,
„უცხოეთიდან მიღებულ დაფინანსებაზე დამოკიდებულნი არიან არამარტო სამოქალაქო საზოგადოების ორგანიზაციები, არამედ სახელმწიფო სტრუქტურებიც - მაგალითად, ჯანდაცვის, მეცნიერების, განათლების სფეროში. სუბსიდიების გარეშე გრძელვადიან პერსპექტივაში საზოგადოებას კრახი ემუქრება. დასავლეთის [ფინანსური] მხარდაჭერის გარეშე საქართველო შეიძლება რუსეთის სატელიტი-სახელმწიფო, ან სულაც კოლონია გახდეს. შესაბამისად, ქართველების ბრძოლა დამოუკიდებლობისათვის, თავისუფლებისათვის, დემოკრატიისა და ევროპული ფასეულებების გათავისებისათვის, რომელიც უკვე 33 წელია მიმდინარეობს, ზოგჯერ სისხლისღვრითაც კი, ამაო იქნებოდა“, - ნათქვამია ავსტრიულ გაზეთ „დერ სტანდარდში“ (Der Standard) გამოქვეყნებულ ინტერვიუში მწერალ ნინო ხარატიშვილთან, სათაურით „რუსეთის როლი საქართველოში: „ქართველებს ზემოდან ყოველთვის ვიღაც აკონტროლებდა“ (ესაუბრება ჟურნალისტი ტიგრან პეტროსიანი).
გთავაზობთ ამონარიდებს პუბლიკაციიდან:
- საქართველომ გასული წლის დეკემბერში ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსი მიიღო. ამჟამად ევროპული გზა საფრთხის ქვეშ არის, რადგან სამხრეთკავკასიური ქვეყანა რუსეთთან დაახლოებას ცდილობს. 26 ოქტომბერს ქართველები პარლამენტის ახალ შემადგენლობას აირჩევენ. იქნება თუ არა ეს შეცდომების გამოსწორების შანსი?
- იმედი მაქვს, რომ ასე იქნება. ვერ წამომიდგენია, რომ მმართველი პარტია „ქართული ოცნება“ არჩევნებში ისევ გაიმარჯვებს. ბოლო თვეებში ასობით ადამიანი გამოვიდა ქუჩაში გამართულ საპროტესტო აქციაში მონაწილეობის მისაღებად. მათ იცოდნენ, რისთვისაც - ისინი ოქტომბრის არჩევნებში მხარს ოპოზიციას დაუჭერენ. თავის მხრივ, ოპოზიციური ძალები არჩევნების წინ აუცილებლად უნდა გაერთიანდნენ, თორემ სხვაგვარად ისინი წააგებენ, ვერ გაიმარჯვებენ.
- თქვენ გჯერათ, რომ არჩევნები თავისუფალი და დემოკრატიული იქნება?
- არ არის გამორიცხული რომ მთავრობა შედეგების გაყალბებას შეეცადოს, თუმცა მე მსგავსი სცენარის დაჯერება არ მსურს. დასავლეთმა რაც შეიძლება მეტი დამკვირვებელი უნდა გამოგზავნოს. (...) დღეს ყველამ აქტიური წინააღმდეგობა უნდა გაუწიოს რუსეთის გავლენის ზრდას საქართველოში, ყველა სახელმწიფო სტრუქტურას ბოიკოტი უნდა გამოეცხადოს. ამჟამად ასე აკეთებენ, მაგალითად, მწერალთა სახლისა და საქართველოს ეროვნული კინოცენტრის თანამშრომლები. კულტურის სფეროს მოღვაწეები - ცნობილი მწერლები და რეჟისორები უკვე აღარ მონაწილეობენ სახელმწიფოს მიერ ორგანიზებულ ლიტერატურულ კონკურსებში და ფესტივალებში. მწერლები უარს ამბობენ საქართველოს სახელით მიიღონ მონაწილეობა ფრანკფურტის წიგნის ბაზრობაზე. ამ ბოიკოტს მეც ვუერთდები, რადგან ეს არის მთავრობის არასწორი კურსის მხილების საშუალება, რომლის შედეგად [„ქართული ოცნება“] ხელისუფლებას დაკარგავს.
