღო იესომ პური და აკურთხა, გატეხა და მისცა მოწაფეებს და უთხრა: მიიღეთ და ჭამეთ, ეს არის ხორცი ჩემი; და აიღო სასმისი და მადლობდა, მისცა მათ და თქვა: სვით ამისგან ყველამ, რადგან ეს არის სისხლი ჩემი ახალი აღთქმისა, მრავალთათვის დათხეული მისატევებლად ცოდვათა“ (მათე 26:26-28).
თითქმის, სიტყვა-სიტყვითაა აღწერილი იგივე ეპიზოდი მარკოზის სახარებაში, ამიტომ მარკოზს აღარ დავიმოწმებ.
პავლე მოციქულის ვერსიის იდენტურია ლუკას სახარება:
„და აიღო სასმისი და მადლობდა და თქვა: მიიღეთ და გაიყავით ერთმანეთში. (...) და აიღო პური და მადლობდა, გატეხა და მისცა მათ და უთხრა: ეს არის ხორცი ჩემი, და თქვენთვის მოცემული; ამას იქმოდეთ ჩემს მოსახსენებლად. და ასევე სასმისი _ სერობის შემდეგ და თქვა: ეს სასმისი არის ახალი აღთქმა ჩემი სისხლით, რომელიც თქვენთვის არის დათხეული“ (ლუკა, 22:17, 19-20).
ეს ტექსტები მხოლოდ იმისთვის დავიწმე, რომ მეთქვა: მაცხოვარმა მოწაფეები აზიარა კოვზის გარეშე და ცალ-ცალკე (სწორედ ამიტომაა უბისის ცნობილ ფრესკაზეც ზიარება ორ ნაწილად გაყოფილი _ სიხლით და ხორცით), . შესაბამისად, საქართველოს ეკლესიის სინოდს სრული უფლება ჰქონდა, აღედგინა ახალიაღთქმისეული წესი ზიარებისა და ამით არაფერი არ დაირღვეოდა.
რატომ მიიღო სხვა გადაწყვეტილება სინოდმა?
მხოლოდ იმიტომ, რომ არ დაეშვათ ეჭვის ქრისტეს სისხლსია და ხორცის ძალმოსილებაში? იმაში, რომ იქ (ბარძიმში, კოვზზე), სადაც ქრისტეს სისხლი და ხორცია, ვირუსი უძლურია და უმოქმედოა ან საერთოდ არ არის?
არ ვაპირებ ამ თეზისის გამო კამათს.
ამ თეზისების საპირისპიროდ არაერთი საღვთისმეტყველო არგუმენტი დაიწერა.
ვსვამ კითხვას:
სინოდს უნდა დაესვა თუ არა ყველაზე მთავარი კითხვა: შეიძლება თუ არა ზიარების მიმღები და, ამავდროულად, ვირუსის მატარებელი საშიში იყოს სხვებისთვის?
აშკარაა, რომ სხვა მართლმადიდებელმა ეკლესიებმა საქართველოს ეკლესიის სინოდისაგან განსხვავებით ეს კითხვა დასვეს და მას დადებითად უპასუხეს _ ანუ დაუშვეს, რომ ზიარების მიმღები და ამავდროულად ვირუსის მატარებელი, მიუხედავად ზიარებისა, საშიშია სხვებისთვის; ამიტომ საკითხიც სხვაგვარად გადაწყვიტეს.
რას ეყრდნობიან ისინი?
მე არ ვიცი მათი გადაწყვეტილების საღვთისმეტყველო თუ სამედიცინო დასაბუთება. შემიძლია დავიმოწმე პავლე მოციქულის იგივე ეპისტოლე, რაც ზემოთ დავიმოწმე:
„... ვინც ამ პურს შეჭამს ან უფლის სასმისს შესვამს უღირსად, დამნაშავე იქნება უფლის სხეულისა და სისხლის წინაშე. მაშ, გამოსცადოს კაცმა თავისი თავი და ისე ჭამოს ამ პურიდან და ამ სასმისისგან სვას. რადგან ვინც უღირსად ჭამს და სვამს, თავისსავე განკითხვას ჭამს და სვამს, რაკიღა ვერ არჩევს უფლის სხეულს. ამიტომ თქვენს შორის ბევრია უძლური, ბევრი - სნეული, და ბევრიც კვდება.“ (1 კორინთ. 11:27-30).
ე. ი. პავლე მოციქული თვლიდა, რომ ბევრი უღირსად ეზიარებოდა ქრისტეს სისხლსა და ხორცს და მიუხედავად ზიარებისა, ისინი უძლურებიც იყვნენ, ბევრი სნეულიცაა და ბევრიც კვდებოდა.
ე. ი. პავლე მოციქულის მიხედვით, თუ ზიარების მიმღები უღირსად ეზიარება, იგი სნეულიც დარჩება და შეიძლება მოკვდეს კიდეც, ანუ ზიარება მისთვის არ არის „საკურნებლად ხორცისა“
ახლა დავუშვათ, რომ ზიარების მიმღებთა უდიდესი ნაწილი ღირსებით იღებს ზიარებას და ვირუსი ვერაფერს აკლებს.
არის გარანტია, რომ ყველა ღირსებით იღებს ზიარებას?
თუ უნდა დავუშვათ უღირსად მაზიარებელთა არსებობაც?