- როგორ შეაფასებთ რუსეთის როლს საქართველოში?
- ამჟამად ყველაზე უფრო სწორედ რუსეთის როლი მადარდებს: რა ხდება კულისებში? არის თუ არა გარიგება რუსეთისა და საქართველოს ხელისუფლებას შორის? რატომ მიიღო პარლამენტმა სწორედ ახლა კანონი „უცხოური აგენტების შესახებ“? ან კანონი, რომელიც „ლგბტ“-საზოგადოების საქმიანობას კრძალავს? ჩემი აზრით, ასეთი კანონების მიღებით მმართველმა პარტიამ თავის თავს თვითონ მიაყენა ზიანი და ამომრჩეველთა მნიშვნელოვანი რაოდენობა დაკარგა.
- რატომ აკეთებს ამას ის მთავრობა, რომელიც ევროპისაკენ ისწრაფვოდა და იბრძოდა კანდიდატის სტატუსის მისანიჭებლად, ახლა კი ევროპულ კურსს და ფასეულობებს ზურგს აქცევს? რით ახსნით ასეთ ცვლილებას?
- როცა 2012 წელს არჩევნებში „ქართული ოცნება“ მონაწილეობდა, ის არ იყო არც მემარჯვენე, არც მემარცხენე, არც პრორუსული პარტია. „ოცნება“ ისეთ პოლიტიკას ატარებდა, როგორსაც მოსახლეობა ითხოვდა. ერთი მხრივ, ქართველთა დიდი ნაწილი ევროპაზე იყო და არის ორიენტირებული და არა რუსეთზე. მეორე მხრივ, საქართველო არ შეუერთდა დასავლეთის ანტირუსულ სანქციებს, რომლებიც უკრაინის ომმა გამოიწვია. ასეთი პოლიტიკით საქართველოს მთავრობა იმ ავტოკრატიულ სახელმწიფოს იცავს და მხარს უჭერს, რომელმაც 2008 წელს ქვეყნის ტერიტორიის 20%-ის - აფხაზეთისა და „სამხრეთ ოსეთის“ რეგიონების ოკუპირება მოახდინა. ეს ქართული წინააღმდეგობრივი პოლიტიკის გამოვლენას წარმოადგენს. ასეთი რამ ყოველთვის ხდება, როცა საქმე რუსეთთან ბიზნესს და ვაჭრობას ეხება. სხვაგვარად რომ ვთქვათ, საქართველოს მთავრობას მიკერძოებული და პირადული ხასიათის მიზნები აქვს, რომელშიც ერთი ადამიანის ინტერესები დომინირებს. ყველაფერი მის ფულს და სურვილს უკავშირდება.
- თქვენ ბიძინა ივანიშვილს გულისხმობთ, „ქართული ოცნების“ დამაარსებელ მილიარდერს?
- დიახ, მას ვგულისხმობ. ბიძინა ივანიშვილი საქართველოს კერძო ბაღად თვლის, სადაც იგი მიწის ნახევარი ფლობს. მისი მომხრეები ოლიგარქის ფულზეა არიან დამოკიდებულები. ის პარლამენტარები, რომლებმაც მხარი დაუჭირეს უცხოური აგენტებისა და „ლგბტ“-საზოგადოების ამკრძალავ კანონებს, ისინი ერთგულებას თავიანთი მფარველი მეფის მიმართ გამოხატავენ. ჩნდება კითხვა: ვინ არის ბიძინა ივანიშვილი? ის არის ისეთი მილიარდერი, რომლის ქონებრივი მდგომარეობა მჭიდროდ არის დაკავშირებული რუსეთთან.
- თბილისში გამართული დემონსტრაციების დროს ახალგაზრდებს ხელში ეჭირათ პლაკატები წარწერით „ბრილკას ისტორიას ჩვენ თვითონ დავწერთ“, რომელიც უკავშირდება თქვენს რომანს „მერვე სიცოცხლე (ბრილკასათვის)“. წიგნში გადმოცემულია ექვსი თაობის ისტორია - მეფის რუსეთის, საბჭოურ და პოსტსაბჭოურ ეპოქაში, სტალინური საბჭოთა კავშირისა და საქართველოს დამოუკიდებლობის ჩათვლით...
- დიახ, რომანი მთავრდება იმით, რომ ბრილკა, ახალგაზრდა, შეძლებს თავისი ცხოვრება თვითონ განსაზღვროს - კრემლის, დიქტატურის, ძალაუფლების მოყვარული ადამიანების გარეშე. ბრილკას უკვე შეუძლია თავისი ისტორია თვითონვე შექმნას. 1219 გვერდიან წიგნში იმ ადამიანებზეა ლაპარაკი, რომლებმაც საკუთარი ცხოვრება თვითონ ვერ შექმნეს. ასეთია საქარტველოს ისტორია - საზოგადოებას ზევიდან ყოველთვის ვიღაც აკონტროლებს. ვიმედოვნებ, რომ ქართველი ახალგაზრდობა, ბოლოს და ბოლოს, თავისი ქვეყნის მომავალს თვითონ განსაზღვრავს. ის, რომ ახალგაზრდებს ჩემი წიგნის პათოსის ამსახველი პლაკატები უჭირავთ, ეს ის მოვლენაა, რომელიც ყოველი მწერლისთვის დიდ ბედნიერებას წარმოადგენს - ხელოვნება მოულოდნელად ცხოვრებაში ცოცხლდება, გამოგონილი რეალური ხდება...
- თქვენ ახლახან ახალი პიესა დაასრულეთ სამუშაო სახელწოდებით „წმინდანი მონსტრები“. ვინ არიან მონსტრები?
- ეს ინტერპრეტაციის საკითხია. მე ქალის - მედეას - სახე მყავს გამოყვანილი ძველბერძნული მითოლოგიიდან. პიესაში ბევრია საუბარი ბავშვებზე - მეტაფიზიკური და ფიზიკური თვალსაზრისით - რომლებიც მსხვერპლად ეწირებიან, მაგალითად, უკრაინაში და ღაზას სექტორში. მე ამას ვუკავშირებ ჩემს სამშობლოსაც და ქართველ ხალხს ვეკითხები: მზად ხართ გაწიროთ თქვენი მომავალი თუ დაიცავთ ეროვნულ ინტერესებს? მე ეს პიესა ამ გაზაფხულზე საქართველოში მომხდარი ამბების შთაბეჭდილების ქვეშ დავწერე.
- რამდენად აქტუალურია პიესის იდეები?
- ეს არც ბიძინა ივანიშვილს და არც ვლადიმერ პუტინს არ ეხება, მაგრამ ეს არის გარკვეული ადამიანების საქმიანობის შეჯამება, დასკვნების გაკეთება. საქმე ეხება მამაკაცებს, რომლებიც ომებს აწარმოებენ, რომლებიც ქალებს ჩაგრავენ და თვით იმ ქალებსაც, რომლებიც ძალადობას სჩადიან. ამ მიზნით მე გარკვეული ისტორიული კვლევებიც ჩავატარე: არსებობდნენ ისეთი ქალებიც, რომლებიც საკუთარ და სხვის შვილებს კლავდნენ. მაგალითად, ჩეჩენი ტერორისტი ქალი ბესლანში, ან თუნდაც მაგდა ჰებელსი, ნაციონალ-სოციალისტ იოზეფ გებელსის ცოლი, რომელიც ფანატიკოსი იყო. მე ასევე გამოვიკვლიე მარგარეტ გარნერის ისტორია, რომელიც შავკანიანი მონა ქალი იყო მე-19 საუკუნის აშშ-ში. იგი შვილთან ერთად გაიქცა, მაგრამ დაიჭირეს და შვილს რომ მონობაში არ ეცხოვრა, ის თვითონ მოკლა - მდინარეში გადააგდო. (...)