პავლე მოციქულთა დაუშვა, რადგან ხედავდა ბევრ უღირსად მაზიარებელს.
და, შესაბამისად, საღვთისმეტყველო თვალსაზრისით და პრაქტიკული გამოცდილებით სინოდს უნდა დაეშვა უღირსად მაზიარებლის დასნებოვანება ვირუსით ან მისი მეშვეობით სხვათა დასნებოვანება!
მაგრამ არ დაუშვა!
ან დაუშვა, მაგრამ სხვა არგუმენტმა გადაწონა!
პავლე მოციქულის დაშვება სხვა არგუმენტმა გადაწონა!
რა არის სხვა არგუმენტი?
მე არ ვიცი სინოდზე გამართული მსჯელობის შინაარსი.
ამიტომ მხოლოდ შემიძლია ვივარაუდო, რომ ეს იყო რიტუალთმადიდებლობის ურღვევობა და უმეცრება!
ის კი მტკიცედ ვიცი, რომ ეს იყო სრული და დანაშაულებრივი უპასუხისმგებლობა!
ღმერთის, მრევლის, საზოგადოებისა და მთელი ქვეყნის წინაშე ჩადენილი დანაშაულებრივი უპასუხისმგებლობა.
უკლებლიც ყველას სრული უპასუხისმგებლობა _ პატრიარქისა და სინოდის მონაწილე თითოეული ეპისკოპოსისა (მიუხედავად იმისა, ვის რა პოზიცია ჰქონდა)!
ერთი რამ კიდევ მყარად ვიცი:
მათ არ უყვართ არავინ, გარდა საკუთარი თავისა და ძალაუფლებისა.
ღმერთის, მოყვასისა და ქვეყნის მოსიყვარულე მწყემსთავრები სხვაგვარ გადაწყვეტილებას მიიღებდნენ.
როგორს?
დაფუძნებულს მხოლოდ სიყვარულზე, რადგან ღმერთი მხოლოდ სიყვარულია და ესაა უმთავრესი მცნება:
„... ვისაც უყვარს მოყვასი, მან აღასრულა რჯული. ვინაიდან: არა იმრუშო, არა კაც-ჰკლა, არა იპარო, არა ცილი სწამო, არა ისურვო, და თუა კიდევ სხვა მცნება, ყველა ამ სიტყვებშია მოქცეული: გიყვარდეს მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი. სიყვარული ბოროტს არ უზამს მოყვასს; რჯულის აღსრულება სიყვარულია“ (რომ. 13:8-10).
შესაძლოა, სხვა კონტექსტია, მაგრამ ზუსტად მიესადაგება განსახილველ თემას და ამიტომ რომაელთა ეპისტოლიდან კიდევ ერთ ამონარიდს დავიმოწმებ:
„ხოლო თუ საჭმლისთვის წუხს შენი ძმა, უკვე აღარ დადიხარ სიყვარულის გზით. შენი საჭმლით ნუ დაღუპავ მას, ვისთვისაც ქრისტე მოკვდა. ნუმც დაიგმობა თქვენი სუკეთე, რადგანაც ღმერთის სასუფეველი სასმელ-საჭმელი კი არაა, არამედ სიმართლე, მშვიდობა და სიხარული სული წმიდით. ხოლო ვინც ამით მსახურებს ქრისტეს, სათნოა ღმერთისთვის და საქებარი კაცთა მიერ“ (რომ. 14:15-17).
იმას, ვინც ამბობს, რომ ქრისტეს სისხლთან და ხორცთან ზიარება მისის სიცოცხლე და ცხოვრებაა, ასე ვუპასუხებ:
თუ შენი ძმების უსაფრთხოებისათვის მაინცა და მაინც ეკლესიაში ზიარებაა სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი და გაქვს დილემა, შენ თუ მოყვასი, იხილე იოანე მოციქულის პირველი ეპისტოლე:
„ამით შევიცნობთ სიყვარულს, რომ მან ჩვენთვის დადო თავისი სული; და ჩვენც გვმართებს ძმებისთვის სულის დადება“ (1 იოანე, 3:16).
და კიდევ იოანე:
„თუ ვინმე იტყვის, რომ უყვარს ღმერთი, მაგრამ სძულს თავისი ძმა, ცრუა, რადგან თუ არ უყვარს თავისი ძმა, რომელსაც ხედავს, როგორღა შეიყვარებს ღმერთს, რომელსაც ვერ ხედავს? და ეს მცნება გვაქვს მისგან: ვისაც უყვარს ღმერთი, უნდა უყვარდეს თავისი ძმაც“ (1 იოანე, 4:20-21).
და ბოლოს:
ამ საშინელმა ჭირიანობამ მთელი არსებით წარმოაჩინა ჩვენი დღევანდელი ეკლესიის არსი, რაც ორი სიტყვით შეიძლება გამოიხატოს:
„კოვზი და უსიყვარულობა“.
არცერთს არაფერი აქვს საერთო არც ქრისტესთან და არც ქრისტიანობასთან.
სინოდის აქტი კოვზის (რიტუალების) რელიგიისა და მოყვასისადმი უსიყვარულობის მანიფესტია, კვაზიქრისტიანობაა.
სხვა არაფერი.
წერტილი.
ავტორი: ოთარ ზოიძე
წყარო: https://www.facebook.com/dimitri.beridze.775/posts/645075312725359
